Hayalet Alımları

Karanlık bir akşamdı. Tedirgin olmuştum. Cesaretim bir anda yok olmuştu sanki. Acınacak haldeydim. Durmadan koşuyordum. Amaçsızca nereye varacağımı bilmeden. Karşıdan bir ışık geldi gözüme. Kurtuldum diye seviniyordum. Bir arabaydı bu. Farlarını yakmış geliyordu yanıma doğru. Tam yanımda indiler. Korkmuştum. Onların kim olduğunu bilmiyordum. Onlara güvenemiyordum. Elini uzattı. Tutmam gerekiyordu başka çaresi yoktu. Ya ölüme terk edilmiş biri ya da yaşamaya yeniden başlayan biri olarak hayatıma devam edecektim. Elini tuttum. Elini belime koydu. Kolumu omzuna attı. Yürüyemiyordum belli ki bunu anlamıştı. Ayaklarım sürünüyordu. Arabaya bindik. Hala tedirginlik vardı içimdi. Acaba bana ne yapabilirdi. Karanlık taraftan olabilirdi. Bana zarar verebilirdi. Aklıma gelmeyen bir sürü şey gerçekleşebilirdi. O kadar korkmuştum ki. Bir anda bayılmışım. O an olanları hatırlamasam da sanırım o beni hastaneye getirmişti. Şifacı beni iyileştirmeye çalışıyordu. Ertesi sabah uyandığımda evdeydim. Başucumda bir not vardı okumaya başladım. Bu not dün yaşadıklarımın kanıtıydı sanki. Elimi yüzümü yıkamaya gittim. Sabah gazetesini almak için kapımı açtım. Birde ne göreyim. Bir adam kapımın başında uyuyakalmıştı. Bu adamda kim diye düşündüm. Hatırlamıştım. Sanırım bu adam beni kurtaran adamdı. Hafifçe dürtmüştüm.

- Merhaba ben Nancy
- Merhaba bende Alex
- Beni dün kurtaran sendin değil mi?
- Evet. Sanırım iyileşmişsin.
- Evet. Senin sayende oldu sana minnet borcumu nasıl ödeyebilirim.
- Sıcak bir kahveye hayır diyemem.
- İçeri gel hemen getiriyorum

Mutfağa gitmiştim. Beni kurtarmasaydı şuan kim bilir ne yapıyor olacaktım. Ona gerçekten minnettardım. Sanırım hemen kahvesini yapsam iyi olur. Hemen salona koştum. Üstüne bir battaniye verdim. Çünkü dışarısı gerçekten soğuktu. Belli ki biraz daha orada kalsaydı grip olacaktı dememe kalmadan hapşırmaya başladı. Bu kötü olmuştu. Hastalanmasını hiç istemezdim. Keşke daha önce kalkabilseydim. Kahvesi olmuştur düşüncesiyle hemen mutfağa gittim. Kahvesi olmuştu ancak yanına bir şey daha ikram etmeliyim düşüncesine kapıldım. Yanına küçük bisküvilerimden koydum. Bunları ben yapıyordum. Hemen kahvesini ve bisküvileri bir tepsiye yerleştirdim. İçeri gittiğimde yerinde yoktu. Ancak koltuğun üstünde bir not vardı. Okumaya başladım.

“ Yardımıma karşılık vermene gerek yok. Umarım başına bir daha böyle bir olay gelmez”

Bunlar beni şaşırtmıştı. Sanırım kendimi ona karşı borçlu hissetmem onu rahatsız ediyordu. Bu yüzdende gitmişti. Yapacak bir şeyim yoktu. Kahvaltımı hazırladım ve yemeğe başladım. Eski hayatım tekdüze bir biçimde devam ediyordu. Bu hiç hoşuma gitmiyordu. Bana eğlence lazımdı. Biraz rahatlamak istiyordum. Ciddi olmak bana göre değildi. Yaşam tarzımın değişmesinden yanaydım. Ama bunu yapamazdım biliyordum. Zaten ne zaman bir işe başlasam onu batırmadan çıkamıyorum.