Banyonun Huzuru

Melanie insanların yanından geçerken gözyaşlarını saklamaya çalışıyordu. Başının ağrısı şiddetlenmeye başlamıştı. Biraz sakinleşmeye ihtiyacı vardı. Dayanamıyordu artık. Sanki o ailesinin ölümünden sonra abisine destek olmaya çalışan o güçlü Melanie gitmişti. Yerine hassas ve artık en küçük soruna bile dayanamayan bir Melanie gelmişti. Artık kendini işe yaramaz biri gibi hissetmeye başlamıştı. Michael'ı düşünmeden edemiyordu. Ağlamaya devam ediyordu ama artık gizlenme gereği duymuyordu. Çünkü artık etrafında kimse kalmamıştı. Başkanlar banyosuna gelmişti. Önce girip girmemek konusunda tereddüt etti. Çünkü o kadar üzgündü ki banyoya bile hali kalmamıştı. Omuzları düşüş göz yaşları da sanki hiç durmayacak gibi akmaya devam ediyordu. Melanie ilk kez bu kadar ağlıyordu. Ailesinin ölümünde bile bu adar ağlamamıştı. Çünkü annesi ona sürekli
Sen çok güçlü bir kızsın Melanie. Herşeyin üstesinden gelirsin.
Demişti. O zamanlar annesinin bu sözüne güvenerek güçlü ve ayakta kalmayı başarmıştı. Ama artık o güçlü Melanieden eser kalmamıştı. Hatta o kadar içine atmış ki ailesinin ölümü aklına geldiğinde ağlaması şiddetlendi. Annesini özlüyordu. Babasını. Onlar olmadan iyice yalnız kaldığını hissetmeye başlamıştı. Şimdi de Michael yoktu. Yavaşça içeriye girdi. Burasını ilk kez görüyordu. Ama etrafı inceleyemeyecek kadar üzgündü. Hıçkırıkları artıyordu. İçeride yankı yaptığını hissediyordu. Sonra başını yerden kaldırıp etrafa bakmaya çalıştı. Ancak gözyaşları yüzünden görüntü bulanıktı.

Melanie bulanık görüntüyü netleştirmek için gözyaşlarını silmeye çalıştı. Bu oydu. Michael. Karşısında duruyordu. Melanie şaşırmıştı. Ne yapacağını bilemedi. Onun karşısına bu şiş gözlerle çıktığı için utanmıştı. Onun yüzünden ağladığını öğrense ne yapardı acaba? Melanie üzgün ama bir o kadar da şaşkın bir şekilde Michael'a baktı. Ağlaması yavaşlamıştı. Sadece gözyaşları vardı artık. Yanaklarını silip ona uzun bir süre baktı. Ama onu görmek herşeyi daha da kötüleştirmişti. Melanie heyecanlanmıştı. Ama bu çok acı veriyordu. Çünkü Michael'ın ona karşı böyle şeyler hissetmediğinden emindi. Tek taraflı olması daha da üzülmesine sebep oluyordu. Tam ağlaması geçmek üzereyken Melanie yeniden gözyaşlarına yenik düştü. Ama bu kez hiç olmadıkları kadar şiddetliydiler. Hıçkırıkları yeniden ortaya çıkmıştı. Başı daha da ağrımaya başladı. Ve omuzları iyice çöktü. Dudakları aynı bir bebek gibi büküldü. Dayanamıyordu. Kalbi acıyordu. Bütün sevdiklerinin onu teker teker yalnız bırakması artık acı veriyordu Melanie'ye. Ağlayarak;
"Özzür Ddilerim. Raha..rahatsız ettim.."
Dedi hıçkırıklarla. Hemen arkasını döndüp kapıya doğru ilerlemeye başladı.

Melanie tam giderken arkasından bir ses duydu.
''Hayırr..Rahatsız..etmedin.Oturmazmısın...Yani..suya..girermisin.Hey ağlıyormusun sen.''
Melanie arkasını döndü. Gözyaşlarını silmeye çalıştı. Tabi yine başarısızdı. Michael ayağa kalkarak söylemişti bunu. Sonra utanıp yine suya girdi. Bu çok sevimliydi. Ama Melanie'ye de acı veriyordu. Çünkü Michael ona göre ulaşılamayandı.
''İstersen konuşabiliriz,eşlik etmek istermisin?.''
Önce karar veremedi. Ama buraya gelmesinin sebebi zaten rahatlamaktı. Küçük adımlarla suya doğru yaklaştı. Burnunu çekerek cüppesini yavaşça çıkardı. Biraz utanıyordu. Ama yine de suya girmek için can atıyordu. Baş ağrısının geçmesini istiyordu. Şimdi üstünde sadece mini bir şort ve yarım atlet vardı. Saçındaki minik lastik tokayı çıkardı. Ve kıyafetlerinin üstüne koydu. Michael'ın ona bakıp bakmadığını bilmiyordu. Ama bakamadı. Çünkü zaten yanında kalbi hızla atarken bir de bu halde ona bakarsa iyice kötüleşebilirdi. Ve suya girdi. Yavaş yavaş kaslarının rahatladığını hissedebiliyordu. Ama halen üzgündü. Uzun bir süre suya baktı. Bugünkü duygu yoğunluğundan sonra biraz olsun rahatlamak istiyordu.

Melanie yüzünü Michaeldan saklamaya çalışıyordu. Ama dayanamıyor kendisi bakıyordu Michael'a . Bir ara gözlerini kapattı ve derin birkaç nefes aldı. Bu sırada son gözyaları da dökülüyordu. Sonlardı çünkü Melanie yavaş yavaş sakinleşiyordu. Belki suyun güzelliğindendi, belki de Michael'a yakın olduğundandı. Ama yine de hüzünle etrafını inceliyor, arada Michael'a bakıyordu.
''Eee nasılsın? nasıl hissediyorsun? Gerçekten sorununu hemen söylemelisin,ne kadar yaşayacağımız belli değil sonuçta,çok utanç bir şeyse seni anlayabilirim.''
Ah o gülümseme. Melanie onu gördüğü için her an bayılabilirdi. Sorununu söylemek isterdi Melanie. İstiyordu da. Ama Michael'ın onu istemeyeceğini düşünüp dostluklarını da mahvetmek istemediğinden söyleyemiyordu. Ama Michael'ın davranışlarında bir tuhaflık vardı.
''Şeyy.. Nasıl desem? Sana..Biraz.. daha.. yaklaşabilirmiyim?..Yani..karşılıklı..daha iyi iletişim kurabiliriz.Yani sosyal ilişki.''
Melanie şaşırmıştı. Bunu söyleyen Michael mıydı? Ne yapacağını bilemeden evet anlamında başını salladı. Bir an sanki çok istekli gibi görünmüştü. Utanmaya başladı. Kızardığını hissedebiliyordu. Ve Michael'ın her yakınlaşmasında kalbi biraz daha hızlanıyordu.Ve Melanie Michael'ın şu ana kadar sorduğu soruları cevaplamadığını farketti. Ve;
"Ben..iyiyim. Sen nasılsın..Michael? Uzun zaman oldu..Ynai görüşmeyeli."
Melanie duraklayarak konuşuyordu. Sindire sindire. Çünkü bunları hatırladıkça hüzünleniyordu. Ve yine Michael'ın yanında ağlamak istemiyordu.

Melanie suyla ilgileniyormuş gibi yapıp Michael'ın cevabını bekliyordu.
''Evet uzun zaman oldu.Ama bir aradayız,yine.Yani demek istediğim..Bir araya gelmemizin..Tesadüff olduğunu sanmıyorum.''
Melanie şaşırmıştı. Michael ne demek istiyordu? Ve birden elinde birşeyler hissetti. Michael elini tutuyordu! Melanie buna inanamadı. Ne yani şaka mıydı bu? O kadar göz yaşını boşuna mı dökmüştü?
''Bu kaderin bir cilvesi değilde nedir? Son günler Lord'a duyduğum kinden,körleşmiştim.Ama sen düşünmeden edemesemde,yollarımız kesişmiyordu işte.Söyle Melanie,gerçektende beni seviyormusun?Benim içinmi bu üzüntü,bir süredir seni takip ediyordum,seni daniel,ve hufflepuffla bir çocukla konuşurken gördüm.Söyle Melanie,utanma.Ben seni deliler gibi seviyorum çünkü,etrafında dolaşmamam,seni kendimden,yaşamımdan uzak tutmak içindi.Ama sensiz olamadım,işte.Sürünüyorum sensiz.Gerçekten beni sevmiyorsan,bilki seni yinede severim,mutlu olduğun gibi yaşamana müsaade ederim.''
Melanie şaşkın bakışlarla Michael'a baktı. Demek o da seviyordu. Bunu öğrenince Melanie kocaman bir gülümsemeyle Michael'a baktı. Kalbi hızlanmıştı yine. Ama Michael ellerini Melanie'nin ellerinden çekmişti. Melanie şaşırmıştı. Belki de olmusuz birşey söyleyeceğini düşünmüştü. Gülümseyerek sevdiğinin elini tuttu. Ve onu kendine çevirerek;
"Bende seni seviyorum Michael. İnanmayabilirsin ama sana uzun zamandır aşığım."
Dedi. Aslında ikinci söylediği gereksiz bir bilgiydi ve Melanie'nin kızarmasına sebep olmuştu.
"Sadece senin sevginden emin olamadığım için sana söylememiştim." Dedi.

Melanie mutluydu. En azından uzun zamandır hissetmediği şekilde. Hayatının aşkı yanındaydı. Uğruna gözyaşlarını döktüğü, uykusuz geceler geçirdiği kişi yanındaydı ve Melanie'ye onu sevdiğini söylemişti. Böyle bir şeyi sadece rüyalarında görürdü Melanie. Belki de halen rüyadaydı. Hiç uyanmak istemediği bir rüya. Sevdiğinin ellerini tutmak bile Melanie'nin kalp atışlarının hızlanmasına yetiyordu. Melanie Michael'ın elini yüzünde hissetmişti. Ah bu tatlı dokunuşu..
''Nerde olursam olayım,Ne kadar uzaktada olsam.Sana gelmediğim gün öldüğüm gündür,GÜLÜM..''
Melanie Michael'ın bu sözü ile gülümsemesini büyüttü. Ve birden Michael'ın ona sarıldığını gördü. Önce şok oldu Melanie. Zaten elini tutarken kızardığını hissedebiiyordu şimdi kesin kıpkırmızı olmuştu. Ama sonra dayanamayıp sevdiğinin ıslak vücuduna kollarını doladı. Aslında çok garip bir durumdu. İkisi de yarı çıplak...Ve her an birileri gelip onları basabilirdi. Ama Melanie umursamadı. Sevdiğinin kolları arasında olmak ona yetiyordu. Hiçbir şeyi umursamıyordu. Michael'a doladığı kollarını biraz daha sıktı.