O okula gitmeyi çok istemişti.Çölde günlerce kalmış birinin suyu arzulamasından;hayata sadece bir iplikle tutunan ,can çekişerek ölümü bekleyen ve gözünün önünde sevdiklerini kaybeden birinin ölümü istemesinden daha çok....
Sonunda Muggle anne ve babasını ikna etmişti.Annesinin ona "Pekala..." demesiyle herşey değişmişti.Vücudundaki her damarı hissediyordu.Ama damarlarında kan yerine sanki su gibi berrak ama varlığını daha çok hissettiren , elmas gibi parlak ama kristal gibi renksiz ve eşsiz , sıcak ama ferahlatan...
Gözlerini açtığında kendini kırmızı kadife ve vanilya kokan yatak örtüsünün altınd buldu.Burası yatağıydı.Ayağa kalktı.Çıplak ayakları pürüzsüz ve nemli parkeye deyince ürperdi.Yatak örtüsüyle takım olan kırmızı kadife perdesini araladı.Güeş doğuyordu.Sanki çizilmiş gibi olan bulutlara , tüm fedakarlığıyla insanoğluna gönderdiği ışığını narince dokundurarak...
Sonra birden hüzünlendi , içini yağmur bulutları kaplamıştı.Ama anormal bir şey yoktu.Her sabah hüzünlü kalkardı.Çünkü anne ve babası ...Birden duraksadı ve dün akşam olanları hatırladı.Artık , artık anne ve babası o okula gitmesine izin vermişlerdi.Birden içindeki yağmur bulutları yerlerini renk renk açan çiçeklere bıraktı.Dudakları birden yukarı doğru kıvrılmaya başladı.
Hemen aşağı indi.Annesinin "Pekala..." demesi kulaklarında yankılanıordun.Pekala,pekala,pekala....
Eskimiş gibi görünen dolapı açtı.İçinden bej bir masaörtüsü aldı.Yumuşacıktı.Ahşap masaya örttü ve kahvaltı hazırlamaya başladı.Ve küçük sincapı Pixie hemen omzunda belirdi.
Bir süre sonra merdivenlerin başında pembe geceliğiyle annesi belirdi.Ve alnına nemli dudaklarıyla bir öpücük kondurdu.
Kahvaltıyı toparladıktan sonra babası "Hadi git hazırlan , " dedi ve ekledi "bavulunu unutma."
Bir süre sonra tren garına varmışlardı.Son bir kez ailesiyle vedalaşmak üzere arkasını döndü.Yeni ayakkabılarını giymişti o yüzden biraz tökezledi.Sonra annesinesarıldı ve onun şeftali kokusunu içine çekti.Annesi hem şeftali kokardı.Ve sonra babasıyla küçük kardeşi Sophia'ya sarıldı.Ve abisi Nathan'ı unutmadı.Ve sonra trenine bindi.
Ve sonunda vardı.Ve kayıt yaptırmak için hemen okula doğru koştu.Okulun koridorlarında koşarken rüyada gibiydi.Ve bir anda durdu.Uyanmak istemiyordu.Gözlerini bir kaç kez kırptı.Duvarlara dokunmaya başladı ve hatta yerlere bile dokundu.Gerçekliğine kanaat getirince koşmaya devam etti.Yeni ayakkabılarının çıkardığı gıcırtı umrunda bile değildi.Sonra bir kapının önünde durdu.Şaçlarını düzelti.Derin bir nefes aldı.Tam kapıyı açmak üzereydi ki bir yazı gördü."2.DÖNEME KADAR KAYITLAR DURDURULMUŞTUR."
Birden kalbinin artık atmadığını ,damarlarından kan geçmediğini hissetti.Hayır , bu kez garip bir sıvıda yoktu.İçi bomboştu.Bir rüzga bile yoktu.Atan bir kalpte...
Konu: Michelle Hope Watson 
Perş. Ağus. 06, 2009 6:04 pm
