Olethea, 2

Konu: Olethea, 2 Perş. Ağus. 06, 2009 7:34 pm

Rp başka bir karakterimle yazılmış olup bütünüyle bana aittir.

Tek başınaydı. Tıpkı eskiden olduğu gibi. İçinde kalan son umut kırıntısı da az önce kaybolmuştu. Bir daha asla geri gelmeyecekti. ‘Claud.’ Bütün özlemi, acısı, terk edilişinden sonra kırılan kalbinin umutsuzluğu sadece tek bir isme yüklenmişti. Sessiz haykırışının ardından titremeye başlayan bedenini tek parça halinde tutmak istiyormuşçasına eski evlerden birinin duvarına yaslanmıştı. Yağmur damlaları gözyaşlarına karışırken gecenin ayazı her zamankinden daha keskin hissediliyordu. Üzerindeki ince, uzun palto bile narin bedeninin tamamını örtemiyordu. Son şansını denemek için gittiğinde bir özür bile dileyemeden kovulmuştu. Sonsuza kadar. Belki de sonsuzluk o kadar uzak değildi. Birkaç ay önce aynı ziyareti yapmış olsa kapı önünde ardına kadar açılırdı. Ancak çok şey değişmişti yaşananların ardından. Yedi günahı da işleyen ilk insan olmadığını biliyordu Vloren. Öfkesine yenik düşmüştü. Clementina’yı öldürürken kıskançlığının sevgisinin öteye geçtiğini anlayamamıştı. Açgözlüydü, her zaman daha fazlasını istemişti. İşlediği cinayetten sonra bile elde ettikleriyle yetinememişti. Gururunu tüm gerçekler ortaya çıkmadan önce koruyabildiği kadar korumuştu. Vloren el üstünde tutulmaya alışık, fazla şımartılmış, disiplinsiz ve asla masum bir hanımefendi olamayacak bir kadındı. Aldığı eğitimlerin hepsini birkaç saniye içinde unutarak ailesini mahvetmişti. Yine de önceden elde edemediği huzura ulaşmayı istiyordu. Cehennemde cezasını çekmeye hazırdı. Hatta şansı yaver giderse affedilene kadar Tartarus’ta bile saklanabilirdi. Gülümsedi. Hiç kimse fark edemeyecek olsa da acı bir gülümseyişti bu. Tıpkı eski bir anı defterinin arasından koparılan yırtık sayfalı karanlık kelimelerle dolu bir hatıra gibi. Düşüncelerinin arasına gömülmüş zihnini boşaltarak gözlerini ufka dikti. Armorica’nın yeni bir güne muhtaç kalacağını önceden tahmin edememişti. Bir fısıltı halindeki histerik çığlıkları duvarlarda hafif yankılar yaparak tekrarlanırken yeni bir hayata başlama şansını çoktan göz ardı ettiğini biliyordu. Üşüyordu genç kadın. Üşüyordu ve yalnızdı. Sevgilisinin sıcaklığı çoktan onu terk etmişti. Ağır adımlarla, tanıdık caddelerin kaldırımında ilerlerken kulağına gelen belli belirsiz bir dalga sesiyle içinde bir kıpırtı oluştu. Claud buna memnun olacaktı. Beraber geçirdikleri yaz tatillerini hala hatırlıyordu. Aradan geçen zaman duyguları değiştirmiş olabilirdi fakat anıların gerçekliğine dokunamamıştı.

Şafak vakti gölün üstündeki tepeden gerçekten etkileyici görünüyordu. Elinde kalan son şeyleri, parasını, ailesini ve sevgilisini kaybetmeden önce birçok kez bu tepeden izlemişti güneşin doğuşunu. Yine başladığı noktadaydı. Mutlu bir hayatın özlemini çekerken dahi sonunun bu kadar kötü olacağını düşünmemişti. ‘Git buradan Vloren. Rica ediyorum lütfen git. Sen buraya ait değilsin.’ Claud bile acımasızca gerçeği yüzüne vurmuştu. Yalanları, entrikaları ve tehditleriyle zindan ettiği hayatların arkasından yas tutacak biri değildi genç kadın. İronik tepkisiyle yarasını daha da derinleştirmişti. Ah tabi, bunu umursayan yoktu değil mi? Hislerini hala kimse anlayamamıştı. Hayır, o hala güçlü ve erkekleri baştan çıkarabilecek kadar güzeldi. Sadece karşısına çıkan fırsatları yanlış bir zamanda değerlendirmeye çalışmıştı. Gözlerini gittikçe belirginleşen güneş ışığından rahatsız olarak suya çevirirken adının söylendiğini sanmıştı bir süre. Hayal görmeye başladığını düşünerek tepenin ucuna yaklaşırken soğuk bir günde intiharın nasıl karşılanacağını önceden görebilmeyi deniyordu. Belki cesedine ulaşamazlarsa tuhaf sonu hakkında bir kitap bile yazılabilirdi. Vloren Lachesis Norence öldükten sonra bile ünü düşünecek kadar şehvet düşkünüydü. Eskiden asla Yüzünden silinmemiş olan alaycı gülümsemesini tekrar kullanmayı denedi. Başardığında daha az belirgin, ancak bir o kadar da keskin gülümseyişine kavuşmuştu. Kaderine meydan okumuştu ve kaybetmişti. Rüzgâr beyaz elbisesini dalgalandırırken yakından, pek yakından duyduğu sesleniş daha fazla beklemeden göle atlamasına neden olmuştu. ‘Vloren, dur! Delirdin mi?’ Kendini durdurmak için geç kalmış bir adamın sesiydi bu. Biricik Claud’unun sesi. Kulağında çınlarken birden gerçeğe dönüşen bir rüyanın kahramanın sesi. Fakat genç kadın onu bile duyacak halde değildi. Soğuk suların arasında ilk kez huzurlu hissediyordu kendini. Bir peri gibi süzülüyordu sular arasında. Saçları, çoğu ressamın hayranlıkla baktığı saçları güneş ışığının altında ışıl ışıl ve ıslaktı. Kendine bakmak istiyordu. Ama bakamadı. Vaktinin azaldığını biliyordu. Tuzlu su koyda belli olmayacak kadar yakıcı bir boğulma sahnesi yaşatmıştı ona. Sonra, birkaç saniye içinde her şey karanlığa gömüldü. Hızla bilinci kapandı. Son düşüncesi olan işlediği yedi günah var olduğu sürece üzerinde kötü birer iz olarak kalacaktı. Öfke, açgözlülük, kıskançlık, oburluk, şehvet, gurur ve tembellik. Vloren’in karmaşık yaşamının bir kilit altında tuttuğu yedi ceza.

Konu: Geri: Olethea, 2 Cuma Ağus. 07, 2009 12:25 am

Rp'nin size ait olduğunu bana pm yolu ile kanıtlayınız.

Konu: Geri: Olethea, 2 Ptsi Ağus. 10, 2009 1:18 pm

Hala bakmayacak mısınız? ^^'

Konu: Geri: Olethea, 2 Ptsi Ağus. 10, 2009 7:33 pm

Betimleme:28/30 *Betimlemelerini çok beğendim güzeldi.

Uzunluk:10/15 *Daha uzun olabilirdi.

Renk Düzeni:15/15 *Sıradan ama birbiriyle uyumlu renklerdi tebrikler.

İmlâ Düzeni:17/20 *3-4 yerde yazın hatan vardı ama onalarıda daha özenli ve dikkatli yazarsan düzeltebilirsin.

Yazım:20/20 *Kurgu ve kurguya uygunluk güzeldi. Ayrıca akıcı idi.

Toplam: 90