~Kabus~

Melanie çok yorgundu. Gece uyuyamamıştı. Sürekli kabuslar görüp durmuştu. Uyumaya korkmuştu. Aynı kabusları görmekten korkmuştu. Sabah zombi gibiydi. Gözlerinin altı mordu. Sürekli ağladığı için de şişmişti. Sabah herkes neşeyle dışarıya çıkıyor, bazıları uymaya devam ediyordu. Melanie uykulu bir şekilde yüzünü yıkamaya gitti. Küçük bir aynadan yüzünün ne kadar korkunç göründüğünü farketti. Bu gini suyla yıkadıktan sonra kuruladı. Yatağının yanına gitti ve bağdaş kurup üstüne oturdu. Yorgundu. Her yeri ağrıyordu. Uyumak istiyordu. Ama yapamazdı. Ve kahvaltı etmeye gitti. Aslında hiç iştahı olmadığı için birşey yemeden oturdu. Yalnız kalmaya ihtiyacı vardı. Çünkü gerçekten de çok kötü kabuslar görmüştü. Anne babasının ölüm anlarına yeniden tanık olmuştu. O rüyadan sonra ise kendisini gördü. Büyümüş olarak. Ve işkence ile öldüğünü gördü. Abisini de bir ölümyiyen olarak gördü. Yani gerçekten de çok zor bir geceydi Melanie için. Sürekli ağladığı için de kızlar tarafından sürekli uyarılmıştı. Yalnız kalabileceği sadece bir yer vardı. Saat Kulesi. Birkaç samimi arkadaşının soru işareti dolu bakışlarını umursamadan hızla Saat Kulesine gitti. Yolda çarptığı insanları umursamadı. Korkuyordu. Rüyalarının gerçeklerşmesinden korkuyordu. Ve Saat Kulesine gelmişti. Derin bir nefes almaya kalmadan ağlamaya başladı. Kendini çok yalnız hissediyordu. Yanında Michael da yoktu. Korkuyordu. Uzun zamandır ilk kez korkuyordu. Titremeye başladı. Hava çok soğuk değildi ama Melanie titriyordu. Çünkü gördüğü rüyalar çok gerçekçiydi. Ve halen etkisinden kurtulamamıştı. Gözyaşları gelmeye devam etti. Hızlanıyolardı. Melanie vücuduna srılmıştı. Kendini durdurmaya çalışıyordu ama yapamadı. Titremesi artarak devam etti. Yanında birilerinin olmasını çok isterdi. Ona
"Herşey düzelecek tatlım."
Diyecek birilerinin olmasını. Köşeye sinmiş bir şekilde ağlamaya devam etti.