Michael Joseph Jackson~~

Yere düştüğümde çok gürültülü bir çarpma sesi daha duydum... Remus'ta yerdeydi... Yavaşça doğruldum ve Harry'e güldüm...

''Evet Harry, her zaman böyle olmalısın! Sen bu kadar dikkatli oldukça kimse deviremez...'' Yüzümde ki hoşnutluk, Harry'nin yüzünde tedirginlik olarak gözüküyordu... Gözlüklerin ardında ki parlak yeşil gözlere baktım, hala umut vardı... Uzun zamandan sonra bir zerre umut görmek çok hoştu... Hareket ederek onu tedirgin etmek yerine yerimde durdum ve kalkmaya çalışan Remus'un da kolunu tuttum ve yere oturttum...

''Bekle Remus, önce Harry bizim olduğumu anlasın daha sonra kalkalım...''

''Mantıklı bir Sirius ne hoş.'' Son zamanlarda yediğim en afilli imaydı...

''Harry bize istediğini sorabilirsin...'' Soru sorma hakkını ona bırakmak daha mantıklıydı.

Biraz düşündükten sonra konuşmaya başladı... O kadar az özel vaktimiz olmuştu ki aklına bir soru gelmediği belliydi...

''Çapulcu haritasını nasıl kullanabilirsin?'' Aklına gelenin en iyisi olmalıydı...

''Bütün ciddiyetimle yemin ederim ki hayırlı bir şey düşünmüyorum dediğin anda Çapulcu Haritası canlanır...''

''Peki, bana verdiğin özel eşya neydi. Her zaman yanımda olmanı sağlayacak olan eşya?''

''Bir ayna Harry, çift taraflı bir ayna. İstediğin zaman beni görebileceğin bir ayna...''

Biraz düşündü, Hermione ve Ron'a baktı. Ron şaşkın, Hermione ise hala tedirgindi... Sonra Hermione bir anda önce çıktı ve kafasını eğerek dikkatlice bize baktı... Zihnimi sonuna kadar ona gösterdim...

''SİRİUSS!!'' diyerek boynuma atladı...

Benden ayrıldığında Remus'a koştu, bu sırada Harry ile gözgöze geldim... Sanırım o da zihnime girmek istiyordu... Bağlantıyı kesmesi ile sarılması bir oldu... Ve sarılması ile uzaklaşması...

''Ne oldu Harry? Ben Sirius Blackim istediğini sorabilirsin...'' Nefretle bakıyordu fakat ne olduğunu anlayamamıştım...

''Evet sen Sirius Black'sin... Şu öldüğünü sandığımız kahraman Sirius Black! Ama bir bakıyoruz korkak bir fare gibi saklanmışlar... Remus ve Sirius korkak sürüsü büyük savaşta nereledeydiniz...'' Neler söylüyordu... Biz bunları hak etmiyorduk. Ama doğru söylüyordu...

''Bak Harry her şeyi anlatabiliriz. Böyle olmasını biz değil Dumbledore istedi... Kurtuldu-''

''Dinlemek istemiyorum, bir daha yüzünüzü görmek de istemiyorum... O kadar büyük acılar, kayıplar, savaşlar... Hepsin de beni yalnız bıraktınız... Ben ailemi kaybettim ama şu an görüyorum ki kaybettiğime üzüldüğüme değmezmiş...'' Hızlıca kapıya yöneldi fakat dinlemesi gerekiyordu... En azından haksızlık yaptığını bilmeliydi... Bir suç vardı ama sadece bizim değildi bu...

''Protego'' Kapıya yapmıştım bu büyüyü çıkamasın diye...

''Aç şu kapıyı senden nefret ediyorum Sirius! Anlıyor musun NEFRETT!'' Böyle konuşması üzmüyordu, gerçeği bilmemesi beni üzüyordu...

Bu sırada Remus söz girdi...

''Bak Harry önce dinle, ön yargıların önünde bir kalkan olmuşken konuştuğun laflar ve hareketlerin için pişman olabilirsin...'' Sakin konuşmak işe yarayabilirdi...

''Çok çabuk anlatın, iki korkağı dinlemekten daha fazla işim var...'' Çok kırıcıydı ama hak veriyordum...

Onu, oğlumu, tek yakınımı büyük savaşta boyundan büyük acıları ile bıraktım... Kişiliğinin getirdiği olgunluk onu büyük bir adam yapıyordu... Aynı babası gibiydi, çok çabuk parlamıştı fakat şimdi öfkenin yanında birazda hüzün vardı... Tıpkı James, aynı babası...

''-Anladığın gibi Dumbledore bunu istedi, senin bu işi başaracağını zaten biliyordu... Büyük bir adam Dumbledore ve bizi yeni düzende sana yardımcı olmamız için köşe de tuttu... Yeni Lordlar çıkmasın diye sakladı bizi... Bu duygusal savaşın çok daha zor olduğunu düşündü sanırım... O kadar acı kayıplar verdik ki herkes bir boşluk içinde olacak ve biz oraya tampon olacağız... Bize kızma Harry, sadece seni ve geride kalanları düşündük... Her savaşta kayıplar olur, bunu kimse engelleyemez fakat en az hasarla kurtulmak en doğru yoldur...'' Remus çok etkileyici bir adamdı, Harry'nin siniri tamamen geçmiş çok daha farklı duygular uyanmıştı...

''Yine de kabullenemiyorum... Sen sevgilini, çocuğunun annesini nasıl o sahtekarın vicanına bıraktın... Emini savaşta kaçarken öldürülmüştür... Ya sen Sirius, beni nasıl yalnız bıraktın... Tüm yıl hortkulukların peşinde ölümlerden döndük... Ama siz yan gelip yattınız...'' Burda durmalıydı artık, yan gelip yatarken çektiğimiz acılar bir savaşta alınan yaradan bin kat daha acıtıyordu...

Herkes susmuştu... Son silahı buydu, susmak... Susmayın demek istedim, diyemedim... Aklıma tülün arkası geldi... Sessiz bir uçurum, kızgın bir çöl, buz gibi bir çöl, hangisi daha kötüydü... Ve hepsini bir arada yaşamak... Karanlık bir hayat, ucu yok, bucağı bir yaşlı el... Hızla çekip alıyor, güneş gibi doğuyor... O andan itibaren ne derse o... Yüz yıllardır çözülememiş gizeme elinle dokunma cesaretini gösteren birine hayır demek mi? İmkansız...

''Bak Harry sana söyleyeceğim hiç bir şey kırgınlığını dindiremez... Ama bir de hayata benim gözümden bak, sadece bir kez olsun... Bir adam düşün ; Ailesinin nefret edilen üyesi, okulun en pervasız öğrencilerinden biri... Kimse tarafından sevilmeyen bir insan... Bir iki arkadaş, kardeş onu sevmeye başlıyor ve hayata dönüyor... Büyüyor ama başında bir Lord derdi... En sevdiği iki insanı kaybediyor... Bunun suçlusu olarak 12 yıl öpücük yiyor... Kaçtıktan 2 yıl sonra bir düelloda ölüme atılıyor... Bir dost, kadim bir dost sayesinde ölüme tekme atıyor...

Ve bundan sonra ki üç yıl bir muggle ailesinin yanında yalnız yaşıyor... Kimsesi yok, hayatı yok, alışkanlıkları yok... Vaftiz oğlu büyük bir dertte... İyi ama bu adam neden oğluna yardım etmiyor? Çünkü biliyor, başarabileceğini biliyor ve ona güveniyor... Biliyor ki o olmasada bu işi başaracak... Ama ya savaşın sonrası? Kimsenin tahmin edemediği bir bilinmezlik içine yelken alıyor... Sırf oğlu için...

Şimdi hala hak vermiyor olabilirsin ama en azından yanında yeni düzenin kurulmasına yardım edelim Harry... Kendin için bile olmasa büyücü halkı için... Ne dersin Harry, fedakarlık yapıp iş birliğimi yapacaksın, yoksa bir korkak gibi saklayacak mısın gücünü insanlardan..?''

Şimdi sıra ondaydı... Büyük kararı verecek olan kişi Harrydi... Son kez tek başına karar verecekti... Büyük ahşap odada ki ışık hüzmeleri yüzüne vuruyordu... O ise düşünüyordu... Eski piyanoya yaslanmış Ron ise merakla bana bakıyordu... Kare odanın diğer ucunda, perdenin önünde ki Hermione ise tırnaklarını yiyordu... Büyük bir kararın eşğinde ki beş kayıplı insan... Ve bir söze bağlı hayatlar... Ağzından çıkacak bir sözeinde yani... Ben bu karanlık deryada batarken korkularım yüzeye çıkıyorlardı...

P.S. : Çok büyük bir sitede yayınladığım fan ficimin bir bölümüdür...

Bu rp'nin puanı 50'yi geçemeyecektir. Lütfen daha özenli bir rp ile başvurunuz.

Size göre hangi hataları yüzünden 50yi geçemediğini söylerseniz daha iyi bir şeyler koyabilirim... Açıklama getirme zorunluluğunuz var... :!:

Betimleme:10/30
Duygusal betimleme dışında hiç betimleme yoktu. Duygusal betimleme de azdı aslında. Kesinlikle yeterli değil.

Uzunluk:10/15
Uzun bir rp değildi. Sürekli alt satıra geçildiği için uzun gösterilmişti. Ve sürekli konuşmalardan oluşuyordu. Onları düzgün sıraya soksak ve eksikleri görsek, gerçekten uzaması gereken bir rpydi.

Renk Düzeni:5/15
Renkler okunaklıydı; ama hiçbir uyum yoktu. Beyaz tonlarını yani pastel renkleri kullanmanı şiddetle tavsiye ediyorum.

İmla Düzeni:5/20
Öncelikle (.) işaretini kullanmayı öğrenmelisin. Heryerde (...)yı kullanmışsın. Bu zaten en büyük imlâ sorunu. Onun dışında -de ekinin yazımında problemlerin var. Bazı yerlerde aceleye geldiğinden kelimeler karışmış. Ayrıca rplerde arka arkaya bi'kaç harf kullanmak gerçekten kötü duruyor ve Türkçe'mizde öyle bir şey yok.

Yazım:5/20
Kurgu aslında iyiydi; ama yazıya dökememişsin. Sıkıcı geldi, hemen bitirmek istedim. Okudukça da bitmedi bir türlü. Eğlenceli bir yanı yoktu. Betimleme eksikliği bunun en büyük sebebiydi belki de. Ya da sürekli konuşmalardan oluşması yazının... Rp'yi konuşmalardan çok normal cümlelerle, olaylarla anlatmalısın. Konuşmaları oldukça az tutmalısın. Bu kadar çok konuşma olması okuyucuyu sıkıyor.

Sonuç: 35

Kesinlikle RP Akademisine katıl.

Üzgünüm; ama görevim bu. Rpleri değerlendirmek. Haksızlık olmadan bütün görüşlerimi söylemeliyim.