Althia ~

Konu: Althia ~ Cuma Ağus. 21, 2009 12:01 pm

Uzun ağaçlar yüzünden hafif karanlık olan sokakta ne bir ses, ne bir hayat belirtisi vardı. Ağaçların arasında kalan mezarlık her zamanki soğukluğunu koruyup, çevresindeki mekanları da etkisi altına alıyordu. Sokağın öbür ucunda hafiften bir siluet belirdi. En başta sadece kuzguni bir pelerin gözükürken, yaklaştıkça pelerininin altıdan bile kendini belli eden vücut hatlarından, ve kukuletasının altından dökülen şarap siyah saçlarından bunun genç bir kadın olduğu anlaşılmıştı.

İşte, sonunda gelebilmişti. Yorgun ve kan çanağı gibi görünen kahverengi gözleri etrafı taradı. Ormanın içine yapılmış mezarlık hala terk edilmişliğini sürdürüyordu. Son ziyaretinden bu yana bir şey değişmemişti. Adımlarını siyah parmaklıkların ortasında duran demir kapıya yönlendirdi. Büründüğü kara giysiler, sanki ruhunu yansıtıyordu. O günden beri değişmeyen ruhunu. Keder, hüzün, acı… Tek bir olayla değişmişti hayatı.

Kapının önüne gelince bir süre içeriye baktı. Beyaz bir mezar taşı dikkatini çekiyordu yine. Gözleri yeniden dalgalanıyordu. Önündeki görüntü de öyle. Bir ölünün teni kadar beyaz ve soğuk olan elini kaldırarak, mezarlığın kapısındaki sürgüyü yana kaydırdı ve kilidi çözdü. Aynı eliyle kapıyı hafifçe öne ittirdi. Bu iş ona her seferinde daha da zor gelmeye başlıyordu. Kapı yıllardır kullanılmadığını belirten bir sesle gıcırdayarak açıldı. Kendini zorlayarak ruhsuz bir adım attı. Ayakkabısı çamura bulanmıştı. Önceki gece yağan yağmur, Natsuko´nun kalbi dışında bir de mezarlığın kuru toprağını etkilemiş olmalıydı. Çamuru önemsemeyerek bir adım daha attı. Bir adım daha ve bir adım daha… Her adımda ona yaklaşıyordu, yıllar önce kaybettiği sevgilisine. Artık yanındaydı. Ölü bedeni, toprağın sadece birkaç metre altındaydı. Belki de kömür karası gözleri kendine has o ışıltısını koruyordu, gülümsemesi hala Natsuko´nun kalbinin hızlanmasına neden olabiliyordu, kim bilir… Önceki gelişinde koyduğu mavi gül solmuştu. Sol elinde taşıdığı, boşluğu ve yalnızlığı simgeleyen, henüz koparıldığı belli olan mavi bir gülü yanına koydu, tam isminin önüne.

“ Akatsuki Kawato “ . Sembolik isme baktı. Tanıştıkları günden beri birbirlerine tam isimlerini asla söylememişlerdi. Onlar her zaman ‘ Tsuki ve Natsu ‘ olmuşlardı. Öyle kalacaklardı da. Tsuki, onun gözyaşı dökmesin her zaman engellemişti. Ağlamasını istemiyordu, çünkü Natsuko ağladığında onun da kalbi sızlıyordu. Tsuki onu asla ağlatmadığı gibi, asla veda da etmemişti. Zaten ölümü bile kazayken, sevgilisine nasıl veda edebilirdi ki? ´ Ağlama… Ağlarsan bile gözyaşlarını sevgimle kuruturum. Gencecik ruhuna daha fazla işkence çektirme, bırak karamsarlıktan çıkıp biraz hayatı tatsın, değil mi ama Natsu? ´ İşte, en son gördüğünde ona bunları söylemişti. Çünkü yine ağlamıştı Natsuko, yine aptal karamsarlığını yansıtmıştı dışarı. Şimdi düşünüyordu da, ne kadar saçma şeylere gözyaşı dökmüştü… O öldüğünden beri, acının, sevginin, mutluluğun anlamı değişmişti içinde.

Yalnızlık… Onun sessiz fısıltısı… Sesi hala kulaklarındaydı. Mutluluk taşan sesi, kalbinin ritmini değiştiren gülümsemesi, onu yaşama bağlayan yüzü… Akatsuki öldükten sonra hayata bağlanmaya çalışmıştı, bunu denemişti, ama onun kalbinin artık çarpmadığını bilmek… Bu gerçek her seferinde yüzüne bir tokat gibi çarpıyordu; artık yalnızdı. Onun gözyaşlarını silecek kişi kimdi? Annesi mi? Onu önemsiyor olabilirdi, ama bunu yapacağını sanmıyordu. Kardeşi Natsumi´nin de kendine göre sorunları vardı, onu daha da karanlığa boğamazdı kendi sorunlarıyla. Yani sonuçta yalnızdı. Tsuki´den önceki boşluk geri gelmişti. Yine boştu, yalnızdı, hayatındaki yegâne anlam kaybolmuştu. Ama ağlamamalıydı değil mi? Ona böyle söz vermişti. Gerçi… O sözünü tutmamıştı. Beraber ölmeye söz vermişlerdi. Ama o Natsuko’dan erken davranmıştı. O zaman Natsuko da sözünü tutmayacaktı.

İki damla gözyaşı, onu doğrular gibi mezarındaki toprağa döküldü. Ve birkaç tanesi de onların peşinden. Sanki onun yüzünü görebilecekmiş gibi toprağa bakıyordu ıslak kahverengi gözleri. Mezarlıktaki tek ses Natsuko´nun hıçkırıkları ve düzensiz nefes alış verişiydi. Toprağa koyduğu avuçlarını sıkıp, ellerini onun mezarının toprağıyla doldurdu. Gözyaşları onun mezarını ıslatmaya devam ederken o da toprağın kokusunu bol bol içine çekiyordu. Avuçlarındaki toprağı, Tsuki´nin sevgisinden biraz olsun bir parça bulmak için kokluyordu. Biraz özlem gideriyordu belki de. Yüzünü saramadığı ellerini onun mezarının toprağıyla dolduruyordu. Bir avucu sıkı sıkı onun toprağını kavramış, öbürüyse ismini okşuyordu.

Derin bir nefes alarak ayağa kalktı aniden. İşte yeniden gitme zamanı gelmişti. Asla bitirmek istemediği görüşmenin sonu gelmişti. Akatsuki asla dememişti, ama o her geldiğinde aynı şeyi tekrarlıyordu. Her seferinde biraz daha zorlaşıyordu ona veda etmek. Ve bir cevap alamamak da onu her seferinde daha çok yaralıyordu. Sesi artık ona ulaşmıyordu. Artık Natsuko´u duyamıyordu, Natsuko da onu… Kim bilir şuanda neredeydi, ne yapıyordu… Mezara arkasını dönüp çamurda bata çıka mezarlığı terk etti. Giderken o iki kelimeyi fısıldamayı unutmamıştı, Akatsuki´nin asla diyemediği…

“ Elveda sevgilim… “

Out: Bu Role Play'i, bir başka sitede aldığım Japon karakterime örnek olarak yazmıştım. Buraya koymak için uygun gördüm, ancak isimlerin farklı olmasından dolayı bir sorun çıkıp çıkmayacağından emin olamadım. Umuyorum sorun yaratmaz.

Konu: Geri: Althia ~ Cuma Ağus. 21, 2009 1:17 pm

Betimleme çok güzeldi. Yani ne çok az ne de çok fazla. Ayrı ayrı olduğu için anlam yüklemeside olmamış. Kısacası çok iyiydi.

Betimleme: 30

Uzunluk yeterli.

Uzunluk: 15

Sadece iki renk vardı ama en azından uyumluydu. Vurgulamak istediklerini renk yerine italic belirtmende görünüm açısında iyi olmuş.

Renk Düzeni: 15

İmlâ hatası vs. bunun gibi birşey yoktu. Harf yada kelime eksikliğide göremedim ^^

İmlâ: 20

Cümleler kısa kısa ve daha çok vurgulamak istediğin kelimelerden oluşuyordu. Kendi adıma kelime duraklarının fazla kullanılmasını okurken sıkıcı olmaktan çok eğlenceli buluyorum. Bunun dışında konu olarakta güzel sayılırdı. Fazla söylecek birşey yok sanırım.

Yazım: 15
Rp Puanın:95