Yalnız ve hüzünlü geceler

Yalnız ve tek başına. Bu sözcükler ne kadar soğuk ve sıra dışı gelse de Fiore artık bu anlamsız kelimelere alışmıştı. Normalde sabırsız değildi fakat bir an önce bu cehennemden kurtulmak istiyordu. Belki Hogwarts'ta yeni arkadaşlar tanıyabilirdi. Hıh! Ne saçmalıyordu. Tabi ki tanıyamazdı. Ondan asosyali yoktu. Hem, kim hem ukala hem de sulu göz bir kızı sevebilirdi ki? Bu karanlık düşünceleri zihninden atmak isterken Hollow caddesinde, gecenin bir yarısında evine doğru ilerliyordu. Saçma gelse de geceleri dışarı çıkmanın tehlikeli ve bir o kadar da heyecan verici olduğunu düşünüyordu. Tabi Gryffindorlular gibi aptal cesaretine sahip değildi fakat yine de ruhsuz ve terk edilmiş hayatında küçük bir aksiyona ihtiyacı vardı. "Seni Seviyorum Newyork!" adlı şarkıyı mırıldanarak, etrafa romantik bir hava katan ve özellikle kış günleri etrafı kar tanelerinin yanı sıra kendi ışığı ile süsleyen sokak lambasının etrafında dans etmeye başladı. Sesinin berbat olduğunu biliyordu fakat sessizlik yerine mırıltılar ona çok daha fazla neşe katıyordu. Ne de olsa sessizlik onun ilkelerinden biriydi. Belki Hogwarts'ta takma ismi bile olabilirdi. Yalnız Fiore. Ah, bu daha çok kalitesiz ve tek kişinin izlediği aptal bir opera sanatçısının ismine benziyordu. İçinden yaptığı anlamsız şakaya çatlak bir cadı gibi gülerek karşılık vardı. Deliriyor muydu? Şu yalnız kalma fikri biraz kötü gözükmeye başlamıştı. Derin derin nefes alarak, sokak lambasından ayrıldı ve Hollow Caddesi'nin şirin evlerine bakarak yürümeye devam etti. Ah! Hayır. Bu da ne? Sert bir cisim ile çarpışmıştı. Kafası patlayacak gibi acıyordu. Çamurun olduğu bölgeye düşmüştü. Yeni aldığı ithal ipek elbise rezil olmuştu. Tam ağzını açıp söylenecekken karşısında bir yetişkin olduğunu farketti. ve gerçeken çok kızgın görünüyordu.

Rp out:İki kişilik bir rp'tir.

Çarpıştıkları anda çıkan gümbürtülü ses birikintisi, kulakları sağır etmeye yeterli bir nedendi. Yetişkin ve güzel cadının ona ateş saçan gözlerle baktığını gördüğü zaman istemeden de olsa mahcup bir hale bürünmüştü. Oysa bir çocuk olsa elki de ona diğer cadı ve büyücülerin yapamayacağı şeyleri gösterebilirdi. Fakat bu cadı gerçekten fırından çıkmış bir tavuk kadar kızgındı. Fiore kadının bakışlarının çamura kilitlendiğini görünce biraz da olsa rahatlama hissetti. Neden bu kadar çok korkmuştu ki? Eğer kötü biri olsaydı Hollow Caddesinde dolaşmazdı. pekala, eğer iyi biri olsaydı belki bu kadar çok kızmazdı. Fiore yüzünü taş kesilmiş cadıya çevirdiği anda ürkütücü ve bir o kadar da etkileyici sesini duydu. Bu sesi tanıyordu! Ablası. Ablası hep bu şifacıdan bahsederdi. Bu kadın Hogwarts şifacısıydı! Ah, pekala. Bu daha kötüydü. Okulda karşılaşaklardı. Bunları düşünürken ıssız caddede kadının sesi yankılanmaya devam ediyordu. Fiore korkuyla yerinden sıçradı ve gözlerini kısarak kadına baktı. "Peki sen önüne bakmaz mısın? Ah şu büyükler! Zaten bütün suç hep bizde olur!" Belki biraz saygısız davranmıştı fakat bir Hogwarts şifacısının bir çocuğa lanetler yağdıracağını düşünmezdi. Kollarını bağlayarak duraksayan kadını baştan aşağı süzdü. Bedenine tam oturan giysisi çamurlanmıştı. Ancak Fiore'nin ki de öyle. Gözlerinden ateş fışkırarak Fiore'ye bakmaya devam ediyordu. Fiore ise korkak halini bırakmış eski ukala ama bilginç kız haline dönmüştü. Hogwarts'a gidince Gryffindorlu olmayacağı çok açıktı. Ayaklarını yere vurmaya devam etti. Saçlarının uçları ıslanmıştı. Saçlarını büyük bir dikkatle izleyerek şifacının sözlerini bekledi. Havada artık hiç yıldız yoktu. Yağmur her dakikada bastırabilirdi. Ve Fiore yağmurdan nefret ederdi.

Ah kendini tutamıyordu. neden hep böyle olurdu ki? Hıçkırıkları her saniye daha da büyümeye başlamıştı. Annesini en son 6 ay önce görmüştü ve o da okul alışverişi içindi. Gözlerindeki yaşı silmeye çalışarak şifacıya baktı. Yumuşamıştı. daha demin korkutucu gözüken kadın, şimdi onun gözünde melekten farksızdı. Şifacı Fiore'ye sıkı sıkı sarıldı. Bu sarılma şefkat doluydu. Ablasının ve kendisinin özlediği şefkat dolu bir sarılma. Annesinin en son ona ne zaman sarıldığını hatırlamıyordu. Hıçkırıklar arasında konuşmaya çalışıyordu ama ağzını tıkayan boğuk ses onu susturuyordu. Şifacı yavaşça onu banka oturtturdu Yağmur biraz hızlanmıştı. Ama duracağı belliydi. Ne de olsa yaz yağmuruydu. Şu an o kadının kolları arasında olmak ona çok iyi gelmişti. Hüzünle gözlerini sildi ve konuşmaya çalıştı. Teşekkür edecekti ama kelimeler ağzından çıkmadan yeni bir ağlama krizine girdi. Onu bir bebek gibi tutan şifacının o an ablası olmasını isterdi. Biraz daha yaşlı olsaydı annesi olabilirdi belki de. Ah! Neler saçmalıyordu. Bu imkansızdı. Bu kadından doğacak çocuk kesinlikle çok şanslıydı. sonunda gözünü sokak lambasına dikerek konuşmaya başladı. "Ben, ben özür dilerim. Kabalık ettim."Kelimeler ağzından hızlıca çıkıvermişti. Oysa şifacıya bilmiş şeyler söyleyecekti. Fakat bu olmamıştı. Ne kadar da çabuk karar değiştiriyordu. Hızla atan küçük kalbine odaklandı. Şimdi bu kadının kolları arasında huzurluydu. Peki daha sonra ne olacaktı? Göz yaşlarını silmeye çalışarak tekrar mırıldandı. "Annemi ne zamandır görmüyorum." Bu kelimeler ondan bir fısıltı gibi çıkmıştı. Anne lafını sesli söyleyince tekrar ağlama krizine girdi.

Gözlerindeki yaşları silmeye çalıştı. Korkuyordu. Gitmesini istemiyordu. Bu çok saçmaydı. Şifacıyı yeni görmüştü. Fakat ona ısınmıştı. Belki de çok hassas olduğu bir konuda ona yardım etmesinden kaynaklanıyordu bu. Hüzünlü gözlerle şifacıya baktı. Adı dilinin ucundaydı. Fakat hala kestiremiyordu. Neydi? Neydi? Dudağını ısırıp düşünmeye başladı. Evet! Jeanett! Miss Elansar. Gözlerini kaçırarak cevap bekleyen şğifacıya baktı. Gitmesini istemiyordu fakat daha önce de söylemişti. O bir bebek değildi. Şifaıdan ayrılarak gözlerine baktı. Gülümsüyordu ama bu yapay bir gülğmsemeydi. Belli ki Fiore'yi neşelendirmek için küçük bir çabaydı. Fakat hüzünlü gözleri onu çabucak ele veriyordu. Hızla ayağa kalkarak sırılsıklam olmuş saçlarına dokundu. Saçlarına bayılıyordu. Saçları, bedeninden çok daha özeldi. Saman rengindeki yumuşak, ıslak ve aynı zamanda keçeleşmiş saçlarına daha da dikkatli baktı. Biraz düşündükten sonra kendine geldi. Ne yapıyordu böyle? Ne düşünmüştü ki? Yani o şifacı ve Fiore ne olabilirdi? Bu çok ama çok saçmaydı. Kafasındaki süslü düşünceleri atmak istercesine köpek yavrusu gibi silkelendi. Fiore bu değildi. Ellerini beline koyarak ayaklarını yere vurmaya başladı. İşte ukala Fiore geri dönmüştü. Tabi ilk halinden daha nazik olacaktı. Sesinin güçlü çıkmasına özen göstererek, "Gerek yok bayan. Başımın çaresine bakabilirim." Kısa bir duraksama yaşadıktan sonra esneyerek bir kez daha konuştu. "Sizi tanıyorum. Hogwarts Şifacısı. Nasıl olsa yakında görüşürüz." Yüzüne sahte bir gülümseme yaydıktan sonra arkasını dönüp yürümeye başladı. Lütfen. Peşinden gelmesini çok ama çok istiyordu. Süslü bir rüyadan çıkmış gibiydi ve bunu istemiyordu. Adımlarını daha da yavaşlattı. Peşinden gelmesini umuyordu. arkası dönük bir şekilde bekledi. Küçük bir umut. Küçük bir umut için bekledi.