Margarita |Zeynep|

Konu: Margarita |Zeynep| Salı Eyl. 01, 2009 6:41 pm

Medus Vasos, işinde oldukça başarılı zengin bir iş adamıdır. Aile hayatındaki sorunlar onu bunaltmış ve bu olumsuz havayı işine yansıtmasına neden olmuştur. Fakat bu, onun için iyiye işaret değildir. Hayatının en önemli antlaşmasını imzalamak üzereyken oğlunun intihar ettiğini öğrenir. Artık hayatına leke sürülmüştür, iyi bir baba olamadını, sorunlu bir evlada sahip olduğunu bütün dünyaya göstermiştir. Bütün bu olumsuz tepkilerden kurtulmak için kaçmaya karar verir. Kılık değiştirerek Fransa uçağına biner. Uçağa bindiği anda gördüğü değişik görüntüler Medus'u bir ağ gibi sarar, ele geçirir. Yavaş yavaş, uçağın düşeceğini anlayan Medus, pilotlarla temasa geçer, fakat, onlardan aldığı olumsuz tepki üzerine pilotları bayıltır. Sonunu kendi eliyle imzalamıştır, birçok kişinin ölüm kararını vermiştir. Uçak düşmektedir ve yapılacak tek şey kadere razı olmaktır.

Konu: Geri: Margarita |Zeynep| Ptsi Eyl. 07, 2009 10:47 am

*Karakterler*
Giriş * Medus Vasos
Ben bir salağım! Onlarca kişinin ölüm belgesini -kendim de dahil- elimle imzaladım. Ama her şey o kadar gerçekti ki... Uçağa bindiğim anda gözümün önüne cesetler geldi, kanlı kanlı, etrafa dağılmış cesetler... Ya kafayı sıyırmıştım ya da geleceğe dair bir şeyler görmüştüm. Küçük bir çocukken gördüğüm gibi. 5-6 yıldır rüyalarıma saçma sapan cisimler, alakasız kişiler girmiyordu, rahata kavuşmuştum. Peki neden tekrar beynimin içinde görüntüler dönmeye başlıyor? Ve, neden ben?

Yıllar önce kesinlikle bir akıl hastanesine yatmalıydım, şirketimi, evimi ve ailemi yardımcım Jake'e emanet edebilirdim. Yapmadım, egomun altında ezildim. Şimdi çok pişmanım.

***

Bütün bu olanların birçok nedeni var. Dırdırcı karım Dolly'nin sivri dili beni iyice rahatsız ediyordu. Her şeyi abartan, huysuz, yaşlı kadın! Evi terk etmemdeki baş faktör kendileri. İkiz kızlarım Belen ve Iris... Alnımın teri ile kazandığım paraya göz dikmiş, ahlaksız kızlarım. Adıma leke sürmelerine izin vermemek için çok çaba sarf ettim. Ama bütün çabalarım sonuçsuz kaldı. En sonunda onları istedikleri yaşama teslim ettim. Nasıl biri olduklarını sormayın bana. Az çok tahmin edebilirsiniz. Ve son faktör: En iyi üniversitelerde okuttuğum biricik oğlum, Alexander. Çok zeki biriydi, ağırbaşlı tavırları ile toplumda örnek alınan bir gençti. Hırsı yıllar sonra gözünü kör ettiğinde onu uyardım. '' Yapma! '' dedim, ama dinlemedi. En sonunda intihar etmeye kalkıştı. Tam da ben hayatımın antlaşmasını imzalamak üzereyken! Elimdeki her şeyimi kaybetmeye dayanamadım. Ardıma bile bakmadan kaçtım bütün sorunlardan. Lanet olası yaşam!
-----------------------------------------------------------------------
Jude Terry
Ömrümün son günlerini, sıcak kumsallarda geçirmek gibisi yok. Bu uçak kazası sayesinde bedavadan tatil yapma şansını elde ettim. Çok mutluyum, ama biliyorum, her şey gibi mutluluğunda bir sonu var. Neyse, karamsar düşüncelerden kendimizi uzak tutalım. Ama kime diyorum ben bunları? Herkes ayrı telden çalıyor, beni takan yok aralarında. Aman yani, ben de zaten onlara ölüp bitiyorum. Peh!

***

Esmer güzeli, genç bir bayanın kırmızı dudaklarından dökülen sözler hayatımı bitirdi. Ölüyordum. Ölümün soğuk nefesini her an ensemde hissediyordum, içimi bir korku kaplamıştı. Sevdiklerime veda etmek içimden gelmiyordu. Hoş, beni seven birini dünya üzerinde bulmaz zor ya. Bu uçak kazasından sonra herkes benim öldüğümü düşünecek. Sevinçten çılgına dönecekler, ama ben onların karşısına geçip dimdik durarak, '' Hani öldü diye sevindiğiniz bir adam vardı ya... '' diyeceğim. Evet, son nefesimi bu sözleri söylemeden vermek istemiyorum. Her ne pahasına olursa olsun yaşayacağım. Ve onlar benim, Jude Terry'nin, kim olduğunu görecekler.

Konu: Geri: Margarita |Zeynep| C.tesi Eyl. 12, 2009 6:48 pm

Havaalanının büyük, cam kapısından içeriye giren Pamela Marjan'ın beyninde tek bir düşünce vardı: Aylardır yüzünü göremediği oğluna doyasıya sarılmak. Ama bu, pek kolay değildi. Karşısında eğitim görmemiş, nezaket nedir bilmeyen, yabani bir adam vardı.
'' Bir aptallık yapmaz herhalde. '' Bir zamanlar tutku ile bağlandığı adam, şimdi baş düşmanıydı. Söylenen küçük yalanlar ilişkilerinin temelini oluşturmuştu. Birbirlerine gerçek yüzlerini göstermekten çekinmişlerdi. Ama bütün bu oyunlara rağmen mükemmel bir ilişkileri ve uyumları vardı. Pamela, hamile olduğunu öğrenince sevinçten ağladığını hatırladıkça kendi kendine pişman bir şekilde gülüyordu. Çünkü bu olay her şeyin bitişini gösteren bir işaretti. Robin'in karmaşık aşk dünyasında, kendisine çizdiği kaderde, çocuk sahibi olmak ve bir kadına bağlanmak yoktu. Şimdi kavga ettikleri masum oğlan çocuğunu o, Robin, istememişti. Ve yıllar sonra geri dönüp oğlu üzerinde hak iddaa eden bu adam hatasını anlamıştı. Bir kez daha oğlunu terk ediyordu, onu annesine geri veriyordu. *Bana yalvaracaksın gel oğlunu al, diye. Er ya da geç bu olacak.* Aylar önce Robin'in (Citroen C-Metisse Concept) kırmızı arabasından inerken bu sözleri söylüyordu. Şimdi, kafeteryaya giden yolda yürüyordu, beyni deli gibi çalışırken aklına birden gelen bu görüntü onun ilginç bir şekilde rahatlamasına neden oldu. Robin, kendine bile bakamayan, sorumluluktan kaçan, kiminle beraber olduğunu bilmeyen adam, dört yaşındaki çocuğa bakacaktı? Robin'in bir evi bile yoktu, arkadaşları ile beraber bir orda bir burda, göçebe hayatı yaşıyordu.
'' Gelmeyeceğini düşünmüştüm. '' Bir anda önünde beliren uzun boylu, saçı sakalı birbirine karışmış adama baktı. Değişmişti, gözlerinin etrafında çizgiler oluşmuştu, dudakları şişikti ve kolunda belirgin bir morluk vardı.
'' Uyuşturucu mu kullanıyorsun? '' dedi Pamela öfkeyle, parmağı ile adamın kolundaki morluğa dokundu. Oğlunun ne halde olduğunu çok merak ediyordu. Uyuşturucu kullanan bir baba ve onun sapık arkadaşları ile dolu bir ev. Düşüncesi bile korkunçtu. İçindeki sürekli büyüyen öfkeyi görsün diye gözlerini adama dikti, sakin olmaya çalışıyordu, ama kelimeler ağzından tükürüklerle çıkıyordu, '' Ne biçim b- '' Sözleri yarım kaldı, dolmuş gözlerle onların didişmelerini izleyen küçük bir çocuk, adamın hemen gerisinde onlara bakıyordu. Elinde, yaklaşık kafası kadar büyük bir şeker vardı. *Masumiyetin somut örneği...*
Adamı bir kere iterek oğluna sarıldı, küçük çocuğun saçlarını okşadığını anne diye ağlaması Pamela'yı büyük bir pişmanlık duygusuna sürükledi. En başından bırakmamalıydı oğlunu Robin'e.
'' Gidiyoruz, anneciğim, gidiyoruz. ''

Konu: Geri: Margarita |Zeynep| Ptsi Eyl. 14, 2009 7:46 pm

Taksi durağındaki satıcıdan aldığı çin malı şapkayı başına geçirdi, kısmen de olsa yüzünü gizlemesine yardımcı olmuştu. Takım elbisesinden kurtulmuş, ipek gömleğinin yerini kendisini genç gösteren kırmızı bir tişört almıştı. Dışarıdan bakan birinin onun hakkındaki ilk düşüncesinin 'turist' olacağından şüphe etmiyordu. Güzel bir şekilde kendini kamufele etmişt, cebinde sahte bir kimliği bile vardı.
Dakikalar önce yaşadığı olayların üstünü bir tabaka kaplamıştı artık. Kanaması hiçbir zaman durmayacak kirli bir tabaka... Acısını biraz olsun dindirmek için kimseyle dertleşmeyecekti, kim ve neden burada olduğunu kimse sorgulamayacaktı. Hoş, sorsalar bile cevap vermeden başını dimdik tutarak giderdi oralardan. Korkak... Medus'un içindeki açıklanamaz duygular içinde korku en başta geliyordu, savunmasız bir bebek gibi zırıl zırıl ağlıyordu, tutunacak bir dalı vardı; ama onu da görmezden gelerek kendini akıntıya bırakmıştı. Bir mucize olur ya, belki yaşardı, hayatta kalmayı başarırdı.
Havaalanının özene bezene süslenmiş, ustalıkla temizlenmiş mermer yüzeyine baktı, uzun boylu, bakışları kararmış ve tereddüt içinde kalmış bir adam gördü. Bu o muydu? Yılların deviremediği adam, Medus Vasos, yenilmiş miydi? Öyle gözüküyordu, amaçsız bir şekilde salonda bir ileri bir geri gidiyordu. Hayatı boyunca kendini hiç boşlukta hissetmemişti. Yaşayan ölü...
'' Buyrun, size nasıl yardımcı olabilirim? '' Karşısındaki görevli bayanın yumuşak sesine büyülenmişti sanki. Ama beyni hâlâ çalışıyordu, kendisi fark etmese bile eli, pantalonun arka cebine gitmişti, sahte kimliğini çıkarmıştı.
'' İlk kalkan uçak... Yani demek istediğim... ''Alnından boncuk boncuk terler akarken derdini anlatmakta zorluk çekiyordu. Sanki, her an birileri onu kolundan tutup lüks villasına götürecekti, kanlar içinde yerde yatan oğlunun başında ağlayan karısını gösterecekti. Korkuyla arkasına baktı, havaalanının girişine keskin bir bakış atıp önüne döndü.
'' Birazdan kalkmak üzere olan uçak nereye gidiyor? '' Sonunda dili çözülmüştü.
'' Fransa, Paris, bayım. '' Bayan, kalın gözlüğünün ardından adama baktı, biraz önce bir suç işlemişti sanki, bir an önce bu lanet şehirden ayrılmak için de ilk kalkan uçağa binecekti. En iyisi adamı iyice incelemek ve adını bir köşeye not almaktı bayana göre.
'' Harika. Peki yeriniz var mı? ''
'' Evet, bayım. Üç koltuğumuz boş. ''
Karanlık tünelin ardından gördüğü umut ışığı onu gülümsetmişti. Ama bu gülümseminin silinmesine sadece saatler vardı.