Penelope.. (Bölüm bölüm yazacağım) ^^

Konu: Penelope.. (Bölüm bölüm yazacağım) ^^ Çarş. Eyl. 02, 2009 3:56 pm

İlk hikayenin ana hatlarını yazmalıyım sanırım?

Ana karakter; Aphrodite Collen
Yan karakterler; Belli değil
Olayların geçtiği zaman(yıl); 2010
Kısaca konu;

Hikayenin ilk bölümünde de göreceksiniz, hikaye Aphrodite'in doğumundan itibaren dışlanması ve sevilmemesiyle alakalıdır. Annesi ateş elementinde ustalaşmış bir elementist, babası ise sıradan bir insandır. Ailesi daha doğrusu babası tarafından dışlanmasına bir süre sonra alışsa da hayatta da aynı muameleyi göreceğini fark eder. 16 yaşın getirdiği zorlukların kat kat fazlasını çeken Aphrodite buna dur demek için sonunda harekete geçmeye karar verir. Melek gibi biri olmayacak olsa da, insanların kendisini anlamasını sağlayacak biri kişiliğe bürünür. Çevre baskısının ve yalnızlığın genç bir kızı nasıl etkileyebileceğinin hikayesidir bu.

Spoiler:

Karakterlerin görünümü(Her bölüm eklendiğinde yenilenecektir.)

Aphrodite:

Spoiler:

Sophia(Aphrodite'in Annesi):

Spoiler:

Spoiler:

Spoiler:

Ehm.. Karar verdim.. Hikayemde böyle bir bölüm olmayacak.. Ama yine de emek sarf ettiğim için silmek istemedim ^^

İkinci Bölüm; Anneden 16. Yaşgünü Hediyesi

"Kız yerine erkek doğursaydın böyle olmazdı işte."

Ah harika! Yine aynı yere bağlanmıştı olay. Erkek değil de kız olmam... Doğduğumdan beri evde yer edinememin sebebi buydu. Sanki kendim seçmiştim bunu. 16 yıl... Tam 16 yıldır çekiyordum bu durumu. Hep susmuştum. Annem konuşmuştu benim yerime, şuan olduğu gibi.

"Kes şunu, onu üzüyorsun." Bunu söylerken sağ eliyle, sandalyeye gömülmüş olan beni gösteriyordu. Gözlerimde minnet duygusunun ışığıyla anneme baktım. O benim kahramanımdı. Şuana kadar beni o adamdan korumuştu. Ben de kendimi savunabilrdim belki. Ama annem sürekli arkada kalmamı istemişti. Bugüne kadar onun sözünü dinledim. Bugün benim doğumgünümdü ve kendimi tutacak halim kalmamıştı. 16 yılın yükünü taşıyordum boynumda. Erkek arkadaşımla odamda öpüştük diye çıkmıştı bütün bu olay. Anneme yıkamazdım. Burnumu çektim. "Boşversene, kimin umrunda?"

Babamın ateş saçan gözleri hemen bana dönmüştü. Gözümün önüne gelen kızıl saçlarımı kulağımın arkasına attım ve korkusuz, kendimden emin gözlerle babama baktım. Üstüme yürüyordu. Kılımı bile kıpırdatmadım. İçimdeki öfke giderek artıyordu. Şuan ona haddini bildirmek için neler vermezdim. Hala bana doğru ilerliyordu. Aramızda yaklaşık iki metre kaldığında babamın şapkası alev alıvermişti. Büyülenmiş ve şaşkın gözlerle babama baktım. Babam sinirli ama sakin bir şekilde şapkasını eline aldı ve ateşi söndürdü. Ardından gözlerini anneme dikti. "Ne haliniz varsa görün."

Uzun bacaklarının verdiği avantajla birkaç saniyede odadan çıkıvermişti. O gözden kaybolunca ben gözlerimi hemen anneme çevirdim. "Neler oldu az önce?" Annemin dudaklarından sadece "Çok ileri gitmişti" sözcükleri çıkmıştı. Sesinin kısıklığından bunları bana söylemediğini, kendi kendine konuştuğunu anlamıştım. Sandalyeden kalktım ve iki adımda annemin yanına gittim. Kolundan dürtüklüyordum. "Anne!"

Annem bir uykudan uyanmış gibi irkildi ve gözlerini bana dikti. Bir şeyler mırıldanıyordu; ama az önceki 'ateşli' olaydan sonra bu kadar kısıl sesli kelimelere dikkat edemeyecek kadar ağrıyordu başım. Sonunda annemin sesi normal seviyeye çıktı. "Aphrodite." Alnımı sıvazlayarak anneme baktım. Kafasında söyleyeceklerini toparalamaya çalışıyor gibiydi. Ayağımı yere vurarak ritim tutuyordum ve cevap beklediğimi belli etmeye çalışıyordum. Bir anda annemin gözü bana çevrildi.

"Sanırım artık anlatmalıyım. Bunu bilerek büyümen lazımdı ama baban söylememem için beni zorladı." Sadece birkaç saniye içinde o kadar seçenek düşünmüştüm ki... 'Biz senin gerçek ailen değiliz.' 'Aslında o senin baban değil.' Tamam, biliyorum. Bu tarz şeylerin sonu daima üzücü veya anormal bir haberle biter ve annem o adamdan ne kadar nefret ettiğimi biliyordu. Yani o adamın gerçekte babam olmama ihtimali çok düşüktü. Ben burda meraktan ölürken annem hâlâ düşünüyordu. Tekrar dürtükledim. "N'olur onun gerçek babam olmadığını söyle." Mavi gözleriyle ışıklar saçarak bana baktı. Dikkatim hemen dağıldı ve gözlerine odaklanıverdim. Gözlerimi ondan almıştım. Tabii kahverengi lens kullanıyordum artık. Ama özü maviydi. Ben bu önemsiz ayrıntıyı düşünürken annem konuşmak için ağzını açtı. Tam o sırada içeri giren yakışıklı 'erkek arkadaşı adayım' Christopher yüzünden susmak zorunda kaldı.

Chris çıkışa doğru ilerlerken dudağımdan öptü ve gülümsedi. Aynı gülümsemeyle ona karşılık verdim ve çıkışını izledim. Kapı kapandığında gözümü hemen anneme çevirdim. Annem pes etmiş gibi kollarını yukarı kaldırdı. "Tamam söylüyorum. Ama babana bundan bahsetmek yok." Arabaların arka camlarındaki oyuncak köpekler gibi kafamı aşağı yukarı sallarken bir yandan da laflarımla ısrar ediyordum. "Tamam, söz. Hadi, merak ettim anne."

Annem şöyle bir durdu ve bana baktı. Elini, avucu tavana bakacak şekilde açtı ve öne tuttu. Ne yaptığını anlamış değildim. Gözümü bir kere kırpmış olmalıyım. Gözümü kırpıp açtığımda, annemin avucunda bir alev topu duruyordu. "Sen ve ben özeliz. Babansa normal bir insan." "Özel 'olduğunu' farkettim." Ağzım açık anneme bakıyordum. Korkudan değil ama şaşkınlıktan birkaç adım geri geldim. Annem hemen alev topunu söndürdü. Elini bana uzattı. "Sen de öylesin. Küçükken gördük bunu. Olmamalıydın, çünkü baban bir insan. Ama oldun işte." Ne olmuştum, bir ucube mi? Kahretsin! Hayatımda bir bu eksikti zaten. Annem bir adım daha yaklaştı bana. "Biz, 'elementist'iz."

3. Bölüm; Yetenekle Tanışma

Sanki yabancı bir dilde bir şeyler söylemiş gibi, garip garip baktım anneme. Annemin yüzünde endişeli, aynı zamanda üstünden büyük bir yük kalkmış gibi bir ifade vardı. Ne kadar süre sessiz kalmıştık bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey vardı ki, o da bu evde garip bir şeyler döndüğüydü. Annemin birkaç cümle önceki laflarına bakılırsa, bu garip şeyleri uzun zamandır bilmem gerekiyordu. Ne harika değil mi? Dışlanmak için bir sebebim daha vardı; bir ucubeydim. Aslında... Nasıl bu kadar çabuk inanıverdim? Yani çok saçma bir şey bu. Bir sürü seherbaz yapabilir ateş numarasını. Bahse varım Mandrake de elinden ateş çıkarabilirdi. Ah, nasıl oldu da geç farkına vardım bunun? "Dalga geçiyorsun." Sesimde büyük ölçüde alay vardı. Sesimdeki duygunun bir an değişmesi annemi şaşırtmış gibiydi. Konuşmaya başladığında, alıngan ses tonu gözümden kaçmamıştı. "Bana inanmıyorsun?.." Soru cümlesi değildi; ama bir cevap vermem gerekirdi. Evet, inanmıyordum. Hadi ama, kim inanırdı ki? Bir anda özel güçlerin olduğuna inanmak... Kabul ediyorum, ilk başta inanmıştım. Ama birkaç dakika içinde bunun basit bir numara olduğunu anladım öyle değil mi? Ah, kimi kandırıyorum? Fazlasıyla safım. Annemin sesi iç sohbetime bir anda noktayı koyuverdi. "Sen de yapabiliyorsun. Kanıtlayabilirim."

Sırıttım. Kelime hatası yapmış olmalıydı. "Yapabilirsin demek istedin sanırım." Anneyle dalga geçmek dinimizce -en azından babamın dinince- günahtı. Evet, ben Hristiyan değilim. Haç işaretini falan seviyorum; ama o kadar yani. Bodrumu karıştırırken bulduğum bazı kitaplar sayesinde kendi dinim, daha doğrusu görüşüm oluştu. Her neyse işte. Annemle dalga geçer gibi konuşmayı ben de doğru bulmuyordum; ama istemsizce oluyordu bu. Annem, yine o mükemmel kişiliği dolayısıyla dalgacı lafımı duymamış gibi yaptı. "Avucunu aç." Dediğini yaptım. Ardından gözlerimi yere devirdim. Ne kadar uzamıştı bu iş? Gerçekten sıkılmaya başlamıştım. Annemin konuşmaya başlamasıyla, gözümün ona çevrilmesi bir oldu. "Gözünü kapatıp sıcağı düşünmeni istiyorum. Sıcaklığı sen belirle; ama sıcak olmalı. Tamamıyla ona konsantre ol." İnanmasam da gözümü kapadım. Yüz hatlarımın hareketi ve dudak kıvrımlarım inancımın azlığını dışarıya yansıtıyorlardı. Yani öyle olması için çabalıyordum. Sonra, bunun konsantrasyonumu bozduğuna karar verdim ve yüzümü kendi haline bıraktım. Kendimi tamamıyla sıcağa verdim. Hissediyordum sanki. Sıcak... Hem de çok sıcak... Annemden gelen şaşkınlık iniltileri yüzünden gözlerimi açtım. Gördüğüm şey birkaç adım gerilememe sebep oldu.

Çığlık atmamayı başarmıştım. Ama korktuğum da bir gerçekti. Yani, kim elinde bir ateş topu görse korkmaz ki? Avucumda duruyordu hâlâ. Daha doğrusu avucumdan iki santimetre kadar yüksekteydi. Normalde elimde yanık olması gerekirdi şuan. Ama elimden vücuduma yayılan, sadece hoş bir sıcaklığın hissiydi. Hoş bir sıcaklık, evet. Yani, sanki Miami'de güneşleniyormuşsunuz gibi... İç sesim bu sefer annemin kıpraşmasıyla sustu. Bir uykudan uyanmış gibi oldum. Gerçek dünyadaydım ve elimde bir ateş topu -topçuğu mu demeliyim?- duruyordu. Aniden avucumu kapattım. Avucum kapanır kapanmaz ateş topu söndü. Arkasında bir duman bile bırakmamıştı. Evet, bu sefer emindim. Bu kesinlikle gerçekti. Durumun tamamıyla farkına varınca, sesimi kısık tutamayarak, biracık(!) yüksek sesle -neyse ki çevremizde kimse yoktu- "Ben bir ucubeyim!" diye bağırıverdim. Tabii ki bu sevinç çığlığı değil, şaşkınlık çığlığıydı.

» Bölüm Kuralları