Sıcak Çikolata

Diagon Yolu'nu ve Çatlak Kazan'ı kendime mesken seçmiştim resmen. Çatlak Kazan'da kalmak zorundaydım, Hogwarts'ın açılmasına az kalmıştı çünkü. Diagon Yolu ise bir cennetten farksızdı. İstediğim her şeyi elde edebileceğim harika bir yerdi. Fakat... Tek kusuru, hiçbir dükkanda bir karadul bulamamış olmamdı. Bu güzelim örümcekler çok yanlış anlaşılıyordu. Ne var yani erkeğini yiyorsa? Millet evinde karısını, çocuğunu doğrarken bu hayvancağızın yaptığı kötü bir şey değil ki. Ah, şu önyargı...
Süslü tabelalara baka baka yürürken aklımın bir köşesinde sıcak çikolata içme isteği belirdi. Hava sıcaktı, herkes soğuk bir şeyler isterken benim yaptığım tercih pek normal sayılmazdı. Ama kime ne? Önüme çıkan ilk dükkandan adamımı attım ve etrafıma göz attım. Küçük bir dükkandı, içinde üç tane yuvarlak masa, masanın etrafına konmuş oldukça davetkâr kırmızı puf koltuklar ve girişte bir büfe vardı. Sahibi yaşlı bir adamdı, elinde bastonu ile gözlüklerinin ardından beni süzüyordu. Ne bakıyorsun, be adam? Hemen içeceğimi alarak dükkandan çıktım. İnsanların uzun uzun bana bakmasından hoşlanmıyordum. Taş kaldırımda yürürken gözlerim sokakta yürüyen büyücü ve cadılara takılıyordu. Birçoğu alış veriş yapmak için gelmişti, ellerinde uzun listelerle bir o dükkana bir bu dükkana yürüyorlardı. Tatlı bir heyecan vardı sokaklarda.
Kaldırımdan tam inmek üzereyken sarı bir baş gördüm. Üstüme üstüme gelen bir baş. Ben, tam olarak ne olduğunu anlayamadan elimden bardağım kaydı, gözlerimin bir an karardı ve sert zemine kapaklandım. Başımı kaldırıp üzerime baktım. Üstüm başım toz olmuştu, elimden kayan bardak bana çarpan kişinin üstüne dökülmüştü, kız ciyak ciyak bağırırken çok komik duruyordu. Kızdırılmış bir goril gibi sağa sola saldırmasını bekledim, ama böyle bir şey yapmadı, bana ters ters baktı. Ve... Evet, özür dilemem gerekiyordu, değil mi?
'' Ah, pardon. Gerçekten üzgünüm. '' dedim, gülmemi engellemek için dişlerimi sıktım, ama küçük bir kahkaha ağzımdan kaçıverdi. Ah, çok da umrumdaydı ya.

Kitap okuyordum ama sıkılmıştım da. Tabi az önceki aksiyonu saymazsak. Yanlışlıkla kahvesini babamın üzerinde dökünce en azından biraz hareketlilik oldu. Yeni bir şeyde öğrendim hem; kahve lekesi, hemen müdahale edilip, buzla çıkarılır. Yinede sıkıntı peşimi bırakmadan kovalıyordu beni. Londra'da hava oldukça sıcaktı. O kadar ki, neredeyse eriyip, koltuktan kayarak yere akacaktım. Aklıma bir fikir gelmişti. Hogwarts'ın açılmasına az kalmıştı ve ben 'Büyü Dünyası'nı daha önce hiç görmemiştim. Kitabı elimden bırakıp, eriyen bedenimi toparladıktan sonra evde annemi aramaya başladım. Ahh, ne kadar aptalım, annem ahırda yeni gelen taya bakıyordu. Çabucak yanına koştum. Anneme isteğimi anlattım. Kabul etti, çok zaman kaybetmeden çıktık. Yolculuk oldukça eğlenceliydi daha önce hiç görmediğim şeylerle karşılaştım, buna bir duvardan geçmek de dahil. Sonunda gerçekten kalabalık bir yola vardık. Annem buranın 'Diagon Yolu' olduğunu söyledi. Büyü Dünyasının en işlek mekanlarından biriymiş. Gerçekten de öyle. Öylesine geziyorduk. Etrafa bakınıp durduk bir süre.

Annemle dışarı çıkmanın en kötü yönlerinden biri, herhangi bir yerde herhangi ilgisini çeken bir şeye rastladığında, o şeyi bırakmasının çok zor oluşu. Bunun burada olmamasını umsam da annem pelerinlere kafayı takmış gibiydi. Bir süre vitrindeki mankenlerin üzerinde baktığı pelerinlere, birde kendi üstünde bakmak istedi. Tabi ki beni de içeri sürükleyerek. Kendime oturacak bir tabure buldum ve üzerine kendimi bıraktım. O kadar uzun zamandır buradaydım ki sanki oturduğum tabure de vücudumun uzuvlarından biri haline gelmişti. Pişmanlık duyuyordum, evet bu pişmanlıktı. Evde sıkıldığımı düşünüp annemi beni gezdirmeye ikna ettiğim için pişmandım. Hem de şimdi daha da sıkılmıştım. Sıkındı içinde iç çekerken, buğulu vitrin canımın dışında içeri bakan birini gördüğümü sandım. Biraz daha dikkat edince bunun Mia olduğunu anladım. Oda pelerinlere göz gezdiriyordu. Ne büyük şans! Hemen yerimden fırladım, ama ben kapıya vardığımda o çoktan kalabalığa karışmış ilerliyordu. Seslenmeyi düşündüm ama bu kalabalıkta duymazdı da. Bir elimle kapıyı açık tutarken, hala kırmızıyla mavi arasında kararsız kalan anneme baktım. Hayır! Bunu bir dakika kadar daha sürdüremezdim. "Anne, az önce Mia'yı gördüm. Yanına gidiyorum." Annem kalabalıkta kaybolacağımı anlatmaya çalışan caydırıcı cümleler kursa da, ona büyüdüğümü ve Mia'nın burayı zaten bildiğini onunlayken kaybolmayacağımı söyledim. Komik, hâlbuki onu ararken bile kaybolabilirdim, bunu annemin bilmemesi iyi diye düşünerek, hala beni yanından ayırmakla ayırmamak arasında tereddütteki annemi bırakıp yokuştan aşağı, Mia'nın peşinden gittim.

Tanrım! Bu ne kalabalık. Kalabalıktan hiçbir zaman hoşlanmazdım. Bana itici gelirdi. İlerlemeye devam ettim. Aklımda ki Mia'yı bulma düşüncesi, kalabalık içinde gittikçe uzaklaşıyor, yerini bilmediğim bir yerde ne yapacağımı bilmediğim endişeli duygulara bırakıyordu. Bu çok güzel diye düşündüm, kendime kızıyordum. Bilmediği bir yerde belli belirsiz gördüğü birinin peşine düşmek bir sersemin işi olabilirdi. "Lanet olsun!" bir an durdum, o keskin çığlıktan sonra " Ya da olmasın!" Duyduğum sesin Mia'nın sesi olduğuna emindim. Kafamı çevirip etrafı kolaçan ettim. İşte! Oradaydı önünde bir kızla konuşuyordu. Biraz daha yaklaşınca bunun bir konuşmadan çok tartışma olduğunu anladım. Oraya vardığımda, tartışmalarının birazcık olsun dinmiş olduğunu anladım ve kızın başını kaçırdığım şu cümlesinin sonuna yetişmiştim. " ...kötü olmuş. '' Omzuna dokunup Mia'nın yanına geçtim, üzerindeki lekeye bakarken endişeli gözüküyordu. " Biliyor musun pelerin dükkanından beri seni kovalıyorum." Gülümseyerek devam ettim " Ouu! Üstüne ne oldu? " Yanında ki kız olayı kısaca anlattı. Sesinde Mia'yı suçlayan bir eda vardı. Hitap şeklinden tanışık olmadıklarını da fark ettim. Leke sıcak çikolata lekesiydi. Aklıma sabah ki olay geldi. “ Tamam kahve değil ama tatları benziyor “ diye düşündüm. Önünde bulunduğumuz dükkanların birinden bir avuç buzla yanlarına döndüm. Lekenin üzerine buzlar koyarken, şu diğer kızda lekenin çıkmasını umut eden bakışları fark ettim. Sanırım aslında kendini savunuyordu. Kötü biri değildi o…

'' Üstün... '' diyerek parmağıyla üstümü gösterip devam etti '' Çok kötü olmuş. ''
Gerçektende öyleydi.Onca cadının büyücünün arasında bu halde bulunmak berbattı.Hogwarts dışında büyüde yapamıyordum.Of ne yapacaktım diye iç geçirirken,omzumdaki bir dokunuşla arkamı döndüm.Bu Johnny'di.Benim çocukluk arkadaşım.Şaşırmıştım çünkü onu burada daha önce görmemiştim."Johnny! " diyerek onun konuşmasını bekledim. " Biliyor musun pelerin dükkanından beri seni kovalıyorum."
Dudaklarımı büzüp lekeye odaklandı gözlerim.
" Ouu! Üstüne ne oldu? " dedi hafif bir gülümsemeyle Johnny.
Diyecek tek bir laf bulamıyordum.Yanımdaki üstüme şu sımsıcak çikolatayı döken kız olayı kısaca anlattı.Daha sonra gözlerimi kısıp Jonhhy'e baktım.Çarpık bir gülümsemeyle Johnny'e bakıp "Yanında tişört var mı ? " dedim sustum ve bakışlarımı kıza çevirdim " Yada senin ? "
Eminimki ikisindede yoktu ama sormakla birşey kaybetmezdim.Onlar cevap vermeye hazırlanırken gözlerimi lekeye diktim.

'' Yok. ''
bu cevaptan sonra yapacağım tek şey buradan uzaklaşmak olacaktı.Tam birşeyler söylemek için ağzımı açmıştım ki bücür kız kendini beğenmiş edayla devam etti. '' Olsa bile vermezdim, canım. '' Ne sanıyordu bu kız kendini? Küçük bi aptaldan başka birşey değildi o."Bana bak seni küçük sü... " sözlerimi tamamlamadan kız olduğu yerden uzaklaşarak mırıldandı
'' Görüşmemek dileğiyle. '' onunla görüşmek isteyende kimdi?
Johnny'e bakıp gülümsedim ve kıza doğru döndüm "Senle görüşmek isteyende kim ? Şimdi yol al tatlım " gerçektende yol almıştı,kaybolanana kadar o kadar gülmüştüm ki..

Rp bitti ^^