Yeni Bir Gün, Yeni Bir Dostluk

Yol boyu hakim olan sessizlik, Hogsmeade'de de varlığını sürdürüyordu. İki kadının dudaklarından tek bir söz dahi dökülmüyordu; ancak kızıl saçlı kadının dudakları memnuniyet ve mutluluk duygularının karışımıyla yukarı doğru kıvrılmıştı. Attığı her adımda yukarı doğru zıplayan, güneşin altında bakırımsı bir renge bürünmüş, ama doğallığını koruyan kızıl bukleleri ve canlılık fışkıran elektrik mavisi gözler, mutluluğunu doğruluyordu. Mutluydu, çünkü çalışacağı yeni yerdeki edindiği ilk dostu, gerçekten olağanüstü birisiydi. Hem sabırlı, hem canayakın hem de zeki biriydi. İkisi birlikte Hogsmeade'in kalabalık yerlerinden uzak durup, Üç Süpürge'ye yöneldiler. Önceden anlaştıkları ne yaptığını bilen hareketlerinden belli oluyordu.
Kapıdan içeri girer girmez sanki bir rüzgâr esip, serinlik vermişti. Sıcağın altında kat ettikleri yola göre, Üç Süpürge'nin masasında serin bir şekilde oturmak kesinlikle cazipti. Rahat görünen, pencereye en uzak masaya doğru ilerledi Althia. Jeanett'a sormamıştı, ancak o da bir deli değilse güneşin altına oturmayı sevmiyor olmalıydı. Zaten onu tanıdığı süre içinde kendi düşüncelerine hemen hemen aynı düşünceleri olduğunu anlamıştı. Kendine bir sandalye çekip soğuk ahşaba bıraktı bedenini. Jeanett'in de karşısına geçmesini izledi gülümseyen yüzüyle. Barmene iki adet ateş viskisi istediklerini işaret edip, tekrar karşısındaki kahverengi gözlere döndü. Kumral saçlarıyla ve esmer sayılabilecek koyuluktaki teniyle uyum içinde parlayan gözler, ona garip bir şekilde güven veriyordu. Bir anda aklına Jeanett'e ateş viskisi isteyip istemeyeceği hakkında soru sormadığı bilgisi düştü. Gittiği her mekanda kendisi ateş viskisi içerdi, ancak bu genç şifacının zevkini henüz tam olarak bilmiyordu. İçinden kabalık yapmadığını umarak, geç de olsa sorusunu yöneltti.

" Ateş viskisi seviyorsundur umarım? İki tane söyledim, kusura bakma sormayı unutmuşum. Alışkanlık işte.. "

Esmer cadının bir sorun olmadığını, zevklerinin yeniden aynı olduğunu söylemesiyle, gözlerindeki parlaklık arttı ve yüzünde kapladığı alan zaten oldukça büyük olan gülümsemesi daha da büyüdü. Jeanett, kesinlikle onun için iyi bir dosttu. Zevkleri, tercihleri, düşünceleri, hareketleri hemen hemen her şeyleri aynıydı. Sadece Jean, olaylar karşısında olan tepkisini gizleyebiliyor, sakin kalabiliyordu. Davranışlarını olması gerektiği gibi ayarlayabiliyordu. Ve kesinlikle insana büyük bir güven duygusu veriyordu. Mükemmel bir şifacının olması gerektiği gibi. Ancak Althia'nın saldırgan ruhu duracak gibi değildi. Genç cadılara okuldan mezun olunca gelen hırçınlık hala üzerindeydi. Yaş bakımından oldukça büyümesine rağmen, ruhu hala beş yaşındaki bir çocuktan farksızdı. Kimi zaman ani duygusal patlamalar yaşayan melankolik bir kadın, kimi zaman da kolay sinirlendirilebilen kıskanç bir kız çocuğu olabiliyordu. Kişiliğindeki bu gel-git de genelde güvenilmez yapıyordu onu, ancak Althia dostluğa ve arkadaşlığa verdiği önemi başka hiçbir şeyin üzerinde tutmayan biriydi. Tabii ki insanların bunu anlaması için ilk önce onu tanıması gerekiyordu.

İki bardak ateş viskisini dikkatli bir şekilde masaya bırakan genç garson iki kadından da teşekkürünü alıp yan masadaki sevgili çiftinin isteklerini almak üzere uzaklaşınca, Althia gözlerini önüne bırakılan alkollü içkiye yöneltti. Elleriyle bardağı kavrayıp dudaklarından içeri boşalttı. İçkinin aroması, ağzında mayhoş bir tat bırakıp, boğazını yakarak midesine yönelmişti. Ancak sonrasında gelen rahatlama duygusu.. İşte o duygu her seferinde bu içkiye bağlanmasını sağlıyordu. Kötü anlarda kendisini iyi hissetmesi için rahatlatıcı iksirlerdense bir şişe ateş viskisi ve bir bardak daha iyi gelirdi ona göre. Yarısı boşalmış cam bardağı tekrar masanın ahşap yüzeyine bırakıp, bakışlarını Jeanett'e yöneltti. Artık yeni iş yeri hakkındaki tüm detayları öğrenmek istiyordu; Hogwarts'ın hastane kanadı. Eskiden çalıştığı murdar büyücü hastaneleri ile, çalışacağı yeni revir, Londra'nın belki de dünyanın en gözde cadılık ve büyücülük okullarından biri olan Hogwarts'ın reviri. İkisi mukayese edildiğinde kendini bir kez daha şanslı sayıyordu. Ve bir ortama tamamen yabancı olarak girmek, Althia'nın nefret ettiği bir olaydı. Orada çalışacaksa, çalışacağı yere aşina olmalıydı. Ve tabii bir de ne yapacağı vardı. Çalıştığı hastanelerde yaptığı görevden farklıydı yeni konumu, fazla görevli yoktu ve birden çok iş yapacaktı. Ama bundan şikayetçi de değildi, aksine insanlara şifa vermek, onları iyileştirmek, ve minnet dolu gülümsemelerini görmek hoşuna gidiyordu. Ateşviskisinden aldığı bir başka yudumla açılan sesi, kendine güvenini yerine getirmişti.

" Jean, seni sıkmak istemiyorum, ama şu reviri biraz daha anlatsan? Yani.. Görevlerimi? "

Aslında Jeanett belki de o okyanus gözlerdeki heyecanı anlayabilirdi fakat bunu anlatmasına imkan yoktu. Kendisi de böyle olmamış mıydı ilk başladığında şifacılığa. Aslında baştan o da kırık dökük bir yerde başlamıştı mesleğine fakar orada hayatının en kötü 1 haftasının ardından Hogwarts'a geçiş yapmıştı. Duvarları kırık, hastaları ölüm döşeğinde olan bir yerden temiz ve öğrencilerle dolu bir yere geçmenin ne kadar harika bir his olduğunu bilirdi. Sadece öğrenciler, ahh, onlar bazen gerçekten çıldırabiliyordu. Gerçi böyle zamanlarda sakin durduğu bir diğer gerçekti, böyle olması gerektiğini öğrenmişti. Eğer öyle olmasaydı şifacılığa nasıl alışabilirdi, işte bunu hiç bilmiyordu. Açıkçası bu konuda da ona yardımcı olan biri olmuştu elbette, Aimée. Belki de o bu kadar anlayışlı biri olmasaydı ve neyin nasıl olacağını anlatmasaydı Jeanett'a, kesinlikle Hogwarts'ın taş duvarları içinde fazla bir süre kalamazdı. Şimdi düşününce Althia'nın neden bu kadar heyecanlı olduğunu anlayabiliyordu. Galiba belki de bu yüzden Althia'ya her şeyi anlatmaya gönüllü olmuştu. Bir bakıma aslında Althia daha şanslıydı ondan, hem Jeanett yardımcı olacaktı ona hem de baş şifacı Aimée.

Önünde duran cadının kırmızı dudaklarından çıkan soruyla daldığı okyanustan dışarı attı kendini. Yumuşak sesin tedirginlikle sorduğu soruyu dinledi kısa süre. " Jean, seni sıkmak istemiyorum, ama şu reviri biraz daha anlatsan? Yani.. Görevlerimi? " Elini iki yana salladı baştan anlamsızca, gözleri Althia'nın bardağına kaydı o sırada. Samimi bir sırıtış yüzüne yayıldı; ya Althia gereğinden de fazla heyecanlıydı ya da o da Jeanett gibi çok seviyordu ateş viskisini. Aslında onun daha bir yudum bile almaması içkisinden, şaşırtıcıydı. Elini soğuk bardakla buluşturup içindeki sıvıdan bir miktarını boğazından aşağı gönderdi. Evet, içki sevmediği bir gerçekti ancak ateş viskisi kesinlikle onun için bir istisnaydı. Boğazındaki yanmayı ve rahatlamayı hissederek hafifçe gevşedi. Althia'nın hala sorunun cevabını beklediğini görmesiyle cevabı geciktirdiğinin farkına vardı. Aslında nasıl bir cevap vereceğini bilmiyordu. Yapacakları belliydi aslında; ya çoğunlukla Quidditch maçlarında yaralananları tedavi ederlerdi ya da dersten kaçmak için farklı iksirler deneyip yan etkilerinden rahatsız olan öğrencilerle uğraşırlardı. Kelimeleri kafasında toparlayıp cevap vermeye girişti.

" Lütfen, ne sıkması, seni anlıyorum. " Doğruydu, onu anlıyordu ve söylediklerinde oldukça samimiydi. Tekrar düzgün bir sesle konuşmaya girişti. " Görevi de, bilirsin işte. Öğrencilerin birçok şeyi beceremeyince rahatsızlıklarıyla ilgileniriz, ya da antremandaki öğrenciler her daim devamlı müşterilerimizdendir. " Söylediklerinden sonra hafifçe gülümsedi, söylediklerinin komik olup olmamasıyla ilgili değildi bu. Gülmeyi her zaman çok sevmişti. " Özel olarak yapacağın tek şeyse nöbetler. " Gerçekten de nöbetler dışında pek de bölümlere ayrıldıkları söylenemezdi. Genellikle zavallı hastalarla işi boş olanlar ilgilenirdi, sadece nöbetler çok sıkıydı bu yerde. Nöbet değişimşeri pek de kabul edilmeyen bir şeydi, Jeanett'ı da tek üzen şey buydu.

Genç kadın elini sallamıştı, önemsiz olduğunu anlatmaya çalışıyordu belli ki. Yine de Althia kibarlığı elinden bırakmamalıydı değil mi? Tanıştığı zamandan beri elinden geldiğince kibardı, belki de fazla kibar. Ne de olsa bir süre sonra gerçek kişiliği belli olurdu. Zaten genelde insanların Althia'dan uzaklaştığı zaman dilimi tam şuandı; sürekli konuştuğu, bir şeyler sorarak inanları bunalttığı an. Ama Jeanett'ın hala karşısında oturuyor olması ilginçti. Jean, hala bırakıldığı gibi duran bardağını ellerine alıp bir yudum aldı ateş viskisinden. İçkinin bıraktığı etki hoş bir gülümseme ve rahatlık ifadesi ile yüzüne de yansımıştı. Kadın kahverengi gözlerini etrafta gezdirmeye başladı. Ne cevap vereceğini beyninde tartıyor olmalıydı. Yersiz bir soru muydu Althia'nın sorduğu? Ya da gereksiz? Çalışmaya başlamadan insanları sorularla sıktığı gözler önüne serilmişti, ancak bir kere merak ettiğinde elinden bir şey gelmiyordu. Bu merak çenesine vurunca da insanları bunaltan bir hal alıyordu. Zaten normalde de oldukça konuşkan biri sayılabilirdi. Aslında... Geveze daha doğru bir kelime olur bu konuda. Jean gözlerini tekrar Althia'nın yüzünde sabitleştirip, konuşmaya başladı.

" Lütfen, ne sıkması, seni anlıyorum. " Aslında bu kelimeler Althia'ya kibarlıktan ibaret gibi gelmişti, tabii genç cadının düşüncelerini okuyabilseydi belki anlardı yeniden aynı şeyleri hissettiklerini. " Görevi de, bilirsin işte. Öğrencilerin birçok şeyi beceremeyince rahatsızlıklarıyla ilgileniriz, ya da antremandaki öğrenciler her daim devamlı müşterilerimizdendir. " Sesi daha bir gür çıkıyordu artık, konuşacak düzgün cümleleri bulmuş gibi. Söylediği son kelimelerle gülümsemesi daha da büyüdü yüzünde. Ama bu gülümseme laubalilikten uzak, kibar ve latif bir gülümsemeydi, aynı kişliğine yakışan bir şekilde. Sonunda düşüncelerini görünüşünden ayırıp söylediklerine çevirebildiğinde sözlerini daha dikkatli dinlemeye başladı. Yaşamlarının baharında, başlarında kavak yelleri esen gençleri düşündü bir süre. Akıllarına gelen her şeyi yapabildikleri yaştaydılar, kurallar, başkalarının düşünceleri hiç birini önemsemiyor olmalıydılar. Tabii zaman zaman kazalar da olacaktı. Onlarla seve seve ilgilenmeye hazırdı Althia. " Özel olarak yapacağın tek şeyse nöbetler. " Nöbetler? Daha önce nöbete pek kalmamıştı. Çalıştığı yerlerde hep kısa bir süre kalırdı zaten o süre içinde de nöbet sırası ona gelmezdi. Aslında baş şifacıları ona özellikle nöbet vermemişlerdi; bu konuda onu pek yeterli görmüyor olmalıydılar. Ancak orada çalışan yüzü asık bir çok moruğa kıyasla Althia mükemmel bir şifacıydı. Her şeyden önce işini seviyordu. Ve bu konuda yeteneği olduğunu inkar etmek yersizdi, ailesinin mesleğiydi bu bir nevi. İksirlerle her zaman haşır neşir olan ailesi için tam bir gurur kaynağıydı. Önündeki içkiden büyük bir yudum daha alıp sesini açtı tekrar. Hogwarts sandığından da farklı bir yerdi. Ama bu onu işinden uzaklıştırmaktan çok daha da bağlıyordu, gün geçtikçe içindeki işe başlama isteği ve heyecanı artıyordu. Daha çok bilgi almak için dudaklarını araladı.

" Nöbetler mi? Daha önce nöbete kalmamıştım, nasıl bir şey?"