Lynzée

Konu: Lynzée Salı Tem. 07, 2009 2:01 pm

Ad: Lynzée Odette Edlyn
Soyad: L'Angels
Kişilik Özellikleri: Lynzée, çok cesur ve sadık bir insandır. En sevdiği şey ailesiyle birlikte eğlenmektir. Fotoğraf çekmeyi ve şeker yemeyi çok sever. Sevdiklerine zarar gelirse zarar vereni yakar. Çok iyi bir sır tutucudur. Yeri geldiğinde cesaretini kaybetse de yine de mücadele etmeye devam eder. Aynı zamanda zekidir de. Bir işe başlamadan önce iyice düşünmesi gerekir. Bazı zamanlarda içine kapanık olarak yaşar. Sessizce karanlık bir odada saatlerce oturmayı çok sever. Bazı zamanlarda ise çenesi hiç durmaz ve hiçkimseden çekinmeden rahat hareket eder. Saygıda kusur etmez.
Aile Geçmişi: En kısa zamanda yazacağım.
Burç: Oğlak
Sevdiği Renkler: Kırmızı, mor, siyah, beyaz ve lila
5 Satırlık bir Rp:

"Neresi burası ?"

Dudaklarımdan dökülen o güzel kelimeler... Neredeyim ben ? Kiminleydim ? Neden buradaydım ? Daha doğrusu hayatımla ilgili ne biliyordum ? Sahiden de ne biliyordum ? En ufak bir iz, en ufak bir işaret bile yoktu belki de. Gözlerimi açtığımda bedenimi karanlık bir mahzende buldum. Her yer tozluydu ve çok karanlıktı. Göz gözü görmüyordu. Bedenim somurulmuş gibi hafifti. Kilitlenmişti yere. Kıpırdayamıyordum. Elimi oynatmaya gayret ettim. Yerde yatıyor olmalıydım. Çünkü omuzlarım çekmecelerin kulplarına değiyordu. Her zaman ki gibi yine o karanlık ışığa mı giriyordum yoksa ...?! Bana yardım edebilecek kimse yoktu ortalıkta. Ne bir yüz ne bir ses. Sadece ve sadece ruhumla bedenim vardı bu karanlık mahzende. Ben buraya nasıl gelmiştim ? En son nerede olduğumu bile hatırlamıyordum. Kimdim ben ? Yine o saçma sorular işte. En son duyduğum bir sesti. Biri bana sesleniyordu.

"Bella, Bella ! Neredesin ?!"

Kimin sesiydi bu ? Kimdi bu Bella ? Ben miydim yoksa ? Yok canım ! Ya ben isem ? Kendim hakkında hiçbir şey bilmiyordum. İsmimin 'Bella' olup olmadığını nereden bilecektim ki ?!

"Bella ! Buraya gel canım, elimi tut sakık bırakma ! Seni kurtaracağım !"

Kimsin sen be kadın ?! Kimsin ?! Benden ne istiyorsun ?! Beni kurtarmak ha ! Hani şu bildiğimiz hayat kurtarmak ? Bunun bedeli çok büyüktür. Sonunda ayağa kalkmıştım. Kafamın içindeki seslerden kurtulmak istiyordum.

"Lütfen bu bir kabus olsun, lütfen !"

Kime yalvarıyordum ben böyle ? Tanrı'ya mı ? Kendime mi ? Neden vardım ki ben bu dünyada ? İsmini bile bilmeyen bir kızın ne işi vardı ki bu dünyada ? Ama yılmamalıydım. Mücadele etmeliydim. Sonsuza dek hem de...

"Bella ?!"

Bu ses beni oldukça rahatsız etmeye başlamıştı.

"Beni rahat bırak, git başımdan !"

Söylenmeyi bırakmalıydım artık. Buradan bir çıkış yolu bulmalıydım. Kapıya doğru yöneldim. Elimi kapının koluna koydum. Nefes almaya çalıştım. Kapının ardındaki herneyse, her nereye çıkıyorsa çok merak ediyordum. Yavaşça ve sakin olmaya çalışarak kapıyı açtım.
Burası çok tozluydu. Burası bir hastaneydi. Eski, terk edilmiş bir hastane. Korkmuştum. Canım yanıyordu. Acı çekiyordum. Hep böyle miydim acaba ? Bunları boşverdim. Etrafı dolaşmaya başladım. Bir çıkış yolu bulabilirdim elbette. Sonra bir ses duydum. Ama bu sefer bir erkek sesiydi ve kafamın içinden gelmiyordu. Tam arkamdan geliyordu. Korkarak ve hızlı bir şekilde arkamı döndüm.

"Bella ?"

dedi bana gülümseyerek genç, yakışıklı adam. Onun kim olduğunu bilmiyordum ama sormakta gecikmedim.

"Sen kimsin ?"

Korkulu bir ifadeyle sormuştum bunu. Şaşırmasını beklerken gülümsemesi hiç eksik olmadı yüzünden. Bana doğru yaklaşarak konuşmaya başladı. Gülümsemesini bozmuyordu.

"Benim Bella Dylan, sevgilin."

Belimden tutarak bana sarıldı. Ben ise bu şifreli soruları çözmek için uğraşıyordum ama vazgeçtim artık. İnanmalı mıydım Dylan'a ? Çok masum bir ifadesi vardı yüzünde. Ona inanmaya karar verdim. Söylediğine göre adım Bella idi. Ona inanarak sarılmasına karşılık verdim.

"Buradan çıkmamız gerek Dylan. Burası korkunç ve ürkütücü bir yer. Hadi gidelim, ne olursun canım."

Adeta yalvarıyordum Dylan'a. Ona fazlasıyla güveniyordum sanırım. Hayatımla ilgili bilmediğim bir hiçe güvenip inanmaktansa, Dylan!a güveniyordum ve bunu her zaman tercih ederdim. Dylan bana sinsice gülümsedi. Yürümeye başladı. Arkamdan bir gölge geçtiğini hissettim. O korkuyla Dylan'ın koluna girdiğimi hissettim. Dylan gülümsedi. Bana döndü. İlk önce yüzü çok güzeldi. Gözlerinin içi gülüyordu. Birden o kocaman ağzını açtı ve dişleri canavar dişlerine dönüştü. Gözlerinde damarlar belirginleşti ve kıpkırmızı bir renge büründü. Korkmaya başlamıştım. Ellerini kaldırdı ve o uzun sivri tırnaklarını gördüm. Elimi ağzıma götürerek çığlık atmaya başladım. Sesim kısılmıştı fakat iyi de olsa sesim çıkmıştı. Birden birisi Dylan'ı boğazından tutup boğmaya çalıştı. Dylan hareketsiz kaldı. Ölmüştü. Boğaz bölümünden kanlar akmaya başladı. Bu sefer gerçekten çok korkmuştum. Dylan'ı yerde görünce şok oldum. Kendimi bayılcak gibi hissettim. Karşıda ise birisi duruyordu. Bu Dylan'dı. Yine korkmuştum. Geri adım atmaya başlayınca Dylan bana yaklaşmaya başladı.

"Bella, korkma. Benim, Dylan. Gerçek Dylan. Korkma sana zarar vemeyeceğim, merak etme. Sana herşeyi anlatacağım. Ama şimdi bir çıkış yolu bulmamız gerek. Hadi, gel benimle."

Dylan'a bu sefer gerçekten inanmalı mıydım ? Benim sorunum ne ?! Anlayamıyordum. Hiçbir şeyi çözemiyordum. Herşey karışmıştı. En çok da kafamın içi. Bu sefer Dylan'a güveniyordum. O masum yüzü beni derinden etkilemişti. Ta kalbimin ortasından. Dylan'a gülümseyerek onun elini tuttum ve beni bırakmaması için sımsıkı tutmaya gayret gösterdim. Dylan da bana bakarak gülümsedi ve o da elimi sımsıkı kavradı. Bu sefer mutlu gibiydim. Ama bir an önce bu ürkütücü yerden kurtulmak istiyordum. Ama Dylan yanımda oldukça, güvendeydim. Yanımdan bir gölge geçti. Korktum. Dylan'a sokulmaya başladım. O da anladı ki gülümseyerek cevap verdi bana.

"Korkma, onlar bu hastanenin hayaletleri. Zararsızdırlar ancak uğraşmaya çalışırsan zarar verebilirler."

Şaşırmıştım. Merak ederek Dylan'a şüpheli bir şekilde sordum.

"Tüm bunları nerden biliyosun sen ?"

Dylan gülümsedi.

"Benim işim bu."

Kim böyle bir iş isterdi ki ?! Hayaltlerle uğraşmak. Bir tür hayalet avcısı mı ? Herşeyi unutmuştum. Anlatması için yalvarcaktım Dylan'a. Ama ilk önce buradan çıkmamız gerekiyordu. Dylan'a bakmaktan gözlerimi alamıyordum. Çok mükemmeldi. Gözleri en sevdiğim yeşildi. Saçları sarı-kumral tonlarındaydı. Son derece harikaydı. Sonunda bir kapı bulduk ve dışarıya çıktık. Burası etrafı çevrilmiş bir alandı. Üstünden atlamak imkansızdı. Herhangi bir kapısı yoktu, kıracak herhangi bir eşya da...

Kapana mı kısılmıştık şimdi ? Bir bu eksikti ! Zaten buraya nasıl geldiğimi bile bilmiyordum. Karşıda bir klübe vardı. Mavi bir klübeydi bu. Kapıları yanmış gibi duruyordu. Her yerde kurumuş kan lekeleri vardı. Korkmaya başlamıştım. Dylan elimi tutuyordu. Dylan'ı çektim. Ne oluyor dermişcesine bana baktı ve cesaret verircesine konuştu.

"Korkma, ben yanındayım Bella. Hadi."

Başımı sallayarak Dylan'a daha çok sokulmaya başladım. Etrafta bir sürü ilaçlar vardı. Burası, Kızılay gibi bir yerdi. Hastanenin bir bölümü olmalıydı burası. İçerisi biraz loştu. Dylan fenerini yaktı. Etrafa bir göz atmaya başladı. Gözlerim sulanmaya başlamıştı. Artık yorulmuştum. Adım atacak halim kalmamıştı. Daha sonra bir ses duyuldu.

"BELLA !"

Başım ağrıyordu. Şimdi bir yatakta yatıyordum. Uyandığımda annem yanı başımdaydı. Herşeyin bir rüya olması ne kadar garip değil mi ?

Konu: Geri: Lynzée Salı Tem. 07, 2009 2:05 pm

fazla söze grek yok.

GRYFFİNDOR!!!