Yağmur

Sean o gün çok sıkılmıştı.Hava almalıyım diye düşündü.Yada burdan kurtulsam bile yeter.Hemen kendini dışarı attı.Sonunda dışardaydı ama burasıda içerden farksızdı.Ama burada en azından yağmur yağıyordu.Yağmuru severdi Sean hemde çok severdi.Sonunda kurtulmuştu içerden ya yeterdi.Sanki duvarlar üstüne geliyordu.Gittikçe delirdiğini düşündü bir an için ama sonra bu fikri kafasından atmaya çalıştı tıpkı önündeki sis perdesi gibi.Asasıyla etraftaki sisleri yok etmeye çalışıyordu.Ancak sadece önündekiler gidiyordu.Etrafında önündeki sisleri dağıttıkça yanında daha fazla oluşmaya başladı.Yağmurda bayağı bastırmıştı.Kendi kendine "Vay Be burayı ilk defa böyle yağmurlu görüyorum."diye düşündü.Etrafını görmeye çalışıyordu ancak sis yüzünden neredeyse burnunun ucunu bile göremiyordu.Sonunda göle yaklaştığını anladı çünkü hafif hafif dalga sesleri geliyordu.

İleride bir ağaç olduğunu anımsar gibiydi.Daha öncede oturmuştu orada.Oradan gölü izlemek çok zevkli oluyordu.İçinden "İnşallah kimse yoktur.Birinin keyfimi bozmasını istemem.Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var."diye düşündü.Etrafta yoğun bir toprak kokusu vardı.Sean bu tür kokuları çok severdi.Sanki onu alır bu dünyadan başka bi dünyaya götürürdü.Çok özeldi böyle kokular.Nadir bir durumdu.O nefis kokuyu içine çekti uzunca.O kokuyu hissetikçe içine sanki bahar geliyordu..Zaten böyle kokular insanın içine bir işledimi birdaha çıkarması çok zordur diye düşündü kendi kendine.Mest olmuştu adeta sonra farketti ki ağaca yaklaşıyordu.Hemen önündeki sisleri dağıttı.Ama dağıtınca anladı ki burada yalnız değildi."Buda kim şimdi.İyiki yalnız kalmak istedim.Ama o var diye bu güzel havayı kaçıramam."diye düşündü.Ağaca yaklaştıkça onun bir kız olduğunu anladı.Gözlerini kapatmış öyle duruyordu.Sean "Sanırım yağmuru dinliyor.Toprak kokusuna bayılıyor olmalı.Böyle işlerden anlıyor herhalde."diye düşündü içinden.Kıza Doğru yaklaşıp

"Merhaba.Tanışabilirmiyiz.Ben Sean.Sean Faris."


dedi oldukça nazik bir ses tonuyla.Elini uzatmıştı arkadaş olma bakımından diğer elide cebindeydi.Kızın cevabını beklemeye başladı.

(Dip Not:Düşünceler Turuncu,Konuşmalar kırmızı renktedir.Lütfen Karşıda ki küşü düşünce ve konuşma renklerini belirtsin)

Bulutlar bastırdıkça bastırıyor. İnsanın kapana kısılmışlığını yüzüne vuruyor, bir tokat gibi. Anette, klastrofobisi olanlara acımaya başlıyor. Böyle bir dünyada kim kapalı kalma korkusuyla yaşayabilir ki? İnsan kafayı üşütür heralde.
Bu saçma sapan düşünceleri aklının uzak bir köşesine kovuyor ve yağmurun gölde çıkardığı şıpırtıları dinlemeye devam ediyor. Üstü başı çamur; ancak o da umurunda değil.
Aslında yağmurdan hoşlandığını farkediyor. Onun esas sinirlerini bozan şey umutsuzluk! Umutsuzluktan nefret ediyor.
Yağmur şiddetini arttırıyor. Onu bu havada bir ağacın altına kurulu, üstü başı çamurlu hâlde otururuken birisi görse, bütük ihtimelle "Aklını kaybetmiş" diye düşünür. Bu komik bir hipotez; çünkü, ondan başkası böyle delice yağmurda dışarı adımını atmaz. Anette gerçekten aklını yitirmiş olmalı.
Koca ağaca iyice yaslanıyor. Bu ilkbaharda ortalama üzeri yaprak çıkarmış bir ağaç. Belki de üç metre boyunda. Kovukları sıraya dizilmiş... Hem o ağaç sayesinde, Anette normalde ıslanacağının ancak yarısı kadar ıslanıyor.
Toprak, şöminede yakılan odunların yaydığı gibi, kendi kokusunu yayıyor. Ancak bu kötü değil, çok ama çok hoş bir koku. Belki de en iyi parfümden daha güzel. Ciğerlerini bu mis gibi kokuyla dolduruyor. Ah, orada ne güzel uyunur. ..Belki de uykuya dalmalı. Ağaç da oldukça rahat. Gölde şapırdayan suyun sesi ninni gibi geliyor. Kollarını bedenine doluyor ve bu sese odaklanıyor. Böyle bir yerde uyumaya niyetli değil elbet; ancak bunu çok ister.
Ses kesilmiyor ve aynı tempoda devam ediyor. Oluşturduğu ahenk Anette'i kendinden alıyor.
Zaman geçiyor...
Her şey normalken, aniden ters bir şeyler olmaya başlıyor. Bu ses de neyin nesi böyle? Bütün ahenk parçalanıyor. Bir hışırtı.... Hışır, hışır hışır... Ardından çamurun etkisiyle vıcık vıcık duyulan bir ayak sesi işitiyor, Anette. Kafasına dank ediyor.
Harika! Birileri tam da eksik olan şeydi. Bu da kimin nesi böyle?!
Ses artıyor ve artıyor. Hemen sonra, Anette'in yanındaki ağaçların arasından birisi çıkıveriyor.
Vay canına! Benim kadar aklını oynatmış biri!
Bu bir oğlan... Saçları sarıya çalan ve iri vücut yapılı bir oğlan. Anette henüz onun yüzünü göremiyor.
Ah, hayır... defol şuradan. Kimseyi istemiyorum! Belki de, uyuduğumu ya da transa falan geçtiğimi sanırsan, beni rahatsız etmeden geldiğin yere geri dönersin...
İçinden söylenirken, pozisyonuna dönüyor. Yine o vıcık vıcık ses duyuluyor ve ardından bir oğlan sesinin konuşmasıyla, bu konu hakındaki bütün umutlarının, koskocaman bir boşluktan ibaret olduğunu anlıyor.
Oğlan ona selam verdikten sonra, kendini tanıtıyor.
Seni sersem!
Anette mecburen gözlerini açıyor ve oğlana dik dik bakıyor. O da baştan aşağı sırılsıklam olmuş hâlde. Ayaklarının çamur içinde yüzdüğünden emin, Anette.
O hâlini görünce, onu yanından kovma fikrinden vazgeçiyor ve, kendini tanıtıyor.
　
"Merhaba. Adım Anette. Anette Sophia Warren. İstediğin ismimi kullanabilirsin."

Sean kıza elini uzatıyor ancak kız ona dik dik bakıyor.Sean ilk önce ona gitmesini istediğini söyliyeceğini sanıyor ancak kız tam aksine sanki birden yumuşamış gibi

"Merhaba. Adım Anette. Anette Sophia Warren. İstediğin ismimi kullanabilirsin."

Sean içinden "Vay canına gerçekten hoş bir kıza benziyor.Galiba oda benim gibi çılgın bir ruha sahip.Ben bu yağmurda dışarıya kımse çıkmaz sanıyordum ancak.Gerçekten üstü berbat görünüyor ancak bana göre bu şekli ona yakışmış"diye düşünürken birden kendine geliyor ve elini cebine atıp cebinden çıkardığı çikolata paketinden bir parça çikolata koparıp saçları önüne düşmüş kıza


"Çikolata İstermisin Anette ?"

Diye gülmseyerek soruyor.Ve beklemeye başlıyor acaba alıcakmı ?

Büyük bir kabalık etmiş olduğunu anlıyor. Oğlan ona elini uzattı; ancak Anette ona dik dik bakmakla yetindi.
Her neyse, diye düşünüyor. O oğlana yanıt vermiş olması bile şaşırtıcı doğrusu.
Oğlan bir süre kendisini süzüyor. Ah, elbette pislik içinde. Ama yine de umrunda değil. İsminin Sean olduğunu öğrendiği oğlan, kendisi hakkında istediğini düşünebilir.
Sean elini cebine sokuyor ve Anette'e çikolata ikram etmek istiyor. Bu da nesi şimdi? Çikolata fena olmaz belki ama Sean'ın bu davranışı, Anette'in kendisini sokakta ıslanan, yardıma muhtaç kalmış kedi yavruları gibi hissetmesine sebep oluyor. Bunun üzerine kaşlarını çatıyor, yayılmış olduğu, çamur içindeki toprakta dikleniyor ve şöyle yanıtlıyor;
"Hayır, teşekkür ederim. Bu havada canımın çikolata istediğini pek zannetmiyorum."

Sean kıza çikolata tekliif ettikten sonra kızi lk önce kaşlarını çattı ve sonra

Hayır, teşekkür ederim. Bu havada canımın çikolata istediğini pek zannetmiyorum."

diyerek Sean'ın teklifini reddediyor.Sean buna alındı ancak dışarıya belli etmiyordu.Hiçbir zaman hislerini dışa vurmamıştı.Hislerini asla suratında belli etmezdi.Sean bunun üzerine "Gerçekten zor ve hırçın bir kız.Kim derdiki böyle güzel birinin böyle hırçın olacağını.Ama olsun ben zoru severim."diye düşündü.Gerçekten de öyleydi.Sean zoru seven biriydi.Sanki yağmur duruyordu.Güneş hafif hafif kendini gösteriyordu.Güneşten gelen sarı ışıklar sanki doğa anayla cilveleşiyordu.Etrafta şimdi sarı,mor,yeşil gibi renkler oluşuyordu.Sean'ın başı dönmüştü.Bu hava bu toprak kokusu kendinden geçirmişti onu.Az daha unutuyordu.Biriyle konuşuyordu.

"Lütfen al.Rica ediyorum.Merak etme yemem seni.Sadece çikolata abartma bence."

dedi tekrar gülerek.Bu sefer sesi daha canlıydı.Bu renkler onu canlandırmıştı adeta.Yüzüne vuran renklerle kız gözüne dahada bir güzel göründü.Anetta Sophia ne kadar güzel bir isim diye düşündü içinden.Bu arada çikolatayı tekrar uzatıp beklemeye başladı.

Sean'ın ısrarları sonuç verecekmiş gibi görünmüyordu.Anette tam ağızını açmış bir şey söyliyecekken tekarar sustu.Sanki biri susmasını söylermiş gibi ağzını kapatıp tekrar dik dik bakarak

"Teşekkür ederim, ancak ricanı geri çeviriyorum. Gerçekten canım hiç ama hiç istemiyor. Hem, akşama kadar ayakta dikilmeyi mi düşünüyorsun?"

dedi ve sustu.Sean içinden "Gerçekten inatçı bir kız ama kızınca gerçekten daha güzel görünüyor.Bari biraz yürüsek.Hakkında daha fazla şey öğrenemek ne güzel olurdu."diye düşündü.Bütün cesaretini toplayıp tekrar çikolatasını cebine koyduktan sonra

"Eğer istersen yani şeyy,yani eğer istersen biraz yürüyebiliriz?"


dedi.Ancak yüzü kıpkırmızı olmuştu.Nasıl olduysa kendini tutamamıştı.Saçlarının arkasını kaşımış gibi yaparak utancından kurtulmak istiyordu.İlk defa böyle hissediyordu.Şu anda kendini yerin dibine sokmak ve 10 yıl boyunca hiç çıkmamak istiyordu.Kızın yüzüne baktı kaçamak olarak.Gerçekten çok güzel bir yüzü vardı.

"Ne dersin, yani biraz yürüyebiliriz.Tabi istiyorsan"

dedi bütün samimiyetiyle.Yüzü dahada kızarmıştı.Kızın cevabını çok merak ediyordu.

Sean teklifini ettikten sonra beklemeye başlıyor.Kız kaşlarını kaldırıyor düşünceli gibi bir hali var gibi görünüyor.Sean şakacı bir tavırla:

"Bu yağmurda dışarı çıkabilecek tek çılgının ben olacağını düşünmüştum.Gerçekten üstümüz başımız çok kirli."

diyip kıza gülümsüyor.Artık güneş kendini iyice bellli ediyor.Sanki hiç yağmur yağmamış gibi güneş gene etrafı kavuruyor.Etrafta rengarenk çiçekler açmış.Güneşin sarımsı turuncusuna sırasıyla yeşil mavi mor gibi renkler katılıyordu.Sanki renkler dans ediyodu.Sean etrafı hayranlıkla izlerken,ileride yerde çok güzel bir çiçek görüydü.Oraya kadar yürürken:

"Şey,aslına bakarsan kızlarla konuşmayı pek beceremem.Ama sormak istiyorum nerelisin?"

Hafif kızarması geçtiğini hissediyordu.Sonunda o güzel mor çiçeğin yanına geldiklerinde Sean hemen yere eğilip yerdeki çiçeği aldı.Kıza uzatarak:

"Senin kadar güzel birine senin kadar olmasa da güzel bir çiçek vermek istiyorum"

dedikten sonra gene kıpkırmızı olup çiçeği kıza uzattı.Gerçekten yüzü kıpkırmızı kesilmişti.Anette'nin cevabını beklemeye başladı...

Sean ve Anette yürürken,Anette bir bülbülün ötüşünü duyup etrafına bakındı.Ağaçarlın oradan geliyordu ses.Ancak o bülbülü görmek imkansızdı o dalların arasından.Anette Sean'ın sorusuna

"Olivanders'a uğradım." diyor Anette. "Ancak bir takım eksiklikler var. Ailemin alışverişe tek başıma bir başkasıyla gitmeme izin vereceğini pek sanmıyorum doğrusu."


Dedi.Sean bu cevaba çok üzülmüştü.Oysa ki hiçbir kötü niyeti yoktu.Sean 2. souruyda anında söyleyince kız bir an şaşırdı.İlk önce kızın çok düşünceli bir hali vardı sonra kaşları çatılarak


"Sanmıyorum." diyor. "Anneni rahatsız etmek istemem ve zaten evim yakın. Döndüğüm zaman, halledebilirim."

dedi.Aslında burada haklıydı.Kim yeni tanıştığı birini evine davet eder ki.Sean şöyle bir etrafına baktı.Ormana yaklaşmışlardı.Sean etrafın daha karardığını farketmişti.Onlar yürüdükçe hava dahada kararıyor yanlarına daha çok ağaç ekleniyor gibiydi.Sanki onlar gittikçe ağaçlar çoğalıyordu.Sean bir ara tedirgin oldu.Ama korkmuyordu.Birden arkalarından bir ses duyuldu.Sean hemen asasına kaldırdı ve

"Kim var orada !!!"

diye bağırdı."Lumos Maxima"dedi Sean.Asasının ucundan çıkan ışık karanlığı deliyordu adeta.Sonra bir tıkırtı daha.Hemen arkasını döndü.Arkada biri vardı.Bağırarak "Expelliarmus" dedi.Karşıdaki adamı vurmuştu.Ancak sonra ışığı ona tutunca anladı ki o küçük bir ağaçtı.Ucundan dal olduğu için asalı biri olarak görünüyordu.Tekrar "Lumos Maxima"dedi.Asanın ucundan çıkan ışık gene karanlığı delmişti.Tam o sırada ağaçların arkasından çok sayıda karga onların üzerine doğru geliyordu.Sean hemen An'i tutup kendiyle birlikte aşşağıya indirdi.Karga sürüsü üstlerinden geçip gidince Sean kıza dönüp

"Birşeyin varmı,İyimisin?"

diye sordu.Bu arada eli kızın kolundaydı.Kızın cevabını beklemeye başladı.

Sean'ın An ve kendıisini yere eğiltmesiiyle karga sürüsü üstlerinden geçmişti.Birkaç saniye sonra sesler ve kargalar 2 katına çıkmıştı.Ondan sonraki saniyeler bu seslerle geçerken sesler birden kayboldu.Sanırım bitmişti.Sean dizlerinin üstüne çöküp An'e iyi olup olmadığını sorunca An;

"Vay canına! İyim. gerçekten çok teşekkür ederim. Sanırım sen olmasan kargaların gazabına uğramış olacaktım.... Sağol."

dedi.Yüzünde onun daha tatlı görünmesini sağlıyacak bir gülümsemeyle ayağa kalktı ve Sean'a yardımcı olmak için elini uzattı.Sean An'in elini tutarak ayağa kalktı ama o da ne tam arkalarından bir ses daha.Sean gene asasını çıkartıp

"Hemen kendini göster.Neden bu kadar korkaklık yapıyorsun"

diye bağırdı."Lumos Maxima" sözleriyle etrafı yeniden aydınlattı.Biraz daha ormanın içlerine ilerlediler.Onlar gittikçe sanki yeni yeni ağaçlar oluşuyormuş gibi geliyordu.İleride birşey vardı Sean gene tedbir olsun diye "Expelliarmus" diye bağırdı.Asanın ucundan çıkan ışık doğruca ormanın içine gitti ancak gittiği gibi geri geldi.Sean etrafına bakan An'ı itip kendini de bir köşeye çekti.Büyü An'ı sıyırıp geçmişti.Sean An'e dönüp

"İyisin değilmi.Bir yerine birşey olmadı değil mi?"

diye sordu.Biraz daha ilerlediklerinde karşılarına onlardan pek büyük olmayan biri çıktı.Sean

"Hey,sende kimsin."

dedi.Dedikten hemen sonra karşılarındaki çocuk asasını onlara doğrultarak "Expelliarmus" diye bağırdı.Sean hiç beklemeden "Protego" dedi.Büyü geldiği gibi kayboldu.Sean

"Hey,Senin derdin ne !!"

diye bağırdı.Çocuk gene söyledikten sonra "Expelliarmus" diye bağırdı.Sean da aynı anda "Expelliarmus"diye bağırınca iki büyü ortada çakıştı.Şu anda büyü karşı karşıyaydı.Sean An'a dönüp

"Kaç kendini kurtar.Çabuk kaç An.Ben onu oyalıyorum kaaaç!"

Diye haykırdı.Kız ne yaptığını bilmez halde gibiydi.Bir Sean'a bir karşıdaki çocuğa bakıyordu..

Sean karşısındaki çocukla çarpışırken yandan birinin ""Petrificus Totalus!""[/color dediğini duyuyor.Ardından bir kere de [color=white]"Avifors"dediğini duydu.Bundan sonra tek hatırladığı şey An'n onu tutup koşturduğuydu.Şimdi deli gibi koşturuyorlardı.En sonunda ormanın sonuna ulaşmışlardı.Hemen kendilerini İlk karşılaştırdıkları yere ağacın altına geldiler.Sean soluk soluğaydı.Hemen An'e dönüp

"Teşekkür ederim.Ama gerek yoktu.Sana zarar gelebilirdi.Sana kaç dediğim zaman kaçabilirdin ama yapmadın."

Dedi.İlk önce uzun uzun gözlerine baktı.Sonra kendine hakim olamayarak sarıldı.Ama sonra hemen bıraktı.Kızarmıştı.Giderek de kızarıyordu.

"Gerçekten çok özür dilerim.Kendimi tutamadım.Gerçekten çok özür dilerim."

dedi Sean.Şu anda kıpkırmızıydı.Asasını çıkartıp bu sefer sadece "Lumos" dedi.Asanın ucundan ormandaki kadar olmasada ortalığı ve önlerini görecek kadar ışık oluşmuştu.

Sean solgun bir ışık yakınca An de aynısını yapıp solgun bir ışık yakıyor.Sean ona sarıldığı için kızacağını düşünürken An tam aksine

"Ben de sana teşekkür ederim." dedi ve elini uzatıp "Tanıştığımıza memnun oldum"dedi.

Sean'da buna karşılık vererek elini An'e uzatıp elini sıktı.Sean bu gece karanlığında ay ışığı eşliğinde yürüyorlardı.Tam gölün sonuna geldiler ki sean dönüp An'a

"İstiyorsan seni eve bırakabilirim.Ama istemiyorsan yarın gene burada buluşabilirmiyiz burada aynı saate ne dersin?"

diye sordu.Beklemeye başladı.