Eski Günler...

Konu: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 2:53 pm

Soğuk.
Tenini ürpertiyordu.
Belki de yalnızca öyle olmasını umuyordu, hissizliklerle donatılmış bedeninin soğuğu algılayabilmesi mümkün olabilir miydi? Gecenin karanlığında gölün kıyısında ilerlerken kendi kendine, düşüncelerinde barınabilecek son şeydi üşüdüğünü bilmek.

Saklanmak.
Ah evet. Bu konuda kesinlikle yanılmıyordu. Eski günlerde işlediği suç bütün hayatını mahvetmeye yetmişti. Yıllarca saklanmak zorunda kalmıştı. Bütün herşeyini kaybetmişti. Ailesini, arkadaşlarını ve tabi kimliğini... Bunların karşılığında iyi birşey almıştı o iyilik meraklılarından... Yine onlar gibi iyilik düşkünü bir aile. Peki bunlar kaybettiklerinin karşılığı olabilir miydi? Kesinlikle hayır.

Yine buradaydı. Bir ailenin karşılığında bütün benliğinin kaybolduğu yerde. Yaptıkları yüzünden kimliğini değiştirmişti, yeni bir meslek edinmek zorunda kalmıştı ve arkadaşlarını kaybetmişti. Peki pişman mıydı? Hayır. Onlara iyi bir ders vermişlerdi. Güneşin kaybolan ışığıyla birlikte bir ailede yeryüzünden silinmişti. Herşeye rağmen mutluydu. Kendini lorda adamıştı, karanlık yeryüzüne hakim olmaya yakındı. O budala iyilik meraklıları kaybedeceklerdi sonsuza dek.

Bütün bunları bir kez daha düşündü rüzgarın saçlarında yarattığı hafif dalgalanmalarla birlikte. Zihninde yankılanan her sözcük, gölden gelen hafif su sesleri ve ağaçların arasından gelen tatlı uğultuyla bütünleşiyordu. Kendini toparlamaya ve yalnızlığının tadını çıkarmaya(!) çalıştı, yalancı bir gülümseme belirdi dudaklarında anında. Dışardan bakıldığında yalnızlıktan bunalmış genç bir kadın konumunda değil, insanlardan bıkmış asabi bir yeniyetme gibiydi. Umursamıyordu da, uzanıp saçlarına tutturduğu minik lastik tokayı çekti hızla ve rüzgara karışıp tamamiyle dağılmalarına izin verdi. Adımlarını yavaşlattı önce, ardından bir süre ara vermeye karar kıldı. Düzenli aralıklarla ağaçların arasında yerleştirilmiş banklardan birine doğru ilerleyip yavaşça oturdu ve kollarını bedenine dolayarak serin suları seyre daldı. Zihninin her bir köşesinden fırlayan binlerce soru ne kadar da bunaltıcıydı, kalbinin yalnızlıktan bunalmış olmasına karşılık zihni popülerliğinin zirvesindeydi sanki. Verdiği derin nefesle birlikte karmakarışık düşüncelerini de karanlığa bıraktı, bir süre kendisini toparlamalıydı. Gözlerini yumdu, ve öylece sessizliği dinlemeye başladı.

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 3:19 pm

Cisimlenmek kadar mide bulandırıcı birşey daha yok,diye geçirdi içinden Godric's Hollow'un ıssız caddesinde aniden beliren genç kadın.Üstü başı darmadağın olmuş bir halde engebeli yolda ilerlerken kendisini asla rahat bırakmayacağını bildiği kasvetli huzursuklukla sarmalanmıştı yine.Gece sanki bütün hünerlerini göstermek ister gibi kör karanlıktı.Lora asasını cübbesinin iç cebinden çıkardı.Ellerinin titremesine aldırmamaya çalışıyordu ama havanın o bilindik kış soğuğundan daha fazlasına sahip olduğu gün gibi ortadaydı.Etrafta kimse yoktu ama yinede alışkanlık fısıldamayı tercih etti siyah cübbeli cadı.Gecenin bu saatinde onu karşısında gören biri her türlü şeyi düşünebilirdi ama belki de bunları cdüşünecek kadar bile yaşayamazdı.''Lumos'' diye fısıldarken asasının ucunda yanan hafif ışığı yürüdüğü yola doğrulttu.Felicia'yla tam olarak nerede buluşacaklarını bilmiyordu ama burası küçük bir yerdi onu kolayca bulabilirdi.Küçük olduğu kadar da kasvetli,diye düşündü.Geçmişinin her türlü izi vardı bu kasabada.Ölümyiyenlerin gizlice yaşadığı bu mekana o büyük kahraman Godric Gryffindor'un ismi verilmişti.Lora aklına gelince tıslayarak gülümsedi.Bu kahramanlık saçmalığı her kesin dilindeydi fakat asıl kahraman ölüp gitmiş bir iyilik manyağı adamdan daha fazlası olduğunu bilmiyorlardı.Lora düşüncelerinden sıyrılıp gözlerini karanlığın içinde gezdirdi.Etrafta çıt çıkmıyordu ve bu haz verici birşeydi.Çukurluklarına su dolmuş yolda ilerlemeye devam ederken yüzüne çarpan tuz kokulu rüzgar o kadar tatlıydı ki hiçbir şey insanın bu kadar uykusunu getiremezdi.Lora,Felicia'nın kendisini göl kenarında bekliyeceğini düşünmüştü.Bundan 6 yıl önce,yepyeni bir Slytherin mezunu iken,verilen görevi tamamladıklarında da orada ayrılmışlardı.Geçmiş acıydı,kötüydü ve bir nevi pişmanlıktı.Şimdi söyleneni hiç yapmamış olmayı dilerdi.O aptal melezleri katlederken bunlar önemsizdi ve gelecek düşünülmeyendi.Ama gelecek gelmişti ve sadece pişmanlıktan başka birşey olamazdı.''Lanet kanıbozuklar'' dedi tükürürcesine.Göl tarafından gelen rüzgarın taşıdığı yoğun tuz kokusu iyice artmıştı.Dalgalanmaların hafif sesi çalınıyordu kulağına.Gelmişti.Yuvasında olmalıydı.Ama kesinlikle öyle değildi.Zihnini zorlamasına bile hiç gerek duymadan az ötesinde duran büyük söğüt ağacına ilerledi.Altındaki karaltıdan Felicia'nın orada olduğu farkediliyordu.Ayağının altında ezilen dal parçalarının sesiyle karaltı hareketlendi ve Lora'nın sakin ve soğuk sesi rüzgarın arasına karıştı.''Merhaba Felicia.Seni yeniden görmek harika.''

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 3:52 pm

''Merhaba Felicia.Seni yeniden görmek harika.''

Saçlarının arasında hissettiği ılık nefesin mi, duyduğu sözlerin hükmediciliğinin mi onu daha çok ürküttüğünü bilmiyordu fakat aniden olduğu yerde sıçramıştı kapanan gözleriyle birlikte. Bu konuda oldukça duyarlı olmasına rağmen birinin yaklaştığını fark etmemişti, kendini gecenin büyüsüne öyle kaptırmıştı ki adım seslerini bile duyamamıştı, ya da gelen kişi duymaması adına çaba sarfederek oldukça yavaş bir biçimde sokulmuştu taa dibine kadar. İçindeki adrenalin birikimini göz ardı etmeye çabalayarak nefes alıp verişlerinin normale dönmesini bekledi ve şüpheyle kısılmış gözlerini önünde dikilmiş genç bayana çevirdi.

Loranne Elizabeth Widmore.

Elleriyle kulaklarının arkasına aldığı saçları sözünü dinlemezcesine rüzgara ayak uyduruyorlardı. Sanki iki saniye bile düzenli kalmaya tahammül edemiyorlarmışçasına dağılmışlardı fakat Ash umursamadı, gecenin ağırlığı sakin kalmasını sağlıyordu. Geçmişte birlikte yerine getirdikleri görevden beri onunla görüşmemişti. Yine de aralarında bir bağ vardı. Geçmiş, uzun süre akıllardan çıkmayan katliam...Bu düşünceleri kafasından uzaklaştırmaya çalışırken artık bu sinir bozucu sessizliğe son vermesi gerektiğini düşündü.

"Seni gördüğüme sevindim Lora... Uzun zaman oldu."

Onu en son gördüğündeki halini hatırlamaya çalıştı Ash. Slytherin mezunu, - karanlık taraf adına - gelecek vaad eden iki genç bayan. Ne kadar da uzun zaman olmuştu onu görmeyeli. Ama artık saklanmak zorunda değillerdi. Diğer olaylar gibi bu da unutulmuştu bakanlıkta. Zaten artık kimse onları tanıyamazdı. Ash, Lora'ya baktığında değiştiğini hemen farketmişti. O geceki kızla aralarında epey fark vardı Ash'e göre. Ah bu kadar zamanda Lora'yı çok özlemişti.

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 4:14 pm

Gözünün önünden geçmiş okul anıları film gibi geçerken Lora birden kendine geldi.Bu olay ölürken olmuyormuydu?Bu saçma düşüncelerden kurtulmak için boş boş eski arkadaşının yüzüne bakan gözlerini yere kaydırdı.Bu aralar oldukça fazla saçmalıyordu.Belki kısa zamanda bir şifacıya görünebilirdi.Ama St.Mungo şifacıları her zaman onun sinirine dokunan insanlardı ve bunu yapmayacaktı.Bakışlarını tekrar Felicia'nın yüzüne çevirdi.Geçen yıllar eşbette ki onu okul yıllarındaki gibi bırakmamıştı ama Lora için eski arkadaşı hala aynıydı.Geldiğinden beri havada asılı kalan sessizliğin bozulmasıyla tekrar karanlık geceye döndü."Seni gördüğüme sevindim Lora... Uzun zaman oldu."Boğazıda hafif hafif sızlayan bir acıyla ona bakmaya devam etti.Böyle anları hiç sevmiyordu ama elinden gelen birşey yoktu.Herşeyinizi paylaştığınız birini yıllar sonra tekrar gördüğünüz an,soğukkanlı davranacağınız an değildir.Soğuktan benbeyaz olmuş ellerini cübbesini cebinden çıkarıp birkaç adım öne ilerledi.Tereddüt ediyordu ama buna gerek yoktu.Felicia hala aynı dostuydu.Yüzündeki yarım gülümsemeyle öne atılıp eski dostuna sımsıkı sarıldı.Yılların özlemini bir gecede bitiremezlerdi.Bu kadar ayrı kalabilmiş olmaları bile bir mucizeydi çünkü öğrenci dönemlerinde bütün okul onların arkadaşlığına hayret ederlerdi.İki Slytherin'li çıkarları olmaksızın ender dost olurlardı.Ama Lora ve Felicia'nın hiçbir çıkarları yoktu.İkiside aynı amaca hizmet etmişlerdi ve hala da ediyorlardı.Lora geri çekildiğinde eski günlerdeki gibi Felicia!nın koluna girip biraz ilerdeki banka doğru ilerledi.Konuşmak istiyordu fakat sesinin tittek çıkmasından çekiniyordu ama bu şu an için önemsizdi.Kısık sesle mırıldandı.
'Ah!Felicia..Neler yaptın o kadar zaman?Anna ve babanın öldüğünü duydum fakat hiç ziyaret edemedim seni.Cesaretim yoktu.Bunun için çok üzgünüm.''Lora tahta banka yavaşça oturup Felicia'nında yanına oturmasını izledi.Çok değişmişti ve yüzüne sanki sorumluluğun ağır yükü oturmuştu.Ondan cevap beklemeksizin devam etti yarım kalan cümlesine.''Anlat hadi.Görüşmeyeli neler yaptın?''

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 6:08 pm

Yıllar sonra, tekrar burada olmak Felicia’yı garip bir duygu selinde bırakıyordu. Zihni, birçok düşünceyle dolup taşıyor ve onu geçmiş yıllara götürüp duruyordu ama yine de Lora'yı tekrar görmek onu her zaman olduğu gibi mutlu etmiş, her ne kadar onunla tekrar eski günleri hatırlasa da Lora yine Ash'in yüzünde küçükte olsa bir gülümseme oluşturmaya yetmişti. Lora'ya sarıldığında gözlerinde hissettiği ıslaklık hiç ona yakışmıyordu. Uzun zaman önce ağlama yetisini kaybetmişti. Fakat uzun zaman sonra tekrar Lora'yı görmek... Lora geri çekildiğinden belli etmeden gözlerini sildi. Ash tekrar gülümsemeye çalışırken Lora onun koluna girmişti. Beraber bankın yanına geldiklerinde Ash gülümsemeyi başarabildi.

''Ah! Felicia... Neler yaptın o kadar zaman? Anne ve babanın öldüğünü duydum fakat hiç ziyaret edemedim seni. Cesaretim yoktu. Bunun için çok üzgünüm.''

Aniden açtığı gözkapaklarının sakladığı gözleri karanlıkta bir noktaya sabit kalıp öylece duraksadığında, kalp atışları normale oranla bin kat daha hızlanırken hayat ağır çekimdeymişçesine onu çepeçevre sarmıştı. Annesi... Herşeyden çok sevdiği varlığı... Baş karakterin kendisi olduğu bir romanın içerisinde kaybolmuştu sanki istemsizce ve geri dönüş yolunu bulamıyordu. Çabalıyor, fakat başaramıyordu. Sessiz çığlıklarını duyan kimse yoktu ve haykırdığı fısıltılar karanlığın içerisinde eriyip gidiyorlardı. Onun adını her duyduğunda hissedilemez bir acı çekiyordu ama kimse bunun farkına varamıyordu.

''Anlat hadi.Görüşmeyeli neler yaptın?''

Lora'nın sesi kulaklarını doldurduğunda Ash tekrar gözlerini ona çevirdi. Saniyeler çığ olup dökülmeye başlarken Ash, sessizliğin içinde çok az duyulan bir sesle - sesinin titremesine aldırmadan - cevap vermeye çalıştı.

"Şey... Ben... Bildiğin gibi uzun bir süre saklanmak zorunda kaldım. Ailemden ve arkadaşlarımın hiç biriyle konuşmadım. Tek başıma Muggle'ların arasında bir evde uzun bir süre kaldım. Sonra annemin..."

Ah hayır. Yine gözleri dolmuştu. Annesi her aklına geldiğinde böyle oluyordu. Lora'nın görmemiş olduğunu umdu ama gördüğü kesindi. Buna aldırmadı. En yakın arkadaşıydı Lora. Onun yanında ağlayabilmesi kadar doğal bir şey yoktu. Ama yine de gözlerini sildi. Ellerinden birini kucağına bırakmış arkasına yaslanırken diğerini kaldırdı hafifçe, rüzgarın temas ettiği noktalarda oluşmayan titremelerin yarattığı hissi merak ediyordu, cübbesiyle uyumlu renkteki ojelerinin süslediği tırnaklarını teninin üzerinde gezdirirkenki hissizlikleri tartıyordu kafasında. Kaşları çatıldı hafifçe, böyle yaşamak istemiyordu. Aslına bakılırsa yaşamak istemiyordu, her şey onun için can sıkıcı bir işkenceden ibaretti sanki. Gülümsedi, yapabileceği hiçbir şey yoktu. Tekrar konuşmaya başladı.

"Neyse... Anlayacağın benim hayatım uzunca bir süre berbattı. Ama artık herşey düzeldi. Bir mesleğim var, istediğim zaman dışarıya çıkabiliyorum. Ve seni gördüğüm için gerçekten çok mutluyum."

Gülümsemeye devam ederek tekrar ona sarıldı. Bu gece herşey mükemmel olmaya başlamıştı. En sevdiği kişiyle beraberdi. Uzun zaman sonra tekrar Lora'yı görmek ona iyi gelmişti.

"Eee Lora... Sen neler yaptın görüşmeyeli?"

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 09, 2009 6:50 pm

Tekrar kavuşmanın heyecanımıydı ellerini titreten,yoksa geçmişi hatırlamanın verdiği üzüntümü?İkiside değildi.Felicia'nın gözlerinden akan yaşlar karşısında ne yapacağını bilememesiydi Lora'yı afallatan.Felicia.Eskiden birbirlerine hep kısa adlarıyla hitap ederlerdi ama şimdi nedendir bilinmez Lora içinde bir yerlerde hafif bir çekingenlik hissediyordu.Eski günlerde yaptığı çoğu şeyi yapacakken şöyle bir düşünüp vazgeçiyordu.Hararetle silkinip içinde alevlenen panik dalgasını bastırdı.Korkuyordu Ash'le tekrar eskisi gibi olamamaktan.Ama bu inkansızdı.Şimdi tekrar bir araya gelmişlerdi ve artık dostlukları eskisinden daha güçlüydü.Solgun yüzüne zoraki bir gülümseme oturtarak elini Ash'in saçlarına götürdü.Onun ağlamasını istemiyordu.Hemde kendisi yüzünden.Aptalsın Lora!Anne ve babasının ölüm konusunu kendisi açmıştı ve yine patavatsızlığının cezasını çekiyordu.Göl tarafından durmaksızın esen rüzgar saçlarını gözünün önüne getirirken yaprakların hışırtısı melodi ritminde çınlıyordu kulağında.Burası artık onun için karanlık geçmiş değil aydınlık gelecek olmalıydı.Bulutların arasında bir görünüp bir kaybolan ay ışıklarının göldeki yansımalarına dalıp gitmişken Ash'in sesiyle ona dönüp buğulu gözlerine baktı.Artık gözlerinde yaşlar yoktu.Gülümsüyordu.Lora buna sevinerek daha içten gülümsedi.Kolunda hissettiği ağırlıkla Ash'in tekrar kendine sarıldığını farketti."Eee Lora... Sen neler yaptın görüşmeyeli?"Lora gözlerini tekrar göle çevirirken yıkık dökük sesiyle anlatmaya başladı.''Senden hiçbir farkım yok Ash.Bende kaç yıldır Londra'da bir kasabada yaşıyordum.Bu sene Hogwarts'da profesör oldum.Artık herkesin geçmişte yaşanan bazı olayları unuttuğunu düşünüyorum.Ve inanamazsın gerçekten de o aptal muggle'lardan artık daha çok tiksiniyorum.Onlarla yaşamak felaketçHem de bir ölümyiyen için!''Lora avcuçiçinin yanmasıyla irkildi.Uzun tırnakları sinirden etine batıyordu.Sımsıkı yumruk yaptığı avucunu açarak sakinleşmeye çalıştı.Bazen kontrol edemediği öfkesi yüzünden farkında olmadığı şeyler yapabiliyordu.Hevesle Ash'e döndü.Onunla hala aynı tarafta olduğuna emindi ama bunu doğrulamak istiyordu.İçinde bir yerlerde birşeyin huzursuzluğu kendini rahatsız edip duruyordu.''Ash,hala karanlık taraftasın değil mi?Bizim zamanımızdan olan bazı ölümyiyenlerin kaçtığını duydum.Karanlık Lord gerçekten onlara esaslı bir ceza vermiş olmalı.ben de bir an için seni bu kadar uzun süre göremeyince,düşündüm ki...''Mahçup bir ifadeyle konuşmaya çalışmak ne kadar da zordur.Lora bunu sanki yeni anlıyordu.Her kelimesinin ardından özür dileyecekmiş gibi konuşuyordu.Cümlesini daha fazla devam ettiremeden Ash'in cevabını beklemeye başladı.Konuştukça daha da utanmak istemiyordu.Ahh!!Zaten bunu en yakın arkadaşına ve yıllardır sadık olan bir ölümyiyene sormak ne büyük hataydı!!

Konu: Geri: Eski Günler... Cuma Tem. 10, 2009 12:22 pm

İki damla; bir damlacık mutluluk ve bir damlacık da heyecan yaşıyordu sadece. Karanlık gecenin yalnız davetlisi değildi bu defa. Arkadaş tanımını tam anlamıyla dolduran hatta taşıran şirin Lora’sıydı bu gece elinden tutup güldüreceği kişi. Bir ölümyiyene göre fazla mutlu ve aydınlık bir kişiliği vardı Lora’nın. Doğuştan gelen olağanüstü enerji şeklinde tanımlardı Ash bunu. O da taşıyordu bundan bir parça. Her zaman ayrılmaz ikili olmuşlardı zaten, alayları ve umursamazlıkları ne denli benzese de Ash geçmiş konusunda kimsenin olmadığı kadar tedirgindi. Kaybetmek onun için en kötü şeydi şüphesiz. Hele ki Lora'yı kaybetmek...
Ölmeyi hak etmek?Kesinlikle bu listede en baş sırada yer almalıydı. Öldürdüğü onca insan gözlerinin önünde belirdi. Hepsinin çığlığı hala kulaklarındaydı. Ama o bütün bunlardan pişman olabilecek biri değildi. Sonuçta bunu yapması gerekiyordu, kendini kanıtlaması için. Ama şimdi karşısındaki manzara son derece tanıdık olmasına rağmen ilk defa ayrıntılarıyla gösteriyordu kendini.
Affedilmek? Zaten tanrıların yüzünden bu halde değil miydi o? Zaten cehennemde yaşamıyorlar mıydı? Buğulu Göl cehennemin bir parçasıydı çoğu lanetlilere göre. Ama o artık kendini bir lanetli olarak görmekten vazgeçmişti, birkaç yıl boyunca kaderine ve böyle olmasına küfredip duramazdı herhalde… Bu çocuksu duyguları aşmış olduğu için kendi kendine gülümserken çehresine soğuk ama cazip bir tebessüm ekledi. Gözlerini kapattı ve düşüncelerini kafasından uzaklaştırmaya çalıştı. Lora yanındaydı ve her şey düzelmeye başlamıştı. Artık tek bir şeyi bile kaybetmeye tahammülü yoktu.

''... daha çok tiksiniyorum.Onlarla yaşamak felaket. Hem de bir ölümyiyen için!''

Ne?
Ah evet bu kadar yıl ne yaptığını sormuştu, bu onun cevabı olmalıydı. Kafası saçmasapan düşüncelerle o kadar meşguldu ki arkadaşını dinlememişti bile. Duyduğu yerden birşeyler anlamaya çalıştı. Lora'nın en nefret ettiği yaratıklar... Ah evet Muggle'lar! Aldığı haberlere göre Lora uzun bir süre Londra'da yaşamıştı. Bu yüzden daha fazla tiksiniyordu onlardan. Gözlerini tekrar gölün muhteşem güzelliğine çevirdiğinde, Lora tekrar konuşmaya başlamıştı.

''Ash,hala karanlık taraftasın değil mi?Bizim zamanımızdan olan bazı ölümyiyenlerin kaçtığını duydum.Karanlık Lord gerçekten onlara esaslı bir ceza vermiş olmalı.Ben de bir an için seni bu kadar uzun süre göremeyince,düşündüm ki...''

Duydukları karşısında gözleri şaşkınlıkla açılmış Lora'ya bakıyordu. Neden böyle bir soru soruyordu ki? Lorda olan bağlılığını bilmesi gerekiyordu. Yoksa neden yıllar önce bütün hayatını mahvetmeyi göze alarak böyle saçma bir görevi yerine getirsin ki? Ama Ash Lora'ya da hak veriyordu. Uzun bir süre kimseye haber vermeden yalnız başına yaşamıştı Muggle'ların arasında. Böyle düşünmesine şaşırmaması gerekiyordu.

"Elbette... Hala karanlık taraftayım tabi ki... Kaçanları ben de duydum. Cezalarını çekmiş olmalılar. Böyle düşünmekte haklısın, uzun süre birbirimizi görmemiştik. Ama herşey düzeldi. Artık beni istemediğin kadar göreceğine eminim. Çünkü seni kolay kolay bırakacağımı düşünmüyorum."

Konu: Geri: Eski Günler... Cuma Tem. 10, 2009 1:07 pm

"Elbette... Hala karanlık taraftayım tabi ki... Kaçanları ben de duydum. Cezalarını çekmiş olmalılar. Böyle düşünmekte haklısın, uzun süre birbirimizi görmemiştik. Ama herşey düzeldi. Artık beni istemediğin kadar göreceğine eminim. Çünkü seni kolay kolay bırakacağımı düşünmüyorum." Saçmalık.Resmen biraz önce saçmaladın Lora.Genç cadı oturduğu yerden kendi kendine lanetler okurken bu yaptığının çok saçma olduğu yüzüne tokat gibi çarpıyordu.Ash her ne derse desin kesinlikle onun sadakatinden şüphe etmemeliydi ama olmuştu bir kere.Geceyi mahvetmek diye işte buna denirdi.Daha vakur durmaya çalışıp gülümsedi.''Senden kurtulmak isteyen yok!Bak ne diyorum.Hala o muggle'larla yaşıyormusun?Artık büyücülerin içine dön.Daha sık görüşürüz.''Lora duraksayıp devam etti.Bunu gerçekten istiyordu.Ash kendine büyücü yerleşim yerlerinden yeni bir ev alabilirdi.''İstersen senin için buradan bir ev bakabiliriz.Artık mesleğinde var öyle değil mi?Eskisi gibi bütü gününü büyü yaparak geçirmek istemez misin Ash?''İçindeki çoşku dalgası kendisini öylesine kapıp götürmüştü ki bir saniye susup karşısında kendine yarı şaşkınlık yarı tebessümle bakan dostunun konuşmasına izin vermiyordu.Yılların verdiği yalnızlığın ardından yeni tutunacak dallar onu güçlendirecekti sanki.Hayır bu bir varsayım değildi.Kapalı kaldığı her yılın acısını daha güçlenerek çıkaracaktı.Hevesle tuttuğu Ash'in ellerini bıraktı.Onun da tekrar büyücü dünyasında yaşamak istediği gözlerinden okunuyordu.Garcia ailesinin gözlerindeki bilindik parıltı.Bu o ailenin en merak edilen özelliğiydi.Her birinin yüzünde masumiyet ve gözlerinde heyecan parıltıları görülürdü ama gerçek bir Karanlık Taraf müridlerinden oldukları kimsenin aklına gelmezdi.Ne büyük mirastı bu Ash için.Gülümsemeye devam edip sustu.bedeni kasılmış gibiydi.Birkaç günlük stres ve yoğun sorumluluk duygusu fazla gelmiş olmalıydı.Kesinlikle tekrar büyücü dünyasına dönmenin temposuna o kadar kolay alışamayacaktı.

Konu: Geri: Eski Günler... Ptsi Tem. 13, 2009 6:50 pm

Ash bir an bu sözlerinden sonra Lora'nın ne düşündüğünü merak etti. Eğer zihin okuyabiliyor olsaydı bu tür durumlara katlanmak zorunda kalmazdı. Ailesinden hiç kimse zihin okuma özelliğine sahip değildi ki Ash'in olmaması da çok normaldi. Ona ailesinden kalan özelliği ise Veela'ydı ve Ash'in bundan mutlu olduğu pek söylenemezdi. Tekrar herhangi bir ipucu umuduyla gözlerini Lora'ya çevirdi, hareketlerine dikkat ettiğinde aslında pek değişmediğini farketti. Ses tonu, gülümsemesi, konuşma tarzı,görünüşü, bakışları... Onun gözlerine bakarken anıları tekrar canlandı gözlerinde, hepsinde beraberlerdi. Okulda, derslerde, balolarda, mezun olduklarında, ilk başardıkları görevde... Zaten bu görevdi onları bu kadar uzun süre ayrı bırakan. Şimdi ise bu günlerin acısını çıkaracaklardı. Herşey düzelmeye başlamıştı ve artık ayrı kalmaları için hiç bir neden yoktu. Tekrar Lora'ya odaklandığında, verdiği cevabı dinlemeye başladı.

''Senden kurtulmak isteyen yok! Bak ne diyorum. Hala o muggle'larla yaşıyormusun?Artık büyücülerin içine dön .Daha sık görüşürüz. İstersen senin için buradan bir ev bakabiliriz. Artık mesleğinde var öyle değil mi? Eskisi gibi bütün gününü büyü yaparak geçirmek istemez misin Ash?''

Evet... Aslında bunların hepsini daha önce düşünmüştü Ash. Eskisi gibi her dakikasını büyüyle geçirdiği bir yaşam hiç fena olmazdı hani. Lora'nın da söylediği gibi artık bir işi de vardı. Hem tekrar arkadaşlarıya görüşmeye başlayabilirdi. Tıpkı Lora'yla olduğu gibi... Kendini uzun süredir olmadığı kadar mutlu hissetti Ash. Lora'yı gördüğünde hissettiği heyecan dalgası, bu fikirle birlikte binlerce kat artmıştı. Büyücü dünyasına dönme fikri bile onun gülümsemesi için yeterli olmuştu. Dudaklarında tekrar oluşan gülümsemesiyle Lora'ya cevap verdi.

"Tabi ki... Bu harika olur. Aslında bunu ben de düşünmüştüm ama devamında bunun için uğraşmamıştım. Sanırım Muggle'lara alıştım ama tabi büyücü dünyasını hiç bir şeye değişmem... Bu ev bakma fikrini bir an önce hayata geçirsem iyi olur. Hem artık görüşmememiz için bir neden kalmadı."

Konu: Geri: Eski Günler... Ptsi Tem. 13, 2009 7:03 pm

"Tabi ki... Bu harika olur. Aslında bunu ben de düşünmüştüm ama devamında bunun için uğraşmamıştım. Sanırım Muggle'lara alıştım ama tabi büyücü dünyasını hiç bir şeye değişmem... Bu ev bakma fikrini bir an önce hayata geçirsem iyi olur. Hem artık görüşmememiz için bir neden kalmadı."Bu harikaydı!Ah yeni bir Hogwarts yılı..Heralde bundan daha iyi geçemezdi.Sürekli o sıkıcı okulda tıkılıp kalmak yerine gidip görüşebileceği birisini bulmuştu.Harika.Lora cübbesini toparlayarak ayağa kalktı.Oturmaktan sıkılmıştı.Uzun süre yaptığı her işten kolayca sıkıldığı gibi.Belki puslu havasıyla ün salmış gölün etrafını turlayabilirlerdi.Kolunu Ash'e uzatıp onunda kalkmasını izledi.'' Biraz yürümek iyi gelecektir.Biliyorsun öylece oturup kalamıyorum.'' İki eski dost tekrar kavuşmanın verdiği huzurdan mıdır bilinmez sanki aynı duyguları yaşıyorlardı.Bu şaşılacak bir durum değildi çünkü onlar kardeş gibiydiler.Lora hatırladıkça gülümsüyor,gülümsedikçe daha çok hatırlamak istiyordu.Sadece hoşuna giden anılarını.Belki bu bencillikti ama gereksiz hatıralar yordukça yorardı insanı.Elini,kendi kolunun üstünde duran Ash'in elinin üstüne koydu.Sırf sessizliği dağıtabilmek için kalıplaşmış sorulardan soruyordu ama bunları öylesine yapmıyordu.Gerçekten daha çok şey öğrenmek istiyordu Ash hakkında.Uzun süreliği ayrı kalmanın verdiği bilinmemezlik ve unutulmuşluk vardı sanki.Merakla ona dönüp konuştu.Ağzından çıkan her kelime hafif esen rüzgarla karışıp kulağına geri dönüyordu.''Eee..Ash.Bir işim var demiştin.Ne yapıyorsun?''

Konu: Geri: Eski Günler... Salı Tem. 14, 2009 6:48 pm

Kolları bacaklarına dolanmış halde şimdi de şarkılar yazıyordu kafasından. Gözlerinin önünde bir piyano belirmiş ve tek tek notalara basılıyordu. Ash'in hareketleri notalarla birlikte hızlanıyor, bir baştan bir başa uçuyordu bedeni. Kendisini de görebiliyordu şimdi; beyaz renkte kısacık bir elbisenin içinde, zarif boynu hafif sağa yatmış, güzel gözlerini notalara, hatta dünyaya kapatmış sadece müziği düşünüyor o anda. Dudaklarında onu bu yaptığından başka hiçbir şeyin bu denli mutlu edemeyeceğine dair bir tebessüm var, ‘ dans ‘ diyordu ‘ benim hayatım ‘. Sonra parmaklar bir anda yavaşlıyor, tuşların üzerinde birkaç kez daha salınıyor ve son ! Gözleri hala kapalı ve hala gülümseyerek duruyor Ash, o tam herkesin önünde selam vermeye hazırlanırken;

'' Biraz yürümek iyi gelecektir.Biliyorsun öylece oturup kalamıyorum.''

Lora‘nın kadife ve kendisini hiçbir zaman korkutmayacağını düşündüğü sesiyle irkilerek hayallerinden sıyrıldı. Kendisini hala beyazların içinde görebiliyordu, içinde bir şeyler ona selam vermeden bitiremezsin diyordu ama Ash gözlerini devirerek Lora ‘ya çevirdi güzel yüzünü, ayağa kalkarken saçları bir kez daha havalandı gereksiz esintilerle...

"Biliyorum... Aslında ben de oturmaktan sıkılmıştım zaten."

Elini Lora'nın koluna koyup ağır adımlarla yürümeye başladı onunla birlikte... Hayallere tekrar dalmamak için gölü incelemeye başladı. Her ne kadar kasvetli bir havası olsa da bu gölün görüntüsünü diğer hiç bir manzaraya değişmezdi. Ash'e göre burayı anlatmak için tek kelime yeterliydi. 'Mükemmel' Ah sinir bozucu sessizlik... Gölü izlemekten ne kadar zamandır böyle yürüdüklerinin farkında değildi. Ama uzun bir süre olmalıydı, oturdukları bank çok geride kalmıştı çünkü. Lora'nın yeni yaşamını merak etmiyor muydu? Bununla ilgili birşeyler sorabilirdi. Ama ne? Hogwarts'ta profesör olduğunu söylemişti. Peki ne profesörü? Bunları sormak için Lora'ya döndüğünde tekrar onun kadifemsi sesini duydu rüzgarın hafif uğultusunun arasında...

''Eee..Ash.Bir işim var demiştin.Ne yapıyorsun?''

Geç kalmıştı sormak için.
Sessizliği bozan taraf Lora olmuştu ki, bu pek şaşırılacak birşey değildi. Okulda da konuşacak konu bulma konusunda Lora Ash'ten kat kat daha iyiydi. Yine aynı durumdalardı. Mesleği... Kimilerine göre çok gereksiz bir meslek olsa da Ash yaptığı işten gurur duyuyordu. Hem hayatındaki en önemli şeyi yapıyordu hem de yaşamını devam ettirebilmek için para kazanıyordu. Dans...

"Ben... Dans ediyorum Lora. Hayatımdaki en önemli şeyden para kazanıyorum. Dans. Sen de biliyorsun. Dans etmek benim için her zaman bir tutkuydu ve şimdi de bunu yapıyorum."

Yaptığı işin önemli bir iş olduğunu kanıtlamak istercesine anlatıyordu Ash. Lora da biliyordu Ash için dansın önemini ve bu yüzden Ash daha fazla savunma gereği duymadı. Tekrar sessizlik olmaması için biraz önce kafasında tasarladığı soruyu sordu.

"Peki sen Lora. Hogwarts'ta profesörüm demiştin. Ne profesörüsün?"

Konu: Geri: Eski Günler... Salı Tem. 14, 2009 7:15 pm

Bunu unutmak imkansızdı.Dans ve Ash.Bunlar sadece kendisi için değil,çoğu kişi için ayrılmaz iki terimdi.Hiçkimse Ash'in Ortak Salon'da verdiği dans gösterilerini unutamazdı.Lora her zaman onun dans kabiliyetine hayrandı ama böyle bir yetenek kendisine bahşedilmediği için sadece Ash dansını bitirdikten sonra onun hareketlerini taklit edip milleti güldürürdü.Ahh..olamaz!Bu kız gerçekten de hayallerinin peşinden gitmiş bir hayalperest.Lora gülümseyerek kısa bir süreliğine geçmişe döndü.Bu sık sık oluyordu.Deliriyor muydu?

"Bu çok saçma Ash!Büyücü Dünyasında dansçılara yer yoktur.Herkes ya Bakanlığa gider ya Hogwarts'a.Nerede dans etmeyi düşümüyordun?Hogsmade'de mi?Ah yapma.." Ash sadece Lora'nın sitemine sessiz sessiz gözlerini devirmekle yanıt vermişti ama Lora'nın susacağı yoktu. "Hem ayrıca,birbirimizden ayrılamayacağımıza söz vermiştik.Sen İngiltere dışına gitmek zorunda kalacaksın ve.." Ash'in konuşmasını bölen katı ve biraz da öfkeli sesi sürekli sitem etmekten bıkmayan kızı yine susturmaya yetmişti.Masun olmaya çalışarak Ash'in sinirli ifadesine baktı.Evet dans güzel birşeydi ama...lanet olsun bu yaptığı sadece kıskançlıktı.Sesini kesip sadece dinledi."Lora ne dediğin umrumda bile değil.Bu mesleği yapacağı ve emin ol geri döndüğümde çok başarılı bir dansçı olduğuma tanık olacaksın."

İşte buydu.Belki de kendi kendine kurduğu dünyadan kopup gitmek isteyen tek varlık.Bu olamazdı.Bu Lora'nın dünyasıydı ve ne birşey eksilebilir ne de artabilirdi.Ama tutamıyordu elindekileri.Sadece susup dinlemek herşeyin affedicisi olmuyordu demekki.Hogsmade'in neredeyse her dönem karlı olan dar yolunda öylece durup elinde tutabildiğini sandığı tek kişinin dünyasını terkedişini izledi..Lanet olsun Lora,bu boğazına düğümlenen şey de ne?Sesini temizlemek için öksürürken gülümsemeye zorladı kendini ama bu kolay olmuyordu işte.Geçmii yanlışlarla doluydu.Her hareketi inanılmaz derecede saçma ve aptalcaydı.Kendi kendini lanetlemek o kadar sürükleyici bir işti ki bunu yaparken yanında kulağına çalınan ama hiçbirşer iade etmeyen sesi kavramakta zorlanıyordu.Birşey belli etmemeyi umarak Ash'e bakmadan konuşmaya başladı. "Hee-eyy..ımm..Benim için dans etmelisin Ash.Bunu gerçekten görmek istiyorum." Yalancı bir kahkaha atıp boş havada yankısını dinledikten sonra istekli ama donuk gözlerini Ash'e çevirmişti.Bu ani istek karşısında şaşkınlığını gizleyemememiş olmalıydı ki kocaman açılmış anlam veremeyen gözlerle bakıyordu Lora'ya.Hevesi kaçan genç kadın sanki bunu herşeyden çok istiyormuş gibi onu kolundan çekiştirdi. "Hadi Ash.."

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 16, 2009 9:33 am

"Hee-eyy..ımm..Benim için dans etmelisin Ash.Bunu gerçekten görmek istiyorum."

Sorusunun cevabını beklerken gelen istek karşısında biraz şaşırmıştı Ash... Dans?
Burada mı?
Burada dans edemezdi. Artık çocuk değillerdi ve her istedikleri yerde, her istedikleri şeyi yapamazlardı. Peki neden? Yaşları yirmiyi geçti diye ne değişmişti ki? İstediklerini yapmamaları için bir kaç sene büyümeleri mi engeldi? Hayır. O zaman neden dans etmiyordu?

"Hadi Ash.."

Aslında dans etmek istiyordu her zaman olduğu gibi. Ama burada, buğulu gölde dans etmek. Hem de müzik olmadan... Ya biri görürse... Ağaçların arasında kafasına göre saçmasapan hareketler yapan bir kadın. Ne kadar kötü!

'Hadi Ash... İstediği yerde dans eden Ash'e ne oldu?'
'Çok gerilerde kaldı.'
'O zaman onu geri getirmenin tam zamanı.
'Ama...'
'Hadi ama Lora'yı kıracak mısın?'
'...'

Düşüncelerinde aşadığı tartışmadan sonra hala kesin kararını verememişti. Yapmaması için bir neden yoktu. Ortam veya birinin görmesi o kadar önemli olamazdı. Yıllarca Muggle'larla yaşamıştı. Burası yaşadığı yere göre kat kat güzeldi. Ve zaten onlarca insanın önünde dans ediyordu. Utanması çok saçmaydı. Ya ortak salonda yaptığı danslar... Sevdiği çocuğun önünde dans etmek hiç kolay olmamıştı. Şimdiyse yanında sadece en dedğer verdiği insan vardı ve yoldan geçenlerin dedikleri onu pek ilgilendirmiyordu.

"Imm... Tamam ama sakın gülme."

Lora'dan biraz uzaklaştı. Muggle'larla yaşarken duyduğu, çok hoşuna giden melodiyi hatırlamaya çalıştı. Adımlarını müziğe uydururken gözlerini kapattı. 'Tanrım... Umarım komik görünmüyorumdur.' diye geçirdi içinden. Hareketleri hızlanırken hala bunu yaptığına inanamıyordu. Müziksiz dansetmek ona ölüm gibi gelirdi. Ama yapıyordu işte. Lora için... Bir kaç dakika daha dansettikten sonra yavaşladı ve durdu. Etrafında son bir kez daha döndü ve yavaşça öne eğildi. Başını kaldırığında gülmeye başlamıştı. Buğulu göl ve dans... Aslında kulağa hiç uyumlu gelmiyordu. Ama yapmıştı. Tekrar Lora'ya döndü ve elini tuttu.

"Hadi sen de gel..."

Genç bayanın cevabını bile beklemeden onu da yanına çekti. Aklına ilk gelen saçma melodiyi mırıldanarak, Lora'yla dansetmeye başladı. Tıpkı eski günlerdeki gibi... Tek fark artık yatakhanede değillerdi, ağaçların arasındalardı...

"Laa laaaa laaaa la laaaa la la!"

Konu: Geri: Eski Günler... Perş. Tem. 16, 2009 8:06 pm

Kahkahası kesilen nefesine karışırken Lora istemsizce Ash'tarafından oynatılan kollarını geri çekti.Bu çok çocukçaydı ve bunu birisi görürse rezil olabilirlerdi.Ahh..dans etmek.Kesinlikle bu genç kadının yapamadığı ve asla yapamayacağı birşeydi.Lora bu olayı eskisi kadar umursamıyordu.Artık kesinlikle Ash gibi dans etmek istemiyor ya da binalarındaki en güzel sesli kız gibi şarkı söylemeye özenmiyordu.Bunlar şimdi kendine çok yabancı ve saçma gelen davranışları olmaya başlamıştı.Ne değişmişti ki 6 yıl içinde.Ne kadar büyümüş olabilirdi.Sadece 6 yaş daha mı?Ahh.hayır bu hiçbirşeyi değiştirecek kadar uzun bir zaman değildi.Ash'in zorlamalarına ayak uydurabilmek için hızlı hızlı dönmekten başı zonkluyordu.Olduğu yerde sendeleyip elini alnına dayadı.Birkaç dakika gerekiyordu kendisine.Sadece bu aralar sıkça olan bu aptal baş ağrısı için.Elleri hala gözlerinin üstünde etrafı seçemeyen,bulanıklaştıran bakışlarını yerden kaldırmeyerek güldü. Bu gerçektende çocukçaydı Ash.Bunu istememeliydim ama eğlenmek iyidir. Aslında söylediklerinin hiç komik olmadığının farkındaydı ama başını kaldırıp kahkahalar atmaya başladı.Kesinlikle deliriyordu.Olamaz.Puslu havanın nemlendirdiği çimenlerin ıslaklığını önemsemeden dizlerinin üzerine oturdu.Havada sadece kendi sesinin yankılarını işitebiliyordu.Hayır delirmiyordu.Gülmesinin nedeni kesinlikle başkaydı.Omzundan biri tarafından sertçe sarsılırken sakinleşmeye çalışıp başını aldırdı.Ash'in şaşkın ve öfkeli yüzüyle karşı karşıyaydı.Ay'dan daha parlak olan mükemmel yüzü çok dikkatli bakınca birkaç kişinin bildiği sırrını açıkça ortaya koyuyordu.Veela.Tehlikeli ama masum güzellikteki ender varlıklar.Ash.Bunu hatırlamak gülüşünün yüzünde donmasına sebep oldu.Sesi hiç te istemediği kadar ciddi çıkıyordu.Bu hiç aklına gelmemişti.Veela'lıktan kurtulamayacaksın değil mi Ash? Lora hiçbir zaman sevmemişti bu özelliğe sahip insanları ama Ash istisnaydı tabi.Veela'lar kendisine göre maskeli yaratıklardı.Dış görünüşleriyle büyüleyen,ardındaki yüzleriyle dehşete düşüren hatal gibi insanlar.Bu çok can sıkıcıydı.

Konu: Geri: Eski Günler... Cuma Tem. 17, 2009 1:25 pm

Bir yandan bağıra bağıra şarkı söylerken bir yandan da Lora'nın ellerini çekiştiriyordu. Gülmekten nefessiz kalsa da şarkı söylemeye devam etmek için kendisini zorluyordu. Oradan oraya zıplarken - peşinden de Lora'yı sürükleyerek - uzun zaman sonra ilk kez bu kadar eğlendiğini hissetmişti. Enerjisinin bitmek üzere olmasına karşın bunu hiç belli etmiyor, saçmasapan dansetmeye devam ediyor, bir yandan da Lora'yı ellerini çekiştiriyordu. Çok eğleniyordu ama... Lora elini çekmişti. Dans etmek istemediğini düşündü Ash ve o da şarkı söylemeyi bıraktı. Kalp atışlarını normal seviyesine indirebilmek için nefes alışlarını düzene sokmaya çalıştı.

"Bu gerçektende çocukçaydı Ash.Bunu istememeliydim ama eğlenmek iyidir."

Gözlerini tekrar Lora'ya çevirdiğinde, onun yere oturduğunu gördü. Onu bu kadar döndürdükten sonra başının döndüğünü düşündü ama neden hala onun kadifemsi sesine pek uymayan kahkahaları atıyordu? Dudaklarındaki gülümseme birden indi. Lora'nın yanına yürüdü ve o da çimenlere oturdu..

"Sen... Sen iyi misin Lora?"

Ne yapacağını bilmemek onu deli ediyordu. Onu sakinleştirmesi gerekiyordu. Ama nasıl? Hayır! 'Sinirlenme Ash, sakin ol. Sakin ol...' Bir yandan şaşkınlığını gizleyip sakin olmaya çalışırken, bir yandan da ne yapacağını bilmeden Lora'yı omzundan sarsmaya başladı. İşe yaraması gerekiyordu. Bir an Lora'yla göz göze geldiğinde onu bıraktı. Ne yapıyordu? Canını yakmamış olmayı umdu ve tekrar gülümsemeye çalıştı.

"Veela'lıktan kurtulamayacaksın değil mi Ash?"

Veela. Bu özelliğe sahip olmayı o istememişti ki, anneannesinin ona bıraktığı mirastı. Her ne kadar istemese de böyleydi ve artık bunu değiştirmesi mümkün değildi. Bu kadar güzel olmayı o istememişti ya da herkesi etkilemeyi... Ama evet bu özelliğe sahipti ve buna alışmak zorundaydı. Çünkü bütün yaşamı boyunca böyle kalacaktı. Çok kişinin bilmediğine seviniyordu. Zaten kendini kontrol etmeyi öğrenmişti. Kolay öfkelenmiyordu ve bu özelliği böylece açığa çıkmıyordu ama bazen... Elinde olmadan gelişiyordu herşey...

"Tanrım... Böyle olmayı ben istemedim ki Lora. Doğduğumda bana bırakılmış bir miras ve ne yaparsam yapayım böyle kalacağım..."

Konu: Geri: Eski Günler... Ptsi Tem. 20, 2009 9:06 am

Boşlukta yankılanan sesler. Her biri başka bir yönden geliyor. Beynini hapsetmişler ve ne dedikleri anlaşılmaz cümleler kuruyorlar.Anlayamıyorum..Kurtarılmak bu olsa gerek. İçlerinden tanıdık bir melodi. Ses tınısı ya da herneyse. Bunu biliyorum. Gülümsemem gerek. Bu bir Fransız geleneğidir. Havanın kendini iyiden iyiye belli eden soğuğuna karşı koyarak ayağa kalkıyor Loranne. Neydi az önceki? Kafası karışmış bir şekilde bakışlarını Ashley'e çevirse de ondanda pek açıklayıcı bir yanıt alacak değil. Artık buradan gidilmesi gerekiyor. Eski anılar için uygun olmayan yer. Fazlalık,acımasız.. Kafasında bintürlü cümle yankılanırken bunu yapmak kolay değil.Gidilmesi gereken yer. Godric's Hollow. Terkedilecek,geride bırakılanlar..

Nem.Belki de nefes almayı zor kılan buydu. Yerde öylece oturan kadın silkelenerek kendine geldi. Ne olup bittiği muammaydı. Cevap vermesi gerekiyordu ama bu önemsizdi. Loranne dönüp boş gözlerle Ash'in yüzünü inceledi. Yüzündeki garip tavır az önce kendisi her ne saçmaladıysa ondan oluşmuş olsa gerekti. Bunlar sonradan açıklanabilir. Melodik sesi dinlemeliyim. Loranne ne yaptığının farkında olmadan fırladı ayağa.Ash'i de çekiştiriyordu ama nedendir o yerinden kıpırdamıyordu.Hey!Bu lanet yerde neler oluyordu böyle? Bu kadar bekleyemezdi ama. Melodik ses hala fısıldıyordu tatlı tatlı kulağına.Gidin. Korku, o ne zaman geleceği belli olmayan tedirginlik, bir anda tüm bedenini ele geçirdi. Daha fazla oyalanmak işten değildi elbette. Gecenin kör karanlığı,hızını arttıran rüzgar ve neredeyse duyulmayacak kadar sessiz bir yankılanma. Pop. Geçmişin uğursuzluğunu taşıyıp gelen bu kasabada iki eski dost,suç ortağı ya da herneyse buharlaşmışlardı. Bu farkedilemezdi çünkü herkes derin uykusunda rüyalarıyla birlikteydi..