Ağaçların Altı.

Konu: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 1:31 pm

Hafif hafif güneş ışıklarının vurduğu ve zemini ıslak koskocaman ağaçların bulunduğu bir yere gelmişti ve yanında çok kısa bir süre önce tanıştığı,aşık olduğu,ateşli bir şekilde öpüştüğü ama plajda kötü bir olay yaşadıkları Valerié vardı.Eğer plajdaki olay yaşanmamış olsaydı şimdi onunla öpüşmeye devam ediyor olacaktı ama biraz kendisi soğumuştu sanki.Bu asla düşünülemeyecek soğumayı yok etmek istiyordu.İçindeki alevi serbest bırakmak istiyordu ama gerçekten Valerié istemiyorsa bunu yapamazdı.Gerçi sınır konulmasını isteyen kişi de Robert'tı ama bu kadar büyük bir sınır istemiyordu.Üzgün bir ifade vardı yüzünde.Konuşmak bile istemiyordu.Onun sıcaklığını özlemişti.Bir kedi yavrusu gibi kendini güçsüz hissediyordu.

Ağaçların gölgelerinin düştüğü bir yerdeydi.Ne yapacağını ne diyeceğini bilmiyordu.Sadece Valerié'yi istiyordu.Şimdi onun güzel dudaklarını öpmeyi ne kadar istediğini kimse bilemezdi ama heyecanlıydı.Titriyordu.Zayıf ve güçsüz hissediyordu.Gözlerinin altında bir damla su göründü.Hayır,bu su değildi göz yaşıydı ve giderek artıyordu.Fısıldadı:
-Valerié.
Fısıltısı ormanda yankılanmıştı.Birkaç kez tekrarlayan seslerden sonra tekrar sessizlik başladı.Gözlerinin altı daha da doldu.Birkaç adım yaklaştı ve tekrar:
-Valerié
Diye fısıldadı.Gözlerindeki yaşları sildi.İçindeki istekleri karşılamak istiyordu.Sonunda Valerié'nin gözlerini yakalamıştı.Mavi gözlerle karşılaşında daha da heyecanlandı.Ne yapacağını bilemiyordu.Titremeleri artı.Islak zemine doğru birkaç milimetre çökmeye başladı.Bunu fark ettiğinde rahatsız etmek istemeden birkaç adım daha attı.Artık durmak istemiyordu.Biraz daha yakınlaştı.Kendini durdurmaya çalışsada edemiyordu.Birkaç adım daha.Sonunda yeterince yaklaşmıştı öpmek için.Biraz eğildi ama öpmedi.Onun güzel yüzüne bakıyordu.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 1:53 pm

Val hala kalbinin kırık olmasına rağmen yine Robertleydi.Zorla gülümsemeye çalışıyordu.Ama bu konuda pekde başarılı olmadığından bir süre sonra bu oyunu bıraktı.Ne yapacağını hiç ama hiç bilmiyordu.Tek bildiği Robert'i istediği ama Robert'in onu istemediği idi.Zaten kendine olan güveni sürekli sarsılıyordu ama bu sefer bir daha hiç konuşmamak istedi.Baştaki planı Robert'in telefonlarına bile çıkmayıp kendisini unutturmaya çalışmaktı ama daha en baştan bu plan geçersizleşmişti.O kadar utanıyorduki.Bunu Robert'e anlatmaya bile korkuyordu.Val insanların hayatları boyunca birbirlerine çok rahat yalan söyleyebildiklerini gözlemlemişti en çok.Oldukça kırıcı ve ya oldukça yağcı olmasına rağmen.Belki de o da yalan söylemeliydi."Seni Sevmiyorum" demeliydi Robert'e.Bunu gereksinimden dolayı söylediği için pemce yalanlar listesinede alabilirdi belki.Ama ne yalan söyleyecek cesareti ne de Robert'in kalbini kıracak bir şey yapmaya gücü vardı.
Bunları düşünürken adının çok güzel bir ses tarafından fısıldandığını duydu.Görüşmedikleri süre zarfında o kadar özlemiştiki bu sesi duyduğu anda bile kulaklarında yankı yapıyordu.Sonra sesin sahibi kendisine yaklaştı yumuşak ve sıcak teniyle.Gördüğü manzara o kadar karmaşıktı ki.Hem onu mutlu eden hemde mutsuz eden şeyler bir aradaydı.Robert'in göz yaşları kalbine saplanıyordu.Hemde bir bıçaktan daha sert.Ama bir yandanda Robert ona fazlasıyla huzur veriyordu.Bu bakışmalara daha fazla dayanamayarak diğer yanına döndü.Öpüşmenin ilişkilerini ilerletmekten ve acılarını arttırmaktan başka birşey yapmayacağını biliyordu.Bir ağacın altına oturarak Robert'inde oturmasını mavi gözleriyle izledi.Robert yanına oturduğunda Robert'in elini hafifçe kavradı.Bundan daha fazlasını yapamayacağını biliyordu.Ama Robert'in sıcaklığı bütün kalbiyle duymak istiyordu.Gözlerine hiç bakmadan buğulu göl'ü seyre koyuldu.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 2:10 pm

Buğulu Göl'ü Valerié ile birlikte izlerken içine bir mutluluk dolmuştu ama mutluluğun yüzlerce hatta binlerce.Valerié'nin onu sevmediğini biliyordu veya öyle sanıyordu ama içinde durduramadığı bir güç onu Valerié'ye itiyordu.Kendini zaptedememenin nasıl bir şey olduğunu bir tek Valerié ileyken anlamıştı.Daha önce içinde böyle bir şey yoktu çünkü.Ağacın altına oturduğunda ıslak ve çamurumsu zeminin üzerinde durdukları aklına bile gelmemişti.Valerié onu istiyor muydu istemiyor muydu tam emin olamıyordu.Sormak isterdi ama o zaman içinde hissettiği huzurun bozulacağını biliyordu.Sormazsada yalancı bir huzurun içinde gidip kaybolabilirdi.Eli hafifçe gidiyordu.Valerié'nin arkasında durdu eli.Dokunamadı.Yapamadı.O üzülecekse yapamazdı.Fısıltıların tonunu biraz yükseltti:
-Seni seviyorum.
Sadece söyledi.Sözde kalmasını istemiyordu.Kanıtlamak istiyordu.İçindeki aşkın sonsuzluğunu kanıtlamak istiyordu.Plajda neden birden öyle olduğunu düşünmeye başladı.Biraz düşününce bulmuştu.Sınır kelimesi her şeyi altüst etmişti ama şimdi toparlaması gereken kişi Robert'tı.Düşündü.Söyleyecek bir şeyler düşündü.Bulmuştu.Sınır bozmuştu ve sınır düzeltecekti.Fısıltılarının tonu biraz daha arttı ve:
-Aramızdaki sınırları kaldırmak istiyorum Valerié.
Dedi ve hafifçe eğildi.Dudaklara doğru eğildi ama yapacak mıydı bilemiyordu.Vazgeçti.Geriye doğru.Aradan birkaç saniye daha geçmişti ki Robert'ın fısıltılarından biri duyuldu:
-Eğer sen beni seviyorsan.
Bu sefer sesinin tonunda merak ve acı vardı.Sevmiyorsa ne olurdu.Nasıl yapardı.Kahrından ölürdü herhalde.Dayanamaz kendini atardı biryerlerden.Kafasını kaldırıp karşıya baktı.Yakın bir yerde malikanesi daha doğrusu üzerine kalan malikane görünüyordu.Acaba kardeş(ler)i ne yapıyordu?Bu düşünceyi kafasından sildi.Zaten pek umursamamıştı.Tek önemli şey yanındaydı.Gözlerini güzel yüzünün etrafında gezdirdi.Onu seviyor ve istiyordu.Aşkla,sadece aşkla.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 2:40 pm

Val göldeki sessizliğe henüz anlam veremiyordu ama Robert ile gittikleri yerde aynı durumla karşılaştığından dolayı bunun sadece kader olduğunu düşündü.Sessizliği sevmesine rağmen kendi sessizliğinden çok Robert'in sesini sevmeye başlamıştı.Bir şeyleri kanıtlama hissi gerçektende berbattı.Çünkü hiçbir zaman tam olarak emin olamıyordu insan.Robert'i inandırmalıydı onu sevdiğine çünki gerçekten öyleydi.Robert onu sevsede sevmesede farketmiyordu Val için.Çünki her şekilde acı çekiyordu.Çok derin acılardı bunlar.Denize atıp kurtulmayı çok isterdi.Belki de denize kendini atmalıydı ama sahip olduğu bu kadar şeyin yükünüde beraberinde götürebilecek kadar cesaretli değildi.Sonra sevdiği fısıltı tekrar çınladı kulaklarında.Gülme isteği yeniden gelmişti sanki.
Ona karşılık vermek istiyordu ama içindeki sadık bir iç güdü bunu engelliyordu.Sonra tekrar fısıltılar ve tekrar sevdiği ses.Bir anda sınır içindeki dertleride alarak yok olmuştu sanki.Ama yine de minik bir çizik hala kalbinde duruyordu.Ne yapması gerektiğini bilseydi keşke.Val hayatı boyunca hep kararsız insanlardan olmuştu.Şimdide bu duyguyu yaşıyordu.Hemde bütün zorluklarıyla beraber...Ve sonra bir şart cümlesi.Neden bütün şart cümleleri Val'i bulmak zorundaydı ki.Başka insanlara gidebilirlerdi pekâlâ.Bunları düşünürken kısık bir sesle konuşmaya başladı;
"-Seni gerçekten çok seviyorum."
Robert'in dudaklarına bir öpücük kondurdu ve başını omzuna yaslayarak gözlerini seyre daldı.Kalbindeki çizginin yavaş yavaş yokolduğunu hissedebiliyordu ama kapandıktan sonra bile herşeyin yarasını beyninde saklama düşüncesinden nefret ediyordu.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 3:02 pm

Omuzunda artık yalan olduğunu düşünmediği bir melek yatıyordu.Tamamen gerçekti.Hep gerçek olacaktı.Sonsuza kadar.Bu anın bitmemesini o kadar çok istiyordu ki.Eğildi ve uzun süredir hasret kaldığı dudaklara baktı.Sanki dudaklarını suluyordu onun dudakları.Dudakları uzun süredir birleşmemişti ve artık Robert deneyimliydi.Deneyimlerini Valerié ile birlikte kazanmıştı ve kendini Valerié'nin dudaklarında kanıtlamak istiyordu.Çılgınca öpmeye başladı.Aşkını özlemişti ve özlemi bitmişti.Bunun tadını çıkarıyordu ama kendi sınırını aşmıştı.Artık sınırlardan bıkmıştı.Sadece ikisinin arasındaki sınırların kalkmasını istiyordu.Ateşli bir şekilde öpmeye devam ediyordu.Hiç bırakmamak istiyordu ama nefes alması gerekiyordu.Nefes almaktan nefret etmeye başlamıştı.Çünkü Valerié'den ayrı bırakıyordu kendisini.Nefes almadan devam etti.Sanki boğuluyor gibi olmuştu ama dudaklarında Valerié varken ölmek hoş olurdu.Onunda ölebileceğini fark ettiği an bıraktı.Korkmuştu.Nefes aldıklarını görünce devam etti.Bir sonraki boşlukta:
-Valerié
Dedi.Tekrar öptü ve boşluklarda sırasıyla :
-Seni.
-Seviyorum.
Dedi.En sonunda uzun bir ara olmuştu ama bu Robert'ın hızlanmasına yol açtı.Hızlı bir şekilde öpmeye devam etti.Bir kez daha dudakları ayrıldı ve ıslak bir şap sesi gelmişti.İğrendirici olabilirdi ama zevk almıştı.Sonra fısıldadı:
-Seni-Seni istiyorum Valerié.
Dedi.İçgüdülerinin kendine yön vermesi kötü bir şeydi.Valerié''nin kalbini kırmamış olmak istiyordu.Tekrar öptü ve tekrar şap.Daha da zevk alıyordu ama bundan utanıyordu.Yanaklarına kadar kızardığını hissetti.Gerçekten de kızarmıştı.Utançtan kıvrılıyordu sanki.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 3:22 pm

Val sadece Robert'i istiyordu ama onu incitmeden.Bunun içinde elinden gelen bütün çabayı sarfetmeyi planlıoyrdu.Her ne kadar zor olsa da hep aralarında bir mesafe olacaktı.Çünkü bu konulması gereken bir şeydi.Gerekli ve yatıştırıcıydı.Hep daha fazlasını istemek onların aşkını sömürüp bitirebilirdi.Bu yüzden Val Robert'in öpücükleri arasına oldukça fazla duraksamaya çalışıyordu.Belki de birbirlerini dinlemek onlara daha iyi gelebilirdi.Sessizliğin içinde sadece kalp atışları vardı.Bu ona küçük bir kızda olan heyecanı sağlıyordu.Robert'in öpücükleri arasında küçük bir kız olmuştu zaten.AMa o küçük kız zamanında çok büyük hatalar yapmış ve bu hatalarla birlikte başka insanların hatalarına da göğüs germişti.Acıyı tek başına çekse bile başka insanların gülüşleriyle mutlu olan bir insandı o.Bunları düşünerek Robert'in sözlerine kulak verdi.Kendisini sevdiğini söylüyordu.Ama zaten buna bütün kalbiyle inanıyordu.Arada gelen öpücüklerin sıklığı bir süre sonra onda durma isteği yarattı çünkü aralarındaki minik sınır aşıldığı her dakika kalbinde farklı bir endişe çukuru açılıyordu.Bunu düşünerek konuşmaya başladı;
"-Bende seni istiyorum."
dedi ve kafasını tekrar Robert'in omzuna yasladı.Sonra hafifçe duraksadı.Duyulmamasından korktuğu daha kısık bir sesle;
"-Ama kalbini."
dedi.Bunun yanlış anlaşılabileceğini biliyordu ama Val insanların ruhuna önem verirdi ve Robert'in kalbinde aşkı ve sevgiyi o kadar güzel görüyordu ki bu onu daha fazla ısıtıyor ve mutlu ediyordu.Bunları düşünerek konuşmasına devam etti;
"-Bütün sevgilerinle ve endişelerinle.Sadece benim olması gerekmez ama orada bana bir yer olması beni gerçekten çok mutlu eder."
Bunları söyledikten sonra hafif bir tebessüm gösterdi ve yanlış anlaşılmama dilekleriyle aşkın sıcaklığını kalbinde hissetti.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 3:33 pm

Yüzünde büyük bir gülümseme vardı artık.Bu güzel meleğin kalbini alıp götüreceğini biliyordu ve bundan mutluluk duyuyordu.Fısıldadı:
-Kalbimin hepsi senin.
Sonra tekrar öptü ve devam etti:
-Seni tüm benliğinle istiyorum.
Dedi.Fısıldaması biraz yükselmiş olduğundan ormanda yankı yapmıştı.Sonra öpmeye deavm etti.Öpmekten fazlasıydı artık.Çok ateşli ve heyecanlı bir şeydi ama adını veremiyordu.Bunlardan zevk duyuyor gibiydi ama bir yandan utanıyordu da.Adıı bile bilmediği bir şeyden utanıyordu.Saçmaydı ama zevk alıyordu.Çılgınca öpüyordu ve öpüyordu.Sonra biraz ara verdi ve:
-Sana plajda bize bir sınır koy demiştim ya..
Dedi fısıltıyla.Hafifçe yutkundu ve biraz daha canlı bir sesle:
-Artık aramızdaki sınırları kaldır.
Sonra mavi gözlere baktı:
-Lütfen.
Fısıltısı tekrar yankılandı ama yankılanmalar itici değildi.İstek vericiydi ama Valerié için de böyle miydi bilemiyordu.Sonra tekrar öptü.Sınırların yok olması için uğraşıyordu.Buğulu Göl'e doğu bakındı bir süre.Çok kısa bir süreydi ama özlemişti.Kendine inanamıyordu.Birkaç dakika içinde onu özlüyordu.Öpmeye devam etti.Sessizce ve utangaçça.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 4:22 pm

Valerié Robert'in söylediklerine karşın hafifçe gülümsedi.Ama daha fazlası konusunda kendine güveni yoktu.Ama olucağı zaman bu güvenin Robert'in sevgisine duyduğu açlıktan oluşacağı kesindi.Bunu uygun bir dille anlatmak istiyordu.Çünkü Robert'in kalbinin kırılması isteyeceği son şey olurdu.Bu yüzden şu an düşünemiyordu bile.Belkide ertelemek en mantıklısıydı.Öpücükleri keserek gülümsedi.her ne kadar istemesede gitmesi gerekiyordu.Çünkü babasıyla buluşması lazımdı.Annesi öldüğünden beri babasına çok bağlıydı ve bu bağların yıpranması korkuları arasındaydı.Üzgünce bir ses tonuyla konuşmaya başladı;

"-Zamanı gelince aramızda hava bile sınır olamayacak."

dedi.Bunu söyledikten sonra Robert'in elini sıkıca kavradı ve kısa bir soluklanmanın ardından konuşmasına devam etti;

"-Üzgünüm ama şimdi gitmem gerekiyor.Ailesel meseleler."

dedi ve Robert'e son bir öpücük vererek olduğu yerden kalktı.Çok sıcak bir gülümseme gösterdi ve elini sallayarak oradan ayrıldı.

Konu: Geri: Ağaçların Altı. Ptsi Tem. 13, 2009 4:27 pm

Robert ayağa kalktı.Yüzüstü bırakılmış gibi hissediyordu.Aslında zamanı gelmişti sanki.Zamanının geldiğini düşünüyordu ama gerçekten de erkendi.Daha yeni tanışmışlardı zaten.Üstüne saçma bir şey yapmak istemezdi ama aşk böyle bir şeydi işte.Her şeye rağmen onu istiyordu.Zamanı gelmemişti.Çok erkendi.Bu düşüncelerle beyninin yoruyordu.Ayağa kalktı.Yüzüstü bırakılmış olan hissini de yanına aldı ve hüzünlü bir ifadeyle oradan uzaklaştı.Eve doğru yürüyordu.Tek düşündüğü şey Valerié'nin kendini özletmemesi gerektiğiydi ama şimdiden özlemişti.Üzüntü ve kederle malikaneye vardı.