Ani Karar

Konu: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 12:41 pm

Valerié bütün heyecanına rağmen Café De Musico Angéla'ya ulaşabilmişti.Kalp atışlarına rağmen hâla nasıl giyindiğini hatırlamaya çalışıyordu.Sabah kahvaltı yapamadığını hatırlayabilecek kadar kendini yatıştırdığında bütün gününü giyinmeye ayırdığını da hatırlayabildi.Zaman artık fazlasıyla nesnelleşmişti Valerié için.Şu saatte şu , bu saatte ise bu diyebilecek kadar hemde.Robert ile kurdukları gelecek için düşünmek zorundaydı da zaten.Sonuçta yakında evlenecek ve kendine bambaşka bir evde bambaşka bir aile kuracaktı.Bunun kendisine kazandırdığı mutluluk Robert'e sahip olmak dışında bütün olayları geçerli kılan tek sebepti.Mutluluktan ne yapacağını bilmez halde olsa da Robert onu evden almadan önce aynada gördüğü yansıma çok hoşuna gitmişti.Mavi ve uzun bir elbiseyle gözlerine olan bütünlüğünü tamamlamış ve altına giydiği topuklu ayakkabılarla bir nevi boyunu da arttırmıştı.Sonuçta Robert'in yanında cüce gibi kalamazdı.

Bunları düşünerek Robertle birlikte Café De musico Angéla'nın içine girdi.İçerisinin müzikle hayat bulan gerçekten çok canlı bir ortamı vardı.Beraber masalardan birine oturdular.Babasının karşısında dik durduklarını göstermek için bu sefer yanyanaydılar.Bu gerçekten Valerié'yi mutlu etmişti.Çünki öpüşmeselerde Robert'in beline doğru kendisini saran kollardan aşkın sıcaklığı hissedebiliyordu.Babasının hafifçe gecikebiliceğini biliyordu ve hiç hüzün duymuyordu.Çünki Robertle başbaşa olmak gerçekten çok güzeldi.Bunları düşünürken Robert'in dudaklarına minik bir öpücük kondurdu ve hafif bir fısıltıyla konuşmaya başladı;

"-Bunu yapmak istediğinden emin misin?"

dedi.Bunu şimdi sormak oldukça saçmaydı ama yine de emin olmak istiyordu.Babası gelmeden vazgeçip gitmesi nikahda vazgeçmesinden daha kötüydü.Yüzü hafifçe solmuştu Valerié'nin ama yine de konuşmaya devam etti;

"-İstersen babam gelmeden vazgeçebilirsin."

dedi ve gözleriyle tekrar Robert'i süzerek fısıldadı;

"-Bunu anlayışla karşılarım."

dedi ve ellerini masada birbirine kavuşturarak gözlerini aşşağıya devirdi.Çünki Robert'in cevabının bu soruyu sormak kadar riskli bir yanı olduğunu biliyordu.ya kötü bir cevao alsaydı.Ya da şimdiden Robert'i sıkmış olabilirdi.Çevresinde bir haftada sıkılan çok erkek vardı ve Robert'inde bunlardan biri olma ihtimali korkutuyordu Val'i.Bunları düşünerek cevabı beklemeye devam etti.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 1:04 pm

İçeri girdiğinde kulaklarına gelen hafif müzik heyecanını biraz olsun yatıştırıyordu.Bu sırada eli meleğinin beline doğru sarılmıştı.Heyecanına yenik düşmemeğe çalışıyordu ama bunda biraz başarısızdı.Valerié'nin babasını karşısında böyle sarmaş dolaş oturmayı düşünüyordu.Utanç verici olurdu.Düşüncesi bile utangaçlık getiriyordu ama yapacağından emindi.Sadece nasıl yapacağını bilmiyordu.Masanın tekine oturduklarında eli hâlâ Valerié'nin belindeydi.Onun sıcaklığını hissetmek iyi geliyordu.Kendini daha mutlu ve güvende hissediyordu sanki.Jasonth'un karşısında da böyle oturabilirler miydi acaba?

Bu sırada dudaklarında bir şeyler hissetti.Sonra o his tüm vücuduna yayıldı.Karşılık vermeye çalışmadı.Karşılıksız bırakmak istemiyordu ama karşılık verecek halde değildi.Bu sırada tüm düşüncelerini alt üst eden cümleler ardı arkasına geldi.Kendisini şoka girmiş gibi hissediyordu.Vücudunda bir titreme hissetti.Konuştu:
-Valerié.Lütfen sus.Bunu istiyorum.
Tamamen istiyordu.Bunun olmasını istiyordu.Hemen.Hiç zaman kaybetmeden.Ondan arı kalmaya dayanamıyordu.Bu düşünceler beynini kemirirken:
-Valerié.Baban çok geçikmez değil mi?
Dedi.Her şeyin hızlıca olmasını istiyordu.Kolayca kestirip atamayacaktı ama erken olması daha iyi olurdu.Sonra gözlerini Valerié'ye çevirdi.Hiç düşünmeden bir soru sordu.Aslında sormak istediğinden pek emin değildi ama sordu:
-Valerié.
Yutkundu ve devam etti:
-Ama sen istemiyorsan...
Dedi.Gerisini getiremedi.Boğazında bir şeyler tıkamıştı.Ama anlatmak istediğini anlatmış gibiydi.Şu an sadece yanlış anlaşılmaktan korkuyordu.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 1:29 pm

Valerié havanın sığukluğu arasında Robert'in sıcaklığını o kadar net hissedebiliyordu ki.Bunu kaybetme düşüncesi bile bir anlık titremesine yol açtı.Ama sonunda beklediğinden çok istediği cevap kulaklarında yankılandı.Hemde bir seramoninin insana katabileceği huzurla birlikte.Bir an kafasını her zaman olduğu gibi Robert'in omzuna yaslamak istedi ama bu hareketin getirdiği sonuçlar her zaman aynı noktaya çizik atmak dışında hiçbir işe yaramıyordu.Sadece ellerinden birini hareket ettirebildi bu heyecanla.Bu el doğruca Robert'inkini buldu ve sıkıca kavradı.Hiç bırakmak istemiyordu.En azından Robert istediği sürece bu böyle kalmalıydı.Heyecandan karnına yediği bıçak darbelerini hissetmek dışında aşkın sıcaklığını hissedebiliyordu.Kafasında oluşan bütün soruların elbet bir gün gideceği hissi evliliğin en güzel olmalıydı.Bir anda hafifçe irkildi ve heyecanla gözlerini yüzüğünün olduğu sağ eline dikerek yüzüğü hâlâ yerinde mi diye bakındı.Sonunda rahat bir nefes alabilmesinin verdiği mutlulukla yüzüğünün parlaklığı gözüne çarptı.Bu bir kadının alabileceği en güzel yüzüktü Valerié için.Çünkü önemli olan bu yüzüğü veren kişinin değeriydi.Hemde Valerié bu değeri bütün kalbinde hissedince çok daha güzel gözüküyordu gözüne.Hiçbir beklentisi yoktu şimdilik hayattan.Bu yüzden yaşadıklarının mükemmelliği kendisini daha fazla Robert'e yakınlaştırmasını sağlıyordu.Bütün her şeyi düşünürken arkasına yaslandı ve kulaklarında çınlayan seslere kulak verdi.Aslında bu bir tek Robert'in sesiydi ama içinde barındırdığı hislerin fazlalığı çok sesli bir kornun şefiymişçesine kalbini yönetiyordu.Hafifçe gülümsedi.Çünkü şimdi cevap verme sırası kendisindeydi.Yavaşça fısıldadı;
"-Umarım."
dedi.Aslında oldukça az konuşmüştü.Çünkü bu günü fazlasıyla konuşarak mahvetmek istemiyordu.Aslında bu her gün için böyleydi.hemde günün her saniyesi ve dakikası için.Robert'e gülerek bakan gözlerinin yansımasını Robert'in gözlerinde her görüşünde içini daha fazla bir mutluluk kaplıyordu.Çünki anlıyordu ki Robertte kendisine bakıyordu.Bu ani bakışlardan birini daha yakaladı.Ama bu sefer gözler hemen kaçmadı kendisinden.Bir süre süzdü kendisini.Bu anda Valerié kızardığını hissedebiliyordu.Gelirken makyaj yapma ihtiyacı bile hissetmemişti çünki Robert'in yanında sürekli kızarıyordu.Bunları düşünürken yine bir ses ve bu sefer yanlış anlaşılmanın kendisine verdiği korku.Yanlış anlaşılmayı ortadan kaldırmak istese de konuşmak işine pek gelmiyordu.Robert'in elini daha sıkı bir şekilde kavradı ve bu sefer kulağına oldukça yaklaşarak fısıldadı;
"-Emin olabilirsinki daha önce hiçbir şeyi bu kadar fazla istememiştim."
dedi ve kendi dudaklarını hafifçe ısırarak arkasına yaslandı.Ama kafasının altında bu sefer Robert'in göğsü vardı.Babası gelene kadar bu pozisyonda hiçbir kötülük olmayacağını biliyordu ama babası geldiğinde bırakmak istememekten korkuyodu Robert'in sıcak tenini.Bunları düşünürken gözünü kapıda gezdirmeye başladı.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 2:55 pm

Valerié babası gelene kadar ne diyeceğini binlerce kere tkerarlamış olsa dahi hala endişeliydi.Çünkü babasının hiçbir şeyden haberi yoktu.Bu her ne kadar Valerié'yi endişe içine düşürse de babasının onu anlayışla karşılayabileceği düşüncesi içini rahatlatıyordu.İçindeki boşluk açlıktan çok meraktan kaynaklanıyordu."Acaba babası ne diyecekti?".Şu anki en büyük problemi buydu.Hemde çok büyük bir problem.Valerié bunları düşünürken babası kapıdan içeriye girdi.Her zamanki gibi oldukça yorgundu.Valerié babasına yanlız olacaklarını söylediğinden dolayı babası belli ki bunu pek önemsememişti.Bu daha iyi gibi gözüktü bir an Valerié'nin gözüne.Çünki babası da kendisi gibi merak unsurunu fazla barındıran insanlardandı.Gözleiryle babasının kendisini bulmasını izledi.Uzaktan oldukça korkutucu gibi gözükse de babası yakınlaştıkça heyecanı sönüyordu.Çünkü babası bu durumu anlamak zorundaydı.Sanki kendisi hiç aşık olmamıştı.Aslında olmuştu.Annesini sevmişti.En azından Valerié öyle düşünüyordu.Zaten annesi sevilmeyecek gibi bir kadın değildi.Oldukça anlayışlı ve yumuşaktı.Oldukça da güzel.Ama insanları görünüşü için sevme düşüncesi bunları hemen kafasından atmasına neden oldu.
Babası masaya iyice yaklaştığında artık içinde hiç korku yoktu.Babası bir canavar değildi ve de böyle bir durumda bile olmayacaktı.Hisleri böyle söylüyordu en azından.Babasının yanına geldiği andaki yüz ifadesi korkudan çok merağını arttırdı.Babası yine o bilindik "Burada neler oluyor?" öksürüşü hemen konuşması gerektiği yönündeydi.Bütün cesaretini topladı ve insanların aldırmayacağı yükseklikte bir sesle konuşmaya başladı;
"-Biliyorum sana daha önce söylemeliydim ama..."
diyebildi sadece.Birden nefesi kesilmişti.Ne konuşabiliyordu ne susabiliyordu.Kendini zorladı ve konuşmasına devam etti;
"...ama yapamadım."
dedi.Çenesi birden titrer gibi oldu.Aslında titreyen sadece çenesi değildi.Bütün vücudu baştan aşşağıya titriyordu.Bakışları birden çaresizleşti.Hemde büyük bir acıyı da beraberinde getirerek.Ama aşkları acı değildi.Olamazdı da.Bunları düşünerek konuşmasına sonuç getirdi;
"-Baba ben Robert'i seviyorum."dedi ve duraksadıktan sonra devam etti;"-Hemde çok seviyorum."dedi ve daha kısık bir ses tonuyla son sözünü söyledi;
"-Lütfen beni anla."
Bunları dedkten sonra Robert'in elini zarar vermemeye dikkat ederek daha sıkıca tuttu ve gözlerini elllerine doğru devirerek babasından gelecek olumlu ve ya olumsuz cevabı beklemeye başladı.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 3:10 pm

Bu sırada titrekliklerinin kesildiğini fark etmişti.Kendisini biraz rahatlamış hissediyordu ki Jasonth geldi.Kendini tedirgin hissetmeye başlamıştı hemen.Ne söyleyeceğini bilmiyordu.Donup kalmıştı sanki.Aniden elini Valerié'nin belinden çekti.Diğer elinde ise bir sıcaklık hissetmeye başlamıştı.Valerié'nin elini hissediyordu.Sıcaklık kendinden geçirmişti tekrar.Bu sırada konuşması gerektiğinin farkına vardı.Tedirginlik içindeydi.Kafasının zorla kaldırdığında kafenin içindeki renkleri ve motifleri yeni yeni görüyordu.Bu sırada karşısında en çok saygı duyduğu öğretmeni vardı.Ona duyduğu minneti başka hiçkimseye duymamıştı.Dudakları kıpırdamaya çalışırken Valerié konuşuyordu.Kendini biraz afallamış hissetti.

Daha önce babasına bahsetmediğine şaşırmıştı.Demek ki işler daha da zorlaşacaktı.Ağzının kenarlarından şu sözler yuvarlandı:
-Merhaba Bay Jasonth.Sana duyduğum saygıyı bilirsin.
Dedi.Bay kelimesi gibi bir sınıra anlam veremiyordu ama söylemişti.Sonra yutkundu ve devam etti:
-Size bugüne kadar tek bir yalan söylemedim ve yine söylemiyorum.Valerié'yi seviyorum.
Sözler ağzından çıktığında kafasını biraz çevirdi ve Valerié'nin elindeki altın yüzük dikkatini çekti.Acaba göstermeliler miydi?Ne diyeceğini bilemiyordu.Söylemesi gerekeni söylemiş olduğunu düşünüyordu ama daha anlaşılır olabilmek için:
-Biz,biz evlenmek istiyoruz.
Tam olarak zamanlama mıydı bilmiyordu ama söylemişti.Tek düşündüğü Valerié idi.Jasonth'un ne diyeceği umrunda değil gibiydi ama yine de içinde biraz tedirginlik vardı.Tedirginliğini bastırmak için yavaş yavaş nefes alıyordu.Bu sırada diğer eli ise yüzüğe doğru kaydı.Valerié'nin narin ellerinden yüzüğü okşuyordu.Aslında amacı eli okşamaktı.Şu anda Jasonth olmasaydı ne de güzel olurdu ama Valerié'nin babasıydı.Sonuç olarak bir söz hakkı vardı ve Robert'ı eğitmiş bir kişi olarak aslında onun üzerinde de söz hakkı vardı ama ne olursa olsun istiyordu.Meleğinin tamamen kendisinin olmasını istiyordu ve bunun için her şeyi yapardı.Onu hiçkimse durduramazdı.Çünkü yaşadıkları şey bütün büyülerden üstün bir şeydi.Aşktı.Aşkı anlamak zordu ama güzeldi.İmkansız değildi.Hissedince acı ve mutluluk bir araya karışıyordu.Arzuyu hissettiriyordu.Arzuyu hissetmek kötüydü ama hata yapmazsanız çok iyi olabilirdi.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 3:49 pm

İçinde çok büyük bir mutluluk olsada bunu yüzüne yansıtamadı.Daha soğrusu biraz yavaş yansıyordu.En sonunda yüzünde bir gülümseme belirmişti.Tamamen mutluydu artık.Tamamen.Robert ne diyeceğini bilemiyordu.Donup kalmış gibiydi.Bir süre sonra kendine geldiğinde ağzından birkaç söz çıktı:
-Teşekkür ederim.
Bir çocuk gibi hissediyordu kendini artık.Mutlu bir çocuk.İstediklerine kavuşmuş bir çocuktu şuan.Hayattan istediği tek şey karşısındaydı artık.Ailesinin trajik ölümü,koca malikanenin ona kalışı kardeş(ler)ine bakmak zorunda kalışı,seherbaz olup başkanı oluşu.Hepsi üst üste çok fazla sorumluluk gerektiren işlerdi ve acı doluydu.Hayatta kendini karartmışlardı sanki.Hiçbir şey istememişti Valerié ile tanışana kadar ama sonrasında istediği tek şey onun olmak üzereydi.Sonra tekrar konuştu:
-Sizin asanızdan asla korkmam.Asla ama Valerié bir şey olursa hayatım korku ve acı içinde geçer.
Bu sözleri gerçekten duyguyla söylemişti.Kafasını çevirip meleğine baktı ve alnından öptü.Artık utanmak istemiyordu.Artık durmak istemiyordu.Sınırların tamamen kalkması için her şey ellerindeydi artık.Sonra başını kaldırdı ve:
-Biz bunun en kısa sürede olmasını istiyoruz.
Dedi.Valerié'nin başını onay şeklinde salladığını görünce mutlu olmuştu.Serbest bıraktığı bir eli tekrar Valerié'nin beline kaydı.Onu sımsıkı tutmuş duruyordu ama aynı zamanda da incitmemeye çalışıyordu.Diğer eli hâlâ Valerié'nin eliyle birleşikti.Tüm sözlerini tüketmiş hissediyordu.İçindeki mutluluğu dışında iyiden iyiye yansımaya başlamıştı.Daha rahat davranıyordu.Yüzünde daha geniş bir gülümseme vardı.İçinden bir oh çekmişti ama bunu şu an dışına yansıtmak istemiyordu.Rahat olduğunu konuşmayı başından beri takip eden herkes anlayabilirdi.

Konu: Geri: Ani Karar Perş. Tem. 16, 2009 4:08 pm

Valerié babasından aldığı cevapla birden babasına sarılmak istemişti.Ama bunu insanların içinde yapmak biraz garip durabilirdi.Bu yüzden sadece gülümseyebildi.Artık bunu babasınında bilmesinin rahatlığıyla Robert'e daha yakın durabiliyordu.Robert'in kendisine mutluluk yayan sözlerinin babasına da iç refah verebileceğinin sevinciyle elindeki yüzüğü göstermekten çekinmiyordu.Annesine de burada açıklama yapabilmeyi o kadar çok isterdi ki.Hem annesine sarılabilirdi uzun uzun.Koklayabilirdi annesini.Annesi küçükken ilk hoşlandığı çocukta bile sırdaşı olmuştu.Şu an o çocuğun ismini dahi hatırlamıyordu.Birden gözleri büyüdü.Ya yıllar geçince Robert'i de hatırlamayacaksa.O zaman ne yapardı.Robertsiz bir hayatı düşünmek zaten yeterince zorken ya o tamamen giderse.Bunun korkusuyla Robert'in sözlerine kulak verdi.Bunun en kısa sürede olmasını istiyordu o da Valerié gibi.Babasının kafasıyla bunu onayladığını görerek ortama göz gezdirdi.Babasının burayı hiç sevmediğini biliyordu.Küçüklüğünden beri bu böyleydi.Ama yine de konuşmak için aklına gelen tek yer burası olmuştu.Artık babasına gerçekleri söylediği için daha rahat konuşup yemek yiyecekleri bir yere gidebilirlerdi.Mutluluğundan dolayı tiz bir sesle konuşmaya başladı;

"-Gerçekten teşekkürler baba."

dedi ve duraksadıktan sonra konuşmaya devam etti;

"-İsterseniz hem yemek yiyebileceğimiz hem de konuşabileceğimiz bir yere gidelim."

dedi.Babası ve Robert de bu fikre onay verince Robert'le beraber masadan kalktılar ve babasıyla beraber café den ayrıldılar.