Nikah Masası

Valerié heyecandan ölüyor gibiydi.Sonunda planladığı düğün günü gelmişti ve şimdilik her şey kusursuz görünüyordu.Gözlerinden akan yaşları önceden tahmin ederek neredeyse hiç makyaj yapmamıştı.Elleri titriyordu.Geleceğe olan endişeleri aynı anda ölüp yeniden var oluyor gibiydi.Hem de daha can yakıcı bir biçimde.”Ya Robert kendisinde Evet diyecek cesareti bulamazsa.Valerié kendinden oldukça emindi.Duygularından , kalbinden ve ne istediğinden.Robert’i istiyordu.Geri dönülmez bir hata yapıp yapmadığı umurunda değildi ama onu istiyordu.Daha önce de dediği gibi bütün kalbini değil kalbinde kendisine ait bir yerin olabilmesini istiyordu.O zaman rüyalarında yine kendisinin olurdu Robert.İçinde belki hep eksik bir şey kalırdı ama yine de mutlu olurdu.Sonuçta bu Valerié’nin mutluluk kavramıydı.Hiçbir şey tam olarak yerine oturmazdı.Sonuçta her noktayı aynı amaçta sabitleştirmek klon ordusu yaratmaktan başka bir şey değildi.Bunu bilmekle kalmıyordu.Bundan emindi.Aynı Robert’i sevişinden emin olduğu gibi.Aşk’ın karmaşık bir duygu olduğunu söyleyenlere inanmıyordu.Çünkü en sonunda her şey çözümleniyordu.Robert’i henüz görememesine rağmen bütün ince detaylarıyla Robert’i gözünde canlandırabiliyordu.Kendini rüyada gibi hissediyordu.Sanki göklerde uçuyordu ve dolu yağsa bile düşmeyecekti.Bunları düşünürken aynada kendine son bir kez daha baktı.Artık Robert’in yanına bir nebze bile olsa yakıştığını düşünüyordu.En azından insanlar baktıklarında kendi hâllerine şükretmek zorunda kalmayacaklardı.En azından Valerié öyle düşünüyordu.Robert dışarıdaki hazırlıklarla ilgilenmeye gitmişti.Gelinliğini gördüğünden bile emin değildi henüz.Kafası allak bullak olmuştu ve artık tek düşünmek istediği düğünün ne kadar güzel geçeceğiydi.Bunları düşünerek aynada son bir kez daha gülümsedi.O arada hazırlanmasında yardım eden Gia’ya kısık bir sesle teşekkür etti.Dışarıyı görmek için sabırsızlanıyordu.Yaklaşık kaç kişinin geldiğini bilmiyordu ama tahmin edebiliyordu.Çünkü bütün davetiyelerin ulaşıp ulaşmadığını teker teker kontrol etmişti.Bu oldukça zamanını alsa da aşkı için oldukça zevkli bir hale gelmişti.Robert’i görmek ve onunla olan aşkını herkesin içinde resmileştirmek herhalde düğünün en güzel anısı olacaktı.Sonsuza kadar beynine kazanacak ve oradan asla çıkmayacak bir anı.Bunları düşünerek bahçeye çıktı.Her şey çok güzel görünüyordu şimdilik.Mükemmel için ihtiyacı olan kişiyi göremediğinden sadece “çok güzel”…
Davetlilerin sayısı gittikçe artıyordu.Sonra Valerié’nin aklına minik bir ayrıntı takıldı.İnsanlar çok fazlayken Evet demenin stresini şimdiden duyabiliyordu.Aslında çok seviyordu Robert’i ama insanlar ona bakarken bütün insanların düşünceleri beynini dolduruyordu.Bu oldukça zor bir şeydi.Bu yüzden bir an önce bütün bu evet deme kargaşası sona ermeliydi.Nikah memurunun gelmesi Valerié'nin içini oldukça rahtlattı.Bir an önce evlenip sonsuza dek sürecek olan mutluluklarını resmileştirebilirlerdi.Bir süre sonra Robert'i gördüğünde onun fazlasıyla yakışıklı olduğu tekrar gözüne çarptı.Bir süre sonra artık masaya oturmuş ve sevgilerini resmileştirme işini tamamlıyorlardı.Valerié sıra gelince söylemesi gereken sözü bütün cesareti ve kalbiyle söyledi.Bütün bunlar olduktan sonra ise Robertten izin isteyip arkadaşlarının yanına geçti.

Rp Out:Düğün başlamıştır isteyen gelip Rp yapabilir.

Valerié nikahlarının kıyılmasından sonra Robert'in yanından ayrılmasına üzülmüştü ama onunla geçireceği günlerin fazlalığı bunu unutturmuştu.Sonuçta bundan sonra bir aile olacaklardı.Robert ve Valerié.Kulağa olduk.a hoş geliyordu.Listelerde başa geçen bir şarkının sözleri gibi.Ama bu şarkının o listeden hiç aşşağıya inmeyeceği düşüncesi en güzeliydi.Bunları düşünürken yanına hogwartstan arkadaşı olan Elijah yaklaştı.Her zamanki bilindik tavırlarıyla Valerié'nin yanına yaklaştı.Küçükken pek iyi anlaşamasalarda Valerié'nin kolay ikna olan kişiliği onun iyi birisi olduğuna inanıyordu.Yanında ise Brandelyn vardı.Bu manzaraya her ne kadar yabancı olsa da o an kulağına gelenlerin doğru olduğunu anladı.Elijah'ın selam vermesine karşın hafifçe gülümseyebildi Valerié.Nasıl olabilirdi ki?Daha yeni evlenmişti.Hemde hayatının aşkıyla.En iyisi de babasının rızasıyla.Eğer babası izin vermezse muallakta kalırdı ve bunun üzücülüğü hayatının her noktasında karşısına çıkardı.Bir yandan bunları düşünürken bir yandan da Elijah'ın tiz sesi kulağına geliyordu.Hafif bir dalgınlık nöbetinden çıktı ve mutlu bir ses tonuyla cevap verdi;

"-Merhaba."

dedi.Oldukça kısa konuşmuştu çünkü Elijah'ın ikinci söyledikleri Valerié'nin kulaklarında bir şok etkisi yaratmıştı.Etrafına baktığında Robert'i göremedi.Koskocaman bir adama ne olabilirdi ki.Ama yine de endişelendi ve özür diler bir ses tonuyla konuşmasına devam etti;

"-Açıkçası bende merak ettim.Siz keyfinize bakın bende müstakbel eşimi bulup geleyim."

dedi ve hafifçe gülümsedi.Elijahtan onaylarmışçasına bir işaret aldıktan sonra gözüne ilk çarpan kişinin yani düğünde şahitlik yapan George'un yanına doğru yöneldi.

Brandelyn ile Elijah'ın ellerine,ayrılmasınlar diye büyü yapılmıştı sanki.İçeriye girdiklerinden beri bir ilgi odağı olmuşlardı resmen.İnsanların onlara bakmasından pek hoşlanmamıştı,özellikle öğrencilerin gözlerini iyice açıp bakmasından ve aralarında fısır fısır konuşmasından.Elijah ile beraber önce Ann'in yanına gelmişlerdi.Brandelyn,Ann'i pek sevmiyordu.Sevmemesinin özel nedenleri vardı;ama yine de onun bu mutlu gününde yanında olmalıydı.Sonuçta bütün bir yıl boyunca yüz yüze olacaklardı.Elijah ile Ann konuşurken Brandelyn onları dinlemiyordu.
'Nasıl olsa gece uzun,' diye düşündü içinden.
Elijah'ın peşinden yürümek,aslında sürüklenmek,Brandelyn'i biraz sinirlendirmişti.Elini bir an Elijah kurtardı ve doğruca onun yanından uzaklaştı.Birilerini tebrik etmeliydi,değil mi?Güzelim çiçek kokuları arasında koşarcasına gelin veya damattan birini arıyordu.Tabi arkasını da kolluyordu.Nikah masasının etrafında Ann'i gördü ve ona doğru yaklaştı.Yüzünde sıcacık bir gülümseme ile elini uzattı.
'Tebrikler Ann,' dedi çoşkulu bir şekilde.Etrafına şöyle bir bakındı.Damat bey etrafta yoktu.Tek kaşını kaldırdı.'Damadın nerde?Seni bırakıp gitmesin sonra,' dedi şakacı bir şekilde.Yüzünde yine bir gülümseme belirdi;ama kısa bir süre sonra ciddi bir hâl aldı.
'Sıra bizde mi acaba?' dedi. 'Acaba?' diye tekrarladı içinden.Böyle bir şey mümkün müydü?İlişkilerini düşününce sonunda evliliğin olacağı belli gibiydi.Ama Brandelyn yersiz endişeler konusunda oldukca yaratıcıydı.Korku,tüm bedenine yayılınca Ann'in yanından ayrılmaya karar verdi.
'Tekrar tebrikler canım,' dedi ve Ann'e sarıldı.Kendisini beyaz bir gelinliğin içinde düşünemiyordu...

Bu gün Melanie için çok karışık bir gündü. Karışık duygular içerisindeydi.Hissettiği duygular çok karışıktı. Korku,endişe,mutluluk,heyecan ve hüzün. Korkuyordu çünkü biricik ailesini kaybetmekten korkuyordu. Endişe duyuyordu çünkü abisinin üzülmesinden korkuyordu. Mutluydu çünkü abisinin evlendiği kişiyi seviyordu. Heyecanlıydı çünkü abisinin düğün günüydü bu gün. Ve hüzünlüydü çünkü abisinin düğününü anne ve babasının da görmesini isterdi. Onlara olan özlemini her an saklamaya çalışsa da özlüyordu onları. Abisinin çbalarını hatırlayıp susuyordu. Ama şimdi bunları düşünme sırası değildi. Mutlu olmaları gerekiyordu. Bu gün düğün günüydü. Ve Melanie en güzel elbisesini giymişti. Ve düğünden önceki gün Valeriè'nin hediye ettiği tacı takmıştı. Onu çok seviyordu. Abisi onunla evleneceği için çokmutluydu. Çünkü Valeriè'yi ablası gibi çok seviyordu. Koşarak yanlarına gitti. Gülümsedi ve abisine sarıldı.Sonra da Valeriè'ye.
Sizi çok seviyorum.
Dedi ve ikisinin de yanaklarından öptü. Sonra Melanie bu aile tablosunun farkına vardı. İŞte istediği şey buydu. Gülümsemesi yüzünde daha da büyüdü.