Brandelyn Vera Curtis

Konu: Brandelyn Vera Curtis C.tesi Tem. 18, 2009 7:47 am

*Başka bir sitede kullandığım bir rp.

İz Bırakanlar Unutulmaz

Yağan yağmur pencereleri adeta kırbaçlıyordu.Dışarıda çıkan fırtına da yağmur damlalarına yardım ediyordu.Fırtınanın sesi,küçük odaya dolmuştu.Yağmurun sesi ve fırtınanın uğultusu dışında hiç kimse konuşmuyordu.Öyle ki nefes alışları bile duyulmuyordu.Herkes az önce duydukları haberin şokundaydı.Ama biri vardı ki,onun acısını kimse anlayamazdı:Kevin'in eşi olmasına sadece dakikalar kalmış Emelie.Önce duyduklarına inanmadı,bunun bir eşek şakası olduğunu düşündü.
'Sana inanmıyorum,' dedi haberi getiren kızılımsı,uzun saçları olan,takım elbiseli,şişman adama.Üstündeki gelinliğin eteğinden tutup 'hıh' dercesine arkasını döndü ve saçını yapmak için kırmızı,yumuşak koltuğa oturmuş ablasının yanına gitti.Ablasının yanına oturdu ve sinirli bir şekilde adama baktı.Hâlâ kapının önünde,ifadesiz bir suratla geline,Emelie'ye,bakıyordu.Bu davranış Emelie'nin içine kurt düşürdü.Gerçekten olabilir miydi?Başını yere eğdi,ellerine geçirdiği beyaz tülden yapılmış eldivenlere ve yüzüğünü bekleyen parmağına baktı.Tamamen ikilemde kalmıştı.İçindeki ses ona inanmaması gerektiğini söylüyordu;ama gerçekler...Yanında oturan ablasına göz ucuyla baktı.Yüzündeki kanlar çekilmiş,iri yeşil gözleri daha da irileşmiş,elleri titremeye başlamıştı.Başını kaldırıp gerçeği soramıyordu.Dilini koparmışlardı sanki.Gözlerinin yanmaya başladığını hissedince ve bu ölüm sessizliğinden korkmaya başlayınca başını tavana kaldırdı.Tavanda,duvarlarda,masaların üstünde,koltukların kenarlarında,kısacası odanın dört bir yanındaki resimlere baktı.Hepsi de hareketli resimlerdi.Kevin ile kendisinin beraber çekilmiş,mutlu resimleri...Şimdi bu mutluluk nerdeydi?Daha bu sabah konuşmuşlardı.İkisi de mutluluktan havaya uçmak üzereydi,ya şimdi?Emelie yutkundu,kendini birazdan duyacaklarına hazırlıyordu.Böyle bir şaka olamazdı,bunu kabullenmişti.Ama belki yanlış duymuştu,değil mi?Hâlâ bir ihtimal daha vardı.Orada,tam karşıda bir umut ışığı hâlâ varken umutsuzluğa düşüp ölümü kabullenemezdi.
'Dediklerinizi tekrarlaya bilir misiniz?' dedi,başını yine eğmişti ve bu sefer ellerini yumruk şekline getirmişti.Adam kuru bir öksürüğün ardından elinde tuttuğu ve terden sırılsıklam olmuş parşömeni açtı.Yüksek bir sesle okumaya başladı.Zaten pek bir şey yazılı değildi.
'Kevin Charles Cliff bir patika yolunda ölü olarak bulunmuştur.Bir ihbar üzerine gelen Bakanlık görevlileri Kevin Charles Cliff'in affedilmez lanetlerden biri ile işkence edilerek öldürüldüğünü açıkladı,' dedi ve parşömeni rulo haline getirdi.
'Bayan...Sanırım ona bunları yapan...Şey...'
Emelie ayağa fırladı,odanın etradında bir aşağı bir yukarı gidip geliyordu.Ablası yerinden oturuyordu;ama önceki gibi elleri titremiyordu,şoka az da olsa atlatmayı başarmıştı.Haberi getiren şişman adam ise hiçbir şey demeden kapının önünde duruyordu,kömür gibi siyah gözlerini kısmış Emelie'ye tedirgin bir şekilde bakıyordu.Emelie bu bakışlardan rahatsız olmuştu.
'Kevin'ımı Karanlık Lord öldürdü,değil mi?' dedi kısık ama gayet net bir şekilde.Gözlerini adama dikmişti,ondan bir şeyler bekliyordu;ama adam konuşmamakta direnir gibiydi.Hemen arkasını dönüp ablasına baktı.Ablası sanki suç işlemiş de af bekler gibi acı bir şekilde Emelie'ye bakıyordu.Sabrının sonuna gelen Emelie avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı.
'Kevin!Beni bırakma!Gerçek olamaz bu,yalan söylüyorsun.(parmağını adama doğru salladı,adam ürkmüş bir şekilde geriye doğru adım attı ve koşar adımlarla odadan dışarı çıktı.)Abla,bir şeyler söyle?Yalan de!'
Bağırmaları duyan şaşkın şaşkın bakan gözlerle Mr. Curtis,ağzı yere deyecek kadar açılmış Mrs.Curtis,gözleri kan çanağına dönmüş ve kanca gibi burnunun üstünde peçete izleri olan Mrs.Cliff,elinde asası ile Kevin'ın erkek kardeşi Cody içeriye girdi.Cody hariç herkesin Kevin'ın ölümünden haberi varmış gibiydi.Cody,Emelie'ye doğru adım attı ve meraklı bir şekilde sordu.
'Bir şey mi oldu?'
Emelie,gözlerindeki yaşları tutamadı,ağlamaya başladı.Hıçkırık ve gözyaşlarının içinde kalmıştı.Elleriyle yüzünü kapatsa bile onun yüzündeki acıyı herkes anlayabilirdi.Cody arkasını döndü.Kapının önünde yanyana durmuş kişilere baktı,bir de ablasının dizinde hıçkıra hıçkıra ağlayan Emelie'ye.
'Soruma cevap verecek misiniz?'
Emelie Cody'in yüzüne baktı.Bir şeyler bekler bakışlarından hiç hoşlanmamıştı.Sakin olmaya çalışıyordu;fakat kendisi de biliyordu,sakin olamayacak kadar harap edilmişti.
'Kevin öldü!' diye haykırdı.Elinin tersi ile gözyaşlarını sildi.Şimdi tamamen intikam,nefret dolmuştu yüreği.
Bu zamana kadar en çok kimi sevmişti?Kevin'ı.
Bu zamana kadar en çok neyi istemişti?Kevin ile beraber sıcacık,sevgi dolu bir yuva kurmayı.
Ve kalbi kimin için atıyordu;Kevin için atıyordu.Emelie'nin hayatında Kevin'dan başka kimseye yer yoktu.Onsuz bir hiçti,var olabilmesi için Kevin lazımdı ona ve şimdi o yoksa yaşamanın,bu dertli dünyanın yükünü çekmenin bir anlamı yoktu.

...

Ölüm haberi aldıktan sonraki halini gözden geçirdi Emelie.Ölmek istemişti ve şimdi kimse yokken yanında bu isteğini gerçekleştirebilirdi.Hem diğer dünyada Kevin'ına kavuşup mutlu olabilirdi.Bu düşünceyle yüzünde küçük de olsa bir gülümse belirdi.En ufak hareketinde belli olan gamzeleri yine ortaya çıktı.Zaten yağmur dinmişti,fırtına yerini hafif hafif,tatlı tatlı esen bir melteme bırakmıştı.Odadaki tek pencere-Emeli'nin oturduğu koltuğun çaprazındaki,boyaları yer yer kabarmış,yer yer de dökülmüş,tüm duvarı yerden tavana kadar kaplayan bir pencere-açılmıştı.İçeriye yağmurda bir güzel ıslanmış çimlerin ve çam ağaçlarının eşsiz kokusu giriyordu.Güneş de grimsi,morumsu renkli bulutların arkasından utangaç bir şekilde dışarıya çıkmıştı.Tüm güzelliğini göstermek istercesine 'Hey,bana bakın!' dercesine ışınlarını dört bir yana saçıyordu.Böyle güzel bir ortamda hayatına son vermek acı vericiydi;ama daha acısını yaşamıştı Emelie.Zaten kalbi gitmişti,sadece dünya üzerinde yer kaplamak için atıyordu belkide.
Emelie oturduğu koltuktan,yarım şekilde aralanmış kapıdan,içeriyi kontrol etti.Birçok kişi toplanmış bir şeyler konuşuyordu.Dikkat çekmezdi,ya da ona öyle geliyordu.Koltuktan isteksiz adımlarla kalktı ve kapıyı sessizce kapattı.Her şey basitti.Şu an evin dördüncü katındaydı,bahçede birçok sivri uçlu taş vardı.Kendini aşağıya atsa büyük olasılıkla ölürdü,değil mi?
'Sana geliyorum aşkım,' dedi.Kevin'ın damatlık giymiş,elinde bir demet gülle ona gülümseyişini hayal etmişti.Pencerenin önünde duruyordu.Sanki onu çağırıyordu yanına.Ne kadar mükemmel bir andı.İşin acı yanı bu Emelie'nin son anı olacaktı.Yok,kötü değildi bu.Emelie,mutlu bir şekilde ölecekti,öldükten sonra da mutlu olacaktı.Onun da yüzünde bir gülümseme belirdi,öne doğru bir adım attı.Elinin Kevin'ına doğru uzattı,sanki onu tutabiliyordu.Gözleri sevinçten yaşarmak üzereydi.Bir adım daha attı ve ayaklarının yarısının içerde olduğunu fark etti.Yüzüne çarpan ılık rüzgar onu sakinleştirdi.Birisine sarılacak gibi kollarını açtı.
'İz bırakanlar unutulmaz...'
Kendini aşağıya,sivri uçlu taşların içine attı...

Konu: Geri: Brandelyn Vera Curtis C.tesi Tem. 18, 2009 9:06 am

Tek kelimeyle betimlemelerine bayıldım.Fazlasıyla kullandığın benzetmeler cümlelerine yerinde bir güzellik katmış.Mekanı betimlemen benim için çok nemliydi ve bunun hakkını vermişsin.Puan kırılacak hiçbir yanı yok.

Betimleme:30

Tamam kararında bir uzunluk olmuş.2 paragraf bir Rp için uygundur.Ayrıca konuşma cümleleri için ayrı bir paragraf yapmaman görüntü açısından çok güzel durmuş.

Uzunluk:15

Renk konusunda aynı şeyleri söyleyemiycem ne yazık ki.Turuncu renk okurken hafif bir göz yoruculuğu katsa da o kadar da önemsenecek bir ayrıntı değil fakat anlatım renklerini daha mat bir renk,konuşma renklerini daha parlak bir renk kullanarak yapsaydın,daha güzel olabilirdi.Bu arada söylemeden edemiyeceğim,ilk paragrafta kullandığın o yeşil renk Rp'nin renk düzenini biraz bozmuş sanki..

Renk:12

Noktalama işaretlerinden sonra boşluk bırakmaman bir eksi puan ne yazık ki.Boşluk bırakarak yazarsan daha hoş durduğunu farkedeceksin.İnceltme işaretini doğru yerlerde kullandığın için seni tebrik ediyorum,çünkü bu hepimizin sık sık yaptığı bir yanlış.Ve 2. paragrafın başındaki bir cümlede virgül kullanmaman biraz anlatım bozukluğuna neden olmuş.

İmla:8

Cümlelerin çok akıcı ve betimlemenin tekdüzeliği yerine cümle aralarında karakterin kendisine sorular yöneltmen anlatımına renk katmış.Ayrıca kelime hazinen çok geniş.Bazı yerlerde okurken karakterin karamsar çelişkileri sıkıcılık verse de o kadar önemsenecek bir durum değil.Ve bir cümlende kullanmadığın "ve" bağlacı yüzünden anlatım bozukluğu gözümden kaçmadı.

Yazım:15

Rp Puanın: 80

» Masa 7 (Curtis Ailesi)