Adam Jasper Black

Hogwarts’a geleli tam bir hafta olmuştu. Buraya sandığından çok çabuk alışmıştı; ortak salondaki koyu muhabbetleri, derslerdeki başarısı ve büyük salondaki muhteşem yemekler… Hatta artık arkadaşlarıyla haylazlıklar yapmaya bile başlamışlardı; işte bu gece o haylazlıklar yüzünden bir ceza almıştı. Fakat cezadan pek de memnun olmamış bir hâli yoktu, çünkü öğrencilere her daim kapalı olan yasak ormanı görecekti. Tek bir pürüz vardı, o da; bu cezayı ne yazık ki Gryffindor’dan hiç haz etmediği biriyle –Eragons’ile yapmak zorundaydı. Cezaları ise Yasak Orman’da bir atadam bulup okul müdürünün onlara emanet ettiği ve içinin öğrenciler tarafından açılmaması için özel olarak büyülenmiş mektubu ona vermekti. Hava kararmadan bu işi halletmek zorundaydı aksi takdirde koşullar zorlaşıyordu. Akşam yemeğini erkenden yiyip asasını yanına aldı ve ardından cüppesini giyip pek sevgili Eragons’ile kararlaştırdıkları yere –Giriş Salonu- doğru yol almaya başladı. Tabloların bazıları yerinde yoktu. Anlaşılan gezintiye çıkmışlardı. Olanlara şöyle bir selam verip yürümeye devam ediyordu. Nihayetinde Giriş Salonu’na varmıştı ve Eragons çoktan oraya varmış onu bekliyordu.

Çok beklediği belliydi; her zaman gergin ve cüretkar olan bedeni şimdi ayakta durmaktan sıkılmış, omuzları çökmüştü. Kahverengi saçları meşalelerin ateşinde parlıyor, ela gözleri ise karamsar bir biçimde geceyi düşünüyordu. Jasper koşarak yanına gitti ve daha Eragons onu azarlamaya başlayamadan o konuşmaya başladı “Sonunda seni bulabildim, nerdeydin sen? Büyük Salon burası mı?” demişti kurnazca. Buluşma yerlerinin Giriş Salonu olduğunu o da biliyordu ama onun lafını çekmemek için böyle bir yalan uydurmuştu. “Neyse hadi çok beklemeden gidelim, zaten seni ararken yoruldum” demişti Oliver. Bu söylediklerine kendi bile içten içe gülüyordu. Eragons bir şey söylememek için kendini zor tutuyordu.

Hızlıca yürümeye devam ediyorlardı. Yasak Orman’a varmışlardı; şimdi uzun çam ağaçlarının dibinde ormanın derinliklerine doğru ilerliyorlardı. Eragons “Mektubu aldın yanına umarım” dedi. Jasper “M-mektup-p.. Doğru ya, biz mektup getirecektik” dedi biraz çekinerek. “Ne yani, keyif için mi geldik? Hep böyle sersem olmak zorunda mısın? Bir de zekiyiz diye övünürsünüz, bu mu?” diye bağırmaya başlamıştı Eragons. “Tamam, haklısın ama bunun zekilikle ne alakası var. Sen burada bekle ben hemen gidip alayıp geleyim. Sakın bir yere ayrılma” demişti Jasper. Eragons'u ardında bırakıp uzun çam ağaçlarının arasından sıyrılarak Hogwarts’ın içine girebilmişti. Ravenclaw ortak salona geldiğinde kapıdaki heykel sorusunu sormuştu. Jasper bir türlü cevabı bulamıyordu. Düşünüyordu, düşünüyordu….


Eragons Jasper'ı beklemekten sıkılmıştı. “Sersem şey” demişti kendi kendine. Derken uzaklardan bir inilti yükselmişti.Eragons bir Hufflepufflu olmasına rağmen yinede korkmuştu. ‘burası yasak orman her tür yaratık var, ama güvendesin Eragons, çünkü asan yanında’ diye düşünüyordu. Ama daha bir birinci sınıf öğrencisiydi, üstelik daha okulda dersler başlayalı bir hafta olmuştu. Eragons bir çıtırtı duydu. “Kim var orada? Jasper sensen oyun oynayacak vaktimiz yok, gel de şu işi bitirelim” diyordu. Korkmuştu. Karşıdan bir silüet belirmişti. Bu bir… Bu olamazdı, karşısındaki bir bizarcıktı. Daha iki gün önce okuduğu Fantastik Canavarlar Nelerdir, Nerede Bulunurlar? Kitabında bunlar hakkında bilgi edinmişti. Hatırladığı kadarıyla bizarcığın bir tanesi altı yaşında bir çocuğa saldırıp onu öldürmüştü. Yoksa onun ölümü de mi aynı şekilde olacaktı?



Jasper sonunda cevabı bulup içeri girmişti. Ravenclaw ortak salonundan hemen parşömeni kapıp koşmaya başlamıştı. Sonunda Hogwarts arazisine çıkabilmişti. Uzaktan bazı sesler geliyordu “İmdat, yardım!” diye bir ses gelmişti kulağına. Yanlış duymuyordu bu ses… Eragons’un sesiydi. Her ne kadar ondan nefret etse de Hogwarts’ta bir çocuğun ölmesi oldukça kötü bir şey olurdu. Hemen koşmaya başladı. “Geliyorum Eragons” diye bağırdı. Ama sesi çok az çıkıyordu; çünkü koşmaktan nefesi kesilmişti. Sonunda Eragons'u bıraktığı yere geri dönmüştü. “Neden imdat diye bağırdın. Yoksa çok mu korktun?” dedi ve gülmeye başladı. Ama daha sonra arkasından gelen bir cıyaklamayla irkildi ve “Buda ne böyle” dedi. “Ne olduğunu boş ver hemen bir sopa, taş ne olursa bir şey bulmamız lazım. Tek bilmen gereken biz onu öldürmezsek o bizi öldürecek” dedi Eragons ve hemen yerde bulduğu ufak odun parçasını onun kafasına doğru fırlattı fakat rakibi göründüğü kadar güçsüz değildi ve ufak bir hareketle ondan kurtulmayı başardı.

Şimdi onların üzerine üzerine yürümeye başlamıştı. “Lütfen sana bir şey yapmayız, yiyecek getiririz. Ufacık çocukları öldürmeee” demişti Jasper korkuyla. Bizarcık tam elini Jasper'a ensesinden tutacaktı ki ne olduğunu tam anlayamadığı bir yaratık bizarcığın üstüne atladı ve onun oradan gitmesini sağladı. Şimdi onu kışkırtan varlığın ne olduğunu görebiliyordu; bu bir atadamdı. “Ah, bizi kurtardın, sana minnettarız” dedi Eragons. Jasper ise “Christy, işte önümüze çıkan bir fırsat. Mektubu bir atadama verecektik” dedi. Gözleri heyecandan yerinden fırlayacakmış gibi oldu. Atadam ise gülüyordu. “Hey, siz gerçekten bu gece kaderinize mahkum edildiğinizi mi düşünüyordunuz? Bu gece Profesör Werther beni, sizi izlemem için görevlendirdi. Bu gibi tehlikelere karşın” dedi ve devam etti “Hadi şimdi yatağınıza, umarım size bu iyi bir ders olmuştur” dedi ve Jasper ile Eragons'u götürebildiği yere kadar götürdü. Hogwarts arazisine girmeden geri döndü. Jasper ve Eragons ise tehlikeli bir maceranın ardından ortak salondaki sıcacık yataklarına kavuştular. Jasper için oldukça farklı bir deneyim olmuştu…

(başka sitede yaptığım rp)

Neyi?

Bunu Ben Yeni Zengin Metin Belgesinde Yaptım :D Daha Yeni :D