Yıldızlı Bir Gökyüzü^^

Seralardan çıkmaya hiç görek görmeyen cadı, okulun içinde dolaşarak ne yaptığını çok da bilmiyordu aslında. Böylesine çok bilmiş birisinin bile bilmediği şeyler olabiliyordu demek ki. Ama bu, bir teorisinin olmadığı anlamına gelmiyordu tabii. Belki de Vlasis’le ilk kez karşılaştıkları yerleri bir kez daha görmek istemişti. Çok uzun zaman önceydi belki ama yine yıldızlı bir geceydi ilk tanıştıkları zaman. Gece amaçsızca dolaşırken sınıf başkanlarına yakalanmıştı ki o da kızlarının babasıydı zaten. Konuşmuşlardı bir süre ve sınıf başkanı onu Profesörlere bildirmemişti. Dianne, *Ben olsam bildirirdim.* diye düşündüğünü hatırlıyordu o anda da. Sonuçta sınıf başkanıyken arkadaşlarını kayırmanın sonuçları kötü olabilirdi. Ama ikisinin de başı belaya girmemişti ve cadı, bunu güzel bir jest olarak hatırlamıştı her zaman. İçini çekti saat kulesinde yürümeye devam ederken. İleride oturan küçük cadının kendi kızı olduğunu aralarında daha metreler varken anladı. Kızın yanına vardığında, koyu gri pelerini çıkartıp kızın omuzlarına bıraktı kendisi de onun yanına otururken. “Evet, güzel bir gökyüzü, tatlım.” Swieta’nın deniz mavisi gözlerinde hem Vlasis’in mavisini, hem de kendi yeşilini görebiliyordu. Bir profesör olduğunu unutmuştu o ana kadar ama kızını şikayet etmeye gerek görmedi. Okulda attığı kısa tur boyunca her yerde öğrencilere rastlamıştı, Hogwarts cezaları eskisi kadar etkili olmuyordu demek ki. Biraz da pelerinin düşmemesini sağlamak için kızının omzuna doladı kolunu, onu kendisine çekerek, bebekliğinden beri aynı şekilde koktuğunu bildiği saçlarına minik bir öpücük kondurdu.

Hava gerçekten soğuktu ama gökyüzünde tek bir bulut görmek bile imkânsızdı, kuru bir soğuktu bu. Kızına pelerinini vermesi gerçekten de doğru bir karardı, yoksa şu muggle hastalıklarından birini kapabilirdi kolayca. Gerçi şifacılar bunu biberli iksirle kolayca iyileştirebiliyorlardı ama kızının suratının kıpkırmızı olduğunu ve kulaklarından dumanlar çıktığını falan görmek istemiyordu Dianne, o iksire boşuna ‘biberli’ denmediğini biliyordu. Cadı, bir an için seradaki bitkilerini düşündü, soğuk havanın onlara zarar vermemesini umuyordu. Yine de bundan emin olmak için kalkmaya falan çalışmadı, bitkilerinden daha değerli bulduğu az sayıdaki insanlardan birisinin yanındaydı çünkü. Anne kız, birbirlerine iyice sokuldular ve gökyüzünü izlemeye devam ettiler. Deniz mavisi gözlerine baktığı kızı, ilk tanıştıkları günü sormuştu şimdi. Tam da düşündüğü şeyi sormasının etkisiyle dudakları minik bir gülümsemeyle kıvrıldı. Birkaç yıl geçmişti gerçi ölümün üstünden ama bunu kızına anlatması gerektiğinden çok da emin değildi doğrusu, yeni yeni kabuk bağlamaya başlamış bir yaranın üstündeki kabuğu soymak gibi bir etki yaratır mıydı ki bu? “Pekâlâ.” dedi kızının gözüne düşen perçemi kulaklarının arkasına özenle sıkıştırarak. “Bir bakalım, on beş yaşındaydım, bundan on yedi yıl önceydi yani.” Şaşırarak ne kadar çok zaman geçmiş olduğunu fark etti cadının kendisi de. O zamandan beri, birçok şey gerçekten de değişmişti. “Gecenin bir yarısı, senin yaptığın gibi, okulun içinde dolaşıp duruyordum ve en son buraya gelmiştim. Baban, sınıf başkanıydı ve devriye geziyordu, ona burada rastladım. Beni ele vermeyecek kadar centilmendi. Sonrası da… kendiliğinden geldi işte.” Anlatırken, aslında o kadar da ilgi çekici bir hikâye olmadığını fark etti bunun ama gözlerinin önünde, on beş yaşında bir cadıyla büyücünün belirmesini de engelleyemedi hani.

“Benden başka bir profesöre yakalanma ama sakın.” Dedi cadı sakin sakin ayağa kalkarken. Bu bayağı acele bir veda olmamış mıydı böyle? Fazla aceleci, belki? Acaba kızı çevrede başka bir profesör falan mı görmüştü? Bunun bir profesör olduğunu sanmıyordu ama mutlaka birilerini görmüş olmalıydı Swieta. Bu “istersen git” de nereden çıkmıştı eğer kimse yoksa? Elbette bir sebebi vardı bunun ve çevreyi gözleriyle hızlı bir şekilde taradığında o sebebi de gördü. Karanlıkta ancak ana hatları belli olan bir çocuk… Kesinlikle 13’ünden büyük gösteriyordu, belki de büyük sınıflardan birisiydi? Kızlarına hiç kimseyi yakıştırmazdı genelde ama bunu kızlarına da çaktırmazdı öyle. “Hoş çocuk…” diye fısıldadı gitmeden önce kızına göz kırparken. İçinden *Ama sana layık değil.* diye geçirdiyse de dile getirmedi bunu. Daha tanışmadığı bir çocuk hakkında bu kadar kesin fikirlerinin olması ne kadar da garipti? Kimseyi cezaya bırakmak zorunda kalmamak için en az dolu olacak yolu seçti seralara doğru giderken.

İşte o çocuk gelmişti.Onunla arkadışın ısrarıyla tanışıcaktı.Onu daha önce görmüştü ama tanışmamıştı.Çocuk kendini tanıtmaya başladı.Sıra Swieta'daydı.

"Merhaba! Bende Swieta,Swieta Miranda Andié."


Dedi.Çocuğun gözleri çok hoştu.Kendini tanıtıktan sonra çocuğun elini sıktı ve gülümsedi.Çocukta gökyüzüne bakıyordu.Tatlı bir çocuktu.Ama onun binasını bilmiyordu.Onu binasına göre yargılamaması gerektiğinide biliyordu.Bu düşüncelerden kurtuldu.Konuşmaya başladı.

"Nasılsın?"

Diye sordu.O pek iyi değildi.Malikanesine olanları düşünüyordu ama yanında biri varken moralini bozmak istemiyordu.

Jasper Çok Mutluydu Ama Kafası Doluydu O Anda Kız Araya Girmişti.

"Aslında iyi sayılmam.Kafam çok dolu."


Kıza Katılıyordu Jasper.Onunda Doluydu.Ama İyi Olmamasına Çok Üzülmüştü.Jasper Oturduğu Yere Yığılıverdi.Ve Kız Bir Cevap Verdi.Konuşmayı O Devam Ettirecekti

"Hangi binadasın Jasper?"


İşteee!!Hufflepufflı Olmanın Zararlarından Biri Daha.Jasper Onu Elinden Çekip Yatmasını Salladı Ona Baktı Ve

''Hufflepuff.Dalga Geçebilirsin Buna Her Zamaki Gibi Alışığım Ya Sen?''

Diye Cevap Vermişti Gülerek Jasper.Onun Binasını Onun Merak Ettiği Kadar Ediyordu Peki Ya Onun İsmi Neydi Aklındaki Bir Soruda Oydu Ve Şöyle Dedi:

''İsmin Neydi,Özür Dİlerim Sözünü Kestiğim İçin.''

Dedi.Ama Kız Buna Bozulmuş Olabilirdi Lafını Kesmişti.Ama Çok Merak Etmişti Kızdan Gelecek Cevapı Bekledi.

Çocuğunda kafası doluydu.Binası yüzünden onunla dalga geçeceğini sandı.Ama Swieta böyle biri değildi.

"Hayır binan önemli değil.Arkadaş olabiliriz."

Dedi.Çocuk adını unuttmuş olmalıydı ki tekrar sordu.

"Unutmuş olmalısın.Swieta."


Dedi.Yıldızları izlemeye devam ediyordu.Gülümsüyordu.Ailesini düşünmeden duramıyordu.Kendini toparladı.Konuşmaya başladı.

"Ben Slytherin'liyim."

Dedi.Söylemeyi unuttmuştu.Umarım bu sorun olmazdı.Yıldız kayıyordu.

"Aaa... Bak yıldız kayıyor.Bir dilek tut."

Dedi.Ve Swieta dileğini tutmuştu.

Çocuk birşey açıklayıcaktı.Heycan vericiydi.Ama öğrenmezse meraktan çatlıyabilirdi.Bu yüzden onu dinlemeye koyuldu.

"Hadi söyle."


Dedi.Ve heycanla ne diyeceğini bekliyordu.Belkide önemli birşeydi.

"Hadi ama heycanlandım."

Dedi.Gülümsüyordu aynı zamandada çok heyecanlıydı.Meraklı bir kız olduğundan burnunu herşeye sokardı.Bunuda öğrenmeliydi.

Jasper Kızın Sesiyle Birşeyler Duydu

"Hadi söyle."

Jasper Heyecanlıydı Nasıl Söyleyecekti Aradan 5-10 Dakika Geçti Kız:


"Hadi ama heycanlandım."

Jasper Kıza Dayanamayıp Şöyle Dedi:


''Çok GÜzelsin Sana Aşık Oldum''

Jasper Birdne Elini Ağzına Götürdü.Elini Çekip Kıza Doğru Yaklaştı.

Swieta şaşırmıştı.Daha ilk günden.Böyle birşey olamazdı.Dili dolanmıştı ama toparlanınca konuşmaya başladı.

"Jasper daha birbirimizi bile tanımıyoruz."

Dedi.Üzülmesini istemezdi ama haklı olduğunu düşünüyordu.Çekildi ve tekrar konuşmaya koyuldu.Tabikide şaşırmıştı.Ama bu olabilirdide.

"Bilmiyorum Jasper."

Dedi.Yere bakıyordu.Birde gökyüzüe utanmış olamlıydı.Hiç konuşmuyordu.Yine düşünüp saçıyla oynuyordu.Ama Jasper'ın ailesinden korkuyordu.Bunu belli etmemeliydi.Ama belli ediyor olmalıydı.

"Jasper."

Dedi.Ve sustu.Ne diyebilirdi ki?Sadece düşünüyordu,sadece düşünmek...

Jasper Birden Şu Lafı Duydu Swieta'nın Ağzından


"Herşey için çok erken,değil mi Jasper?"

Jasper Dayanamayacaktı.Bunu Yapmalıydı.Bütün Sene Yanlız Geçemezdi.Hayatına Heyecan Ve Aşk Katmak İstiyordu.Hemde Baloya Birini Arıyordu.işte Hayatının Kadınıydı Sanki Swieta.O Anda Kısık Bİr Sesle Swieta:


"Bunu gerçekten istiyor musun?"


Jasper Gözlerini Kapadı Ve Düşündü Şöyle Dedi.

''Evet Eminim Lütfen''

Dedi.Ve Daha Çok Yaklaşmıştı Sadece Bir Hamle Kalmıştı.Ondan Gelecek Hamleyi Bekledi.

Jasper Ondan Gelecek Son Hamleyi Bekledi.Ve O Hamle Yapmayıp Şöyle Dedi

Jasper ailenden korkuyorum.Yanlış anlama."

Jasper Dİlini Yutmuş Ondan Gelecek Tek Hamleyi Bekliyordu.Biraz Üzülmüştü.Ama Swieta Bunun Teseelisini Şu Sözle Yaptı

"Peki o zaman dedi."


Jasper Havalara Uçuşacaktı.Ama O Pozisyonlardan Çıkmamaları Lazımdı.Ve Jasper Dudağına GÖtürdü Öpmeye Başladı.Kimse Onu Tutamazdı.Çok Mutluydu.Dudağını Çekti Swieta'ya Dönüp

''Sevgili Olalım Mı?''


Dedi.Ondan Gelecek Cevapı Bekledi.

Jasper kararını çoktan vermişti.Sevigili olmak istiyordu.Swieta'da karar vermişti.Ama pek emin değildi.Yinede denemeden bilemezdi.Kısık sesle konuşmasına devam etti.

"Bunun cevabını vermiştim."

Dedi.Ona bakıyordu.Yanlış anlamasın diye daha açıklayıcı konuşmaya karar verdi.Ve konuya girdi.

"Evet."

Dedi.Gülümsüyordu.Jasper'a sarıldı.Kulağına fısıldamaya başladı.

"Umarım doğru bir karar vermiş olurum.

Dedi.

Jasper Ondan Gelecek Tek Sözcüğü Bekledi Evet Mi Hayır Mı O Arada Swieta Bir Şeyler Dedi:

"Bunun cevabını vermiştim."

Jasper Hatırlayamadı.Tam Birşey Diyecekken Swieta:

"Evet."

Jasper Mutluluktan Ağlayacaktı.GÜlümsedi.Sarıldılar.Sessizce Şöyle Fısıladı Swieta

"Umarım doğru bir karar vermiş olurum.

Jasper Şöyle Dedi Bu Laftan Sonra:

''Çok Güzelsin Swieta,Seni Çok Seviyorum DOğru Karar Verdin İstersen Pazar Günü Balyumruk Şekerci Dükkanında Buluşalım''

Diyip Cevpa Bekledi.