Aaron West Allison
Muggle* Lütfen bir mesleğe ya da seçmen şapkaya başvuru yapın.
Mesaj Sayısı : 34
Tarafı : Karanlık
Kan Durumu : Safkan
Rp yaşı : 36
Asası : Karanlığın Gerçeği
Evcil Hayvan : -
Kayıt tarihi : 09/07/09
 |  Konu: 1. Sınıflar 3. Ortak Ders  Salı Ağus. 18, 2009 11:37 am | |
| Hogwarts'taki ilk gününde karşılaştığı merasimden zar zor kurtulmuştu, kuzey kutbunda bulunan Durmstrang okulundan Hogwars'a kadar süpürge yolu ile gelmekten hayıflanıyordu. Soğuktan üşütmüştü, kendini rahat bıraksa burnundaki pislikler dışarıya çıkacak gibiydi. Hogwarts'ın güneşi ona yardımcı olan tek şeydi. Hapşırarak perdelerini araladı, içeri dolan güneş burnuna vurmaya başlayınca rahatlıyordu. Cam gibi pürüssüz duvarları olan odasında ortama alışmak için turlarken, etrafta bir gram bile toza rastlamamıştı. Bu onu azda olsa rahatsız etmişti; Aaron zamanının çoğunu pis yerlerde geçirmişti, öyle ortamlara alışıktı. Yavaş yavaş çocuk kahkahaları yükselmeye başlayınca güneş iyice şiddetini arttırmıştı. İyice bir kavurucu olmuştu, bu çift camlı pencereden, çocukların terleri açıkca seçilebiliyordu. Kurak havada ağaçlar sabit duruyor, kuruyan yapraklarını döküyordu. Çimler ise eski Hogwarts'ta olduğundan güzeldi ama ne yazık ki kavruk ve sararmışlardı. Aaron, üneşin etrafı kavurmasına eşlik eden, odasındaki meşaleleri söndürdü, gireceği ders için hazırlanmaya başladı. Okuduğu yıllardan kalma, kendisine iksirdeki başarısı nedeniyle hediye edilmiş, özel iksir kitabının sayfalarını çevirdikçe çıkan toza aldırmıyordu. İşleyecekleri konuyu seçmek onun için bir hayli zordu. İksirler arasında seçim yapmak ona ağır geliyordu. Her iksire ayrı bir hayranlık besliyordu. Elinde olsa tüm iksirleri gün içerisinde öğrencilere öğretebilirdi. Odasından dışarıya attığı ilk adımda selamlama faslı başlamıştı. Eskidendir tanıdığı tablolar, hayaletler ve profesörlük yapan sınıf arkadaşlarına nezaketen selam vermek onu yormuştu. Gümüşi merdivenlerden inerken ona birinci sınıflardan iki küçük kız eşlik ediyordu. Sürekli soru soruyorlardı, Aaron bağırmamak için kendini zor tutarken soruları ''Derste öğrenirsiniz...'' diye geçiştiriyordu.
Zindana vardığında, üzerine bir kazan amblemi çiziktirilmiş olan çift kanatlı kapıyı araladı, fısıldaşmalarda başlamıştı. Başka birini bekliyor olmalıydılar. Çocukları fazla meraklandırmadan açıklamak istiyordu. Eşyalarını masanın üzerine attı ve oturdu. Önce etrafa bir alıcı gözüyle baktı, kadınlara özgü eşyalar tablolar, duvar kağıtları ve yünlü, desenli koltuk onu rahatsız etmişti. Bir an önce kaldırmak istiyordu, bunu yapmak eski profesöre karşı bir saygısızlık olsada, Aaron'un umrunda değildi. Ne de olsa ölmüştü. Ayağa kalktı, kaşları çatık halde etrafa bakarken, susmayan öğrencilere vereceği cezaları düşünüyordu. Ellerini birleştirerek soğuk tiz bir ses ve umursamaz tavrı ile konuşmaya başladı, ''Adım Aaron West Allison, artık iksir dersinize ben giriyorum. Disipline önem veririm onu baştan söyleyeyim. Hareketlerinize ikkat etmelisiniz. Tanışma faslını sevmem, bu yüzden direkt derse geçmek taraftarıyım. Konuşabilirsiniz, vereceğim cezaları kaldırabilecekseniz.'' yüzünde delice bir sırıtma,kendisini garipseyen öğrencilerin susmasından aldığı zevki belli ediyordu. Yavaş yavaş sesler kesildiğinde söz hakkı verdiği bir öğrenci ayağa kalktı, '' Profesör Curtis'e ne oldu.'' dedi, tüm öğrenciler meraklı gözlerle Aaron'a bakarken bir cevap verme gereği duymuştu sanki. Ayakkabısının tozunu silerken bir yandanda konuşuyordu, '' Mrs Curtis'i tanımıyorum. Ama eski profesörünüz herhalde, ona gelince malesef öldü. '' dedi umursamaz tavrıyla, içinden üzülmüş numarası yapmak geliyordu ama bunu yapamayacağını bildiğinden yüzünde beliren tebessümü bastırmakta zorlanıyordu. Öğrencilerin çoğunun üzntüsü gözlerinden anlaşılıyordu, özellikle Hufflepuffların üzüntüsü bir damla göz yaşıyla belli etmişti kendini. Öte yandan eskiden okuduğu bina olan Slytherin, yüzünde şeytanice bir tebessümle arkadaşlarıyla ellerini çarpıştırıyorlardı. Aaron'ı seven bir öğrenci grubunun olması güzeldi. Derse geçmeye karar vermişti, '' Evet bu kadar üzülmek yeter. Şimdi iksir dersimize geçelim. Bu günkü konumuz Felix Felicis. Yani diğer adıyla şans iksiri. Çoğunuzun bilmediği bu iksir oldukça zor yapılır. Ve kitaplarınızda bu iksir hakkında bir bilgi olduğunu zannetmiyorum. Bunun nedeni oldukça yararlı olması, herkes kullanmasın diye gizlenmiş bir iksir.'' Herkes bu iksiri kullanırsa dünyanın hali ne olurdu, düşündükçe tebessümünü arttırıyordu. Ve bir nefes alarak sözünü devam ettirdi. '' Felix latince şanslı demektir. Felicis'de latince şanslı demektir. Anlamı şanslı şanslı olması lazımken, şans ksiri demişler. Niye demişler bende bilmiyorum işte. '' şöyle bir kahkaha attı, kendisine eşlik eden diğer kahkahalarla birlikte sınıfta oluşan yankı insanı rahatlatıyordu. ''Şans iksiri, etkileri tamamen geçene kadar, içen kişi yapmaya çalıştığı her şeyde başarılı olmaya meyillidir. İçildiği zaman ilk olarak içen kişiye büyük bir özgüven ve muazzam bir fırsatları sezme kabiliyeti verir. İlginizi çekmemiş olabilir, ama hayalini kurduğunuz ateş püskürtme gibi iksirlerden kat kat daha yararlı bir iksirdir.'' Ve devam ettirdi, '' Çoğunuzunda bildiği gibi iksir iki yüzlüdür, yanlışlıklarda insanı affetmez. İşte bu yüzden iksiri fazla kullanmak baş dönmesi, pervasızlık ve tehlikeli bir aşırı özgüvene neden olur ve fazla miktarı yüksek derecede zehirlidir. Ayrıca bu iksir, kişiye olanaksız şeyler yapma imkanı sunmaz, sadece her türlü iyi ihtimali değerlendirmesini sağlar.'' dedi ve not alan öğrencilere baktı, kimiside hala ne işe yarar diye düşünüyordu. İksiri anladıktan sonra hayranlık duymaya başlayan öğrencilerin fısıldaşmaları başlamıştı, Aaron saatine baktı, dersin bitmesine az bir zaman kalmıştı, ''Zil çalmak üzere, ödeviniz bu iksirin malzemelerini ve yapılışını araştırmak, kendi görüşlerinizide ekleyerek iki parşömen uzunluğu yazacaksınız.! Bina ad ve soyadınızı eklemeyi unutmayın. Dersimiz bitmiştir.'' Zil çalmadan beş dakika önce derslikten ayrıldı. Böylece çocukların onu azda olsa seviceklerini umuyordu. Çocuklar onun için aptal varlıklardı, kızarsın ve kaplerini kırarsın ve bir çikolata ilede tamir edersin gözüyle bakıyordu. Kendi çocukluğunda yaşadıklarıda bu inancını destekliyordu, eski günlerine gülmeden geçemiyordu.
OUT: Ödevlerinizi ÖM yoluyla bana yollayınız. Malzemelerini ve yapılışını kendi yaratıcılığınızı kullanarak yazacaksınız! | |
|
