I. Sınıflar II. Ders

...

Melly, koşarak sınıfa yetişmeye çalışıyordu. Ders çoktan başlamıştı ve Hogwarts trenini kaçırdığı için okula daha geç gelmişti. İlk dersi kaçırmıştı bile.

Kapıyı yavaşça ve titreyerek tıklattı. İçeri girdi. Öğretmen minik bir gülümseme attı; "Bir daha olmasın." der gibiydi.
O sırada bir şeyler anlatıyordu tabii:

“Pekâlâ, ödevleri okudum ve bu derste, sevdiğinizi söylediğiniz bitkilerden biriyle vakit geçirebileceğinizi düşündüm. Adamotlarıyla Şeytan Kapanı baş başaydı ama sınıfa bir şeytan kapanı getirebileceğimi düşünmüyorum, en azından siz birinci sınıfken değil. Bu yüzden millet, adamotlarına ‘merhaba’ deyin.”

Melly, biraz korkmuştu. Çünkü adamotlarının çığlığından nefret ediyordu. Profesör anlatmaya devam etti:

“Adamotları, yakın bir akrabasını mugglelerin da bildikleri bir bitkidir. Panzehirlerin bir çoğunda kullanılır ama yetiştirilmeleri zordur. Yetişkinliklerin çığlıkları, sizi öldürebilir. Bu adamotları henüz küçük ama dikkatli olmazsanız bayıltabilirler sizi. Toprağa girmeyi ya da ondan çıkmayı sevmezler. Sizler bu ders, bu küçük dostlarımızın saksılarını değiştireceksiniz, bu yüzden bunu bilmeniz gerektiğini düşünüyorum, her biriniz en az üç tanesinin saksısını değiştireceksiniz. Bitkileri kendinizden uzakta tutmaya dikkat edin, sizi tekmeler, yumruklar ya da ısırabilirler.”

Mellysa ürktü. Profesör başlayın der deme zamanla yarışmayı ve Gryffindor'a puan kazandırmayı düşünüyordu. Bunu yaparsa binasında sevilirdi belki de. Ya da Profesörlerin gözüne girebilirdi. Profesör öğrencilere göstermek için adamotunu kaldırdı ve adamotu çığlık atmaya başladı. Mellysa'nın kulakları yırtılıyordu sanki. Kulaklıklar olmasa kim bilir neler olacaktı? Profesör saksı değiştirme işini bitirmişti ve öğrencilere "Sıra sizde, " der gibi bir bakış attı. Mellysa hemen saksıyı yanına çekti. Adamotunu topraktan çıkardı ve çığlıkları duymamaya çalıştı -bu mümkün olmasa bile-.

Elleri yorulmuştu. Dört adet saksıyı bitirmişti. Artık başı da ağrıyordu. Profesör minik bir gülümsemeyle öğrencilere doğru yöneldi:

“İyi iş başardınız.” dedi ve elleriyle kapıyı işaret etti; “Ödeviniz yok, çıkabilirsiniz.”

Melly sevinmişti. Çünkü ilk girdiği derste -aslında 2. ders ama Hogwarts'ta girdiği ilk Bitkibilim dersiydi,- ödev almak istemiyordu. Kapıya doğru yöneldi ve kalabalığa karışarak dışarı çıktı.

Bir Pazartesi günü daha geride kalmıştı işte. Pazartesi demek, ders ve ödev yükünün artmasının başlangıcı demekti. Bazı öğretmenlerin devamlı ödev vermesi birçok öğrenci gibi Stepan'ın da sinirine dokunuyordu, bunlar hiç mi öğrenci olmamışlardı ki bu yükün altında olanların hissettiklerini anlamıyorlarmış gibi davranıyorlardı? Neyse, sabah sabah moral bozmanın anlamı yoktu; yavaşça gardıroba yönelerek tecrübeli bir hırsız edasıyla cüppesini alıp saçlarına şekil verdikten sonra yatakhaneden ayrılmıştı bile.

Araziye indiğinde, sisli havayı uzun uzun içine çekmişti. Oksijen beynine girerse hem derslerde daha başarılı olur, hem de stres seviyesi azalırdı; ki bu ödev silsilesinin arasında en çok ihtiyacı olan şey de buydu. Birden Bitkibilim derslerinin olduğunu anımsadığında okuldaki profesörlerin en güzeli olan Profesör Andié'nin de bu şekilde düşündüğünü anımsayınca gülümsemekten alıkoyamadı kendini. Eh, başka bir profesör olsa kadınları anlamaktan geçen yolun bitkilerle haşır neşir olmak olduğunu söyleyemezdi zaten.

Seralara vardığında fark ettiği ilk detay, sıraların üzerinde üst üste dizilmiş bitkiler olmuştu. Bunlara fazla dikkat etmeden profesörü süzmeye başlamıştı Stepan, bu muhteşem güzelliği incelediği her saniye; içine dinçliği ve sükuneti aşılayacağı bir fırsat demekti. Bu hoş bayanı dinlerken, adamotları ile Şeytan Kapanı'nın başa baş gittiğini duyunca gülümsemekten kendini alamadı, eh; birinci sınıftayken Şeytan Kapanı'nı işlemek pek de akıl karı değildi doğrusu; dolayısıyla adam otlarına "merhaba" deme vaktiydi.

Adam otlarının çığlığıyla ölmek pek de hoş bir duygu olmasa gerekti; en azından Stepan, muhtemelen ciyak ciyak bağırmakta olan o iğrenç tonla son nefesini vermektense Basilisk tarafından öldürülmeyi tercih ederdi. Toprağa girmeyi veya topraktan çıkmayı sevmediklerine göre, nerede severek yaşayacakları da ayrı bir muammaydı, pek mutlu bitkiler oldukları söylenemezdi doğrusu. Saksıları değiştireceklerdi, tabii profesörün birkaç küçük tüyosundan sonra. Bayılmamak için kulaklıkları takmak ve tabii ki eldiven giymek, bu işin püf noktalarıydı.

Stepan kulaklığını takarken bir yandan da profesörü en dikkatli bakışlarıyla izliyordu; tabii bunun tek nedeni az sonra yapacakları işi tam anlamıyla görmek değildi. Tabii profesörün emsalsiz zarafeti bile, adamotunun saksıdan çıkarıldıktan sonra tiksinti verici yüzünü ve kocaman açmış olduğu ağzını görmeyi daha katlanılır kılmıyordu. Tabii ardından kendilerinin de aynı şeyi yapacaklarını bilmek, bu tiksintiyi had safhaya taşıyordu. Profesörün işaretinden sonra isteksizce bir saksıyı çekmişti.

Eldivenlerini eline geçirdikten sonra yapraklarının hemen altından nazikçe bitkiyi tuttu. Böyle bir şeye gösterilebilecek maksimum sevgiyi gösterdiğine iyice emin olduktan sonra bitkiyi çekti ve açılmış ağzına bakmamaya çalışarak boş saksıya koymaya çalıştı, fakat elindeki yaratık beklediği gibi kendisine isyan ediyor, yumruklarını sallayarak adeta emrine girmeyeceğini haykırıyordu. Yaratık yumruğu kendisine geçirmeye hazırlanırken, Stepan hızlı davranarak yaratığın elini tuttu ve yüzüne çarptı. Yaratık acı dolu bir yüz ifadesiyle kendisine bakarken, onu boş saksıya koydu ve üstünü bol toprak ve gübreyle örttü.

Sıra diğer adamotlarına geldiğinde Stepan ilk deneyimi kadar zorlanmadığına sevinerek onların da saksılarını değiştirdi ve artan zamanı profesörü son bir kez süzmek için ayırdı. Nitekim herkesin üzeri çamurlara bulansa da savaştan çıkmış bir gazinin gururunu taşıdıklarını anlamak zor değildi. Profesör iyi iş başardıklarını söyleyince, ağzı kulaklarına vararak ona baktı ve ödev vermediği için minnettar bir bakış atarak kendisini bahçenin serin ve huzurlu havasına bıraktı.