"Kimse dondurma için çok büyük değildir."

Hogwarts’a gidiyoruz. Eğer kafamda sürekli dönen bu düşünce olmasa, muhtemelen daha da çekilmez olurdu bu alışveriş. Aslında alışverişe çıkmayı severdim ama alışveriş, az para harcamayı, daha az ağırlık taşımayı ve kısa sürede bitirmeyi denediğinizde biraz daha yorucu olabiliyordu. Kırılmaması için dikkatli taşımamız gereken iksir setleri, kazanlarımız, sanki özellikle ağır olsun diye ciltlenmiş kalın ders kitapları, cüppeler… Babamı yalnız çıkmak için ikna ettiğimize pişman olmak üzereydim, taşıyacak çok fazla şey vardı ve aritmansi seçmiş olmama rağmen, sayılarla aram pek iyi değildi. Yine de parayı idareli kullanmıştık, buna ihtiyacımız yoktu, boşanmanın belki de tek iyi yanı çift harçlık almamızdı ama artık büyüdüğümüzün, yetişkinlere sunabileceğimiz bir kanıtıydı işte daha az para harcamak. Ah, ama kimse dondurma için çok büyük değildir. Florean Fortescue’nun tabelasını gördüğümde, içimdeki ses böyle fısıldamıştı işte bana. “Buraya uğramadan odaya geri dönersek, boşuna çıkmış sayılırız.” dedim ikizime sırıtarak. Çenemle dondurmacıyı işaret ediyordum ve bence gerçekten, bir külah dondurmanın yanında elimizdeki bütün o ağır torbalar değersizdi. Standa uğrayıp dondurmaları aldık ki dondurmaları alabilmek, elinizde o kadar ağırlık varken hiç de kolay bir iş değildi. Parayı çıkartıp vermeye çalışırken neler çektiğimizden bahsetmeyi istemiyorum bile. Sonuçta, üç dört dakika içinde, dondurmacının önündeki masalardan birine oturmuştuk, masanın dört sandalyesinden oturmadığımız ikisi, poşetlerle doluydu ki masanın ayaklarına yasladığımız başka poşetler de vardı. “Yorucuydu, değil mi?” dedim Cosetté’e, alışverişi kastederek. İkimiz de dondurmalarımızın tadını çıkartırken -vişneleri ve vanilyalı dokdurmanın üzerindeki çikolata sosunu ve fındıkları neredeyse bitirmiştim ben- hüküm sürmüş sessizliği de böylece bozmuş oldum. Şey, aslında ikimiz beraberken, sessizlik sık rastlanılır bir şey değildi. İkimiz beraberken… Tanımadığım insanların yanında pek konuşkan olamazdım ben. Bu yüzden, Hogwarts’ta hangi binaya gitmek istediğimi çok iyi biliyordum: Cosetté’in gittiği binaya. Cosetté’in –ya da diğerlerinin- gittiği binalarınsa bir önemi yoktu benim için.

Kahretsin çok yoruldum, Hogwarts için olmasaydı hiç çekilmezdi bu alışveriş diyordum içimden ve bunları ikiziminde söylediğini biliyordum. Alışverişi çok seviyordum fakat bu kadar da abartı değildi canım. Ayrıca kıyafet taşımayı severdim kitaplar veya kırılacak iksir setleri değil.Kalın kitaplar, cüppeler... Bir an Polonya'da olup babamla iyi vakit geçirmek istedim. Babamın gelmesini Brigitte istememişti. Neden Allahım, neden?! diyordum. Paramızı idareli kullanmıştık. Hayret! Buna hiç ihtiyacımız yoktu aslında. Babamız yokken sanki paramızı idareli harcamamız gerekiyordu.Fakat hemen hemen tüm para Brigiette'deydi o para bende olsaydı bitmişti şimdiye kadar. Dondurmacının önünden geçerken ikizim Buraya uğramadan odaya dönersek, odadan boşuna çıkmış oluruz demişti ikizim sırıtarak. Çenesiyle dondurmacı dükkanını gösteriyordu. Bende isteğini onayladığımı belli etmek için kaçamak bir bakış atmıştım.Bir külah dondurma bile elimizdeki tüm ağırlıkları unutturabilirdi.Standa uğrayıp dondurmaları aldık fakat elimizde o ağırlıklar varken bu hiç kolay bir iş değildi. Zar zor parayı verip almıştık dondurmaları ve ordaki dört sandalyeli masalardan birine atmıştık kendimizi. Oturamadığımız iki sandalyeye de eşyalarımızı koymuştuk.Ve bir oh çekmiştik artık.İkizim daha sonra Yorulduk değil mi Cosetté demişti alışverişi kastederek. Bende Okadar yoruldum ki birdahaki yıla kadar alışverşe falan çıkmayacağım deöiştim.İkimiz birden gülümsedik. Daha sonra üzerinde vişne ve çükolata sosu olan vanilyalı dondurmamıza göülmüştük adeta. İkimizde dondurmanın üstündekileri yemiştik hatta Brigitte abartarak garip seler çıkartıyordu. Gülüyorduk ikimizde. Aslında ikimiz beraberken hiç sessiz olmamıştık. Sessizlik ve biz... Çok farklı kavramlardı bunlar. Daha sonra sohbet olsun diye ortaya bir laf atmıştım Hangi sınıfa gitmek istiyorsun ve de beni yanında istiyor musun ? sık sık bu şekilde saçma sorular sorardım Brigitte'ye.Ne cevap verecekti acaba diye merak ediyordum...

“O kadar yoruldum ki bir dahaki yıla kadar alışverişe çıkmayacağım.” Gülümsedim. Eh, okula başlıyorduk ki bu da okuldan kaçmadığımız sürece okuldan dışarı pek çıkamayacağımızı gösteriyordu. Hogsmeade’ye geziler olduğunu duymuştum aslında ama küçük sınıfların gidip gidemeyeceğini bilemiyordum. Eğer gitme şansımız olursa, yeni aldığımız asalarımız üstüne iddiaya girebilirdim ki evden bize yollayacakları tüm parayı o bir gün içinde harcardı Cosetté. Eh, parayı mezara götürmeyecektik tabii ki ama harcamalarımızı ölçülü yapmamızda fayda vardı bence. Yine de, Diagon Yolu, beni bile bu karardan vazgeçirebilecek bir süre şeyle doluydu ki hepsi dondurma kadar ucuz değildi. İksir için, aktarda gördüğüm şu altın kazanda bir an için bile olsa gözümün kalmadığını söyleyemezdim ama onu almayacak kadar mantıklıydım tabii ki. “Hangi sınıfa gitmek istiyorsun ve beni de yanında istiyor musun?” diye sordu Cosetté, biz dondurmaları yiyip gülmekle meşgulken. “Hogwarts’ın tadının sensin çıkacağını sanmıyorum.” Dedim sırıtırken, cevabı vermeden önce bir an bile duraksamamıştım. Bazıları farklı binalara düşmeyi, bireysel olarak var olmak için bir şans gibi görebilirdi ama ben ikizimle mutluydum. Ama ikinci olarak cevaplayacağım ilk soruya cevap vermeden önce biraz düşünmem gerekti ki bu ufak arayı da dondurmadan biraz yiyerek değerlendirdim. “Iıım, bir düşüneyim. Fark etmez. Ama yine de bir Slytherin olmak istemezdim. Yılanlar falan… Yılanlar muhtemelen Etta’yı yer.” Bir süredir bizimle beraber olan kurbağamızdı Etta. Ama köpeğimiz Deany’nin Cosetté’e daha yakın olması gibi, kurbağa da bana daha yakındı. “Eee, sen neresini istersin?”

İkimizde birbirimize bakarak anlamsız anlamsız gülüyorduk. Benim yorulduktan sonra farkında olmadan söylediğim şeye gülüyorduk. Dondurmamı yerken bir yandan da Brigitte'ye bakıyordum. Okuldan kaçmadığımız sürece dışarı az dışarı çıkacağımızın belirtisiydi bu. Aman ikizim yanımdayken asla sıkılmıyorum zaten. Bir yandan da düşünüyordum. Acaba ikizim olmasaydı ne yapardım diye. Sıkıcı olurdu herhalde. Neyse sorduğum sorunun cevabı gelmişti sonunda bunları düşünürken. Brigitte Hogwarts'ın tadının sensiz çıkacağını sanmıyorum demişti. Bu beni gerçekten çok mutlu etmişti. Kızkardeşimle aramızda gerçekten farklı bir oluşmuştu. Annemle babamızın ayrıldığı için olabilirdi. Hiç büyük çaplı kızkardeşimle kavga ettiğimi hiç ama hiç hatırlamıyordum. Brigitte ikinci sorumun cevabını uzun uzun düşündükten sonra cevapladı Imm bir düşüneyim. Fark etmez ama bir Slytherin olmak istemezdim.Yılanlar falan... Hem yılanlar Etta'yı yer. Brigitte'nin bu cevabı komiğime gitmişti. Gerçekten de Slytherin kötüydü. Ardından bana başka bir soru sordu. Eee, sen nereyi istersin? Bende önce bir düşündüm sonra cevabı verdim Amann! Slytherin olmasında neresi olursa olsun. Off ya babamı çok özledim şimdiden...

“Of ya, babamı çok özledim şimdiden.” Bunu duyunca, benim durumum da Cosette’inkinden çok farklı olmamasına rağmen sırıttım. Babam da bizimle beraber Çatlak Kazan’da kalıyordu, muhtemelen istasyonda bizi uğurlar ve öyle dönerdi Varşova’ya. Alışveriş süresince babamızdan ayrı kaldıktan sonra bile bu kadar hırpalanıyorsak, Hogwarts’a alışmak zor olacaktı. Bir de ikizim olmasaydı kim bilir nasıl yabancılık çekerdim. Gerçi ikizim varken bile yabancıydık, nereye ait olduğu tam belli olmayan aksanlı İngilizcemiz dikkat çekiyordu. Bu sırada, dondurmamın sonlarına geldiğimi fark ettim. *Eh, her güzel şeyin bir sonu vardır.* Önemli olan, tadını çıkarabilmekti ki dondurmada bunu yeterince yaptığıma inanıyordum. İkizimin de dondurmasını neredeyse bitirmiş olduğunu fark ettim. Zevklerimiz ve zamanlamalarımız, genelde aynıydı. “Hadi gidip de özlemini giderelim o zaman.” dedim ona, Çatlak Kazan’ın olduğu yöne bakarken. Hava kararmaya başlamıştı ve biz ertesi gün Hogwarts’a gidecektik, iyi bir uyku çekmemiz, aldıklarımızı sandıklarımıza yerleştirmemiz ve gitmeden önce son kontrollerimizi yapmamız daha iyi olurdu ki Cosetté gibi simetri hastası biriyle sandık yerleştirmek, genelde zaman alırdı. Başak burcunun karakteristik özelliği… Ben o kadar düzenli değildim maalesef. Şey, ben muhtemelen yükselenimin etkisi altındaydım. Dondurmaların bitmesi ve dondurmacının verdiği muggle işi ıslak mendille ellerimizi temizlememizin ardından, büyük bir gönülsüzlükle okul malzemelerinin bulunduğu torbaların saplarını kavradım. Merlin, biz oturduğumuz sürede ağırlaşmış mıydı bunlar? Cosetté’in de kendi eşyalarını almasının ardından, Çatlak Kazan’a doğru yürümeye başladık.

» Hangi Dondurma?
» "İstanbul Hayranları"
» "Sorular/Sorunlar"
» "Fonts"
» Büyük Giriş