Sıradan Bir Pazar Günü

" Herkese teşekkürler, iyi günler! "

Sıcak gülümsemelerinden birini gösterdi ekibine doğru. Bugünkü fotoğraf çekimleri de bittiğinden dolayı kendini daha ferah ve özgür hissediyordu, artık önünde tamamen kendine ait bir pazar günü vardı. Ama o kadar şanssızdı ki, gökyüzü sanki sırf morali bozulsun, üzerine karamsar bir hava çöksün diye güneşi bulutların hapsine alıp, etrafa bir karanlık çökertmişti. Bir parlayıp, bir bulutların arkasına saklanan güneş ile onun da ruh hali değişiyordu. Yapacak pek bir işi olduğu da söylenemezdi doğrusu, sadece biraz düşünceleriyle baş başa kalmak, dinlenmek istiyordu. Işıkların olmadığı, hafif loş bir ortam belki. Ama tam o an kendini gösterip ışınlarını yeryüzüne yollayan güneş, düşüncesini yeniden değiştiriyordu; ' Belki de biraz dışarıda kalıp temiz hava almalısın.. Onunla zaman geçirmezsen doğa sana küsecek. '

Küçük adımlarla ilerlediği boş sayılabilecek sokaktaki karanlık geri gelince, düşünceleriyle yalnız kalma fikri tekrar belirmişti. Daha fazla dengesizlik yapıp, günü ikilemle bitirmemek için kendini önüne gelen ilk kapıdan içeri attı. İnsanın ruhunu rahatlatan bir düzenlemeye sahipti dükkan. Kendine en uygun görünen yere doğru adımlarını sıklaştırdı; ne çok insan içinde, ne de çok uzak bir yerdi. Tüm ortamı rahatça görebiliyor, aynı zamanda ışıktan da bolca yararlanıyordu. Eteğinin kıvrılmamasına özen gösterip, sandalyenin konforuna kendini teslim etti. Bir süre sadece ' yaşadı '. Bir dolu işinin arasında zavallı bedenini dinlendirebilecek nadir anlar bulabiliyordu, bu da o anlardan biriydi işte. Sadece yaşamanın verdiği keyif bile yetiyordu ona. Hiç bir sorumluluğunun olmadığı bilgisi beynine düşünce, zaten her zaman içinde bulunan mutluluğu sanki alevlenmiş gibi, büyük bir gülümseme yayıldı yüzüne. Gözlerini kapatıp, bulunduğu yeri dinledi, bir kaç çatal bıçak sesi, neşeli kahkahalar, topuklu bir ayakkabının zeminde yaptığı yankı ve çekilen sandalye sesleri. Hemen hemen kendi yaşlarında bir garson masasına yaklaşıp ne arzu ettiğini sorana kadar gözlerini açmadı. Garsona en az bakışları kadar ışıltılı bir gülümseme armağan etti ve sorusunu yanıtladı.

" Bana bir bardak kaymakbirası getirebilirsin genç adam. Şimdiden teşekkürler. "

Oldukça dikkat çeken bir görünüme sahip adam, kendisine sipariş almak için gelen garsona bir eklemede bulunup yolladıktan sonra, yaptıklarının nedenini kısa bir cümleyle açıklayarak oldukça sevimli bir gülümseme attı ve dikkatini elindeki kitaba yöneltti. Gözlüğünün arkasında hızla gezinen çekik gözleri - bir an aklına bu adamın Japon olup olamayacağı sorusu düşmüştü -, sürekli aralanıp fısıltılar çıkaran ve çoğu insanın çekici bulduğu dudaklarıyla o kadar sempatik görünüyordu ki, elinde olmadan bir sırıtış kaplamıştı yüzünü. Bir süre sadece rahatça yayıldığı sandalyede kitap okuyuşunu gülerek izleyip, kendi kendine yorum yaptı. Daha sonra aklına parlak bir fikir gelmişti; bugün yapacak eğlenceli bir şey arıyordu değil mi? Henüz gördüğü bu adam eğlencenin ta kendisi gibi gözüküyordu. Yeni bir arkadaşlık, belki de dostluk, gününü daha eğlenceli hale getirebilirdi. Aklına gelen bu fikirle, kibar gülümsemesi yerini bir çocuğun sırıtışına bıraktı. Oturduğu sandalyeden kalkarak, genç büyücünün masasına doğru ilerledi. Aklında izin istemek gibi bir kibarlık yoktu. Fazla büyük olmayan masanın altına saklanmış izlenimi veren sandalyeyi çekip, kendini bıraktı. Tabii eteğinin katlanmasıyla ayağa kalkarak eteğini düzeltmesi ve sonra yeniden oturması gerekmişti. Ama bu sayede sandalyeyi masaya doğru biraz daha yaklaştırdı. Gözlerini karşıdaki genç adamın gözlerine dikti, ama bakışları rahatsız edici olmaktan çok güven verici ve sıcak bir bakıştı. Gülümseyerek, onunla tanışmak için ilk adımı attı. " Madem sen benim garsonumu çaldın, ben de senin zamanını ödünç almak istiyorum. " Bilinçli olarak ' ödünç almak istiyorum ' demişti, çünkü bu genç büyücü bir kez konuşulduktan sonra kolay kolay bırakılacak tipte birisi değildi. Zaten bırakmak da istemiyordu. Sözlerini sevimli bir sırıtış ve heyecanlı bakışlarla süsleyerek bitirdi. Sanki daha önce görmüş gibi hissettiği genç adamın vereceği tepkiyi merak ediyordu doğrusu.

Gözlerinin saate gidip gelmesiyle en başta işi olduğu korkusu gelmişti aklına. Evet, her zamanki hazin son yaklaşıyordu; görür, hoşuna gider, tanışır ve karşıdaki özür dileyerek bir işini halletmek üzere masadan ayrılır. Ama O, kalkıp gitmenin aksine yapacağı bir işinin olmadığını söyleyip masaya yaklaşmış ve planlarını öğrenmek amacıyla kendisini dinlemeye başlamıştı. Ama gözlerine baktığı an, konuşmaktan çok uzaklaşıyordu, sanki birisi ses tellerini sökmüş, yerine bir yumru koymuş gibi hissediyordu. Yavaşça renk değiştiren yüzünü görmemesi için başını hafifçe önüne eğip, garsonun getirdiği kaymakbirasını ellerinin arasına aldı. İçkinin soğukluğu ellerinin sıcaklığını alıp, soğutmuştu. Aynı şeyi boğazındaki yumruyu geçirmek için kullanmaya karar verip, bir kaç yudum aldı. İçkisi boğazına hafif bir serinlik vermiş, yüzündeki kırmızılığı dağıtmaya yeterli olmuştu, ama her an geri geleceği korkusuyla nefes almaya bile çekiniyordu. Kahverengi gözlerini tekrar o mavi gözlere çevirdiğinde, garip bir şekilde rahatlamıştı. Heyecanlanmamıştı, aksine aklına binlerce konu geliyordu konuşmak için. " Henüz benim de bir fikrim yok.. Ama tanışmakla başlayabiliriz sanırım? " Kibar bir gülümseme ile cümlesini sonlandırıp, içkisinden bir yudum daha aldı. Aldığı ikinci yudum, onu tamamen rahatlatmış, daha kolay konuşmasını sağlamıştı. Gözlerine tekrar dönüp - bu onda alışkanlık yapmıştı, o kadar güzel bakıyorlardı ki - konuşmasına kaldığı yerden devam etti. " Ben başlayabilirim istersen. Adım Sachiko Kyoshiro. Tabii yakın arkadaşlarım genelde Sacchi diye seslenir. Senin de bana Sacchi şeklinde seslenmen hoş olurdu, ama tabii ki seçim sana kalmış. " Heyecanlı bakışlar, yerini meraka bırakırken, içinde bu büyücü ile iyi arkadaş olacağına dair fısıltılar dolanıyordu. Şimdi sadece merak ettiği şey O'nun adıydı.

Kaoru. Evet, mavi gözlerine sevimlilik katan çekikliğin sebebi şimdi kendini belli etmişti. Kendisi gibi Japon olan Kaoru, gittikçe daha çok hoşuna gidiyordu. Hareketleri bile öylesine benzersizdi ki, her birini dikkatle izleyerek gülümsüyordu. Hemen hemen dibinde olan mavi gözlere sırıtarak baktı. Aynı şekilde masaya dayanarak olabildiğince ileri uzandı, anormal durmamasına özen gösteriyordu tabii. Yüzü yakından çok daha güzel görünüyordu, kesinlikle. ' Gözlere bakma.. Gözlere bakma Sacchi! ' Ama elinde değildi ki.. Gözlüğünün ardında kendisini izleyen maviliklere dalmak kaçınılmaz son gibiydi. Hem kendi ilgisini hem de Kaoru'nun ilgisini dağıtmak amacıyla, en mantıklı gelen konudan konuşmaya başladı. " Seni daha önce bir yerde görmüş gibiyim Kaoru? Senin.. Bir grubun vardı değil mi? " Evet.. Evet bu oldukça şirin görünümlü ve bir o kadar değişik Japon büyücüyü bir yerde daha görmüştü. Sadece hatırlayamıyordu. Beyni o kadar çok gereksiz şeyle dolmuştu ki! Onu müzik yaparken hatırlıyordu sanki, gitar ona yakışırdı doğrusu. Belki de genç cadı tamamen yanlış hatırlıyordu, belki de Kaoru bir ressamdı, hatta düşük ihtimalle de olsa kendisi gibi bir model olabilirdi. Sonuçta onu daha önce de gördüğüne emindi. Ama böylesine bir stili gördükten sonra unutmak biraz zordu. Kaoru görüntüsüyle kesinlikle akılda kalıcı bir insandı, onu bir kez gördükten sonra unutmak ya bunu sağlayacak bir iksir, ya da oldukça meşgul bir beyin gerektirirdi. Bunu öğrenmek için sadece o pembe dudakların aralanmasına ihtiyacı vardı.

Kaoru'nun açıklamalarını dinlerken çenesini sağ avcuna yaslayıp, beyaz dişlerini tamamen ortaya çıkaran bir gülümsemyle onu izliyordu. Bu ondan gerçekten etkilendiğinin bir göstergesiydi. Ama nasıl bir etkilenme olduğunu henüz kendisi de anlayamıyordu, belki de bu kadar kendine özgü olması etkilemişti onu, ya da sevimli davranışları. Underground müzik yaptıklarını öğrenmesiyle, ona olan imrenmesi biraz daha artmıştı. Sadece yaptıkları işi sevdikleri için, eğlenmek için müzik yapıyorlardı. Birilerine kendilerini beğendirmek için değil. Ve sürekli göz önünde de değillerdi, insanlar onları görünüşleri için değil, ruhlarına işleyen müzik için seviyorlardı - tabii onların hayranları olan genç cadılar, hatta belki büyücüler dışında -. Bardağını kaldırıp, yüksek bir sesle aynısından bir kere daha istemesiyle kendisini bile rahatsız eden amacından sapmış bakışlar yüzünden Kaoru'nun yüzündeki gülümseme kaybolmuştu. Genç cadı giderek sinirleniyordu, akıllarında fikirlerinde tek bir şey olan insanlar en çok nefret ettiği insan modeliydi. Sevimli görünüşünün aksine soğuk bakışlarını Kaoru'yu rahatsız eden büyücülere yöneltip, tekrar yeni arkadaşına döndü. O ikinci bardağını yudumluyordu, ama kendisi birincinin yarısına bile gelmemişti henüz. İçkileri çabuk bitirip sağlıksız bir beyin ile dolaşmak yerine yavaşça tadını çıkararak içmek daha çok hoşuna gidiyordu. Ama tabii ki mutluluktan uçtuğu anlarında şişeleri devirdiği bile olmuştu. Kendi içeceğinden bir kaç yudum daha alıp, Kaoru'nun sorduğu son soruya cevap vermek üzere dudaklarını diliyle hafifçe ıslattı. " Dikkat çekici görünüş mü? Evet sarı kafalı İngilizlerin içinde dikkat çekici sayılıyorum sanırım. Mesleğim modellik. Bilirsin işte, binlerce fotoğraf çekimleri, söyleşiler, ve biraz daha fotoğraf çekimleri.." Fotoğraf çekimlerinden bahsederken her zaman verdiği pozları taklit ediyordu. Zaten belirli mimiklerle sınırlıydı çekilmiş resimleri, gülümseme, sırıtma, bazen ciddi bakışlar, bazen de tam aksine çocukça. Taklitlerini de bir kıkırdamayla sonlandırdı. Evet, bu mesleği yaparken onu en çok yoran işti belki de. Poz vermenin nesi yorucu diyebilirsiniz tabii, ama sürekli mutlu olmadan sahte gülüşlerle güzel görünmeye çalışmak, talihsiz bir kazayla görünüşündeki ufak bir değişiklikle işini kaybetme korkusu ruhunu yormaya yeterli oluyordu. Tabii yapılan tonlarca makyaj da cabası. İnsanların sadece onun görünüşünden hoşlandığı düşüncesi çoğu zaman canını sıkıyordu. Gülümsemesi yavaşça yerini memnuniyetsizlikle büzülmüş dudaklara bırakırken, içkisinden bir kaç yudum daha aldı. " Bazen bu işi sadece hoşuma gittiği için yaptığım günleri özlüyorum. " Gözlerini içkisinin üzerinde beyaz beyaz duran köpüklere dikti. Parmaklarıyla bardağın pürüzlü yüzeyinde ritim tutmaya başladı. Sadece biraz neşelenmeye çalışıyordu. Sevdiği hareketli bir parçanın melodisini uydurmaya çalıştı. Her zaman dinlediğinde ruhunu neşelendiren bir şarkıydı, gerçi kimin şarkısı olduğunu da bilmiyordu ya.. Yine de model olmasaydı kesinlikle bir müzisyen olacağına adı gibi emindi. Sesinin güzel olduğunu yavaşça inatçılığa dönüşen büyük bir kararlılıkla reddediyordu. Ama bir gerçek vardı ki aile mirası bir piyano ve keman çalma yeteneğine sahipti. Aklına annesinden aldığı piyano dersleri geldikçe ona olan özlemi artıyordu, küçük bir çocuk gibi hissetmeye başlamıştı. Başını koluna yaslayıp, iyice içeri gömüldü. Sanki ruhu giderek büyürken, bedeni küçülüyormuş gibi bir duygu kaplamıştı içini. Ama o anki mutsuzluğunu Kaoru'ya da geçirmek istemiyordu, gerçi onun moralini bozmak kolay gibi görünmüyordu. Ama hoşlanmadığı başka bir tip insan modeli de, gayet güzel bir günde aniden ağlayıp zırlamaya başlayanlardı. Kafasını kolundan kaldırıp, tekrar avcunun içine yerleştirdi ve her zaman kullanmaya alıştığı sahte gülümsemesini dudaklarına mükemmel bir şekilde yerleştirip yeniden maviliklere daldı. Ama gülümseme sahteliğini kaybediyor, gerçek bir gülümsemeye dönüyordu. Genç adamın gözlerine bakmak bile onun mutlu etmek için yeterli olmaya başlamıştı. Sesinin titremesinden korktuğu için ağzını açmamaya karar vermişti. Bu nedenle bir şeyler söylemesi için umutla Kaoru'yu bekliyordu.

Dükkanın genelinde ki hareketlenme kendi ilgisini de çekmiş olacak ki, kapıya kayan bakışların nedenini merak ederek kendisi de gözlerini o tarafa çevirdi. Bu şaşkınlığın sahibini merak etmişti. Hafif bir ama geçici şaşkınlıkla masalarına doğru gelen Vladimir'i görünce gülümsemesi büyüdü. Giyiminden tutun, salınışına, bakışlarından, dudaklarının kıpırtısına kadar hemen hemen her şey Kaoru'yu derinden etkiliyordu ve hayranlığı daha da fazla artıyordu. Yanağına değen dudaklarla istemsizce kıpırdandı, tüm bedeni garip bir şok etkisiyle titremiş gibi alt dudağını ısırdı yavaşça. Ona sığınma istediğinin artışıyla, gözleri o adamlara kaydı, hala bakışlarıyla kendisini soymaya devam ediyorlardı. Aldırmamaya çalışarak kızaran yüzünü Vladimir'e çevirdi "Bir an hiç gelmeyeceksin sandım" dedi adamın masmavi, derin bakışlara sahip olan gözlerini incelerken. Nerede nasıl davranacağını hemen hemen bilen -kimi zamanlarda uygulamadığı olurdu, şimdi ki gibi- biri olmasına karşın kollarını oldukça şımarık bir hareketle Vladimir'in boynuna dolamış, yavaşça ona doğru sokularak sıcak nefesini hissedeceği mesafeye gelerek bir kaç saiye onu izledi sonra pembe ve dolgun dudaklarını onunkinin üstüne bastırdı. O sesler, şimdi yerini şoke olmuşluğun verdiği o komik sessizliğe bırakmıştı ancak kendisinin aldırdığı bile yoktu. Vladimir'in bundan utanıp utanmadığını bakışlarından çözümlemeye çalıştı. O sesler kendisini biraz rahatsız etmiş görünüyordu çünkü. Ardından isteksizce kollarını geriye çekerek bakışlarıyla Vladimir'e iki masa ötede ki iğrenç yaratıkları işaret etti. Daha sonra ise hiç bir şey yokmuş gibi önünde şımarıklıklar sergilediği Sacchi'ye döndü. "Sizi tanıştırayım, Vladimir, grubumuzun ve hayatımın gün ışığı -hafifçe kıkırdadı-" Ardından Sacchi'yi japon usulü takdim ederek "Kyoshiro Sachiko, ünlü bir model, eminim daha önce görmüşsündür."

Kapının açıldığını belirten çanların ritmik sesleri onun kulağına da gelmişti. Masadan doğrulup arkasına döndü, ve bir başka mavi gözlü yabancının adımlarını kendi masalarına yöneltmesini izledi. Gelir gelmez Kaoru'nun mavi gözlerinin arasından kendini belli eden beyaz bir parıltı, gelen kişinin bir yabancıdan öte, onun hayatında oldukça önemli bir yeri olduğunu resmen ilan ediyordu. Platin sarısı parlak saçları, beyaz teni ve mavi gözleriyle o da oldukça bakımlı biriydi. Aralarında geçen bir tür ' özlem giderme ' hareketleriyle dolu süre içerisinde dışarıdaki insanların hareketleri ona daha alakadar gelmişti. Bu belki de biraz huzursuz olduğundan dolayıydı; çünkü daha önce birbiriyle sevgili iki erkeğe pek rastlamamıştı. Ancak Kaoru ' arkadaşıyla ' kendisini tanıştırınca gözlerini Vladimir'e çevirdi. Bir süre gülen gözlerle onu tetkik etti. Demek aynı gruptaydılar.. Sarı saçlı gencin de müzikle uğraştığını öğrenince latif bir gülümseyiş ile sözü kendi ele aldı. " Memnun oldum Vladimir. Tanışmak büyük bir onur. " Kaoru'nun başlattığı Japon geleneği hareketleri sürdürerek ellerini dizlerinin önünde birleştirdi ve başını bir iki kere öne eğerek kendi ülkesinin usulüne uygun tanışmasını tamamladı. Sonra küçük bir kahkahayla birasını kendinden bile beklemediği bir hızla bitirip, yenisini getirmesi konusunda bir işarette bulundu garsona doğru. İşte şimdi her şeyi unutup sadece gülmek istiyordu. Yeni içkisi gelirken kocaman bir sırıtışla Vladimir'e döndü. " Sen de bir şeyler içmeyecek misin? "

Garsonun getirdiği dolu bardağı direk olarak dudaklarına yöneltti. Soğuk bira hem boğazında hem de düşüncelerinde büyük etki bırakıyordu. Ağzının tadını tamamen yerine getiren dolu dolu yudumlardan sonra bardağı masaya tekrar bıraktı. Vladimir'in yabancı bir dilde - ne olduğunu çıkaramamıştı, sadece isminden aldığı kopya sayesinde Rusça olduğunu tahmin edebiliyordu - söylediği kelimelerin ne anlama geldiği sorusu merakla bir köşede beynini kemirirken, dikkatini soruyla karışık cümlesine yöneltti. Yine aynı konu ortaya dökülmüştü. Memnuniyetsizlikten bükülen dudaklarını aralayarak kısa bir cevap verdi; ona kalsa bu konuyu saatlerce hatta günlerce tartışabilirdi. " Aslında pek de hoş değil, bilirsin tamamen makyajla.. İnsanların seni doğal halinle sevip sevmeyeceğinden emin olamıyorsun, bir de işini kaybetme endişesi var tabii... " Küçük bir gülümseme ile olayı en sade haliyle özetledi yeni tanıştığı adama. Kendisi de erkek arkadaşı gibi sevimli bir yüze ve kibar davranışlara sahipti. Gerçi Kaoru tamamen çılgın sayılırdı, şuan bile konuşmadan çok çevresinde olan bitene meraklıydı. Yine de yeri geldiğinde gerçekten iyi bir dinleyici ve güvenilir bir sırdaş olduğunu anlayacak kadar tanımıştı onu. Tercihleri farklı bile olsa, bu iki insan ona sıcakkanlı geliyorlardı. Ayrıca gerçek duygularını dışa vuracak kadar cesaretleri de vardı; Sachiko'nun en çok takdir ettiği yönleri de buydu. Resmen dünyaya meydan okumak gibi... " Müzik grubundan bahsetmiştiniz.. Bir gün sizi dinlemek isterim. " İstekli bakışlarını bu sefer platin sarı saçlarla gözlüklerin arkasına saklanmış mavi gözler arasında gezdirmeye başladı. İçkisinden birkaç yudum daha alıp bir kez daha dudaklarını ıslattı ve onlardan gelecek ilk cevaba dikkat kesildi.