Yıllar sonra bir caddede

Konu: Yıllar sonra bir caddede Perş. Ekim 29, 2009 8:03 pm

Güzel bir geceydi. Huzursuzca etrafına baktı Maggie. Kimsecikler yoktu. Kar taneleri yüzüne teker teker düşüyordu. Cadde, pek iyi işlemeyen bir sürü basit ve salaş dükkanlardan oluşmakla birlikte, hala açık olan birçok pastacı dükkanı ve çocukların her zaman uğradığı kocaman büyüklükteki oyuncakçıdan ibaretti. Sokak lambaları yanmıyordu. Cadde sadece pastacı dükkanından görünen kırmızı, beyaz ampüllerle aydınlanıyordu. Her zamanki gibi hiçbir olay olmamıştı. Maggie, Muggle dünyasının basit görünümlü gündelik işine gidip geliyordu. Bir an önce Hogwarts açılmalıydı yoksa bu gel-git düzeni onu yiyip bitirecekti. Çamurlanan paltosunu hafif bir büyü ile temizledikten sonra etraftaki temiz havayı içine çekti. Saçlarını hafifçe düzelttikten sonra gözlerini kırpıştırarak koyu renkli, eskimiş banklardan birine oturdu. Sıkıcı dünyada tıkılıp kalan Maggie, bir cadı veya büyücü görse bütün kalbindeki sevgiyi ona sunabilirdi. Hatta sıcak bir gülümseme ile hiç hoşlanmadığı büyücü çocuklara yakınlık gösterebilirdi bile. Ama 2 yıldır böyle bir şey olmamıştı. Bakanlık tarafından uzaklaştırıldıktan sonra hiç kimseye yansıtmadan tüymüştü büyücü sokaklarından. Mutsuzca kocaman bir iç çekti. Turuncu beresini düzelttikten sonra çantasından aynasını çıkardı. Yüzüne bakarken gördüğü saf çirkinlik hep aynıydı. Aynaya her baktığında yüzünde git gide belirginleşen mutsuzluk çizgilerini görüyordu. Eski günlerde altın sarısı muhteşem rengiyle Hogwarts'ta hava attığı saçları bile somuş, tükenmişti. Tam asasını çıkarıp saçını düzeltecekken arkasında duran hoş kadının tedirgin bakışlarını görünce bir an irkildi ve hızlıca ayağa kalktı...

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Cuma Ekim 30, 2009 10:53 am

Muggle köyünün arka sokaklarından birine cisimlendiğinde Ellen buraya neden geldiğini unutuvermişti. Etraf karanlıktı, ama bu onu fazla ilgilendirmiyordu. Etraftan yayılan güzel çikolata parçacıklı kurabiyelerin kokusu burnuna ulaşıyor, hafif esen rüzgarla daha uzaklara taşınıyordu. Gecenin bir saati olmasına rağmen küçük çocukların sesleri caddeden birkaç metre uzaktaki karanlık sokakta çınlamaktan çekinmiyordu. Birazdan muhtemelen anneleri balkondan sarkarak onları eve çağıracaklardı, gelmeyenleri ise babaları öne sürülerek tehdit edilecekti. En fazla bir saate kalmaz son kalan çocuklar da süklüm püklüm evlerinin kapısını aşındıracaklardı. Daha sonra cadde ellerindeki içkilerle acılarını unutmaya çalışan aciz ayyaşlara kalacaktı. Bunun olmasına bir saat kadar bir süre kalmıştı ve bir saat ona hayli hayli yeterdi. Arka sokaktan çıkıp caddeye doğru ilerledi, sessiz olması gerektiğinden siyah, yumuşak botlarını geçirmişti ayağına. Şimdi neden sessiz olması gerektiğini bile hatırlamıyordu, bunu Eille ile mutlaka konuşmalıydı.

Sessiz adımlarıyla ulaştığı caddenin uğultusunu bir seferde içine çekti. Ses, sesi seviyordu. Gürültü ya da başka bir şey; içinde bir tını, bir ritim olan her şey özeldi onun için. Her ne kadar artık sanatçı sıfatı içine girmese bile o hala şarkı söylüyordu, o hala bir müzisyendi ve müziği seviyordu. Etrafı dinleyerek biraz daha yürüdü. Caddenin kenarında camekanlı vitrin ilgi çekmek için çeşitli ışıklarla süslenmişti, annelerinin ellerinden koşup vitrine yapışan çocuklara bakılırsa işe yaramış gibiydi. Vitrinde gördüğü beyaz tüylü küçük oyuncak ayı görüş alanına girdiğinde onu almak için yanan bir istek oluştu içinde. Onu almak ve Sacchi'ye vermek istiyordu, onun çekik gözlerindeki sevinç parıltısını bir kez daha görmek, kendini de mutlu etmek anlamına gelmişti artık. Vitrine biraz daha göz gezdirirken buraya neden geldiğini hatırladı. Beyaz ayıya iç geçirerek baktı ve " Daha sonra. " diye mırıldandı.

Etrafını bu kez de bir " gazeteci " gibi göz gezdirdi. Muggle köyünde yalnız gezen büyücülerden daha önemli haber olabilir miydi? Ya bir muggle'la buluşacaklardı, ya da iki büyücü gözlerden uzak olmak istemişti. İkisinden de buram buram haber kokusu yayılıyordu, böyle düşününüce gözlerini biraz daha açtı ve mavi gözleriyle daha dikkatli süzdü etrafı. Şimdilik kayda değer bir şey görememişti ancak caddenin ortasında dikilen ve etrafa bakınan biri olarak çok dikkat çektiği aşikardı. Siyah paltosunun üzerine geçirdiği pembe şalını biraz olsun gevşetmesinin ardından her tarafı göreceği bir bank bulmak için ilerledi. Aslında birkaç adım ötede duran banka doğru adımlarını sıklaştıracaktı fakar birden olduğu yerde durdu. Elinde aynası ve asasıyla muggle köyünde vakit geçiren güzel bir cadı. Imm, merakının kokusu burnuna gelir gibi oldu. Sarı saçlarını örten turuncu beresine ellerini uzatarak ve aynı zamanda asasını cebine sokmaya çalışarak ona dönen kıza yarım bir içtenlikle gülümsedi ve tatmin edici sesiyle onu rahatlatmaya çalıştı: " Merak etme, bir muggle değilim. "

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Cuma Ekim 30, 2009 1:04 pm

Maggie, içinde oluşan rahatlama hissi ile hafifçe gülümsedi. Neden bilmiyordu ama hiçbir zaman inanmadığı tanrı ona bir ödül sunmuş gibiydi. Şu anda bir cadıya ihtiyaç duyduğundan son derece emindi. Peki, şimdi ne olacaktı? Güzel cadı ona nerden geldiğini sorunca ne diyecekti? O cadıya da iğrenç, Muggle olanlara söylediği gibi yalan mı söyleyecekti? Bunu yapamazdı. Tanrının ödülünü geri çeviremezdi. Sihir Bakanlığı beni cezalandırdı. Hayatımın geri kalanını bu iğrenç yerde geçiriyorum da diyemezdi. Hem cezası bitmek üzereydi. Bundan sonraki yıl Hogwarts'ta aritmansi öğretmeni olarak yerini alcaktı ve her şeye sıfırdan başlayacaktı. Etraftaki sessizliği bozmak istemiyordu. Çünkü o zaman her şey ona çok daha kolay geliyordu. Kaşlarını çatarak asasını tekrar çıkardı ve hafif bir hareketle kendi eşya torbalarını koyduğu banka, cadı için yer açtı. Son derece resmi bir şekilde onu selamladıktan sonra banka tekrardan oturdu ve hiçbir şey söylemeden çantasından kırmızı rujunu çıkardı ve tedigince sürdü. Cadının yanında kokoş gibi gözükmek istemiyordu ama başka seçeneği yok gibiydi. Sanki konuşmamak için kendine zaman tanıyormuş gibi. Güzel cadının hoş yüz hatlarına baktı. Gözlerindeki ifade, onu eski günlere sürüklemişti sanki. Bir anda cadıya ısınıvermişti. Oysa Maggie hiç kimseyi sevmez, kendi kendine böbürlenip, utangaçlığından kıpkırmızı kesilirdi. Yani genellikle hep öyle olmuştu. Sonunda dayanamadı ve çatlak bir sesle,"Merhaba. Ben Maggie Eva Adams." dedi. Ah! Ne kadar da resmiydi. Yalnız olmasına şaşmamak gerekirdi. Kollarını birleştirerek çığlık atıp koşan çocuklara baktı. Çok ama çok aptal görünüyorlardı. Bu kötü hava da mutlu olmayı nasıl beceriyorlardı anlamıyordu. Kafasını çevirip dikkatini cadıya verdi.

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede C.tesi Ekim 31, 2009 9:55 am

Karşısındaki cadının soluğunu bırakmasını sessizce izledi. Yüzüne yayılan gülümsemeyle daha şeker bir cadı olduğunun farkına varsa da yüzünün hatlarının somurtmaktan sabitleştiğini görmek onu şaşırtmıştı. Hala kalabalık olan bir caddede, pek de gizli olmayan bir yerde bu kadar rahat büyü yapabilmesi de şaşırtıcıydı. Normalde Ellen hep sakınırdı, büyü onun için her şey değildi ve hiçbir zaman da öyle olmasını istemiyordu. Gittikçe serinleşmeye başlayan havaya rağmen insanlar hala etrafı sesleriye ve renkleriyle donatmayı sürdürüyordu. Çevresine bir kez daha göz attı ancak bu gece işini tamamlayamayacağa benziyordu. O zaman bu sevimli cadıyla geçirebileceği güzel bir gece bekliyordu onu. Hem yeni insanlarla tanışmak onun göreviydi. Gözlerini yeni planındaki baş rol oyuncusuna çevirdi fakat o fazlasıyla gergin görünüyordu. Nedeni bilinmez el hareketleri, geçiştirmeye çalışmalar... Ellen karşındaki kişinin onun burada olmasını tercih etmediğine dair bir hisse kapılmıştı ve genelde hislerine güvenirdi. Kırmızı rujunu tazeleyen cadıya son bir mavi pırılıtyla baktı ve ardını dönmek üzere hazırlandı. O sırada poşetlerin -yine büyüyle- kenara çekildiğini ve yer açtığını gördü. Demek ki hala bu geceki planı devam edebilirdi. Eve gidip müzik yapmaktan daha cazip bir fikir olup olmadığını kafasında gezdirdi biraz. Fakat Eille bu gece nöbetteydi ve boş ev şu an tercihleri arasına girmiyordu. O yüzden karşısında fazla resmi biçimde kendini taktim eden cadıya elini uzattı ve "Ellen." dedi. Kısa ve öz, başka ne gerekebilirdi ki? Tabii, sıcacık gülümsemesini de yüzüne eklemesiyle gayet hoş bir tanıtım olmuştu. Kısa bir tereddüt ardından elini uzatan Maggie'yle güven vereci bir tokalaşmanın sonrasında kendisine açılan bankın boş kısmına ilişti. Soğuk biri değildi, genelde hiç bir zaman öyle olmamıştı. Herkesle fazla samimi olabiliyordu ve bu huyunu da git gide sevmeye başlamıştı. 'Ne diyeceğim?' gibi bir kaygısı olmadan pembe şalını boğazından tamamıyla çıkardı, paltosu onu sıcak tutmaya yetecekti. Şeker pembesi örme şalı paltosunun üzerine gerçek amacı doğrultusunda yerleştirdikten sonra aynı bilindik gülümsemeyle ve bir o kadar şeker sesiyle konuşmayı sürdürdü: " Ne işin var burada? Buraları pek tercih edeceğimi düşünmüyorum açıkçası? " Biraz hesap sorar gibi olmuştu galiba, ama mimikleri asıl isteğini gayet güzel yansıtmaktaydı. Gerçi sözlerindeki çelişki de biraz garip olmuştu, ne işi vardı o zaman burada? Cevap belliydi; 'iş'i vardı.

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede C.tesi Ekim 31, 2009 4:59 pm

Maggie bu güzel cadının bu soruyu soracağını biliyordu. Hatta birkaç dakika önceden ne cevap vereceğini düşünüyordu. Ama yine de bu soruya hazırlıksız yakalanmıştı. Yalan söylemeyi çok iyi becerirdi. Ve genelde bundan hoşlanırdı. Fakat Ellen çok farklı bir cadıydı. Yüzündeki merak ve tatlılık ifadesi ona yaklaşan bir büyücünün hemen yumuşamasına neden oluyordu. Maggie yeni tanıştığı bu cadıya yalan söylemek istemiyordu. Ama gerçekleri ise söylerse ne kadar kınanacağını biliyordu ve suçunu hayatı boyunca kalbinde büyük bir ağırlık olarak taşıyacak güce sahip olmayı her şeyden çok daha fazla istiyordu. Sıkıntılı bir iç çekti. İşi olmayan bir cadı burada ne arayabilirdi? Bu aptal köyde kim yaşamak isterdi? Çocuklardan çıkan çığlıklar sakinleşen vücudunun öfkeyle yankılanmasını sağlamıştı. Huzursz bir biçimde kıvrandı ve adeta kelimeleri yutarak gülüşüp, koşturan aptal Muggle çocuklara bağırdı. "İşiniz yok mu sizin? Evlerinize gidin sümsükler!" Bu çok ağır olmuştu. Çocuklar Maggie'nin suratında oluşan ifadeden son derece ürkerek karşıdaki sokağa koşturmaya başlamışlardı. Maggie başını dizlerinin arasına koyup sakinleşmeye çalışıyordu. Ne kadar kötü olabilirdi ki? Alt tarafı gerçekler. Vay canına. Sonunda ona şaşkın bir ifadeyle bakan cadıya döndü. Çok kaba davranmıştı. Ona böyle sözler yakışmıyordu fakat bu hapishanede tıkılı kalmak ona yetmişti. Yine de büyücü dünyasına dönemezdi. Buna daha hazır değildi. Öfekesini henmeye çalışarak bir şeyler gevelemeye başladı. "Afedersin. Öfke sorunu yaşıyorum da. Bu çocuklar beni deli ediyor." Evet, kesinlikle en iyi açıklama buydu. O çocuklar sinir bozucu yaratıklardı. Sonunda bir anlık unuttuğu soruyu hatırladı. Aslında soru çok basitti. Ne işin var burda? Sonunda ne olursa olsun yalan söyleyemeyeceğini biliyordu. Üstü kapalı bir şekilde hala merakla bekleyen cadıya döndü. Soğuk bir sesle; "İşim yok. Burda yaşamak biraz ürkütücü ama gerçek hayat her zaman dah mükemmeldir." Pekala, yine yalan söylemişti. Maggie her zamn gerçeklerden kaçardı. Peki ya ne diyecekti? Babamı öldüren herifin barına gidip onun her şeyini yaktım sonra seherbazlar beni yakaladı ve buraya sürgün etti mi? Bu gerçekten berbat bir açıklama olurdu. Huzursuzca cadının suratına baktı. Yüzünden bir ifade anlaşılmyordu. Demek ki duygularını iyi saklayabilen bir büyücüydü. Konunun değişmesi gerekiyordu. Çünkü Ellen çok meraklı biri gibiydi ve bu kapalı açıklamanın onun için yeterli olmayacağını bariz bir biçimde açıktı. Banka yaslanarak cadının daha da merak edebileceği bir açıklamayı onun sorması gerektirmeden yapmayı düşündü. "Neden büyü yaptığımı biliyor musun?" Ellen cevap vermeden hızlıca devam etti. Bu kadar çok konuşmaya alışık değildi. "Çünkü buna alıştım. Kimse beni fark etmeden büyü yapmak çok kolay." Sessizce güldü. Çok konuşmak onun için ilginç bir deneyimdi. Ve ilk defa konuşmasına fırsat vermediği cadıya baktı.

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Paz Kas. 01, 2009 9:56 am

Cadının yüzündeki düşünce ifadesi şaşırtmıştı Ellen'ı. Ne işi olduğunu söylemek belki de bu kadar zor olmamalıydı. Ufak mazeretler maazur görülebilirdi; oyuncakçıdaki beyaz ayı onun da dikkatini çekmiş olabilirdi ya da pastahanelerden yayılan müthiş kokuya karşı koyamamıştı, kim bilir. Sarı saçlarının rüzgarda ahenkle ve yumuşakça uçuşmasına göz yummuş gibi görünen Maggie sessiz bir iç çekti, hayır bunu yapması gerekmiyordu. Ellen bir yazardı, bir dedikodu dergisinin yazarı. Ve haber demek artık onun için aşina olunacak bir şeydi, merakı sessizce yüzüne doğru yükseldi ve ağzını gıcırdayan bir kapıdan farksızca kocaman açıp konuşmaya çalışmasına neden oldu. Ancak ağzından tek bir yumuşak ve meraklı söz dökülemeden sarışın cadının amansız kızgınlıkla yanıp tutuşan sesini duydu. Kendini huzur içinde hissetmesini sağlayan gürültü kaynaklarını azarlıyordu Maggie, nedensizce ve can yakarak. Çok acıtıyordu onların o narin kalbini, eline alıp kırabileceği leziz kurabiyelerden farksızca o yürekleri elinde paramparça etmişti. Ve çocukların büyük öfkesi ayaklarına yansıyarak koşarak uzaklaşmasına sebep olmuştu. Maggie bu sefer de ona döndü, hayır bunu yapmasını istemiyordu. Bu kadar kırıcılığı kendine yansıtmasını istemiyordu, çünkü o da kırılgandı, yeni doğumş bir bebek kadar kıırılgan. Evet, bunu saklayabiliyordu; güçlü grünebiliyordu fakat o da oldukça kırılgandı işte. "Afedersin. Öfke sorunu yaşıyorum da. Bu çocuklar beni deli ediyor." Ama nedeni neydi? Onlar zararsız ve narin yaratıklardan başka hiçbir şey değildi. Kendisi çok şefkatli biri olmayabilirdi ama onları aşağılayacak kadar alaycı da değildi. Kafası bu düşünceler içinde kasılıp gevşerken Maggie, tepkisizliğinden dolayı olsa gerek, az önceki sorusunu yanıtlamaya girişmişti. Cümleler karışıktı, karşısındaki cadı karışıktı, bir şeyler olduğunu sezebiliyordu. Sorusuna kaçamak cevaplar verilmesine alışmıştı ve bunu üstelemeyi de çok iyi biliyordu. Konuşmak istiyordu ancak yüzüne önce çarşaf gibi düz bir maske geçirdi ve üzerine yukarı doğru kıvrılıp gülümseyen iki dudağı da ekledi. Önemli olan güven vermekti, merakı açığa çıkarmak değil. Yeniden konuşmaya başlayacakken tekrar açık ağzını sert bir kapı gibicesine kapattı. "Neden büyü yaptığımı biliyor musun?" Ellen bu kez de savunmaya geçmek istiyordu; hayır o meraklı biriydi ancak yargılayamazdı. Ona göre bir şey değildi bu, bir neden göstermesi gerekmiyordu cadının. Bu kez sessizlik içinde kalması için bir elini izin istercesine kaldırdı ve nedenini açıklamaya girişti: "Çünkü buna alıştım. Kimse beni fark etmeden büyü yapmak çok kolay." Ardından gelen sessiz gülüş bundan eğlendiğini gösteren bir pekitirmeden başka bir şey değildi. Kafası karışmıştı, ardarda sıraladığı cümlelerin hepsinin içinde birer gizem yatıoyrdu, ve hepsinin ona açıklanması lazımdı. Ancak bunun fark ettirilmeden yapılması gerekiyordu, çünkü zaten gizlemeye girişen Maggie'nin kendisiydi. Yüzündeki gülümsemeyi biraz daha sıcaklaştırdı, güven ve anlayışın sembolü haline gelebilecek yüzünün aşağılarında oynamaya başlayan dudaklarını açarak ve sesini ayarlamaya çalışarak konuşmaya başladı: " Bir şey gizliyorsun. Hadi amaaa, bana anlatabilirsin. " Başaraılı bir deneme olmuştu. Umursamaz sesi merakını gecenin günü örttiği gibi örtmüştü. Güven veren ifadesi hala yüzündeki sabitliğini koruyordu. Ufak bir anlık koşup arka sokağa giden çocuklara baktı ancak hemen sonra Maggie'ye döndü. Onun bu hassaslığı anlaması gerekmezdi, sadece onun yüzündeki tanıdık tedirginlik ifadesine daldı gitti.

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Paz Kas. 01, 2009 10:44 am

Bu cadı Maggie'nin düşündüğünden de daha kurnazdı. Her cümlesinde üstü kapalı kelimeleri vurgularsa, Maggie bunun olabileceğini tahmin etmeliydi. Tedirgince cadının yüzüne baktı. Süreyi oldukça uzatması gerekiyordu. Peki şimdi ne uyduracaktı? Ellen çok hoş bir kızdı. Ama yeni tanıştığı birine hiç kimseye söylemediği sırlarını açıklayamazdı. Huzursuzca kıpırdandı ve ayağa kalktı. Torbalarından, en tombul ve küçük olanı çıkardı ve iki tane fındıklı kurabiyeyi, soğuktan üşümüş ellerinin arasına aldı. Birini hafifçe güzel cadıya uzattı. Ve diğerini ise ağzına götürdü ve küçük bir ısırık aldı. Sonra da banka tekrar oturdu. Yine bir iç çekti. Bu iç çekmeler çok fazla oluyordu. Maggie huzursuzca cadıya döndü. Söylemeli miydi? Belki evet. Belki de hayır. Yine de birazcık anlatabilirdi. Biraz düşündükten sonra sonunda nasıl başlayacağını bulmuştu. "Şey, Hogwarts'ta pek fazla arkadaşım yoktu. Sadece bir kız vardı. Oh! Senin gibiydi. Çok meraklıydı. Ve aynı binadaydık. Daha sonra ayrıldık." Maggie sıkıntılı bir biçimde kollarını kovuşturdu. "Beni hep korurdu. Slytherin binasına göre hep silik kalırdım." Sessizce güldü. "Maalesef çok fazla yıl geçti. Kızın adını bile hatırlayamıyorum." Şaşkınlıkla bakan cadıya döndü. "O zamanlar bir çocuğa aşıktım. Beni onunla konuşmaya zorlamıştı. Çocuğun üzerine düşmüştüm. Herkes gülmüştü. O çok popüler bir kızdı." Kısa bir soluk aldıktan sonra hızlıca devam etti. "Herkesi severdik. Yani o severdi. Ben Gryffindor binasından nefret ederdim. Gerçi onunda oradan fazla arkadaşı yoktu ama kimseyle kavga etmezdi." Aklına çok özel bir komik anı gelmiş gibi kahkaha attı. "Özür dilerim Ellen. O cadıyı bir daha hiç görmedim. Sonra babam öldü." İşte kötü bölüme gelmişti Maggie. Kahkahalar ile gülerken birden gözünden bir damla yaş gelmişti. Farkında olmadan yalan söyledi. "Ben de sihirli dünyaya küstüm ve buraya yerleştim." Derin bir iç çeti.Şaşkınlıkla bakan cadıya baktı. Sanki şok geçirmiş gibiydi. Sonra sessizce güldü. Çok ama çok fazla konuşuyordu. Maggie hiç geveze biri değildi. Ama onu sedece Ellen anlıyor gibiydi. Sonunda cadının konuşmasına izin verdi.

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Paz Kas. 01, 2009 8:10 pm

Tedirginlik, sarmaşığın duvarı ördüğü gibi Maggie'nin de ruhunu kaplamış görünüyordu. Bu kadar zor olamazdı, bir şeyleri paylaşmak bu kadar zor değildi. Konuşmaya alışkın biriydi ellen, ve isterse bir köpeğe bile istediklerini anlattırabilirdi. Ama o cadıyı anlıyordu, yeni tanışmaları neden olmuştu muhtemelen buna. Açıkçası o kişi kendisi olsaydı o da anlatmazdı, ama sorun şu ki eğer o kişi kendisi olsaydı bunu başarıyla örtebilirdi. Ufak mimiklere veya karşısındaki kişinin merhametine bırakmazdı kendi kaderini. Ama sarışın cadı böyle değildi, içinde bir kenarı anlatmak için çırpınıyor, su yüzüne çıkmak isteyen bir insandan farksızca bunu belirtmek için etrafına sinyaller gönderiyordu. O paylaşmak istiyordu ve Ellen bunun farkındaydı, demek ki o kadar zor olmayacaktı. Az önce kokusuyla cezbeden kurabiyelerden birer tane çıkaran Maggie'nin gözlerine mavi gözlerindeki içten pırıltıları yansıttı. Eli sıcacık kurabiyeye ulaşmasıyla onun dudaklarının arasından ağzına ufak bir parça halinde göndermesi bir olmuştu. Kokusu kadar güzel, leziz kurabiyenin fındıklarını ağzında ufakça kırdı; verdiği haz inanılmazdı. Soğuk rüzgara karşı ağızda dağılan kurabiyeler, yanında bir de sıcacık kahve olması için neleri vermezdi. Büyük bir iç çekişin ardından yine aynı tedirgin, fakat bu sefer kendinden biraz daha emin sesle sarmalandı. "Şey, Hogwarts'ta pek fazla arkadaşım yoktu. Sadece bir kız vardı. Oh! Senin gibiydi. Çok meraklıydı. Ve aynı binadaydık. Daha sonra ayrıldık." Bu konuya nereden gelmiştik? Ama eğer onu rahatlatacaksa konuşmaya böyle başlayabilirdi. Cadının kaç yaşında olduğunu merak etmişti, kendisi de Hogwarts'ta okumuştu çünkü. Gerçekten iyi arkadaşları ve geniş bir çevresi vardı, sevecen biri olmasına bağlıyordu hep bunu. Bir Slytherinliye göre fazla korumacı ve sevecendi ancak hiçbir zaman dışlanmamıştı o binada. Çünkü neyi ne zaman, nerede yapması gerektiğini gayet iyi biliyordu ve diğer binalarla kendisi arasına görünmez fakat geçilemeyecek belirli bir sınırı çekmeyi unutmuyordu. Kollayıcı olması, onu o binadan dışarı göndermeye neden olmamıştı. "Beni hep korurdu. Slytherin binasına göre hep silik kalırdım." Kendisinin de böyle bir arkadaşı olmuştu, mükemmel bir kızdı. Belki bir Ravenclaw olsaydı çok daha iyi olabilirdi onun için, çünkü inanılmaz zekiydi. Ancak onu oraya ayak uydurmaya zorlamak çok da zor olmamıştı. Birlikte çok şeyler geçirmişlerdi, 'en iyi' diye ayırabileceği sayılı kişiden biriydi o da. Sevimliydi, ancak biraz içe dönüktü; tek ihtiyacı olan Ellen gibi bir dosttu ve şanslı ki, o kişi onu o okulda bulmuştu. Kendisi de bir çok arkadaşının adını anımsamakta zorlanmaktaydı. O kızı mutlaka sima olarak hatırlardı, eğer çok değişmediyse. Kendisi iki yılda çok büyük bir değişim geçirmiş olamazdı, ancak geçirenleri görmediğini de söyleyemezdi. "O zamanlar bir çocuğa aşıktım. Beni onunla konuşmaya zorlamıştı. Çocuğun üzerine düşmüştüm. Herkes gülmüştü. O çok popüler bir kızdı." Hı? Bunu yaşamış olduğunu anımsadı Ellen, evet yaşamıştı. Çekimser arkadaşını son derece yakışıklı çocuğun yeişil gözlerini anımsamak da zor değildi, muhtemen bir Ravenclaw'lıydı. Kız düşünce elini tutarak onu kaldırmış ve nazikçe bir şey olup olmadığını sormuştu. Ancak bir Slytherinli, okulun dilinden bu kadar kolay kurtulamaıştı tabii. Ellen binlerce özürün ardından onu eğlendirme çalışmalarına girişmiti. Şimdi o kızı dinlemiyordu, sadece yıllar öncesine dalmışt. Okyanusun altındayken sesler nasıl bulanıkça ulaşırsa kulağa, şimdi de öyle olmuştu. Okız, o çekimser kız, o Maggie'ydi. Bir anı ancak bir bellekte bu kadar keskin baş gösterebilirdi. Artık onu, eski dostunu dinemiyordu. Kaybettiği oyuncağını odasında bulan bir çocuk gibi cadının yüzüne baktı ve onu ilk kez görürmüş gibi süzdü. " Mags, Ben Ellen. Adrianaa! "

Konu: Geri: Yıllar sonra bir caddede Ptsi Kas. 02, 2009 2:52 pm

Maggie yavaşça yutkundu. Ellen neler söylüyordu? ne demek istediğini anlayamamıştı. Yani belki de anlamak istememişti. Huzursuzca ona baktı. Dinlemiyor muydu? Hey burda babamın öldüğünden bahsediyorum güzel cadı! Yani asıl duymak istediklerinden. Ama Ellen çok farklı bir noktaya kaymıştı. Neler diyordu? Maggie cadının dediğini kavrayamamıştı. Adriana? Bu isim ona hiç yabancı gelmiyordu.

Sonunda kafasında gürültülü bir şimşek çakmıştı. Her şey bir anda ortaya çıkmış gibiydi. O gözler. O güzelim gözleri ve korumacı tavrı nasıl unutabilmişti? Nasıl en yakın dostunu tanımamıştı? Bu imkansızdı. Eğer dostunu görse kesinlikle tanıyabilirdi. Yüzünü ellerinin arasına aldı. Üzerinden kaynar sular dökülüyordu. Acı ve özlem damarlarına her saniyede daha çok hücum ediyordu. Çok ama çok duygulanmıştı. En çok ihtiyacı olan kişi şimdi karşısında duruyordu. Hem de bu rüyalarında gördüğü bulanık kız değildi. Gerçeğiydi. Ve parıltı gözlerle mutlu bir şekilde gülümsüyordu ona. Maggie ne yapacağını bilmiyordu. Ne tepki vereceğini de bilmiyordu. Tek bildiği onun Ellen olduğuydu. Belki de bir histi. Ama çok kuvvetli bir histi. Gözlerinden akan yaşlar, ilk defa mutluluk göz yaşlarıydı. Boğazındaki yumruyu sıkarak,"Buna inanamıyorum." dedi. Aslında tek söyleyebileceği buydu. Yaşadığı olaya kesinlikle inanmıyordu. Rüya olmalıydı. Fakat hissediyordu. Genellikle rüyalarında hep acı olurdu. Ve bunu hissetmezdi. Sanki uyuşturucu kullanmış gibi. Maggie daha fazla dayanamadı ve yanında oturan dostuna kocaman bir kucak açtı. Vücut ısıları birleştiğinde, Maggie'nin vücudunda oluşan elektriklenme ve heyecan beynini delercesine zorluyordu onu. Bir şeyler yapmak istiyordu. Bu anı önemli kılan dramatik bir cümle söylemek istiyordu. Ama bu olmadı. Sadece sarılmıştı. Belki de bu en kötü kavuşma sahnesi değil, en iyi sahneydi. Sadece bir sarılma. Bu sarılma da Maggie anlatmak istediklerini, çektiği acıları karşısındakine fiziksel olarak yansıtmıştı bile. Burnunu ızlata hıçkırıkla irkildi ve geri çekilerek ona baktı. "Buna gerçekten inanamıyorum."
Tek söylediği inanamamaktı. Evet, sadece inanamıyordu. Sürekli aynı kelimeleri tekrar etmek çok sıkıcı olabilirdi fakat Maggie en güzel cümleyi söylemek için kafasını yormuyordu. Sadece içinden gelenleri yansıtıyordu karşısındaki dostuna. Göz yaşlarını silerek bir kez daha iki yıldır görmediği dostuna baktı.

» Yıllar sonra...