Yıllar sonra...

Konu: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 12:06 pm

Sinsice esen rüzgara karşı kollarını birbirine kenetlemiş küçük adımlarla ilerleyen bir silüet. Omuzlarına dökülen saçları bir kadın olduğunu gösteriyor. Hiç acele etmiyor ilerlerken.
Ve gölgelerin içinden çıkıyor sonunda Sylvia. Gözlerini tam karşıya dikmiş etrafını sarmış sisin içinden gölü görmeye çalışıyor. Biraz daha ilerlediğindeyse amacına ulaşıyor.
Derin bakışları gölün pürüzsüz yüzeyinde geziniyor. Huzur verici sessizliği dinliyor birkaç saniye gözleri kapalı. Yalnız kalmak için harika bir yer. Ama yalnız mı kalmak istiyor Sylvia? Bilmiyor. Hiçbirşey bilmiyor. O kadar çok yalnız kaldı ki. Uyuştu sanki ruhu. Hissedemiyor. Daha önceleri bunu istediğine inandırmış olsa da şimdi bilmiyor. Buzlar Kraliçesi emin değil kendinden artık.

Düşüncelerinden bir anlığına sıyrılıp bir ağacın gövdesine yaslandı. Deniz mavisi, soğuk bakışları tekrar gölün yüzeyinde gezindi. Hayatının hiçbir döneminde olmadığı kadar çaresiz hissediyordu kendini. İnandığı ya da kendini inandırdığı şeylerden uzaklaşmak bütün dengesini alt üst etmişti. Zannettiği kadar güçlü değildi. Zannettiği kadar duygusuz değildi.

Bütün bu çelişkiler yormuştu onu. Bir an ayakta bile duramayacak kadar güçsüz hissetti kendini. Yaslandığı ağaç gövdesinden yavaşça kayarak yere oturdu. Gözlerini kapattı herşeyden uzaklaşmak istercesine. Bütün düşüncelerinden, hayal kırıklıklarından...

Bir an sonra ise çalıların hışırdaması bir ziyaretçinin geldiğini haberlemişti ona. Aldırmadı. *Yalnız kalmak için yeterince harika bir yer değilmiş* dedi belli belirsiz mırıldanarak.

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 12:25 pm

Akşam olmuştu. Morumsu tonlar ve onları takip eden siyah tonların gökyüzüne hakim olmuştu. Hakimiyetini sürdürmeye başlamıştı. Güneşi yenmiş ve gölgelerde saklanan halkını kurtarmış gibiydi.
Mathias sadece biraz yanlız kalmak istemişti. Sisli gölden başka yanlız kalmak için en iyi yer olmadığını düşünmüştü. Karanlığın arasından ayın karanlığa meydan okurcasına parlaması arasında belirmişti. Yüzüne çarpan ayın merhamet ışığı karşısında yüzündeki bitkinlik,acı mimikleri görülüyordu. Pişmanlık duygusunu içinde hissediyordu. Alev alev yanan o duyguyu acıyla hissediyordu. Asası cebindeydi. Bir tehlike karşısında çıkarmaya bile tenelzül etmeyecekti. Yorgunluk onu çoktan ele geçirmişti. Ya da artık ölmek istiyordu.

Mathias'ın uzun saçları dağınık bir şekilde gözünün önüne geliyordu. Üstünde siyah cübbbesi vardı. Fazlasıyla bir büyücüye benziyordu. Ama bitkin bir büyücüye. Ayın merhamet ışığı altında yüzündeki mimikler bir ışık gibi beliriyordu. Ay ise havada karanlığa meydan okurcasına orada bekliyordu. Işık için bir umut olduğunu göstermek istiyordu. Mathias hışırtılar ve rüzgarın üstüne giydiği gece soğuğu ile birlikte sisin arasından göle doğru yürümeye başlamıştı. Aydınlığa çıkmıştı. Ayın ışığı altında parlıyordu gözleri. Aklındaki sorunlar ve soru işaretleri sanki rahatsız edilmiş gibi belirmeye başlamıştı. Belki birçok soru işareti değildi bunlar. Ama Mathias'ı çok fazla zorluyordu. Tek bir soru işareti hayatı boyunca yaptığı şeylerin - ya da bir bölümünün - pişmalığını yansıtıyordu. O pişmanlıkta eziliyordu. Beklediğinden çabuk pes etmişti. Gecenin soğuğu vücuduna çarpıyordu. Ama hissetmiyordu bir şeyi. Tıpkı bazı duygular gibi. Tek bir bölgede tek bir duygu hissediyordu. Acıyı kalbinde hissediyordu. Adeta buna odaklanmış gibiydi. Hiç bir şeyi düşünmüyordu. Kulaklarını bile kapatmıştı. Çünkü ufak bir fısıltı sesi kulaklarının içinden süzüldüğünde ürpermişti. Gözleri o fısıltı ararken arkasını dönmüştü. Ağacın altında birisi duruyordu. Tanıdıktı. Hemde oldukça. Mathias'ın gözlerinin önünden asla gitmeyen bir görüntüydü.*Sylvia* diye fısıldamıştı istemeden. Mathias'ı zorlayan ve aklındaki koca soru işaretinin cevabı ve nedeni oradaydı. Karşısındaydı. Yavaşça ona doğru yürümeye başlamıştı. Yüzündeki mimikleri silmek istercesine yapmacık bir gülümseme koymuştu.
-Sylvia.. Senin ne işin var burda?

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 1:17 pm

Gözleri hala kapalıydı Sylvia'nın. Kulaklarında tamamen hayal gücünün oluşturduğu bir piyano sesi, büyüleyen bir müzik... Ama gittikçe yakınlaşan ayak sesleri engel oluyordu müziğin onu kuşatmasına. Nerden çıkmıştı ki bu şimdi? İçinde beklenmeyen ziyaretçiye karşı bir merak uyansa da gözlerinin açmamakta kararlıydı Sylvia. Hatta ayak sesleri iyice yaklaşıp sonunda durduğunda, ziyaretçinin hemen yanında ona baktığını hissettiğinde bile açmadı gözlerini. Bir çeşit *her kimsen beni rahat bırak.* demekti Sylvia'ya göre bu. Ama başındaki kişi Sylvia'dan da inatçı olmalıydı ki onu rahat bırakmadı.

-Sylvia.. Senin ne işin var burda?

Ses kulağına ulaştığında anında açıldı gözleri. Ve yıllar sonra ilk defa soğuk bakmıyorlardı. Bu ses, asla unutamayacğını bildiği ses sağlamıştı bunu.
*Mathias...* sesi hiç planmadığı halde fısıltı halinde çıkmıştı. Pek çok duygunun barındığı gözleriyse Mathias'daydı. Asla cevabını bulamadığı bir soruydu Mathias. Belki de cevaptan çok soru önemliydi ama bunun farkında olabilecek kadar cesur değildi Sylvia.
Ve bütün korkalığıyla duygularını kamufle edebileceği tek maskesine sığındı gene. Gözlerini ondan çekip karşısındaki bir noktaya dikti. Az öncekinin aksine şimdi gene buz gibi bakıyorlardı. Çabuk toparlanmıştı Sylvia. Çabuk takmıştı maskesini.

"Biraz yalnız kalmaya çalışıyordum." dedi bir an durup ifadesiz bakışlarını ona çevirerek. "Ama insan ne yaşayacağına karar veremiyor değil mi? Yalnız kalma isterken eski ve geveze bir dostumla karşılaştım." dedi aşırı yapmacık bir neşeyle.

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 1:46 pm

Mathias'ın gözleri Sylvia'nın gözlerindeydi. Adeta oraya kilitlenmiş gibiydi. Onun güzelliğine her zaman hayran kalmıştı. Aklındaki soru işaretinin cevabı karşısındaydı. Ama yıllar önce söyleme cesareti bulamamışken burada bunu söylemek için cesareti bulamıyordu. Ayın merhamet ışıı sanki birbirlerini iyice görmelerini sağlamak istercesine onlara doğru geliyordu. Karanlığın ve morumsu tonların arasında duran iki karanlık siluet birden bire aydınlamış gibiydi. Mathias gözlerini ondan ayırmak istiyordu. Bunu yapamıyordu. Ya da yapmak istemiyordu. Ona dalmıştı. Sylvia'da Mathias'a bakıyordu. Ama birden gözlerini boş bir noktaya çevirdi. Mayhias'ın içindeki duygu burukluğu ve kırgınlığı temsil ediyordu. Mathias yüzündeki yapmacık gülümseme ifadesini bozmadı. Sadece ona baktı. Elerini pantolonunun cebine attı ve oda boş bir noktaya doğru odaklaklandı. Etraftaki uğultunun arasından Sylvia'nın narin sesini duydu.
-"Biraz yanlız kalmaya çalışıyordum.Ama insan ne yaşayacağına karar veremiyor değil mi? Yanlız kalmak isterken eski ve geveze dostumla karşılaştım."
Mathias'ın yüzündeki yapmacık gülümsemeden oluşan mimiklerin arasına gerçek tebessüm mimikleri katılmıştı. Ay ışığının altında boş ve sisli bir yere odaklanmıştı. İçindeki cesareti toplaması gerekiyordu. Bunu yapması gerektiğini biliyordu. Onu bu yoğun iş temposunda bir daha asla bulamayacağını biliyordu. Ya da bu kadar yanlız ve sesiz bir ortam. Mathias'ın içindeki duyguların karmaşıklığı arasında ufak bir savaş başlamıştı. İki taraf oluşmuştu. Birisi cesaret verici olan *Yapmalısın!* diye bağıran taraf,diğeri ise *Boşuna uğraşma* diye cesaret kıran taraf olmuştu. Ama her ikisinin savaşını izleyen bir duygu daha vardı. Ona karşı duyduğu aşk duygusu. Ona karşı asla söyleyemediği bu duyguyu görmüştü Mathias. Artık zamanın bu olduğuna karar vermişti. Bunca zaman sonra içinde tekrar yanan o cesaret alevini korlamak ve dağlamak için çabalıyordu. Bunu yapacaktı. Bu cesareti elde etmişti.
Karanlığın arasındaki ay ışığı altında duran iki siluet birbirlerine bakmıyorlardı. Odaklandıkları boş noktalara bakıyorlardı. Mathias'ın yüzündeki yapmacık ifade değişmişti. Sanki bir şeyler yapmakta zorluk çeken bir mimik vardı yüzünde. Karar vermeye çalışıyordu. Aklında bu durumun iyi bir sonuçla sonuçlanmasını sağlayacak ve yararı olacak bir karar olduğunu kendine aşılıyordu. Mathias u karara vardığında hızla ayakları kasılıp gevşemeye başlamıştı bile. Sylvia'nın olduğu yere doğru ilerlerken ufak göl meltemi ona cesaret vermek istercesine esmişti. Mathias hızla Sylvia'nın ellini yakaladı ve onun önünde diz çöktü. Suratında acı çeker gibi bir hali vardı. Ama o Sylvia'nın gözlerine gözlerini kilitlemişti.
-Artık dayanamıyacağım Sylvia. İçimdeki bu durum yüzünden çökmek üzereyim. Biliyorum bunu söyleyince şaşıracaksın ama artık söylemem gerekiyor. Sylvia seni seviyorum.

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 2:27 pm

Sylvia titrediğini hissediyordu. Nedeni çoktan çökmüş olan akşamın serinliğinden ziyade kendi soğukluğuydu. İlk defa kabul etmemişti maskesini bedeni. Şüphesiz Mathias'dı sebebi. O soru ve bilinmeyen cevaptı. İçinden gelense saklandığı soğuk hücresinden kurtulup, o soruyu haykırarak sormaktı. Cevabı duymaktan çok bunu istiyordu Sylvia. Ama hala o kadar cesareti yoktu. Korkağın tekiydi o. Gözlerine bile bakamıyordu Mathias'ın. Cesaretlenmekten korkuyordu çünkü. Güçsüzdü, kontrol edemiyordu kendini. İşte titriyordu hala. Ve bunu belli etmemek için gösterdiği çaba yoruyordu onu.

Neden yaptığı hakkında bir fikri olmadan ayağa kalktı birden. Mathias'a bakmamaya özen gösteriyordu hala. Gözleri uzak bir noktadaydı. Mathias'a bakmasa da ondaydı aklı. Ne düşüyordu? Neden susuyordu?
Düşünce girdabında boğulurken Mathias'ın biraz daha yaklaştığını hissetti. Garip bir heyecan kapladı tüm vücudunu. Onu biraz daha yakınında hissetmek neden heyecanlandırıyordu Sylvia'yı? Cevabı bilip, bilmemezlikten gelmek zorundaydı Sylvia. Çünkü korkağın tekiydi o.
Dönüp bakmadı yaklaşırken. Bir an sonra teninin Mathias'ın teninde hissettiğinde baktı ancak. Bir dokunuş bu kadar yakabilir miydi insanı? Dağıtabilir miydi bu kadar? Elini çekmek istedi. Ama yapamadı. Bir güç bağlıyordu onu sanki; Adını bilip bilmemezlikten geldiği güç.

-Artık dayanamıyacağım Sylvia. İçimdeki bu durum yüzünden çökmek üzereyim. Biliyorum bunu söyleyince şaşıracaksın ama artık söylemem gerekiyor. Sylvia seni seviyorum.

Önünde diz çökmüş olan Mathias'a baktı. Şaşkındı, kızgındı ve aşıktı Sylvia. Yıllardır kendine itiraf edemediğini bugün etmişti. Soruyu sormasına gerek kalmadan cevabı almıştı. Ve şimdi yapması gereken belki de hayatında ilk defa kalbinin sesini dinlemek olucaktı.

Yüzünde ufak bir gülümsemeyle Mathias'ın ayağa kalkışını izledi. Hiçbir şey söylemedi. Hiçbir sözcük yetmezdi içindeki leri anlatmaya çünkü.
Aralarındaki bir adımlık mesafeyi de kapattı Sylvia. Bir nefes kadar yakındılar şimdi. Bakışları birbirilerinin gözlerindeydi. Bir an sonra ise Mathias'ın dudaklarında buldu kendini. İlk defa mutluydu hayatında. İlk defa gerçekten hissediyordu.

İki beden hiç ayrılmayacak gibi tutkuyla kenetlenmişti birbirine.

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 2:49 pm

Akşamın serinliğine karışıyordu duygular. Soru işaretleri takip ediyordu onları. Etrafında oluşan çemberimsi vaziyet ise korkulardı. Havanın içinde süzlüp ilerliyordu. Hayatın bir anlamıda onlardı işte. Sorunlar,soru işareti ve korku duyguları. Şu anda Mathias'ın sadece hissettikleri buydu. Vücudundaki tüm sevinç,mutluluk ve sevecenlik duygusu gecenin morumsu gölgelerine karışıyor gibiydi. İçinden acımasızca çekliyor gibiydi. Rüzgar.. Üstüne giydiği gecenin soğuğu ile birlikte Mathias'ın bedenine çarpıyordu. Adeta onu yıkmak ve ortadan kaldırmak istiyordu. Soğukluğu Mathias'ın iliklerine kadar işliyordu. Ama o içindeki sıcaklığı elleri arasındaki Sylvia'nın ellerinden alıyordu. Sevecenliği,sevinci ve mutluluğu onun gözlerinden alıyordu. Gecenin karanlığını aydınlatan ayın altında ışık ve ısıyı ondan alıyordu. Onu bir güneş gibi görüyordu. Bir çok şeye hayat veren güneş gibi.

İçindeki korku bulutu bir karamsarlık halinde vücuduna yayılıyordu. Onun cevabını merak ediyordu. Yıllar sonra ilk kez bu cesareti yakalamıştı. İlk ona bu kadar yakındı. İlk kez kalbi onun için çarpıyordu. Mathias ona bakıyordu. Sylvia'nın yüzündeki şaşkınlık ifadesinin içinde başka ifadeler gizliydi. Bunları bir türlü bulamamıştı. Birden yüzünde bir gülümseme belirdi. Mathias ve Sylvia ayağa kaltıklarında aralarında bir adımlık bir mesafe vardı. Slvia ona yaklaştığında sadece bir nefes kadar uzağındaydı Mathias'ın.Mathias şaşkın bir şekilde onun gözlerine bakarken bir an içinde dudaklarına değen ve büyük bir şekilde yakıcı hissi veren bir his hissetti. Sylvia Mathias'ın aşkın karşılık vermişti. Mathias dudaklarını onunla birlikte hızlıca birleştirdiğinde asla ayırmak istemedi. Bu en son isteyeceği şey olurdu. Aksine elini onun beline doladı. Artık aklındaki sorunlar,soru işareti ve içindeki korku gecenin morumsu gölgelerine karışmaya başlamıştı. İki beden ayın merhamet ışığı altında birbirine kenetlenmiş gibiydi. Mathias'ın içindeki tutku o kadar büyüktü ki bir türlü bunun gerçek olduğuna inanamıyordu. Aşkının karşılıklı olduğuna ve bu kadar güzel bir biçimde olduğuna inanamıyordu. Dudaklarını avaşça ayırmıştı Sylvia'dan. Sylvia şaşkın gözlerle ona bakıyordu. Ama Mathias ona gülen gözlerle bakıyordu. Yüzündeki gülümseme ne kadar mutlu olduğunun bir kanıtıydı. Eli hala beline dolanmış bir vaziyetteydi.
-Bunun gerçek olduğuna hala inanamıyorum Sylvia. Bu..bu inanılmaz bir şey.

Konu: Geri: Yıllar sonra... Perş. Tem. 23, 2009 9:37 pm

Onun kolları arasında hiç olmadığı kadar mutlu, hiç olamayacağı kadar güvende hissediyordu Sylvia. Tenini yakan dokunuşu, tutkusu yaşlı bir kadınınki kadar paslı ruhunu canlandırmıştı adeta. Onun elinin belini kavradığı hissettiğinde ise o da kollarını boynuna doladı Mathias'ın. Serin gecenin soğutamadığı bir tutkuyla öpüştüler bir süre. Sonunda dudakları yavaşça ayrıldığında yaşadıklarına inanamayan bir ifade vardı Sylvia'nın yüzünde. Birdenbire nasıl olmuştu bunca şey? Buzlar Kraliçesi nasıl bir anda erimişti böyle? Bütün bedenini ve ruhunu bir hastalık gibi kavrulmasına sebep olan adamın gözlerine baktı. O derin, siyah gözlerde mutluluğu hissetti. O da mutluydu Sylvia gibi.

-Bunun gerçek olduğuna hala inanamıyorum Sylvia. Bu..bu inanılmaz bir şey.

Mutluluğunu kelimelere dökmüştü Mathias ama bunu yapmak Sylvia için zordu. Mutluydu evet ama hala şaşkındı. Yıllardır içinde büyüttüğü, kendinden bile sakladığı bu duygu hiç ummadığı bir anda karşısına çıkmış, bütün mantığını devirerek herşeyin önüne geçmişti. Pişman değildi Sylvia. Kesinlikle değildi. Ama şaşkındı işte.

Parmaklarını Mathias'ın yüzünde gezindirdi hafifçe. Elinde olmadan gözlerinde kayboldu. Bu kadar büyük bir tutku nasıl olurda yıllarca ortaya çıkamamıştı? Cevap Sylvia'ydı şüphesiz. Onun inatçılığı, soğukluğu, insanları kendinden itmek için gösterdiği çabası. Ama şimdi eser yoktu soğukluğundan. Tüm buzlarını eritti Mathias. Herşeyiyle Mathias'ındı artık.

"Gerçek." dedi Sylvia fısılyla. "Yıllardır yaşanamayan gerçek."

» Yıllar sonra bir caddede