Hayat

Konu: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 12:13 pm

Gözlerinden akan yaşların yanaklarından süzülmesini hissederken, yüzünü kapattığı saçlarından dolayı önünü görmekte zorlanıyordu. Hafif esen rüzgârda havalanan eteği ormandaki sık ağaçların kurumuş dallarında her takıldığında bir parça koparıyordu. Sinirle yanındaki bir ağaca yumruk geçirdi. Sağ elinin parmakları hafiften uyuşmuştu. Bu agresifliğini uzun zamandır yalnız kalmasına bağlıyordu. Bir yılı aşkın bir süredir duygusal ve normal olarak bir arkadaşı yoktu. Derdini paylaşabileceği, omzuna yaslanıp gözyaşlarını dindirebileceği biri arıyordu. İlgisizlikten dolayı ruh hali bozulmak üzereydi. Kendinden beklenmeyecek davranışlar sergileme yoluna çoktan girmişti. Büyük bir sıkıntı içinde geçen zamanlarını farklı insanlar ve farklı kişiliklerle değerlendirmek isterken yalnızlık sorunu hayatındaki her olayı kavramıştı.
Partilerde yalnız takılıyor, yemeğe inerken zorlayıcı merdivenleri tek başına aşıyor ve gece yatarken sadece baykuşuna iyi geceler dileyebiliyordu. Rüyalarındaki karabasanlar her an ve her dakika yalnızlığını yüzüne vuruyordu. İçini acıtan bir şeyler vardı. Bir dosta olan ihtiyacını gideremediğinden midir bilinmez, her sabah kalkarken yanında hayali birkaç insan görüyordu. Dün gece ise rüyasına giren bir kız usulca gelip sarılmıştı. Umut dolu gözlerindeki ışıltı içini ısıtırken boynuna sıkı sıkı sarıldı. Uzun zamandır terlemeden ve sıçramadan uyandığı bu rüyadan, sıçrayarak uyandığı rüyalardan daha fazla etkilenmişti. Gözlerini açtığında odaya sızan güneşin, aynadan yansıyarak gözlerine değdiği anda bir an o kızın gözlerine baktığını düşündü ve hızlıca yattığı yerden kalktı.
Hayal kırıklığı içinde tüm gün o kızı aradı. Ama bulamamıştı. Tabiki de. Çünkü o kız da bir hayal ürünüydü.Melanie üzüntüyle mutlu yerine ;bu ormana geldi. Çünkü burada bütün dertlerini unutabiliyordu.Kendini çok kötü hissettiğinde herşeyi unutmak için gelirdi buraya. Bazen de hayattan,yaşamaktan sıkıldığı zamanlarda.
Abisini düşünüp onu üzmemek adına bütün sorunlarını ardında bırakmak için gelirdi bazen de. Şimdi ise yalnızlığından dolayı gelmişti. O yağmur sonrası gelen toprak kokusunu içine çekip yoluna devam etti. En sonunda yoruldu ve yere uzandı. Gözlerini kapatıp mutlu olduğu günleri düşlemeye başladı...

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 4:29 pm

Sean çok umutsuzdu.Sevgilisinden yeni ayrılmıştı.Zaten sadece çıkar için bir birliktelikti.Kız arkadaşı sadece onun ünü için onla arkadaşlık yapıyordu.Sean bunun farkındaydı ancak onu üzmek istemiyordu.Çünkü onu sevmişti.Evet hemde çok sevmişti.Ancak artık onu unutmuş ileride güzel olmasda mutlu günlerin onu beklediğini hayal edip umutlanmıştı.Dipsiz ormana sadece sıkıldığında veya yalnız kalmak istediğinde uğrardı.Burayı seviyordu.Sesssizdi.Herhangi bir tehlikeden korkmuyordu.Çünkü ölüm onun için bir oyunduı.Çok pahalı oynanması zor bir oyun.Yürüken yerde kurumuş dalların üstüne basıyor bastığı dalların herbirinden ayrı bir ses çıkıyordu.Bir süre koca bir ağacın yanında durdu ve düşündü.Neden buradaydı ? Neden yaşıyordu ? Yaşamak için bir umudun yoksa neden yaşarsın diye düşündü kendi kendine.Sonra yürümeye devam etti.Sanki hertarafında yeni yeni ağaçlar oluşuyordu.İlerledi ilerledi ilerledi.Sadece yürümek istiyordu.Sadece sessizlik ve huzur.Sadece yalnızlık ve sadece kendisi.Ölümle arasında bir problem yoktu ancak ölüm onu aramasa bile Sean onu arıyordu.Artık o eski neşeli hali yerine soğuk biri olmuştu.Espri yapmıyor gülmüyor eğlenmiyordu.Nasıl şeyler olduklarını bile unutmuştu aslına bakılırsa.Çok karışık duygular içindeydi.Birine bağlanmayalı o kadar uzun zaman oldu ki.Sinirlenmişti yürüyordu.Geçerken ağaçlara vuruyordu.Ancak artık o kadar çok acı yaşamıştı ki acı nedir bilmiyordu.Acı çekmeyi,sevmeyi,gülmeyi unutmuştu.Artık gitmelimiyim diye düşündü.Hayır dedi içinden yanlız kalmaya ihityacım var diye düşündü.

Yürüken gözüne birşey takıldı.İleride yerde birşey yatıyordu.Galiba insandı.Acaba yaralımıydı diye düşündü.İlk önce gitmek istemedi.Ne hali varsa görsün dedi kendi kendine buraya gelmek istediğine göre hertürlü şeyi göze almıştır diye düşündü.Ama içi elvermedi.Yardım etmeliyim diye düşündü.Ya ağır yaralıysa diye düşündü.Kendi kendine lanet olsun dedi.İnsanlara değer verme alışkanlığımdan birtürlü kurtulamadım diye düşündü.Hemen o yöne yöneldi.Hafif koşar adımda gidiyordu.Altındaki kırılan dal sesleri eşliğinde gidiyordu.Yaklaştığında onun kendi yaşlarında bir kız çocuğu olduğunu gördü.Hemen yanına gidip seslendi

"Hey sen iyimisin?"

diye sordu.Aynı anda kıza yaklaşıyordu.Etrafındaki dalları itiyor daha da yaklaşmak istiyordu..

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 5:06 pm

Melanie yavaş yavaş çiselemeye başlayan yağmurun altında güzel günlerini düşlüyordu. Annesini ve babasını. Ölmeden önce geçirdikleri güzel günleri. Onları çok özlüyordu. Ama Melanie güçlü bir kızdı. Annesi ona bunu söylerdi. Ne kadar ailesini özlese de abisine acı çektirmek istemediği için sessizliğini koruyordu. Güçlü olduğunu göstermek için asla etrafında birileri varken ağlamazdı. Buraya gelir burda acısını açığa çıkarırdı. Ne zaman bir sorunu olsa buraya gelirdi. Ne zaman üzülse kimseye gitmez buraya gelirdi. Kimsesi yoktu çünkü. Göz yaşları yavaş yavaş dökülürken yağmur hızlanmaya başlamıştı. Damlalar gözünde toplanıyordu. Aslında bu rahatsız edici bir durumdu ama o yağmuru sevdiği için rahatsız olmamıştı.
Aslında Melanie yaşına göre çok olgun bir kızdı. Ailesine her zaman sahip çıkmıştı. Abisine her zaman destek olmuştu. Zaten o üzülmesin diye her zaman güler yüzle etrafta dolaşırdı. Mantıklıydı. Asla şımarık bir çocuk olmamıştı Melanie. Sınırlarını her zaman bilen biriydi.
Küçük şeylerden mutlu olmaya çalışırdı. Belki de bu yüzden pek dostu yoktu. Çünkü beklentileri yüksek biri olmadığı için çevresindekilere sıradan geliyordu.
Göz yaşları daha da hızlandığında yağmur da hızlanmıştı.Ve birden bir çıtırtı duydu. Önce umursamadı ve hayallerine devam etti. Ama yine aynı sesi duyunca artık yalnız olmadığını farketti. Ve hemen gözlerini açtı. Bu hareketi canını acıtmıştı çünkü göz kapağına dolan yağmur suyu gözüne girmişti.Oflayarak gözünü kırpıştırdı. Önce net göremedi. Sonra zaten yağmurdan net göremeyeceğini anladı. Ona doğru geleni tam olarak kestiremedi. Biraz yaklaştığında bir çocuk olduğunu anladı. Çocuk endişeli görünüyordu.
Hey sen iyimisin?"

Dedi. Melanie birden yattığı yerden kalktı. Bu hareketiyle başı döndü. Önce yalpaladı. Ama sonra kendine geldi ve

Evet iyiyim.

Dedi. Uzun bir süre durduktan sonra gözyaşları aklına geldi ve hemen sildi. Çocuğa sert bir şekilde kaşlarını çatarak

Senin burda ne işin var?!

Diye sordu. Çünkü Melanie'yi en zayıf haliyle görmüştü.Bu ona karşı yapılabilecek en büyük hataydı.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 5:22 pm

Sean yanına gittiğinde hemen iyi olup olmadığını sordu.Kız hemen ayağı kalktı.Ama hemen kalktığı için başı dönmüştü.Şöyle bir yalpalandı ancak sonra kendine geldi ve

"Evet iyiyim."

dedi.Galiba ağlamıştı.Sonra aklına gelmiş olacak ki gözyaşlarını sildi.Biraz bekledikten sonra kaşlarını çatarak

"Senin burda ne işin var?!"

diye sordu.Sean biraz şaşırmıştı.Sanki onun ormanımıydı.

"Sadece buralarda dolaşıyordum.Senin yerde yattığını gördüm.Yardım etmek istedim.Burayı çok severim ondan buralardaydım.Onada birşey demiyeceksin herhalde?!"

Dedi.Oda kaşlarını çatmıştı.Sanki onun ormanıymış gibi istediğini buradan kovamazdı.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 7:15 pm

Melanie kaşları çatık bir şekilde çocuğa uzun bir süre baktı. Sonra çocuk konuşmaya başladı.

Sadece buralarda dolaşıyordum.Senin yerde yattığını gördüm.Yardım etmek istedim.Burayı çok severim ondan buralardaydım.Onada birşey demiyeceksin herhalde?!"

Bu ne cürret? Nasıl Melanie ile böyle konuşabilirdi? Melanie sinirlenmeye başladı. Sinirle yatarken yere koyduğu cüppesini aldı ve elinde katlayıp sağanak yağmurun altında çocuğa bilerek çarptı ve ilerlemeye başladı.
Sinirle etraftaki otları ittirerek ilerlemeye başladı. Zayıf yanını göstermek onu gerçekten korkutmuştu. Güçlü görünmeliydi. Herkese karşı bir otoritesi olmalıydı.
Yağmur daha da hızlanmıştı. Ve şimşekler çakıyordu. Bir tanesi Melanie 'yi hazırlıksız yakaladı.

Aaaaa...

Melanie'nin çığlığı bütün ormanı kaplamıştı. Etrafına endişeyle baktı. Korkmaya başladı. Çünkü ormanda tek başınaydı ve zamanın farkında değildi. Çok geç olmuştu. Henüz abisi eve gelmezdi ancak bu gidişle Melanie de erkenden gidemeyecek gibiydi. Korkudan ve soğuktan titremeye başladı. Ve endişeyle etrafa bakmaya başladı.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 7:40 pm

Kız o yağmurun altında ona yardım etmek isteyen birine kaşlarını çatıp kalktı. Geçerken bilerek çarptığı belliydi.Yağmur yağıyordu.Hava da şimşekler çakıyordu.Bu ne cürret !? diye düşündü Sean.Ona yardım etmek için geliyoruz onun bize yaptığına bak diye düşündü.Kızın gidişini izliyordu.Sert biriydi.Dalları ite ite gitti.Sean tam gidecekken bir

"Aaaaaaaaaa!!"

Sesi duydu.Galiba ses kızdan geliyordu.Hemen asasını çıkarığ koşmaya başladı.Geldi ancak birşey yoktu.Ne birisi ne bir kavga.Kız orada sapasağlam duruyordu ona

"Ne oldu sert bayan.Bu kadar sert biri basit bir gök gürlemesinden mi korktu?!"

dedi yarı alay ediyordu.Ne sersem diye düşündü.Belki tanışabilirdik ama o hakkını kaybetmişti.Sean ona tekrar

"Gitmende yardım etmemi istermisin?Korkmayacaksan gidiyorum.Eğer korkarım diyorsan gölün başına kadar bırakabilirim."

dedi.Cevap beklemeye başladı.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 8:01 pm

Yağmurun altında ıslanmış saçlarını umursamaz bir şekilde yürürken ayakkabısının kalın derisinin altına batan küçük rengi solmuş otların çıkardığı sesler yavaş yavaş kulağına geliyordu.Ormana doğru hafif hafif adımlarını atarken kız kardeşini gördüğünü sandı.Saçmaladığını düşünmüştü aslında ama daha önce de böyle şeyler olmuştu.Sıkıldığını zamanlarda buraya gelmesini artık gayet normal buluyordu.Bazen kendisi de buralara geliyordu.Yanında bir çocukla konuşan kardeşinin dağınık halini görmezden gelmeye çalıştı.Hızlı adımlarla yanlarına yaklaştı.İyice yaklaştığında:
-Melanie.
Tedirginlik ve meraklılık bir arada karışmış bir şekilde ses tonunu ayarlamaya çalışıyodu.Kardeşiyle vakit geçirmeyeli çok olmuştu.Daha küçük bir kızın ailesinin ölümünü kaldırabilmesi zordu.Psikolojik olarak bu durumu anlıyordu ama Robert onun kadar etkilenmezdi.Robert çok ölüm görmüştü.Ölüm kendi hayatının bir parçasıydı.Sonra iyice yanına yaklaştı.Kıza sarıldı ve yanağından öptü.Sonra hafif yüksek bir sesle:
-Bu arkadaşın..
Elini diğer çocuğu işaret ederek gösterdi:
-...kim?
Dedi.Arkadaşçıl ve bir abi gibi davranmaya çalışıyordu.Çalıştığı zaman başarılıydı ama diğer zamanlar kötüydü.Kızın daha fazla psikolojik bunlaıma girmesine sebep oluyordu sanki.Yağmurun altında ıslanmış saçlarını umursamaz bir şekilde yürürken ayakkabısının kalın derisinin altına batan küçük rengi solmuş otların çıkardığı sesler yavaş yavaş kulağına geliyordu.Ormana doğru hafif hafif adımlarını atarken kız kardeşini gördüğünü sandı.Saçmaladığını düşünmüştü aslında ama daha önce de böyle şeyler olmuştu.Sıkıldığını zamanlarda buraya gelmesini artık gayet normal buluyordu.Bazen kendisi de buralara geliyordu.Yanında bir çocukla konuşan kardeşinin dağınık halini görmezden gelmeye çalıştı.Hızlı adımlarla yanlarına yaklaştı.İyice yaklaştığında:
-Melanie.
Tedirginlik ve meraklılık bir arada karışmış bir şekilde ses tonunu ayarlamaya çalışıyodu.Kardeşiyle vakit geçirmeyeli çok olmuştu.Daha küçük bir kızın ailesinin ölümünü kaldırabilmesi zordu.Psikolojik olarak bu durumu anlıyordu ama Robert onun kadar etkilenmezdi.Robert çok ölüm görmüştü.Ölüm kendi hayatının bir parçasıydı.Sonra iyice yanına yaklaştı.Kıza sarıldı ve yanağından öptü.Sonra hafif yüksek bir sesle:
-Bu arkadaşın..
Elini diğer çocuğu işaret ederek gösterdi:
-...kim?
Dedi.Arkadaşçıl ve bir abi gibi davranmaya çalışıyordu.Çalıştığı zaman başarılıydı ama diğer zamanlar kötüydü.Kızın daha fazla psikolojik bunlaıma girmesine sebep oluyordu sanki.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 8:19 pm

Tam arkalarından birinin geldiğini gördü Sean.Gittikçe yaklaşıyordu.

"Melanie"

dedi.Belli ki abisiydi.Yürüdü ve geldi.Kıza sarıldı ve öptü.sonra hafif bir sesle

"Bu arkadaşın"

Eliyle Sean'ı gösteriyordu

"Kim"

dedi.Sean hemen olaya müdahale etmek istercesine

"Özür dilerim efendim.Buralardan geçiyordum.Bu ormanı çok severim insana huzur verir.Neyse devam ediyorum.Buralarda yürürken Melanie'nin yerde yattığını gördüm.Birşey olduğunu sandım ve geldim.Sonradan anladım ki bilerek yatıyormuş.Ayağa kalktı ve beni tersledikten sonra uzaklaştı.Birkaç saniye sonra bir bağırış sesi duydum.Hemen asamı çıkartıp buraya geldim.Ne olduğunu neden bağırdığımı sordum.O arada siz geldiniz."

dedi.Sesi çok nazil çıkıyordu.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 8:27 pm

Melanie halen titriyordu. Hayatında ilk kez yalnız olduğu için korkmuştu. Önceden üzülürdü. Ama hiç korkmamıştı. Bu başına ilk kez geliyordu. Sonra birinin ayak seslerini duydu. Endişeyle gelen kişiye baktı. Yağan yağmurdan göremedi başta ama sonra gelen kişinin o az önceki çocuk olduğunu anladı. Kendisiyle dalga geçmeye geldiğinden emindi. Sinirle ona baktı.
Ne oldu sert bayan.Bu kadar sert biri basit bir gök gürlemesinden mi korktu?!"

Melanie sinirle abartılı bir şekilde gözlerini devirdi. Sinirlenmeye başlamıştı yine.

Gitmende yardım etmemi istermisin?Korkmayacaksan gidiyorum.Eğer korkarım diyorsan gölün başına kadar bırakabilirim."

Melanie çok sinirlenmişti. Tam cevap vericekken tanıdık bir ses duydu.

-Melanie.

Melanie gülümseyerek arkasını döndü. Bu abisiydi. Onu çok özlemişti. Aslında birbirlerini her gün malikanede görüyorlardı. Ama uzun zamandır beraber vakit geçirmemişlerdi.

Bu arkadaşın...kim?

Melanie zoraki bir gülümsemeyle abisine baktı.

Iıı ..şey

Derken çocuk konuşmaya başladı.

Özür dilerim efendim.Buralardan geçiyordum.Bu ormanı çok severim insana huzur verir.Neyse devam ediyorum.Buralarda yürürken Melanie'nin yerde yattığını gördüm.Birşey olduğunu sandım ve geldim.Sonradan anladım ki bilerek yatıyormuş.Ayağa kalktı ve beni tersledikten sonra uzaklaştı.Birkaç saniye sonra bir bağırış sesi duydum.Hemen asamı çıkartıp buraya geldim.Ne olduğunu neden bağırdığımı sordum.O arada siz geldiniz."

Ne yapıyordu bu çocuk? Ağzını kapalı tutamıyor muydu? Melanie sinirle çocuğa baktı. Neden söylemişti ki bunları? Belki de öc almaya çalışıyordu. Melanie sinirlendiği zamanlarda yaptığı gibi sol elinin yüzük parmağını kaşımaya başladı. Çocuğa çok sinir olmuştu. Sonra abisine dönüp

Iıı ben şey ya burda olmayı seviyorum biliyorsun abicim. O yüzden geldim buraya. Bende zaten şimdi malikaneye dönüyordum.

Dedi ve yüzüne o masum ifadesini takındı.

Konu: Geri: Hayat Cuma Tem. 10, 2009 9:17 pm

Acilen bir işi olduğunu hatrladı ve oradan uzaklaştı (Rp fazlalığı.)

Konu: Geri: Hayat C.tesi Tem. 11, 2009 10:51 am

Giden çocuğa bakındı.Saat artık çok geç olmuştu.Gece bitmiş gündüz başlamıştı.Melanie çok yorulmuş olabilirdi.Her zamanki gibi fısıldadı:
-Tutun bana Melanie.Eve gidiyoruz.
Kızın tutunması belirli bir süre aldı.Robert sonra bir nefes aldı ve berbaer cisimlendiler.Kendilerini Godric's Hollow'da buldular.Eve doğru yüyürüyerek gidiyorlardı.Sonunda evlerine gelmiştiler ve rahattılar.Robert'ın Melanie ile konuşması gerekiyordu.Kardeşini yanlız bırakmamalıydı.

» Hayat Sizce Ne Renk?