Kafa Dinlemek İçin

Konu: Kafa Dinlemek İçin Çarş. Ağus. 19, 2009 1:46 pm

Merdivenleri hızlıca inerken ayağımın takılmaması için dua ediyordum. Zaten başımda şu kendini 'kahraman' zanneden budalalar olduğu sürece bu tür aksilikler yaşamam işten bile olmayacaktı. Tanrı neden böyle kişileri burnumun dibine sokardı ki? Kuleye de kafa dinlemek için çıkmıştım, ama maalesef bu tip veletlerden biri sinirlerimi ustalıkla -evet, bu tipler bu konuda çok usta oluyordu zaten- bozmayı başarmıştı. Rahatsız edilmekten hoşlanmazdım, hele de şiir yazmak için ilham perilerimi getirmeye çalışırken. Kendisini fazla tanımasam da Mélania'nın okuldan kaçışı bana ilham vermişti, evet; okul ortamı beni iyice bunaltırsa dışarıda bestelerimi insanlarla paylaşabilirdim.

Bu düşünceyle iyice keyiflenerek erkekler tuvaletine varmıştım, üstelik merdivenlere takılmadan. Bu velet beni tutkularımdan alıkoyamayacaktı, şöhret beni kendisine mıknatıs gibi çekmeye devam edecekti. Gözlerimi kapatarak önümdeki piyanoyu ve ses verdiğim besteleri zihnimde dirilttikten sonra aynadaki şair ruhumla göz göze gelerek oyalanmaya devam ettim. Bu sırada ayak sesleri giderek yaklaşıyordu, sesin sahibini merak ederek kapıya dönmemle az önce kulede barışı sağlamaya çalışan Chuck Tonks'u görmem bir olmuştu.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Çarş. Ağus. 19, 2009 1:59 pm

Etrafıma bakınarak yavaş adımlarla ilerliyordum. Aşağı inerken planlarımla şimdiki hiçbir şey uymuyordu. Büyük Salon'a gitmek istemiyordum, Ortak Salon'a da çıkmayacaktım. Bu süreçte beni bekleyen bir yarım saat vardı ve Beth ile aramızda her konuşmanın konusu olan İhtiyaç Odası'na gidecektim. Ama birinci kata gelmişken tuvalete gidip yüzümü yıkamak istiyordum, çok rahatsız olmuştum kulede olanlardan.

Adımları hızlandırıp sağ arkamda bıraktım saniyeler önce ilerlediğim koridoru ve hızla kimsenin kullanmadığı tuvalete yöneldim. Çok nadiren geliyordu öğrenciler buraya, genellikle binalarının Ortak Salonlar'ına gizlenmiş tuvaletlere gidiyorlardı. Ben ise burayı tercih ediyordum. Derin nefesler alarak ilerledim ve tuvaletin kapısına yöneldim. İki kanattan birisini ittirip içeriye girdim ve o onda karşımda durup doğrulmuş bir şekilde duran Vladimir'i gördüm. Buraya bu kadar çabuk ineceğini düşünmüyordum ama fazlasıyla oyalandığımı hatırlayınca bunun olağan olduğunu hatırladım. Ona bakıp üstünü süzdüm ve sağ yanımdaki geniş kemerin altından geçerek lavobaların bulunduğu tarafa doğru ilerledim. Mermerin alt tarafına yaslanıp çeşmeye elimi götürdüm. Ne yapacağım, yapacaklarım aklımda gitmişti. Onun burada ne aradığını merak ediyordum. Yüzüme çarptığım su da beni tetikliyordu ve içimdeki hissizlik azalıyordu. Gözlerimi yumup önümdeki mermer lavobaya eğildim ve derin nefesler alarak tekrer yüzüme suyu çarptım. Derimi yalayıp geçen her damla beni daha da rahatlatıyordu. Islak elin saçlarımı karıştırıp doğruldum ve başımı esneterek etrafıma bakındım.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 2:29 pm

Burada ne işi vardı acaba? Öğrenciler genelde ortak salonlarına gizlenmiş tuvaletleri tercih ederlerdi. Burası ise okul hayaletlerinin uğrak yeriydi. Gerçi benim de gelişim pek planlı bir sebebe dayandırılamazdı, öfke anında merdivenleri hızlıca inerek kendimi burada bulmuştum işte. Uyuşuk gözlerle çocuğu süzmeye devam ediyordum, yaşına göre oldukça olgun bir havası vardı. Bu sadece bakışlarından ve hafifçe sakallı oluşundan kaynaklanmıyordu, davranışlarından da yetişkin olduğu sanılabilirdi. Ona kıyasla ben bile gençlik heveslerini daha çok taşıyordum sanırım; bestelerimi dünyaya duyurup şöhret olmak ve kadınları etkilemenin yollarını anlatan bir kitap yazmak. Bitkibilim dersi de bu açıdan çok faydalı olacaktı tabii. Gözlerimi havaya kaldırdım ve okulun en güzel profesörünü, Dianne Andié'yi hatırladım. Ardından yanımda Chuck'ın da olduğunu yeniden hatırladım ve bakışlarımı yere çevirdim. Şimdi merak ettiğim soruyu sorabilirdim:
"Hangi rüzgar attı seni buralara?"

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 2:51 pm

Sorduğu soru sonrası arkamı dönmüş ve başımı dikleştirip gövdemi doğrultuştum. Bir elimle hala ıslak mermere yaslanıyor bir yandanda yüzümü buruşturup gözlerimi yerlerde gezdiriyordum. Derin bir nefes alarak yutkundum ve "Kendimi rahat hissedebildiğim nadide yerlerden birisi." diye söylenerek cevap verdim ona. Her kelime sırasında mermerdeki elim oradan ayrılıyor ve son fiilimde etrafı tersiyle gösteriyordu. Vladimir'i tam olarak göremiyordum, doğrusu görmüyordum. Hafif bir adımla içimdeki hissizliği bastırarak sola doğru ilerledim.

Vladimir oldukça sessiz kalmıştı söylediği cümlesinden sonra, genelde de böyleydi. Sanatçı ruhuyla(!) isteklerini düşünerek geçirirdi vakitlerini, en azından ben öyle sanıyordum. Zekiydi ve bunu iyi kullanıyordu. Aslında karanlık tarafa olan kinim beni ondan uzaklaştırıyordu, yoksa o kadar kibirli ve hoşlanmadığım birisi değildi. Ona bakarken ondan uzak durmamın, düşüncelerimi arındırarak onu baştan aşağı süzmemin ve her gördüğüm milimetresinde kaşlarımın çatılmasının nedeni buydu. Ama şimdi diğer zamanların aksine daha rahattım, kendimi kasmıyordum. Yüzümdeki su damlalarının buharlaşırken verdiği serinliğin tadını çıkartıyordum.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 3:48 pm

Sorduğum sorunun sonrasında düşüncelerim yeniden Bitkibilim Profesörü'ne yönelmişti. Aslında Hogwarts'a gelişimin sebebi de buydu, kadınları anlayıp baştan çıkarmanın yollarını öğrenip büyücü toplumuna rehber olmak, yoksa aptalların ve boş konuşan cesur zevzeklerin olmadığı Durmstrang'a seve seve giderdim. Evet, davulun bile dengi dengine çaldığı bu dünyada aşksızlıktan yakınanlara neden bir deva sunmayaydım?

Ama ne yazık ki imkanlarım bunun için henüz çok kısıtlıydı. Karanlık Lord'un küçük kuzeni olmak bana her zaman gururla karışık bir memnuniyet vermişti, ama kendimden beklentilerimi de kısıtlayan bir faktördü aynı zamanda. Bir defa insanlara çöpçatanlık yapıyorum diye beni malikaneden atması işten bile değildi. Üstelik Karanlık Taraf'takilerin bile korktuğu bir soy ismi taşıyorken beni kim neden kabul etsindi? Gerçi aydınlık ve karanlığın birbirinden ayrılmaz iki kavram olduğunu biliyordum ama Aydınlık taraftakilerin de genelde asaletten anlamayan, her şeye burnunu sokan ve her tehlikeye olayın boyutunu hesaplamadan bodoslama atlayan budalalar olduğu açıktı. Chuck Gryffindor'lu olmasına rağmen bu konuda çok ender istisnalardan birini teşkil ediyordu. Ayrıca böbürlenmenin akıllıca olmadığını biliyordu ve bu yüzden nefretimi kazanmamayı başarmıştı. Gözlerimi tavana diktim ve dürüst ve ayrıntılı bir cevap alma beklentisiyle sordum: "Sanırım kulede olanlar pek hoş bir manzara teşkil etmiyordu, ne dersin?"

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 4:11 pm

"Evet." diye cevap verirken küçük bir adımımla hafif bir nefes aldım. Onları orada bırakıp geldiğim için hayıflanmıyordum, Vladimir Daniel'ı bırakıp gelmişti çünkü. Bunu önemsemiyordum artık ama gerçekten çok saçma bir tartışmaydı. Doğru düzgün büyü yapamayan iki çocuk yumruklaşmak için kozlarını bekliyorlardı, bana saçma geliyordu bunlar. Daniel'ın Riddlelar'ın küçüğünden daha farklı bir yanı yoktu o anda. Böbürleniyor ve "Ben bir Dumbledore'um." dercesine gerdanını şişirip duruyordu. Umursamıyordum onu bu akşam, kafamı dinlemek istiyordum.

Okula ilk geldiğimde biraz daha farklıydım, bu taraf ve cephe meselesi yüzünden rahatça bir tartışmanın ortasında olabilirdim. Ama Beth ve değişen düşüncelerim bunları değiştirdi. Desteklediğim düşüncenin teması aynı ancak okulda asasını bırakıp yumruklaşanları gördükçe bu kavgaların saçma olduğunu düşünmeye başladım. Öyleydi de, Vladimir ve Daniel'ın tartışması buna en iyi örneklerdendi. Ben ise oradan ayrılmıştım düşüncelerim sayesinde. Şimdi ise etrafıma bakınıyor ve Vladimir'in ne diyeceğini bekliyordum. Birden aklıma bu bekleyişin saçma olduğunu düşünerek kendimde olmadan mırıldandım ve daha sonrada dışımdan tekrar ettim gür bir sesle: "Dönemin nasıl geçti Riddle?"

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 4:35 pm

Aslında bir budala uğruna onun gözlem kulesine gelip vakit kaybetmesine sebep olduğum için özür dileyebilirdim, fakat şimdiye kadar özür sözcüğünün bile ağzımdan çıktığını hatırlamıyordum. Kaldı ki şu budalanın yılışık tavırları olmasa gidip onu rahatsız etmeye tenezzül dahi etmeyecektim. Bu düşüncelerle duvara yaslandım ve Chuck'ı süzmeye koyuldum, onun da bunu pek önemser gibi bir hali yoktu zaten. Rahatladım ve bitkilere benzettiğim kadınları aklımdan çıkarmaya çalıştım, ama bu ters etki yapıyordu. Sonunda yüzüme soğuk su çarpmamla kendime gelir gibi oldum. Mükemmel bir sohbet değildi; zaten benim de istediğim mükemmel bir sohbet değil, bir sohbetti. Kafamı dağıtmam iyi olacaktı, bu yüzden soruyu yavaşça cevapladım:
"Başta pek hoşlandığım söylenemez ama daha sonraları beklentimin üzerinde gibiydi. Peki ya senin?"
O anda yüzüme yerleşen aç gözlü sırıtışı bir türlü silemediğimi fark ettim. Yine Beth'in ne kadar tarz sahibi olduğunu düşünüyordum. Şimdiye kadar kızlara hissettiklerim hep hoşlanma düzeyinde kalmıştı. Acaba platonik de olsa bunu bir adım öteye taşıyabilir miydim?

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 4:54 pm

Ne diyeceğimi biliyordum aslında ama cevabımı vermem biraz zaman aldı. Başımı doğrultup iki yana sallamış ve alnımdaki kırışıklık yavaş yavaş geçerken "Vasat düzeyde geçen birkaç ay..." dedim ve devamını getirmeden sustum. Geçen sessiz saniyelerde bir ellerimi gövdemde birleştirip "Aslında buraya gelmeden önce yaşadığım ayların ortalama altı olduğunu da ekleyebilirim." diye devam ettim. Bu gerçekten böyleydi, Hogwarts'a gelmemle düşüncelerim ve davranışlarım gelişmişti. En iyi aylarım dahi olabilirlerdi ama gene de asla iyi olamazlardı. Ailemin ölümünden sonraki her ay bir ızdırap dahası ise amcam Mick'e ettiğim isyanlardı. Beklediğim şey buraya gelmekti, büyü yapmayı öğrenebilmek. Umursamıyordum gerçi ama gene de beklediğim şey buydu sanki.

Cevabımdan sonra gözlerimi yerlerde gezdirmiştim. Kaç dakikadır burada olduğumu düşünüyordum ve buradaki konuşmanın nereye varacağını düşünüyordum. Aslında garipta olsa Vladimir ile birkaç cümleden ibaret olsada konuşmak beni rahatlatmıştı. Ne Blackler'in küçük kuzenler çetesinden kötüydü ne de kendi akrabalarından... Diğerlerine göre daha farklı tavırlar sergiliyordu, yapısı aynıydı ancak sandığım kadarıyla farklı düşünceleri vardı.

Önyargılarımı bırakmıştım bir kenara, onu tartıyordum gözlerimle. Uzun saman sarısı saçları bir gözünü kapamıştı ve kibirinden oluşan ağzının tek tarafıyla gülümsemesi hala yerinde duruyordu. Garip ve kemiksi bir yüzü vardı, oldukça şeffaf bir yapıya sahipti. Dudaklarını kıvırıp bana bakıyordu burnu havada bir şekilde. Aslında gülmek istiyordum, garip bir yapısı vardı Vladimir'in yüz hatları bakımından ve kendi tasvirim onu dahada olağandışılaştırmıştı.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Perş. Ağus. 20, 2009 6:34 pm

Küçük gözleriyle beni süzdüğünü hissediyordum hala. Bakışlarına aynı şekilde karşılık veriyor, bir yandan da etrafta kimse var mı diye gözlüyordum. Eğer Daniel'ı -en azından bugün- herhangi bir yerde görecek olursam bunun bedelini ona gerektiğinden ağır ödeteceğimden korkuyordum. Ancak tam bu sırada içime bir umursamazlık çöktüğünü fark ettim, bu umursamazlık birçok şeyi kapsıyordu: Daniel, dersler, profesörlerin abartılı disiplin gösterileri, taraf mücadeleleri... Her şey, tuhaf bir sohbete giriştiğimiz karşımdaki çocuk, Quidditch ve gazete hariç. Anlamayı çok istediğim kadınlar bile beynimdeki yerini başka şeylere bırakmıştı. Bundan gayet memnundum; sır gölge gibi de olabilirdi, peşinden koştukça kaçan ve ardını bıraktıkça yaklaşan.

Mantıklı olmam gerektiğinin farkındaydım, en azından şimdilik okuldan kaçıp müzisyen olma hayallerimi askıya almam gerektiğinin. Henüz yaşım on üçtü, şimdilik bana sırt çevirmeyecek bir ailemin olması en çok ihtiyacım olan şeylerden biriydi çünkü. Andié malikanesinin yıkıldığını öğrendiğimde tuhaf bir şekilde sarsıldığımı fark etmiştim, gerçi bunun Lord olan kuzenimin planı olduğunu bilsem de; bu Dianne Andié için üzülmeme engel değildi. Hatta gözlerimin dolduğunu fark etmiştim, fakat ortak salonda bunu belli etmemeye kararlı olduğum için onları kırpıştırarak kendimi engellemeyi başarmıştım. İnsanın kendini evinde hissedebilmesi gerçekten önemliydi. Yüzümde oluşan üzüntü dalgaları geçtikten sonra sordum: "Sanırım Andié malikanesi yıkılmış, bilmem Gelecek okuyor musun?"

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Cuma Ağus. 21, 2009 9:13 am

Andié Malikanesi'nden bahsetmişti, garipti çünkü okuduğumda saldırının Stephan'ın ailesi tarafından yapıldığını düşünüyordum. Öyle olduğunu biliyordum da ve buna rağmen onun bunu sorması biraz garipti. Ailem ve Beth'in ailesinin birleştiği tek nokta Andiéler'di. Onlarla akrabaydım ve sandığım kadarıyla yıkılan ve şu an binbir parça olan bir odam vardı orada. Umursayacak vakit bulamamıştım ilk okuduğumdaki derslerin yoğunluğu yüzünden ancak şimdi aklıma gelince Profesör Andié ve kızları için biraz üzülmüştüm. "Aslında uzakta olsam akrabamdılar." diye itici bir sesle söylendi ve yüzümü buruşturup gözlerimle etrafımı süzmeye devam ettim. Hissizlik ayak parmaklarımdan dizlerime doğru tırmanıyordu sanki. Bilmiyordum ama bu rahatsız ediciydi. Gerçekten kişisel olaylara böyle bakmak garip geliyordu benliğime, önemsemememde hayıflanmama yol açıyordu içimde.

Dönemin bitmesine, gireceğimiz zorlu sınavlara, yorulmama neden olan her koşuşturmacanın sonucuna az kalmıştı. Günler... Aslında buradan gitmekten memnun değildim ama araf olan bir sözcük genede içimdeki umudun neşelenmesini sağlıyordu: "tatil". Bu dönemde o kadar değişmiştim ki şimdi, burada, bu tuvaletteki her anda kendimi garipsiyordum. Olgunlaşmıştım, evet. Çatlak Kazan'da garsona duyulan bir hoşlanma belirtisi yüzünden Victoria'dan uzaklaşmıştım, dakikalar sonra düşüncelerim yatışınca bu sona ermişti. Saçma sapan düşüncelere, fikirlere sahiptim buraya gelmeden. Ama artık düşüncelerim, kelamım absürtlükten arındı.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Cuma Ağus. 21, 2009 2:54 pm

Kaygılı bir ifadeye büründüğümü hissetsem de, bu aslında bana kadınları anlamanın yollarını gösterebilecek tek kişi olduğuna inandığım Bitkibilim Profesörü içindi. Kızlarını fazla tanıdığım söylenemezdi, eğer genetik miraslarını annelerinden aldılarsa oldukça güzel olmalıydılar. Yine de bildiğim bölük pörçük şeyler vardı: Swieta'nın Hufflepuff'tan bir Black ile çıkıyor olduğu. Onda ne bulduğunu merak etmekten kendimi alamadım, kendini "karanlık" zanneden bir velet onun gibi bir kıza nasıl layık olabilirdi ki?

Nihayet önyargılarımdan arınmaya karar verdim, sırf annelerinden yola çıkarak pek tanımadığım kişiler hakkında basmakalıp tespitlerde bulunmak yeterince saçmaydı zaten. Sonuçta Slytherin'deki her kız öyle ahım şahım falan da değildi, kendilerini okulun hakimi sanıp istedikleri herkesi elde edebileceklerini dillerinden düşürmeyenler zaten yeterince iticiydiler.

Bu düşüncelerimden sıyrılıp Chuck'ı baştan aşağı süzmeye daldım yeniden, ilginç olabilirdi ama beni saçma kavgalardan kurtardığı için ona minnettardım. Aslında içimdeki olgunlaşma tohumları -bunda Karanlık Lord'un ailesinden gelmemin yarattığı baskı göz ardı edilemezdi- okula gelmeden önce vardı zaten, ama bazı saçmalıklardan tamamen kurtulmak için bir dürteklemeye ihtiyacım olduğu da aşikardı. Nitekim itici ses tonunu duymamın bile beni hayal kırıklığına uğrattığı söylenemezdi; hem haklıydı da, sonuçta bunu organize eden de bizzat kuzenimdi. Hafifçe kızararak dilimin kilidini açmayı başardım: "Mahremiyet... Önünde açılmasını beklediğin tüm kapılar yüzüne kapandığında ihtiyacın olan tek şey." Transa geçmiş gibi bir halim olduğunu fark ettim ve derin bir nefes aldım. "Umarım Profesör'ün dönem kapandığında gidecek bir yeri vardır."

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Cuma Ağus. 21, 2009 6:32 pm

Profesör Andié için endişenmesini garipsememiştim, işte bu benim için garipti. Onun böyle düşüncelere sahip olmasını beklemezdim, biraz iyimserceydi çünkü. Ancak şu an herhangi bir önyargı taşımadığımdan aldırmıyordum. Olağan bir şey gibi ona karşılık verip "Evet..." diye mırıldanmıştım, kendisi duymasada. Gırtlağımdan çıkan seslerden kendim emin olamıyordum zaten ve çatlak bir tını kulaklarımı rahatsız ediyordu. Gövdemde birleştirdiğim kollarım ise uyuşmuş ve hissetmediğimden dolayı karıncalamaya başlamıştı. Arkamı dönüp kollarımı çözdüm ve ellerimi soğuk mermere dayadım. Bir elim çeşmeye yönelirken "Tatilde yapacakların için sabırsızlanıyorsundur, herhalde." diye devam ettim ve soğuk suyun akışını izledim geçen kısa saniyelerde. Daha sonra boynumu ve gövdemi eğip lavobaya yaklaştım ve avuçlarıma doldurduğum serin suyu yüzüme geçirdim. Nefes alamıyordum ancak önemsizdi, doğrulana kadar buna devam edecektim.

Aklıma ailemle yaptığım bir seyahet geliyordu, İrlanda. Orada yaptığımız gezinti ve hatırladığım görüntüleri süzerek özlemimi bastırmaya çalışıyordum. Arkamı dönmek için doğrulup gözlerimi açtığımda ise sadece üstüne mermerden bir şeyler çizilmiş bir kemer geliyordu gözümün önüne. Gövdemi çevirip Stepan'ın üzerinde gezdirmiştim gözlerimi. Hala aynı tarafta, yanındaki camın parelelinde duruyordu ve birkaç adımla değiştirdiği yerindeydi. Farkımda olmasamda yüzüme hafif bir tebessüm yerleştirmiştim, ne diyeceğimi ne dediğimi yada onun ne cevap vereceğini bilmiyordum. Ortak Salon'a gitme hayallerim son derece itici cephelerde durduğumuz soğuk konuşmayla ertelendiğinden önemsemezce arkamdaki mermere yaslandım ve ellerimi paraleline yerleştirdim.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Paz Ağus. 23, 2009 11:25 am

Tuvaletin soğuk, nemli ve kasvetli havasıyla bu ilginç sohbetin pek de uyumlu olduğu söylenemezdi. Muhatabımın kollarını kavuşturduğunu fark etmiştim, okul gazetesi görevlisi olarak; bu jestin kendine veya etrafa güvenmeme anlamını taşıdığını biliyordum. Üstelik aptal olmadığını da fark etmiştim, zekasını oldukça iyi çalıştırıyordu; en azından ne düşündüğünü kestirebilmek için bakışlarımla onu ölçüp tartmam gerekiyordu.

Onunla ne türden bir ortak özelliğim olduğunu merak ediyordum. Böylesine aydınlık görünen, üstelik Gryffindor'dan biriyle... Düşününce geriye zekâ kalıyordu, evet. Gözlerinin içine bakarak ellerimi duvardan çektim ve bakışlarımı aynaya çevirdim. Neyse ki içime artık bir dinginlik yerleşiyordu, tuhaf bir şekilde ondan öğrenebileceğim bir şeyler olduğunu anlamıştım. Tartışmaların uzağında kalabilecek olgunluk mesela...

Sorusunu duyduğumda, önce omuz silktim. Tatilde ne yapacağımı henüz planlamamıştım, anlık fikirler bu konuda kafamdan gelip geçiyordu. Ama dönemin bitmesini iple çektiğim doğruydu; doğrusu maceralara atılmak için bundan iyisi olamazdı. Belki de ufak bir "ziyaret" için Transilvanya'daki mezarlığa giderdim. Ama, şimdi aklıma gelen bir düşünce vardı; iyice netleştirdiğim ve vazgeçmemin de aynı ölçüde imkansızlaştığı bir şey: Andié malikanesinin kalıntılarına ufak bir ziyaret yapabilirdim, tabii Lord'dan gizli olacaktı bu. Gözlerimi kırpıştırdım ve o basit ipucunu verdim sadece: "Aslında, basit ziyaretler için tatilden iyi bir zaman olamaz. Peki sen ne yapmayı düşünüyorsun? Yardıma ihtiyacın olursa..." Sözümü burada kestim. Ne de olsa malikanesinin yakılmasında kuzenimin önemli payı vardı, bana işi düşse bile bunu belli etmeyecek kadar gururlu olmalıydı. Bu düşüncenin verdiği hayal kırıklığıyla dudak büktüm ve kollarımı kavuşturdum. Yine de en azından bir başlangıcın altına imzamı atabilmiştim ki; bu da yeterince hoş bir gelişmeydi.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Paz Ağus. 23, 2009 11:49 am

Söylediği sözlerin anlamını boş bakışlarla etrafı süzdüğüm saniyeler sonrasında anlayabilmiştim. Garip bir öneriydi, asla kabul etmeyeceğim. Zaten ona işim düşse dahi başka insanla bulabilirdim. Amcam sayesinde gerek duyacağım hiçbir şey kalmıyordu zaten. Yazın orada kalacağım kesindi ve belki de Beth de yanıma gelirdi. Herhangi bir akrabamdan daha yakın olmamdı bunları sağlayan, düşüncelerime dalıp Stepan'ın söylediklerini unutturan. Aklıma hipogrifimi getirtende buydu, onu dönem boyunca görememiştim, buralarda bir yerde olduğunu bilsemde.

Olduğum yerde duruyordum, sinirlerim uyuşmuştu. Karnım farkında olmasamda bana baskı yapıyor ve guruldamak için hazırlanıyordu. Gövdemdeki kollarımı biraz gevşederek karnımı kapattım. Stepan'a ne diyeceğimi bilmiyordum, kendi de söyleminin absürt olduğunu anlayıp susmuştu. Ben ise buna farkında olmadan, hiç yapmayacağım bir şekilde kısa bir kahkahayla yanıt vermiştim ve bunu keser kesmez içimde büyük bir haz doğmuştu. Rahattım şu anki durumumdan, karmaşıklık yoktu ve ne diyeceklerimiz an be an dilimize geliyordu. Onun ailesinden nefret etmemi durduran ya ona duyduğum güvendi -ki bundan emin değildim- ya da bunu bastırabiliyor olmamdı. Ancak şu an seçenekleri önemsemiyordum. Hafif bir adım atarak yaslandığım yerden ayrıldım ve kollarımı serbest bırakarak ağzımın tek tarafıyla gülümsedim. Öncelikle yutkunarak "Her zamanki gibi amcam ile Godric's Hollow'da kalacağım." dedim ve birkaç saniye bekledikten sonra "Büyük Salon'a gitmeyecek misin, Hogwarts'ın eşsiz yemekleri seni bekliyordur." diyerek devam ettim. Yüzümdeki gülümseme biraz olsun artmıştı ve alnımdaki kırışıklıkların kalmadığını sanıyordum.

Konu: Geri: Kafa Dinlemek İçin Ptsi Ağus. 24, 2009 3:45 pm

Kare halindeki mermerden duvarları boş boş süzüyordum. Chuck'a bir bakış attığımda, onun da aynı şeyi yaptığını fark ettim. Sessizlik... İnsanların köprülerinin arasına giren gizli duvardı belki. Ya da hayır, düşüncelerin gözden geçirilip sohbet esnasında kendini tanıma çabası... Ama şunu biliyordum, düşüncelerimiz ayrı olmasına rağmen mantığın etkisiyle tuhaf bir şekilde birleşmekteydik.

Önerimi henüz yaptığım anda susmuştum, ikimiz de mantıklı insanlar olabilirdik; ama dünya hakkındaki kaygılarımız bile bu fikri aynı ölçüde mantıksız kılıyordu. Zaten teklifimi asla kabul etmeyeceğini biliyordum; nihayetinde ailesi geldiğim soyun insanları tarafından öldürülmüştü ve bu da onda muhtemelen savaşta soykırımla galip gelen tarafın yenilen tarafla girdiği ilk diyalogu anımsatırdı. Nitekim elinde olmadan atmış gibi göründüğü kahkahası beni yanıltmamıştı. Onun yerinde ben de olsam aynı şeyi yapardım, bir "Berlin Duvarı" örülmüştü ışık ve karanlığın arasında. Fakat buna rağmen hala ortak bir noktada buluşabiliyorsak, bunun sebebi her türlü yeme gelen balıklar olmamamızdı; mantık, insanlar arasındaki tüm duvarları aşabilecek güçteydi.

Kollarımı arkamda kavuşturdum ve Chuck'ı baştan aşağı süzmeye başladım. Yakışıklı sayılmazdı, en azından kız olsam ona yüz vermeyeceğimi biliyordum; zira yaşına göre oldukça büyük görünüyordu. Buna rağmen herhangi bir konuda danışmak için uygun biriymiş gibi görünüyordu, kuledeki sükuneti de bunu kanıtlamıştı zaten. Onun gülümsemesine ben de zarif bir tebessümle karşılık verdim ve yanıt verdim: "Pek önemli olmamasına rağmen söyleyeyim; her ne kadar önerime sıcak bakmasan da beni düşünmeye sevk etmeni yanına bırakmayacağım." Hafif tebessümüm, şimdi yüzümün tüm hatlarına yayılmıştı. "Hmm, zaten biraz haber toplamam gerekiyor. Yine görüşürüz." Son cümleyle beraber ona göz kırptım ve kendimi tuvaletin kasvetli havasından büyük salonun şölensi ihtişamına bıraktım.

» 1. Sınıflar İçin Ders Başvuruları/2. Sınıflar İçin Ders Değişimleri
» Dırdırcı İçin Yazarlar
» 1. Sayı İçin Yorumlar
» Kendim İçin Yaptım = ]
» ~~ Site İçin Renk Yelpazesi ~~